Omdat ik zin heb in onzin, daarom 😊
Verslaving
de koffie en de chocolade
beide enkel puur
kennen met mij geen genade
verknocht in mijn natuur
de dikke boeken en de pen
subliem van lange duur
beiden vrolijk van mij fan
verknocht in mijn natuur
en die serie of dat spel
soms langer dan een uur
zo, voilà, ik weet het wel
verknocht in mijn natuur
zoveel dingen opgedraafd
ieder heeft zijn kuur
zoveel is aan mij verslaafd
het is nu mijn natuur
Oftewel echte onzin.
AMK – 31-01-2022
Schrijven gaat me beter af dan praten, al zal hier of daar iemand mij eens graag horen zwijgen…
Had ik u overigens al verteld dat ik niet kan tekenen, doch wel graag kribbel in krullen?
Ik kreeg een mail dat het woonzorgcentrum nog steeds gesloten blijft voor bezoek. Er zijn te veel besmettingen en het breidt zich snel uit. Ik heb mijn vader nu al twee weken niet meer gezien. Gelukkig wel gehoord. En wanneer ik bel, klinkt hij toch nog (genoeg) opgewekt. Wel jammer dat we het cryptogram niet meer samen kunnen invullen.
De besmettingen razen overal rond, zo hoorde ik van een M. Zij en haar gezin zijn er ook aan voor de moeite. Gelukkig alleen “maar’ verkoudheidssymptomen, voor zover ik hoorde.
Een nichtje van mij en haar gezin mochten er ook aan geloven. Het komt wel heel dichtbij al zal ik niet panikeren zolang mijn ‘gewone’ symptomen niet veranderen.
Vorige dinsdag startte er een project van Samana. Het is een creatief project dat valt onder de noemer (of is het teller?) Creativitijd. We zijn met vijftien mensen die meedoen aan het schrijven van blogberichten en dat over een tijdsspanne van een jaar. Aangezien de blog zelf nog in de testfase zit, kan ik nog geen link doorgeven naar de schrijfcreaties. Wel kijk ik enorm uit naar de online samenkomsten, de opdrachten, de resultaten, in deze zijweg naar Ithaka.
Afgelopen week kreeg ik een mooi pakketje van Fedasil in mijn brievenbus. Ook al ben ik een tijdje niet meer actief als vrijwilliger daar. Dat was wel een fijne verrassing!
Ik hoop niet (meer) om daar nog superactief te zijn. Toch heb ik er wel nog voeling mee. Wie weet in tijden van langer licht; een ontmoeting, een taalbuddy… Hier laat ik het lijf eerst spreken.
Vrijdagochtend was er een online praatcafé van lotgenoten van Melanoompunt. We waren met vijf. Ik vond het een heel tof idee en ik hoop dat we dat vaker kunnen doen. Niet iedereen moet elke keer meedoen, als er elke keer enkelen zijn die eens willen bijpraten, zou dat heel fijn zijn. Onze moderator heeft dat prima gedaan. Een mens hoort zo al eens verhalen die hij anders niet eens zou vermoeden. En toch blijft iedereen optimistisch en positief zonder de schaduwkant te ontkennen.
Lezen wordt stilaan terug een dagelijks terugkerende activiteit en daar ben ik blij mee. Ik zeg bij elk boek dat ik start: “Er zijn nog tig wachten voor jou, maar jij mag eerst.” Leve de bibliotheek want anders zou mijn portemonnee een stille plotse dood sterven.
Schrijven is nog steeds blijven. Ook met pennenvrienden. Heel verrassend was een e-mail van een Schotse pennenvriend. Maandenlang geen antwoord krijgen, tussen ongerust zijn en de gedachte dat er geen interesse meer was. Ik ben dus heel blij met zijn brief.
