Yes, you scan. ‘Yes, you scan!” zag ik vaak in de tram. Scan je bus/tramkaart.
Yes, they scan. Dat heb ik vandaag weer gevoeld. Van boven tot onder, van binnen tot buiten en in nog allerhande richtingen, in het ziekenhuis, met PET. Vooraf eten en, behalve water, drinken is verboden. Rustend afwachten op een bed is geboden.
Vijf voor twaalf ver voorbij en grommend van de honger, snakkend naar warme sterke koffie, zak ik weg op het busstoeltje in twee maal 90° hoek. In mijn hoofd schrijf ik mijn volgende blog. In mijn buik blijft het grommen en veel later dan vijf voor twaalf leg ik eerst het gegrom het zwijgen op, spoel het door met straffe koffie en open weer mijn Woordenrijk. Daar zet ik vooral de pennenvruchten van de academie, waar ik les volg neer. Mijn woorden scannen voor eigen amusement aldaar is niet verboden. Van flierefluiters, over gepretendeerde monologen, spannende (?) verhalen, tot gedichtenpogingen en wat nog volgt.
Amuseert u zich vooral 😊
De DaVinci code krijg ik vrijdag te horen.
foto’s: De Lijn, van de campagne in 2017; de klok: in het ziekenhuis tegen de muur; DaVinci: de gang naar de dienst ‘Nucleaire geneeskunde’ (Sint-Augustinusziekenhuis Wilrijk)
Haast en spoed, ’t Is dat het soms moet ook al is het zelden goed
Met een dikke pluim voor iedereen die zo kalm bleef.
Plotse hevige pijnen – die weliswaar traag afnamen – deden me bij de huisdokter belanden en zij vond het toch zorgelijk genoeg om me naar de spoed te sturen, met een uitprint van haar bevindingen.
Ik houd van de regen (van bijna elk weer, de Aarde doet gewoon wat ze te doen heeft). Overigens had ik de immense behoefte om alleen te gaan. Daar ging ik dan, met een boek en een fles water. De massa koele regendruppels hield me wakker en alert. Van de tramhalte naar de spoed was toch niet zo ver.
Wat me opviel, was de rust in de wachtzaal. Dat was ooit anders in een andere spoed bij een andere ‘gelegenheid’. Al snel mocht ik naar Box 6, er werden de nodige dingen gemeten en een flinke staal bloed afgenomen.
Bij het wachten op resultaten hoorde ik geluiden uit andere boxen. Zo kalm was het dus niet. Ik zag door de halfopen deur mensen passeren met koffiebekers, enkele keren nog wel. Ik zag enkele keren een brancard voorbijkomen. Dat zou wel dringender zijn en die ene vrouw in de rolstoel ook.
De verpleegkundige die mijn bloedstaal afnam, vroeg waarom ik nu had besloten om naar de spoed te komen. Ik had toch twee dagen pijn, die overigens afnam? Het verhaal van het huisdoktersadvies en mijn eigen ongerustheid deden hem begrijpend knikken: ‘Ja, mevrouw, u hebt dan ook al een heel dossier, hé.’ Inderdaad, dat heb ik. Toch iets dat niemand me afpakt, dacht ik nog (beetje morbide) en schoot half in de lach. Het is heel raar maar vaak ben ik de kalmte zelve in zulke situaties en kan ik nog humor zien. De gewoonte van wachten in ziekenhuizen zal wel meespelen en mijn enkelingenziel. Overprikkeling, hoe laag de prikkeling ook, vermijd ik.
Voor alle zekerheid werd er ook een scan gepland. Het verliep zo vlot dat ik mezelf binnen afzienbare tijd weer thuis zag zitten, lekker zielig doen, benen omhoog en zappen (of zo). Ware het niet dat de verpleegkundige bij de scan vroeg of ik allergisch was aan de contraststof en ik nonchalant zei: “Oh, misschien begin ik wel te niezen, dat was bij de laatste scan ook zo, maar verder niks speciaals.” Bam!
De scan kon niet doorgaan! Dat moest eerst besproken worden met de arts van de radiologie. Terug naar de spoed! Box 6. Dat wist ik nog. Niemand wil in shock raken of een shockerende mens aanschouwen. De spoedarts kwam even horen naar mijn relaas en zag er niets erg in. Tenslotte heb ik die reacties zonder shock nogal vaak, sinds de immuuntherapie. Even wachten en ik mag weer terug. “En excuseer van dat pin-pong effect, mevrouw.” “Geen probleem, beter veilig dan spijt.”
