Ik weet nog hoe het was
hoe we ‘stiekem’ onze cadeautjes verstopten
tot die grote dag je verraste
Dachten we toen nog ook al wist je beter
Dat we giechelden om ons geheimpje
Zelf voor ontbijt zorgden
Hoe we buiten zaten met onze gedichtjes
wriemelend voorlezend
Hoe we straalden om jouw blij zijn
Hoe je toen vertelde
‘ik wist wel dat je dat zou geven’
Hoe we vooraf onszelf verraadden
nog zo heerlijk onwetend
Hoe blij verrast je lach ons charmeerde
Hoe dankbaarheid aanvoelde
Wat onvoorwaardelijk was
De dingen die we niet vergeten
die we in onszelf weer zien
en ons goed doen voelen
Dát!
Ik weet nog hoe het was
Toen je onze mama was
Ik weet nog
Jij bent nog!
Op reis naar Ithaka 
Wat een leuke foto!
LikeGeliked door 1 persoon
Dank je! Het is onze laatste foto samen.
LikeLike
Mooi eerbetoon aan je mama Anne-Mie !
LikeGeliked door 1 persoon
Oei, wat mooi !!
LikeGeliked door 1 persoon
Ik trek me op aan je tekst. Mijn moeder is al meer dan zeven jaar gestorven. Ze wordt nog immer gemist.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik ken het gevoel. Het gaat nooit helemaal over maar dat is niet erg. Alleen op zo’n dagen is het weer wakkerder, dat missen.
LikeLike
Heel mooi geschreven. Na 10 jaar blijft het gemis, maar dankbaarheid om wie ze was overheerst hier stilaan het verdriet.
LikeGeliked door 1 persoon