Nooit moe van woorden

Ik ben moe!

Moe van moeten

Moe van mogen en intussen volhouden.

Moe van lachen, camoufleren

Zo slecht gaat het me nu ook weer niet.

Ik ben moe van willen

Moe van bewegen

Moe van niks doen

Moe van denken aan doen en niets doen

Moe van het stof in mijn kot

Waar ik morgen ook nog tijd voor heb

Moe van frisse lucht die ik toch nog inadem

Af en toe

Moe van anderen hun moe zijn

Ik zie moe, hoor moe, ruik, proef en voel moe

Moe zonder schuldige om uit het overvolle schuitje van moe-ers te duwen

Moe zonder troost…

Ik stap graag in een wereld waar niemand ooit was

Op een gelijkgezinde na

Schijnt er een lichtje

Als vanzelf neem ik mijn pen op

Sla ik mijn boekje open en schrijf

Die turquoise pen met koningsblauwe inkt

Een boek kan ook en ik verdwijn

Ik verdwijn in andere tijden

Op andere plaatsen

Van de Highlands naar Griekse mythische bergen,

Woeste zeeën en zachte wolken

Ik ben de held, ik ben de lafaard

De grijze muis die iedereen pas mist wanneer ze er niet is

De felle bloem waarbij iedereen zucht als ze, even, verdwijnt

Ik ben dat dappere kind, die wanhopige vrouw, die woedende man

Ik woon overal en in alle tijden

Doorleefd en alle sprookjes meegemaakt

Alle gruwelen verslaan

Alle engelen bejubeld

Zolang er nog woorden zijn, zo lang er nog woorden zijn… Laat me maar gewoon bestaan.

ps. de woorden moe en troost, die ik in een – apart – cursiefje en column las hebben mij geïnspireerd.