Weer bij de scan kwam de dokter aldaar zich voorstellen en zei dat hij erbij zou blijven voor de zekerheid, áls er iets abnormaal zou gebeuren. Dat was me nog niet overkomen, bij geen enkele scan waar ik al onder lag. “U bent al wel heel wat gewoon geloof ik.” zei hij nog na de scan. “Jazeker. Heel wat inmiddels. Bedankt dokter!” (om erbij te blijven)
Welk boek? Daar vertel ik nog over (in mijn Woordenrijk).
Weer naar de spoed, Box 6, op ‘mijn’ bedje met inmiddels verkreukt papier, mijn boek en die fles water, wachten op de resultaten. En wachten en lezen en lezen en wachten en wat stretchen en lezen en wachten… Naarmate de dag vorderde en ik in mijn boek verdiept raakte, ontspande ik bijna helemaal. Overigens een heel mooi boek (ik nam dát boek mee omdat het lichter woog dan het boek dat ik toen nog aan het lezen was).
Het bloedonderzoek was wel geruststellend volgens de spoedarts (al zal ik binnenkort het één en ander nog bespreken met mijn oncoloog). De scan toonde ook geen onrustwekkende beelden en ik kreeg een voorschriftje mee.
Mijn buik had blijkbaar iets te boos gereageerd op het één of ander en was in buikstaking gegaan. Daar zat het ‘m. Buiken staken soms ook.
Het voelde als een ballenbad maar dan met golfballen.
Geen ekster, raaf of duif bij wie ik meevlieg. Wel enkele wirwar wel- en niet gebeurtenissen die me bijbleven.
Het – zoveel mogelijk – schermvrij leven
Dat lukt aardig. Ik noem het in ontwikkeling. E-mails die belangrijk genoeg zijn, laat ik samenkomen en daar zet ik me dan een of twee keer per week aan en dan schrijf ik ook. Verder gaat het meest dringende toch via die slimme foon, pen en papier of gewoon niet. Dringend zit soms gewoon maar in mijn hoofd opgesloten. Al zal een Zoompje mijn laptop nog in beweging kunnen zetten.
Schrijven
Halve dingen, overmatig veel dingen, allerlei dingen… die vooral met wedstrijden te maken hebben. Het Bankje heb ik (net) niet gewonnen. Ik zat in de tweede ronde en daar ben ik gebleven. Toch een vooruitgang met vorig jaar, toen ik in de eerste al afviel. Ter verduidelijking: ‘Bankje zoekt dialoog’ is de naam van de wedstrijd. De winnaars (twintig in totaal) krijgen een soort contract waarbij hun dialoog in een podcast wordt gegoten door professionele acteurs. Die podcast kan de vinder/wandelaar scannen via een QR-code op een Bankje her en der in het land gedurende de zomermaanden (juli-augustus-september). HIER kan u nog de Bankjesdialogen van de vorige jaren beluisteren. Ik ontdekte het toevallig, op zoek naar een datum voor de komende podcasts.
Het vege lijf voor en na 25 maart
Net op de dag van de herdenking van Verzet tegen de Turkse bezetting, een officiële feestdag in Griekenland, net op de dag van mijn zesjarig bestaan in mijn huidige woonst en op de verjaardag van ‘de tweeling’, straffe madammen, ga ik weer een dagje in immuuntherapie. Zo’n dagen zijn op zich vermoeiend maar de zevenenhalf dagen erna nog meer. Toch liet ik niets voorbij gaan van de dingen die mijn agenda opvrolijkten. Andere dingen stonden er in die week niet in. Joepie! Ondanks de vermoeidheid en die ene dag in bed met migraine, had ik niets willen missen.
Wat was dat dan allemaal?
Verjaardagsfeestje
… van R., zeven jaar is ze nu. Nog altijd even puur kind en dat ze lang zo mag blijven. Wat was het wel heerlijk fris aan het begin van het feestje. Nu het weer mocht van de c-regels, zaten we buiten met gasten en gastjes. Al zaten die gastjes niet vaak en zeker niet lang stil. De zon brak door en even later werd het zelfs warm.
de taart is nu op…
Puur natuurlijk. Ook puur gezellig, rustig aan, gekeuvel en gemengd gezelschap tot bij de buren aldaar toe. Ik ben met een strakblauwe hemel weer vertrokken…
Zomeruur
Een heuse M-dag
Eindelijk lukte het nog eens, allemaal tezamen, de Vijf M’s. Met een concert in het verschiet (zoekt u maar lekker zelf op, ik weet het en dat is genoeg voor nu 😉) hadden we wel wat te bespreken. Net voor onze benjamina-M weer op avontuur vertrekt, waarin ze drie seizoenen overbrugt, viel er veel te luisteren. Natuurlijk was de lange afwezigheid in elkaars fysieke leven ook een hele boterham om over te vertellen. Al zal mijn lijf het wel geweten hebben, ik had het niet willen missen! De volgende keer ga ik een stapje verder en ga ik toch weer koken.
