Het weekend in chronologische wanorde – 1

Reünie

Het was een op een zondag, na een periode die oneindig leek
bij het focussen op dat ene wat we allemaal wilden

Het was gisteren, die zondag, na een periode die korter kon
maar u weet ook hoe dat was de afgelopen twee jaren

Het was op 13 november, van dit jaar nog, de maanden na
de afgelopen twee jaren en de periode er net voor

Nog moeilijk voor hem en mede voor ons, dat appartement,
hoe neemt iemand afscheid zo acuut van wat je laatste thuis was?

Neemt men echt afscheid? Laten we missen voldoende toe?
maar op een keer was het dit jaar, drie september, de grote stam

Dat is deze familie, een grote stam, een stevige stam, genoeg 
plaats voor iedereen en dat vierden we toen bijna allen samen

Als onze grootouders het nog eens konden zien, hoe we daar zaten
hoe we dan afspraken hoe hij, die toen zo acuut elders moest wonen

Hoe hij toch weer warm gemaakt kon worden voor zijn stam
zijn generatie, er zijn er nog vier, en hij werd er warm voor

Wat een plezier, wat een vreugde bij iedereen en al zei hij het niet
hij keek er vast en zeker ook naar uit, de dag, die gisteren was

De reünie met zijn broer en zus, die hele weg naar hier afgelegd
enkele nichten/neven en de gedachte aan haar die er niet kon zijn

En toen was het paparazzi tijd en heel veel gebabbel, raken we daar ooit nog uit? 😉

AMK – 14 november 2022

Zou het de volle maan zijn?

Er zijn teksten te schrijven, ideeën te vereeuwigen maar voor ze zich vormen, roesten ze al

Wanneer ik Eureka voel borrelen, vreugdevol huppel en dan struikel, bijna val op de grond

Terwijl ik me herpak, mijn hoofd wrijf voor weer een volgend idee, om het warm te houden en

vooral binnen en aanwezig, tot ik eindelijk een wit blad heb, zomaar een leeg scherm opgestart,

maar het idee geen woorden vindt, waardoor ik ga patiencen en andere laptopbezigheden

Toch eindelijk die mailbox opruimen, mails beantwoorden of snoozen voor later,

Mailblokkades oplossen, nog wel mijn uitgaande mail, die geen vlieg kwaad doet,

maar niet door mag, alsof het een spel is, zo eentje met een paswoord om mee te mogen doen

Ik heb geen zin in een spelletje noch veel trammelant maken van wat niet lukt,

Maar oplossingen vinden, zijn trammelant-gebonden.

Er komt geen letter in de juiste volgorde op papier, noch scherm en toch, en toch

Schrijf ik nog elke dag, ’t is niet dat niemand het zien mag en toch en toch

Ik zou het kunnen hebben over mijn twee Kunstacademie cursussen, echte academies

Schrijven natuurlijk, en daarover later echt nog wat meer, een oefening of zo,

Zoals ik nu bezig ben, met dingen die ik niet echt graag doe (maar moet), denk ik ineens aan wat een – alleen maar goedbedoelende – kinesist eens zei in de rug-school (die ik al lang niet meer frequenteer), wat ge niet graag doet, moet ge juist veel oefenen, want dan helpt het.

En het heeft geholpen; mijn humeur nog lager dan de temperatuur op Antarctica of de Noordpool in de winter, al zal dat binnen heel kort ook geen verwondering meer wekken

Bij de tweede kunst-academische bezigheid kan ik tokkelen, soms vanbuiten een akkoordje of

al een melodietje tevoorschijn toveren, al is mijn toverkunst niet zo heldhaftig als mijn oefen-wil

Zal ik dan maar de gordijnen dicht doen? Het is toch al donker en misschien hoort mij dan niemand meer

als ik tokkel en probeer heldhaftig mezelf te verbeteren en het is – echt waar – heel meditatief. Het klinkt zo:

UKEEEELÉÉÉÉÉÉLEEEE … ziet u wel? Best dat de gordijnen dicht zijn 😉

AMK – 08/11/2022

Mijmeringen

De jeugd
Lucia loopt vóór mij
maar ze is het niet
Ik loop achter haar
Rood haar, nog even groot als toen
Benen beetje x-vorm
en haar manier van lopen …
Waar ben je Lucia?
Rood haar.
Waar is m’n jeugd?
Lucia, πού να ‘σαι τώρα ?
Ik loop je voorbij
Bijna aan de deur 
van het station kijk ik om
Zij is het niet.
En ineens lijkt haar haar minder rood
Ze is weg, Lucia
M’n jeugd is weg
Dag Lucia, dag jeugd
We hebben toch mooie tijden gekend toen.