Verder heb ik nog twee pennenvriendinnen in Schotland en eentje in Finland. Dat is voorlopig voldoende. Ik schrijf ook nog met een medestudente van vroeger, toen we nog op kot zaten en nog enkele Dalarasfans… kribbel krabbel knuisje, klavier of pen in het vuistje 😉
Dat ik geen echte babbelaar ben, hadden anderen eens ervaren in Athene. Ik was daar voor een concert en een ontmoeting met andere fans van Georges Dalaras. Op het forum was ik nogal actief, maar eens in de groep rond de tafel was ik véél stiller. Dat vonden de anderen wel raar. Ik niet, alleen wat vervelend op dat moment. Ik had op het forum al wel geschreven dat ik een stille ben 😉.
Er is nog dat verhaal van de feta Tzouganaki…. Zal ik me daar eens over buigen voor een volgende keer?
Misschien vindt u dit meesterlijk-en-machtig ? (gewoon klikken op de link 😉)
Bedankt voor het lezen. Fijne week gewenst en als het waar is wat ze zeggen mogen we nog een hele week ‘Gelukkig Nieuwjaar’ wensen.
Het mag al eens Taboedoorbrekend zijn 😉
Er is dan wel de melanoom
stabiel tot nu, dat is heel gewoon
verder is het wel oké
dat valt dan weer mee
Wat een wonder, wat een wonder
voor de rest ben ik alleen maar hypochonder
Op dat akkefietje na toen, die pijn
even niet meer in evenwicht zijn
dat adertje in mijn kop
sprong zomaar kapot
Wat een wonder, wat een wonder
voor de rest ben ik alleen maar hypochonder
Alleen ben ik echt al tweemaal
onder ’t grote mes gegaan
die kleintjes doen niet mee
plaatselijk doof was het idee
Wat een wonder, wat een wonder
voor de rest ben ik alleen maar hypochonder
Wat met mijn hoogsensitieve kant
dat is soms wel iets te plezant
zo zegt mij mijn migraine
wat is dat toch een chagrijn
Wat een wonder, wat een wonder
voor de rest ben ik alleen maar hypochonder
Als ik het zo bezie, is dat litteken op mijn knie
of dat jeukje op mijn vel, waarover ik nooit vertel
of de droge huid die krasjes laat en het niezen mij zelden verlaat
of de kromtrekkende rug, de energie van olifant tot mug
helemaal niet zo bijzonder, al dat gedonder
want …
Wat een wonder, wat een wonder
voor de rest ben ik alleen maar hypochonder
AMK – 22-01-2022
Het heeft wat, vind ik, deze maand. Ik dompel me er in onder en be-kijk, be-hoor, be-voel, be-proef, be-ruik
Herfst, ik zei het nog aan mijn vader, tijdens een bezoek, ‘de goede oude tijd, toen het weer nog gehoorzaamde aan het seizoen’.
Stilaan naar winter. Zouden we ons durven onderdompelen en tot rust kunnen komen?
Zouden we durven voelen hoe donker het kan worden en ontdekken dat we dat ook bij de hand kunnen nemen en erkennen? En ons eigen licht natuurlijk ook laten schijnen.
Zouden we dan meer één worden met onszelf?
Ik heb hier ook geen antwoord op. Ik probeer wat, ik stap uit het gewoontedier dat ik nog vaak ben en dan zie ik dat winter mooi is en geheime verhalen heeft… voor wie het echt wil zien 😉
Ik verveel u niet met een opsomming van de dingen in mijn novembermaand. Dit mag u wel weten. Hoe ogenschijnlijk contradictorisch ook, ik zat niet zoveel stil. Enkele beelden:
bewegen buiten
naar binnen kijken
annuleringen, (c-bitch slaat nog toe)
licht- en andere punten
immuuntherapie en even knock-out
interview uitschrijven (komt nog… 😉 )
andere woorden schrijven, combineren tot wat het geworden is
losweg tekenen (of de poging tot althans)
onderweg zijn
stilstaan
omgevallen dagen
en die eeuwige onvoorspelbare schreef waar ik nog overga 😉
Ik wens ieder zijn eigen schreef* toe en de (h)erkenning ervan.