Hoezo?
Net de week voor mijn immuuntherapie kreeg ik mijn vierde vaccin. Ik had er alle vertrouwen in; het tweede en derde prikje was goed verlopen, zonder gevolgen. De eerste was al lang vergeten. Deze vierde zou ik me anders wel nog heugen. Bijna een week zat ik met griepsymptomen slash covid(?). Zelftests vertelden me negatieve dingen. Ongerust was ik dus niet, wel ongeduldig. Nood breekt zelfopgelegde wet. Verdronken in een boek en nog een boek liet ik de boel zoals die toen was. Ik had niet gekookt. Een tramrit naar het centrum, beetje wandelen én benen onder de tafel bij de Griekse taverne kon gelukkig ook.
Incognito…
Vorige zaterdag
Er was de – heel interessante – wandeling die door een lotgenoot georganiseerd werd in Nieuwenhoven, Sint-Truiden. Om toch eens fysieke ontmoetingen te hebben, had Melanoompunt het idee om wandelingen her en der te organiseren. Wie wilde, kon zich aansluiten bij een van die wandelingen. Deze keer kon ik mee en mocht meerijden met twee mensen, ook wonende in Antwerpen. Verslag volgt in de volgende editie van Melanoompuntjes. Ook de gesprekken waren interessant en de volgende dag ging ik op zoek…. (wie weet, later meer hierover, eerst zelf nog wat uitpluizen).
‘Niet alles wat ik niet vertel is oninteressant.’
Nu laat ik u los zonder alles aan de grote klok gehangen, die is nu zwaar genoeg… Hier en daar (fysiek, mentaal, geografisch, …) ga ik weer op pad. ..
Bedankt om me weer te lezen. Het ga u allen goed 🙂
Er is dan wel de melanoom stabiel tot nu, dat is heel gewoon verder is het wel oké dat valt dan weer mee
Wat een wonder, wat een wonder voor de rest ben ik alleen maar hypochonder
Op dat akkefietje na toen, die pijn even niet meer in evenwicht zijn dat adertje in mijn kop sprong zomaar kapot
Wat een wonder, wat een wonder voor de rest ben ik alleen maar hypochonder
Alleen ben ik echt al tweemaal onder ’t grote mes gegaan die kleintjes doen niet mee plaatselijk doof was het idee
Wat een wonder, wat een wonder voor de rest ben ik alleen maar hypochonder
Wat met mijn hoogsensitieve kant dat is soms wel iets te plezant zo zegt mij mijn migraine wat is dat toch een chagrijn
Wat een wonder, wat een wonder voor de rest ben ik alleen maar hypochonder
Als ik het zo bezie, is dat litteken op mijn knie of dat jeukje op mijn vel, waarover ik nooit vertel of de droge huid die krasjes laat en het niezen mij zelden verlaat of de kromtrekkende rug, de energie van olifant tot mug
helemaal niet zo bijzonder, al dat gedonder want …
Wat een wonder, wat een wonder voor de rest ben ik alleen maar hypochonder
Een gewone niet-dag Hoestend, proestend, happend adem hoog, mond droog groot lawaai, amaai amaai
Verfomfaaid en verfrommeld strompel ik uit bed, met bonkend hoofd, ronkende luchtpijp sleep ik mezelf naar overal en nergens zit ik neer, zomaar ergens
Monstertjes in mijn hoofd en hoest de vriendjes van hét monster intussen denk ik helemaal ontsierd toch iemand die nog feest viert!
Een hoofd te vol op dit lijf te raar, om te geloven af- en ingedraaide delen scheef en schots verschoven vandaag ben ik ondersteboven
Ik zie ik zie wat jij niet ziet vanonder gaat naar boven de wereld op z’n kop gedraaid wat zal die nog geloven vandaag ben ik ondersteboven
Ik zie, ik ruik, ik hoor, ik proef ik voel me soms verdoven als ik weer naar buiten keer die mens, dat dier, die bloem en zin om dat te loven vandaag ben ik ondersteboven
AMK 23 november 2021
de verhoudingen zijn expres zo, sowieso zonder tekentalent of ervaring
Gisteren was er voor de derde keer dit jaar een ontmoetingsdag van Melanoompunt. Het was een dag die al enkele keren werd uitgesteld maar eindelijk, daar was ie dan, de zon. Niet alleen buiten, ook in onze harten, tijdens en na de goede lezing over Mindfulness en enkele oefeningen.
