Het pingpong gevoel

Wat doe je als je een verdict krijgt en een eerste reactie is een betuttelende? Je weet dat het uit bezorgdheid is, dus je zegt maar niets. Of  je wordt genegeerd , alsof je niets gezegd hebt.

Wat doe je als je verhalen over je heen krijgt terwijl je zelf nog aan het zoeken en vooral aan het verwerken bent? Als jou verteld wordt dat je maar moet aanvaarden want er zit niets anders op.

Er zijn legio voorbeelden.

Het heeft mij meermaals een pingponggevoel gegeven. Laten gebeuren of aangeven? Boos blijven is in elk geval nefast.

Iedereen bedoelt het goed en daarnaar kijken bespaart me veel negatieve energie. Daarom wil ik volgende delen met u.

In een artikel Wat*u*beter*vermijdt op de website van ‘Kom op tegen kanker’, vond ik dingen die ik zelf al lang aanvoel maar nooit op zó een manier verwoord kreeg, dat ik niet vijandig overkom of aanhoudend boos. Tenslotte is een goede communicatie toch belangrijk om te durven praten. Ik apprecieer vooral alle goede bedoelingen, maar soms is een beetje sturen nodig… ook mezelf (bij)sturen.

Overigens staan er nog links naar andere tips bij. Zie bij ‘Lees ook’. Ikzelf heb er ook veel aan. Ik durf vlugger aangeven wat ik niet tof vind en als bezoeker (bij zieken, rouwenden of andere kwetsbaren) stel ik me makkelijker buiten mijn eigen kader. Het werkt overigens in het algemeen verlichtend in de omgang met de medemens.

Hierbij enkele ervaringen die ik wil delen. Ze maken me – in de twee richtingen –alerter in hoeverre ik anderen toelaat en hoever ik zelf ga in gesprek met een kwetsbare. Het vermijdt in elk geval heel wat boosheid.

Er werd me verteld hoe erg het was en dat ik niet meer moet bezig zijn met anderen hun verhaal. Ik had al zoveel te verwerken.

Zeggen dat ik er goed uitzie. Ik heb nog nooit zoveel complimenten gekregen over hoe ik eruit zie. Ook omgekeerd. Voorheen werd me nooit verteld dat ik me nu wel heel slecht moet voelen, want hoe zie ik er toch uit!

Hetzelfde vragenlijstje afgaan bij een bezoek. Waar ik al drie jaar niet meer over praat, is voorbij! Mag ik niet vertellen over wat ik nu doe?

Ik zou kunnen doorgaan, maar de meeste dingen zijn nu niet meer zo acuut voor mij. Wat ik wel geleerd heb, is dat ik niet meer inga op ‘neusgepeuter’, ‘kadering waar ik niet wil zitten’ en verhalen beamen/ontkennen die in iemand anders’ hoofd zitten.

Al bij al kan ik wel zeggen dat ik assertiever ben en veel makkelijker loslaat wat me al te veel neer houdt.

Het verhaal van overdrijven klopt helemaal. Cadeaus en constante aandacht werken vermoeiend en remmend in de omgang.  Het voelt als een verwachting waaraan ik toch niet kan voldoen. Sinds de bitch, staat dit item overigens op een laag pitje 🙂

Misschien een persoonlijke tip, geef me geen ruikers snijbloemen meer, noch te veel snoep of plastic verpakking (😉 ik kon het niet laten)

Daarnaast bleef/blijft er ook een zee van goede reacties bestaan, zoals praktische hulp, afleiding, bezoek ontvangen en krijgen, zonder meer, de mogelijkheid om aan te geven waar mijn grens ligt en nog veel meer. Gelukkig maar. Gelukkig maar dat ik dat ook kan zien. Dat heeft nog altijd de overhand.

Tenslotte, ik ben zelf ook schuldig (geweest) aan zulke dingen, soms nu nog. Het blijft zoeken en vinden. Blijf eerlijk en laat uw gast ook eerlijk zijn/haar verhaal doen. Verhalen zijn tenslotte originele belevenissen van mensen.

Bedankt om me weer te lezen. Het gaat u allen goed! 😊