*schreef: een oud West-Vlaams woord dat grens betekent. Bron, voor wie meer informatie wil: https://historiek.net/over-de-schreef-gaan/58080/
Alles lijkt al geschreven. In de vergetelheid van de zomer, wieg ik langzaam naar de herfst.
Het mag weer rustiger. De overprikkeling plaagt me. Vandaar. Ik lees niet meer alle blogposten die binnenkomen, noch volg ik elk nieuws- of ander feit. Ik pik eruit wat mij aanspreekt op het moment dat het zich aandient. Zonder u te plagen met het waarom van de dingen, zie hier een update… van iets 😉
Er was een plan: sterker worden; echt fysiek sterker. Geen doorgezakte rug meer van te veel stilzitten in coronaire tijden. De rugschool! Het plan viel in duigen. Van duigen kan je een ton maken, mijn duigen pasten echter niet in elkaar. Postoperatieve pijnen kwamen weer de kop opsteken. Een overschakeling naar het light programma bracht soelaas. Tot een scherpe pijn in rechter bovenarm en elleboog een voorlopig einde van mijn plan afdwongen. Het was lang geleden, echt heel lang, dat ik nog eens huilde van de pijn. Zelfs zware migraines doorsta ik met droge ogen. De specialist zag een nekprobleem, hoewel ik aan mijn nek niet zoveel voel. Straffe ontstekingsremmers en een speciaal kussen brengen voorlopig een beetje verlichting. Afwachten wat de controle overmorgen brengt. De toffe dingen raken zo in die mislukte ton waarbij de duigen zowat met haken en ogen aan elkaar hangen. Tot zover mijn klaagzang.
Enkele oktoberplannen vallen weg wegens afgelast. Ze worden in november ingericht. Dat is een hap in mijn tijds- en energieplanning (ik plan mijn persoonlijke energieverbruik tegenwoordig, meestal werkt dat het beste om daarna niet voor enkele dagen plat te gaan). Het houdt oktober nog rustig en dat bevalt me prima. November maak ik niet drukker dan het nu geworden is. Het is goed zo. Vaak is niets wat het worden zou.
Verder dan dat raak ik nu niet. Wel bezig aan schrijvertjes zoals een ontmoeting die in september plaats vond, waar ik nog goede woorden voor zoek en een betere schrijfarm afwacht. Soms ligt Griekse Liefde gewoon in Limburg…
Enkele verrassende artikels over mensen die ik ken en die al een boek gepubliceerd hebben, vind ik het vermelden meer dan waard. Die vond ik in ‘Verzin’, het tijdschrift dat je aan het schrijven zet (zo staat op de omslag), van Creatief*Schrijven. Over twee mensen (Joey Brown en Christine Van den Hove) schreef ik al hier en hier. De derde was een medecursist in de workshops ‘Column’. Ze schreef het verhaal van haar zoontje. Omdat ik niet weet of ik zomaar foto’s van dat tijdschrift kan delen, geef ik u haar*website mee. Het boek heet ‘Kraanvogel, vlieg’, een beklijvend boek over verlies van een kind. De kraanvogel in de titel sprak me aan. Dat is, naast het Steenmannetje, het symbool van Melanoompunt.
Overigens, de vierde editie van Melanoompuntjes staat online. Neem een kijkje, niet alles gaat over onze ziekte. Intussen kijk ik uit naar het mee in elkaar boksen van de vijfde editie.
Zo blijf ik in beweging al lijkt het soms bevroren inertie in kwadraat. Als ik alles optel aan het einde van de dag, kom ik toch boven nul uit 😉
Hier ben ik niet uitgestapt…
Wordt nog aangevuld, verteld, van Frida Kahlo, ontmoeting met een van mijn nieuwe nichtjes tot een onverwachte duik in het niet zo diepe…
Tot gauw, ik tank even woorden bij intussen.