De ontmoeting ging door in Leuven, zoals steeds tot in de puntjes verzorgd. Ik bewonder de bestuursleden die steeds weer een goede plek vinden met de nodige natjes en droogjes die er altijd goed verzorgd uitzien en smaken.
We bleven bij de start eerst even stilstaan bij een lotgenote die vorige week overleden is, vrij plots naar ieders gevoel, al is het altijd een beetje schokkende confrontatie met onze eigen situatie.
De lezing werd gegeven door mevrouw Ineke Van Mulders, klinisch psycholoog en opgeleid Mindfulness trainer alsook door dr. Katleen Van der Gucht, bioloog die zich verdiepte in onderzoek naar het effect van mindfulness bijvoorbeeld op het brein.
Mindfulness is de aandacht verplaatsen naar HIER en NU. Het wil niet zeggen dat al het andere overboord moet gegooid worden. Aandacht die afdwaalt kan men bewust terugbrengen naar dat hier en nu, zonder oordeel.
De effecten zijn klinisch bewezen, zo blijkt uit studies, waarop ik zelf niet inga. Ik geef u mee wat ik zelf opgestoken heb.
De effecten gaan van afname van angst, depressie en stress tot goede zelfzorg (beter echt zien wat nodig is voor jezelf). Het is een antigif voor negatief denken. Mindfulness kan getraind worden en dat wat we trainen verbetert ook.
Het doel is dus de aandacht trainen. Dit staat naast echte ademhalingsoefeningen en/of relaxatieoefeningen. Bij deze twee laatste wordt iets ander geoefend bijvoorbeeld diepe ontspanning.
Dat trainen kan onder begeleiding. Het vergemakkelijkt het trainen. Gisteren voelde het bijna aan als vanzelf. Er kwam plaats in mijn hoofd! Ik liep even niet achter mijn gedachten aan, ook al had ik ze wel.
Het mooie is dat het in het dagelijkse leven geïntegreerd kan worden. Dat wordt dan semi-formele oefening genoemd ; korte tijd stilstaan bij wat NU gevoeld wordt in het lichaam, een inchecken bij zichzelf met de gedachte Hoe gaat het met mij? De informele oefeningen gebeuren tijdens uw bezigheden, bijvoorbeeld aandachtig het eten bereiden (ruik bewust de groenten) of andere momenten (proef even bewust die slok koffie, kijk en zie terwijl je wandelt, merk op, … ).
Ik geef alvast mee wat ik gisteren aan informatie meekreeg.
Nog een Folder*mindfulness. Dit komt van het UZ in Brussel, waarvan we mevrouw Ineke van Mulders gisteren aan het woord hoorden en ook door haar begeleid werden in de oefeningen. Ze begeleidt voornamelijk borstkankerpatiënten.
Verder lag er nog informatie waaronder een boek, dat ik zelf heb en aan het lezen ben. “Aan het lezen”… Dat wil zeggen dat het al een hele tijd aan de kant ligt omdat er dit eerst moet en dat nog gedaan moet en wat gaat die zeggen als ik … broederlijk tussen andere boeken die ik ook nog aan het lezen ben of nog wil lezen… Ook ik laat mijn brein (te dikwijls) te vol lopen. Bij mezelf terugkomen en er even blijven blijft de oefening. Begrijpt u? 😉 Dit is het boek: ‘het no-nonsense meditatie boek’ van neuroloog Steven Laureys.
Het was ook interessant om de inbreng van andere lotgenoten te horen. Iedereen reageert toch anders, merkt andere dingen op of stelt vragen over het nut, vragen over wat hij/zij nu ervaart en hoe ermee om te gaan enz… Alle vragen werden ook beantwoord. Het opent wegen, andere inzichten of het begin van een nieuw patroon? Ik vond de kabbelende vibratie voelbaar.
Eén van de dingen die me ook bijgebleven zijn, is dat er geen enkel oordeel is, geen ‘goed zo’ noch een ‘jamaar dat moet zo.’ Dat vond mijn brein wel echt verlichtend. Geen verwachtingen, noch teleurstellingen.