Koffie in het stationscafé.
Wat ik allemaal zie hier
Kleurrijk meisje
Japanse jongen
ze lachen naar elkaar
ze stappen op

Bleke mevrouw, blond
helemaal in het zwart
rookt, drinkt koffie, noteert in haar agenda
Kale man, tegenover haar,
oorbel, lichtblauwe pul, jeans.
Ze praten.

Vijf mannen aan één tafel,
naast mij.
Ze roken,
veel,
vreemde taal,
mooi.
Die mannen hebben donker haar.

Rare man, wat verder af,
Groen hemd en rode pull
hij eet, drinkt koffie,
maakt gebaren naar iemand,
die er niet is

Zwarte man,
kijkt naar mij, 
door het raam,
loopt voorbij,
Jamaicaan ?
leuke pull, sportief
Mooi, zijn haar
Dunne halflange dreadlocks
in een staartje
kleurrijke haarband in het pikzwarte haar.
 
Treinmijmeringen
Lezen, kijken en niet in slaap vallen
Reizen en denken
aan die kleine dingen die gebeurd zijn
die ik vandaag gezien heb

Dat kindje,
dat zo lachte
vooral als mama haar ondersteboven vasthield
iedereen eromheen lachte mee,
gewoon automatisch
krul aan een kant
krul aan de andere kant
van elke mond
een glimlach
een volle lach
een glimp van een lach
iedereen lacht

Die mevrouw in de rolstoel
wacht, met haar boodschappen
vers gekocht op de markt

De bieb,
m’n boeken, 
eindelijk ingeleverd
twee weken te laat
boete
is voor de volgende keer

en de wandeling
naar het station
waar ik heel even
Lucia tegen kwam
Het station
in het café
ze hebben me gezien daar
En op het perron
de zon schijnt
op de sporen
de kabels in de lucht
komen samen 
net voor de horizon
en die trein die ginder ver rijdt
ziet troebel
alsof het veel te warm is
zo’n bibber in het beeld
weet je wel
Gelukkig is het niet druk
kan ik nog even verder mijmeren

AMK 20004 
een onderwegfoto

Eenvoudige poëzietechnieken 6

Schrijfgelegenheden komen en gaan. Aan sommige neem ik deel, anderen glijden voorbij. Ik vraag me niet af of dat dan gemiste kansen zijn. “Ik doe wat ik doe en vraag niet waarom…” … (een lijn uit het lied gezongen door Astrid Nijgh, vraag me niet waarom ik nu net daar aan moest denken)

Deze gelegenheid is een ventilerende schrijftechniek voor poëzie. Ze komt van Canxatard haar blog ‘Het geluk van de schrijver’.

Wat is er fijner dan je een keer helemaal laten gaan? Ongebreideld met je zwarte magie een maagdelijk wit blad bekladden! Dat zit in deze uitdaging, die ik heel graag aanging.

Mijn bijdrage:

De pletwals

Wat durf je daar te lachen op mijn scherm met je onzichtbare veiligheidsagenten?

Het maakt niet uit
je zal wel zien!
hoeveel plezier ik er in schep

Ik voorzie dat je je vergaloppeert
in je hoogheidswaanzin en arrogantie
in je platwalserij en gemanipuleer
in je zelfvoldaanheid

Plat op je vuile bek

De pletwals is besteld!

Ik zit bovenop dat gevaarte!
Ik bén het gevaarte!
Ik grijns. Gemeen!

jij onderaan die
grote betonnen rollen die jou
vierendelen, verbrokkelen, vermorzelen en

de overblijvende niets betekenende korrels
tot de laatste kruim weggeblazen in een zak
dubbel dichtgeknoopt en luchtledig gepompt

in een kermiskraam als schietobject gebruikt
de winnaar mag met een vijzel elke kruimel
die jij ongetwijfeld probeert te worden
platstampen tot vervlogen poeder

jij wordt nooit meer heel als je dat al ooit was
er blijft niets meer over van je gemene plannetjes

alles plat bombarderen
burgers in de kou zetten en op de vlucht jagen
burgers brainwashen en van zichzelf afpakken

Maar eerst, voor je poeder wordt
word jij vuile platte hamburger!

(Trump, consoorten en alle metaforen lezen jullie mee?)

AMK

U kan de opdracht zelf HIER lezen en meedoen.

Foto: uit Wikipedia  waar Rasbak de foto plaatste.

Spiegeltje, spiegeltje, wat toon je niet?