Geniet van wat is, wees niet boos om wat had kunnen zijn.
Of hoe onderhuidse spanningen even ‘onschuldig’ kunnen geventileerd worden. Ik doe het bijna automatisch, in stilte natuurlijk. Het verdwijnt ook even automatisch. Ziehier de column voor de wedstrijd die ik niet won 🙂 :
Ik grommel graag. Van ergernis naar ergernis begeef ik me door het wonderlijke doch kleinmenselijke aardse bestaan. Ik deed het als kind en zette het later dapper verder. Zou het ooit stoppen? dacht ik wel eens. Maar ik doe het nog steeds. Ik wijt het aan de omstandigheden die bondig om reactie vragen waarna mijn humeur even snel weer opheldert.
De jogger die met zwaaiende armbewegingen langs mij heen rent en me stil doet staan, wanneer er uit de tegenovergestelde richting een jonge vrouw met haar peuter in de buggy aankomt. Mijn grom is sneller dan mijn gezond verstand. Ze zijn gelukkig wel van voorbijrazende aard, de jogger en de grom welteverstaan.
Die jonge vrouw heeft niets door. Ze is druk bezig haar smartphone te bespelen. De peuter zeurt en waagt zich aan gymnastiek vanachter die buggygordel. Nog even en het lukt hem; eruit klimmen of vallen? Wat is hier de bedoeling van? ’s Avonds de builen op z’n hoofdje tellen? Toch wandel ik, haar in stilte de les lezend, voorbij.
Op allerlei manieren wordt mijn ergernis gewekt. Het zal me maar overkomen: lezen in een artikel, dat het heeft over de mensen dat de regels aan hun laars lappen, nog wel in het zogenaamde betere dagblad. Geheid grijp ik naar mijn smartphone om de redactie eens te vertellen wat ik ervan denk, hardop beter wetend ‘hoe ben jíj door die selectieprocedure geraakt?’ Maar voor ik het verzend, is de lucht weer geklaard.
De collectieve verwendheid van het bestaan, kan me ook – spreekwoordelijk – tegen het plafond krijgen. Ik ben toch niet verplicht om regenweer slecht te vinden? Is een flinke windstoot een spelbreker in mijn plannen? Moet ik echt weer luisteren naar het geklaag van deze of andere wandelaar die de mooie natuur moet missen omwille van… natuurelementen? Ga toch wat anders doen, denk ik en nestel me in de zetel met mijn dikke Outlander, blij met de honderden nog ongelezen bladzijden.
Bij de vraag “Alles goed met jou?” verstom ik, bijna het puntje van mijn tong afbijtend om niet al te grof te worden. Toch antwoord ik zelfs dan, vind ik zelf, nog beleefd: “Niet alles, maar bij wie wel?” Me verantwoorden over mijn toestand is vermoeiender.
Ergernis, als een stouteheersbeestje dat over mijn huid loopt en kriebelt. Zijn stipjes lichten vervaarlijk op. Voor ik als een gek begin te krabben adem ik diep in en uit. Enkel wanneer de stipjes blijven oplichten, waag ik me al eens aan een duidelijke taaltuiting. Zeker als het over ‘mijn zoveel vrije tijd’ gaat. “Ruilen met mij?” heb ik al meer dan eens gevraagd. De verstomming van die andere is dan een cadeau. Doch weegt zelfs die irritatie nu lichter.
De dag zit vol potentiële ergernissen en hoe sneller ik er lucht aan geef, hoe beter ik me voel, wetende dat het enkel dat moment is. ’s Avonds leg ik me moe maar tevreden neer, me verheugend op de dag van morgen, vol mogelijkheden om mijn eigen kleinmenselijkheid te verdoezelen met grommelen over die van anderen. Mens, erger me wel. Ik houd van u.
AMK.
Wees gewaarschuwd, deze ergerlijke persoonlijkheid hééft grenzen… 😉
Pasen, voor iedereen wat anders, voor velen hetzelfde.