Nogmaals een dikke pluim voor de organisatoren. Het was een mindfulle verademing…
Naar jaarlijkse gewoonte organiseert Melanoompunt een Bewegingsdag. De vorige keer was in 2019.
Dit jaar mochten we weer samenkomen en na de wandelzoektocht in Gent (Le*Bateau ) had ik er reuzeveel zin in om weer mee te doen aan een ontmoetingsdag in het teken van beweging! Dat is goed voor iedereen.
Deze bewegingsdag ging dit jaar door in Oud-Heverlee. Er werden verschillende trajecten uitgezet, om te wandelen (een lange en korte wandeling), te mountainbiken en te roeien (afvaart van de Dijle) met aanvullend een wandeling terug naar de ontmoetingsplaats. Deze laatste werd me gevraagd om te leiden. Vooraf ben ik zelf de route gaan wandelen die aansluitend op de afvaart van de Dijle zou komen. De afvaart zelf zou ik die dag ontdekken.
De organisatie van die hele dag vroeg enorm veel voorbereidingswerk. De activiteiten bepalen, een locatie zoeken waarbij we buiten konden zijn, catering, sponsoring, helpers ter plaatse (verwelkoming met bubbels, instructies voor de verschillende groepen…) noem maar op. We kregen ook een polo-shirt van Melanoompunt. Als ik een hoed op had die op mijn hoofd paste, nam ik hem zeker af voor zoveel inspanningen. Zeker met nog last-minute aanpassingen hier en daar.
Aangezien ik mee was met de roeiers, heb ik niet zo’n overzicht van de andere ploegen. Naar wat ik hoorde achteraf had iedereen toch een fijne dag gehad. De weergoden waren ons ook goed gezind, al zeker gedurende de activiteiten.
Zoals ik zei, ik had nog niet eerder zo’n afvaart gedaan. Het enige bootje waar ik, lang geleden, in zat, was er eentje in Griekenland bij het bezoeken van een grot. Sportief ben ik ook al niet, maar bewegen doe ik wel graag, rustig aanhoudend tempo dat een hele tijd vol te houden is, althans dat wandelen…
In de kano’s werden we verdeeld met twee, drie of vier. Het roeien ging nogal stuntelig, al deden we alle drie ons best, we waren niet op elkaar ingespeeld. Theorie (die we zeker voldoende gekregen hadden vooraf) en praktijk zijn twee heel verschillende dingen. Halverwege kieperde onze boot om en wij kieperden mee. Dat was koud!
Gelukkig hadden de deelnemers van de andere kano’s meer ervaring en werden we snel geholpen. Zo goed en nog beter als kon verdeelden twee van ons zich over andere kano’s. De derde samen met iemand anders stapte terug in de onze. De afvaart verliep verder rustiger. Ik mocht passagier zijn en kreeg een vest om de luchtstroom van die natte kleren weg te houden. Het werd zo nog een aangenaam vervolg. Iedereen is heelhuids aangekomen en de meesten hebben er ook van genoten. De wandeling achteraf hebben we niet meer gedaan wegens tijdsgebrek. Iedereen had ook reservekledij bij (in een auto die tot aan de aankomstplaats reed) zodat de nat geworden deelnemers (er zijn nog twee deelnemers in het water gezakt om ons te helpen) zich konden omkleden en meerijden tot aan de school waar we startten. Daar stonden voor iedereen de welverdiende versnaperingen klaar. Taart en warme tas koffie deden deugd. Er werd veel (bij)gepraat.
Alle activiteiten hebben hun charmes. Iedereen heeft vooraf doorgegeven waaraan hij/zij wil deelnemen, tot ter plaatse blijven en fijn praten met elkaar of een keer de benen strekken.
Steeds weer is een gevoel van verbinding. De gedachte dat we zonder onze ziekte elkaar niet zouden kennen, is ooit al eens gevallen. Toch is het leven niet zo. We hebben het nu eenmaal op en onder ons vel en de gedachte dat we daarin toch positieve verbinding vinden, dát doet deugd. Daar kunnen we alleen maar dankbaar om zijn.
De deelnemers van alle activiteiten, voel je uitgenodigd om jullie ervaringen te delen. Hierbij alvast foto’s. Deze blogpost kan dus nog vervolgd worden, liefst met een hele fotoreportage.
Onze bezorgdheden worden misschien niet minder maar wel veel draaglijker en weer veel meer in perspectief gekatapulteerd. Zomaar een gedachte die in me opkomt en ik wil delen.
Op reis naar Ithaka 