Soms blader ik eens door mijn schrijfsels en bekijk ik wat er van gekomen is. Dit gedicht was geschreven in de laatste les van een serie van vier workshops ‘Van gedachten naar gedichten’ bij Wisper. We kregen toen les in een ontbijtzaal van een B&B annex restaurant. Eerst mochten we foto’s maken en daarna iets over onze ervaring schrijven a.d.h.v. die foto’s.

Wat kan je in een spiegel zien
Meer dan wat er al is
De verwachting nog ongewis
Zonder ontbijt in die kamer
Dichter bij de nog-een-afzakkertje uren

Rond de tafel, al schrijvend wispelturen
Lege kapstok om aan te hangen              
Dat onverwachte, wat rijmt of niet
Ritmeert of vloekt, lang in ’t kort

Van wanhoop tot verlangen
Zouden ze meekijken, daarboven zo aan het hangen?

Eindeloze taal, in zesentwintig letters
Ja, er is veel meer dan dat wat je in een spiegel ziet

AMK
(ps. ik heb het een beetje bijgewerkt)

Onderweg de wind

Gisteren onderweg had ik een monoloog.

Dat komt ervan, met goede ideeën gaan wandelen en
ze loslaten voor ze op papier staan, daar over de brug met volop zon waar
ze zo gemakkelijk smelten alsof ze door het geluid worden overstemd en
mee verdwijnen in het aanhoudend lawaai van motorgeluid van auto’s en
hun banden over de snelweg, die door de in grote getale aanwezigheid van
die auto’s zelfs de snelheid van 120 km niet meer kan beloven en het fijn stof mede werkt aan het verstikken van de gedachten en de longen van de wandelaars, enkel omdat er geen luchtzuiveraar hangt aan de binnenkant van de brug en dus wandel ik verder en zoek een bankje in de schaduw van het weelderige zomerse en aangelegde groen, waar het dan met veel geluk zal waaien en de wind de vele groene boombladeren zal doen applaudisseren waarbij dat geluid wedijvert met dat van die auto’s en hun banden, maar zoals de wind soms zo moe wordt dat zelf hij soms forfait geeft en de vervelende kriebel van dat fijn stof in mijn tranende ogen en rode drupneus zit, daar waar dan de gedachten, die zo mooi en vredig waren zich niet meer thuis voelen en die de wind weer verwelkomen om voor even, in de vergetelheid van open ruimtes die in het geheugen vastzitten zoals op een harde schijf een document dat je niet kan openen maar er toch zit en alleen door die wind wordt aangewakkerd en even of langer fladdert en daarom houd ik van de wind want ik bén de wind, alleen niet meer zo soepel noch lenig en vraag ik me af of andere vormen van wind ook kunnen verslijten?

AMK

Petrichor *

Soms kom je woorden tegen die je wel kent, maar toch weer even opzoekt en dan vloeien er andere woorden uit voort.

Zie de grond opveren
hoor de stenen sissen
beiden krullen

Bij dat hemelse vocht van het bloed der Goden

In dankbare ontvangst
vanaf slechts één druppel
mens en onmens negerend die

hier en daar het godenbloed
vervloekt, hun dag leek ineens
niet meer  zo zonder zon

welk dogma legt hij zichzelf op
de mens die jammert om
niet ingeloste verwachtingen

van zon?

O, ik beschuldig niet
hoe vaak zou ik het zelf vervloekt hebben
mijn dag is nu naar de …

grijze kleurpotloden

die na de te lange afwezigheid
van die ene geur opfleuren
die geur van overleving
ik laaf me aan die Petrichor

Waarom mogen goden niet bloeden?

AMK

* petrichor betekent de geur van regen op droge grond. Etymologie brengt ons naar het Oud-Grieks: petra betekent steen, ichor komt uit de Mythologie en betekent ‘bloed van de Goden’. Mensen zouden van deze geur houden omdat overleven afhankelijk was van regen. Ik raadpleegde Wikipedia: https://nl.wikipedia.org/wiki/Petrichor.

warme volle geuren

Gebed voor Kreta

Ooit schreef ik dit gedicht voor Michali toen ik hem na een concert (in Kreta) een boekje met foto’s gaf van alle concerten van hem die ik in de zomer en winter van dat jaar bijwoonde. Op de foto onderaan zie je hoe dat gedicht eruit zag. Hierna geef ik u een – nogal vrije – vertaling. Het is een van de weinige keren dat ik rechtstreeks in het Grieks schreef en daarna pas vertaalde.