Op het kalenderblaadje lees ik iets over een heidens gebruik, waarbij versierde eieren geschonken worden, om het nieuwe leven te vieren. Pas later werd dat heidens gebruik gekerstend, zoals vele gebruiken. Tot op heden begrijp ik nog niet hoe het ene met het andere te maken heeft. Als kind al. Nu ik erop terugblik, de tijd dat ik ontdekte dat Sinterklaas en de Paasklokken kinderbedrog waren en ik mijn eerste grote teleurstelling in het leven meemaakte, herinner ik me dat ik echt dat verband zocht; dat verband tussen de verrijzenis en de Paasklokken die van Rome kwamen. Wat ik niet begrijp, kan ik dat geloven?
Wat ík niet geloof, kan ik wel respecteren bij anderen. Ik kan ernaar kijken en denken hoe fijn moet het zijn om zoveel vertrouwen te hebben, zelfs in je donkerste dagen. Ik moet niet alles begrijpen om het te respecteren. Waarom zou ik niet respecteren? Om die enkelen die van hun geloof misbruik maken? Om die enkelen die van iemand anders’ geloof misbruik maken?
Ik geloof in energieën van onze Aarde, in een universum, in kracht, in aanvaarding (al is dat vaak lastig), in respect, in weer opstaan en terug vínden.
Tenslotte geloof ik heel erg hard in…. chocolade! 😉
Smakelijk, vrolijk, ingetogen, rustig, uitbundig, muzikaal, kleurrijk, gemoedelijk, kies maar uit, voel maar aan… Pasen gewenst!
Ik maak al eens een wandeling. De laatste maanden vooral hier mijn buurt. Soms kijk ik rond, soms stap ik in mezelf gekeerd stevig door. Ik heb het lente zien worden en stilaan zomer. Ik heb het vooral gevoeld. Kriebelig, warmer, droger soms natter. Van kale bomen tot volgroene zwaar uitziende takken. Alles ziet er vól uit. Zelfs de regen voelt vol.
Ik maak al eens een wandeling, doorheen het dolle gewirwar van het internet, van Google, over Whatsapp, Facebook, ‘gewone’ email, schrijfwedstrijden tot, mijn favoriete, blogs. Soms vind ik er diepzinnige uitlatingen, soms grappige anekdotes die een zinvol bestaan uiten, kunstzinnige uitspattingen, dagboekverhalen, avonturen tijdens de lockdownperiode, … en een enkele keer kom ik iets speciaal tegen. In Talle’s Arts Community – https://www.facebook.com/tallesarts/ kwam ik een link naar een website van Brigitte Povel tegen, een kunstenares. Ze woont en werkt in Nederland. Omdat ze, naar eigen zeggen, teveel schilderijen in haar schilderhok heeft, ruimt ze op en geeft ze elke maand één schilderij weg. Het enige wat je hiervoor moet doen, is een verhaal schrijven. Vertel waarom dat schilderij voor jou is, waar het je aan doet denken …
Ik wandelde er virtueel langs in mei. Ik zocht, herschreef naar eigen interpretatie mijn tekst bij, verstuurde en kijk … ik, ja ik won! 😊
De reden waarom ik uit een Grieks lied putte? Het voelde zo aan. Dat is mijn les. Het voelt zo aan! Het is een lied dat ook door mij heen wandelt. ‘Als er een reden is.’ Ik voel soms teksten, zinnen, woorden als universeel aan. Bij dit lied ook, ook al zal het zo niet bedoeld zijn bij het schrijven ervan.
Door de toen nog strengere maatregelen kon ik het niet zelf gaan ophalen. Met de bereidheid van mijn zus haar zoon, die in Nederland woont, is het wel tot bij mij geraakt, sinds vorige week toen de grens weer open was voor familiebezoek.
Ziehier mijn winst (beetje naar beneden scrollen) en ineens de uitdaging voor deze maand (bovenaan): http://www.brigittepovel.nl/Gratis%20schilderij.htm
Wat doet u naar het universum kijken?