Schrijf me dan toch een lied, dat niet over liefde zal spreken
noch die van de verlorene, noch die van verre streken

maar nu ik het toch vraag … dat je van de elementen begint
die van de zee of van de rotsen, het kan ook van de wind

de wind, die me naar die geliefde plaatsen bracht
neem me daar toch mee, dat het me een lied brengen mag

waarmee ik er dan reizen zal in mijn onrustige kolk
en daar verhalen vinden zal, die van joúw eigen volk

om ze te schrijven, de verhalen, om ze te verstaan
die van die streek die ik ‘mijn andere thuis‘ be-naam

die van die mensen, om voor mij bekend te houden
met mijn wortels altijd hier, maar mijn hart, het jouwe …

AMK

zo ongeveer zag de laatste foto eruit

Chaotische leegte

Soms struin ik doorheen mijn schrijfsels en zie ik creaties voor wedstrijden waar ik al dan niet aan deelnam. Soms weet ik niet eens meer of ik dat deed. Tot ik een mail krijg waarbij het resultaat bekend gemaakt wordt. Bij deze van Kluger Hans over Chaos, won ik niet. Als inmiddels volleerde ijdeltuit, maak ik er hier plaats voor. Het zal niet de eerste keer zijn dat ik aan chaos woorden geef.

Chaotische leegte

Gedachten dansen door mijn kop
ik word nog helemaal zot
ze doen denken aan een tante
‘doe dit, doe dat’ ze leek wel een sirene
toen nam ik snel de benen

Gedachten dwalen door mijn kop
de meest dwingende voorop
zelfs die van mediteren
oh ja, ik weet het wel
ook uw mening is van tel
maar …

Gedachten springen in mijn kop
ze maken ruzie, ik ontplof
natuurlijk zou het er van komen
het dringt zich op, het maakt me diets
‘in den beginne was er niets’

Gedachten smelten in mijn kop
Eindelijk, ze rotten op
vertoeven in die dolle leegte
uit dat besmette bestaan
zal geen absolute orde ontstaan

Gedachten rusten in mijn kop
ik word niet meer zot
laat de rest maar draaien
ze zitten allemaal op een stoel
krijgen spreektijd wanneer ík het voel

Ook als er al eens één verdwijnt
komt zo’n ander kreng dat schijnt
te denken dat het belangrijk is
de stoelendans, daar is ie weer
voor alle gedachten en ik controleer

Tot … gedachten met mij aan de haal
in weer die kringende spiraal
ik terug val in bomvolle leegte
en tussen nu en volle maan
in de orde chaos gewoon laat bestaan

AMK

Raak gezegd!

Alles over deze wedstrijd en de winnaars vindt u hier. De teksten van de winnaars zijn verzameld in een nummer en kunnen besteld worden.

Eenvoudige poëzietechnieken 4

Schrijfgelegenheden komen en gaan. Aan sommige neem ik deel, andere glijden voorbij. Ik vraag me niet af of dat dan gemiste kansen zijn. “Ik doe wat ik doe en vraag niet waarom…” … (een lijn uit het lied gezongen door Astrid Nijgh, vraag me niet waarom ik nu net daar aan moest denken)
Deze gelegenheid is een van de leerzame, zoals een schrijftechniek voor poëzie. Ze komt van Canxatard in haar blog ‘Het geluk van de schrijver’. Dit is haar vierde poëzietechniek die ze deelt. Dit is mijn deelname:

De reis in overgave

Toen alles van me afviel, daar op dat perron
toen de vertraging me stil zette en het niet anders kon

Die ene focus, de reis, de route, elk nu moment
voor mij uit gestadig gleed het landschap mij onbekend

Bekende kriebel van verwachting en warme gloed
daar treinde ik, de nabije toekomst achter me, tegemoet

AMK

Christine Van den Hove's avatarHet geluk van de schrijver

Schrijf een kort gedicht waarin je een logisch begrip omkeert.

Voorbeelden:

Daar is de lente, daar is de zon
Bijna, maar ik denk dat ze weldra zal komen.
De fallus impudicus staat al in bloei
En de blaadjes krijgen bomen.


Jan De Wilde

Kan ik vandaag bij jou misschien
Omdat het gisteren niet kon
Want de deuren hadden geen huis

Kunnen deuren überhaupt 
op zich stand houden zonder
verval?

Zo zijn er overal oude poorten waaronder
	bedisseld 
	gedronken om een lach
	verraad gepleegd
geblowd
geneukt
geleefd wordt zonder thuis, een tandenborstel in
een aarden vuist naast het aanrecht van de nacht

Dus, als ik morgen bij jou misschien
draai dan alle deuren op slot.


Chris Horemans

Tip: Bedenk een aantal dingen die gebeuren op een bepaald moment van de dag, in een bepaalde tijd van het jaar, in gewone of ongewone omstandigheden, en keer het gebeuren om.

Heb je…

View original post 26 woorden meer