Hoe vaak heb ik het zelf gezegd, wanneer ik wat wilde zeggen en niets vond.
Neen, dan de uiting van de frustratie. De tranen, de vloeken, teveel en te hard lachen, het lawaai, scheef zingen (echt, ik geloofde het eerst ook niet!), wandelen tot mijn gewrichten smeken om te stoppen, fietsen en onderweg platte band krijgen, de hele weg terug, te voet met fiets aan de hand naar huis. Dat zal me leren sè. Me zomaar laten gaan. Waarom? Om dat lawaai elke avond opnieuw? Om het opgeklopte gevoel dat ik bij al die social media berichten krijg? Over al die tips tegen verveling in uw kot? De vinger zal ik er wel niet op gelegd krijgen.
Soms heb ik enorme bewondering voor de serene wijze waarop mensen niet posten op allerhande social media hoe goed ze zijn. Enkele initiatieven daar gelaten natuurlijk. Het is uiteindelijk wat het is.
Al bij al, kritiek is vlug gespuid, ik doe er bij deze ook aan mee. Bij nader beschouwing vermoed ik dat het om de óverdaad gaat van wild enthousiasme, al dat begrip, lief en nog liever, of de overdaad aan ergernissen, daarbij ook aan onbegrip. Ik merk het aan mezelf. De ene kant van mij wil ‘er zijn voor u en u’, de andere kant van mij schreeuwt ‘laat me met rust!’ Is er dan niemand die het begrijpen wil? Begrijp ik mezelf nog wel? Herkent u dat gevoel? Dan weet u vast wel dat u me nù geen wijze raad geeft. Tot zover de actualiteit.
Tijdens de welke er toch nog het een en ander gebeurt.
Soms doe ik dingen die ik in dat vorige leven niet zou doen of zeker op de lange baan zou schuiven. Bijna alle meubels hebben hier een andere plaats gekregen of krijgen dat nog. Bewegen in je kot. Toch actueel. Gehoorzaam van mij.
Dansen in de regen. Nog zo iets. Dat heb ik net niet gedaan, wel voelde ik me heerlijk verfrist na mijn (bijna) dagelijkse wandeling. Een boodschap hier, iets posten daar, van de ene naar de andere kant van Oud-Berchem te voet en via een omweg doorheen straatjes weer naar huis. Dat deed deugd. Loat Mie moar lope langs de straote …. Zonder dat lief da’k zo gère zien.
Intussen groeien er verhalen in mijn hoofd. Ik schrijf ze in luchtballonnetjes die dan vaart zetten naar de luchtkastelen. Ik, arme drommel, bezwaarlijk meervoudig vastgoedeigenaar. Als mijn verhalen maar ergens terecht kunnen zolang er nog geen inkt vloeit.
Van sommige dingen die ik eerst deed, heb ik wat gas terug genomen. Het allereerste opgejaagde gevoel en de onwennigheid van de situatie staan nu niet meer zo op de voorgrond. Zoals van alles en nog wat een foto maken, van alles en nog wat uitproberen in de keuken. Het Griekse Paasbrood was het laatste. Het zag er niet uit maar het smaakte wel zo, tot het rode hard gekookte ei toe.
Mijn keukenactiviteiten beperken zich tot de dagelijkse beslommeringen waarin chocolade momenteel een belangrijke plaats heeft.
Het creatieve dagboek van Sarah Timmermans doe ik nog op momenten dat ik een aanloop nodig heb naar schrijven in kleur. Ik schreef er hier al over (zie net voor de foto). Het is een fijn houvast en intussen heb ik de penselen al meermaals werk bezorgd. Ik heb er zelfs een halve slaapkamer voor ingericht, mijn ‘atelier voor woord en kleur’ (of zoiets, het is nog niet gedoopt).
Ik begeef me traag en bibberachtig op teken- en schilderterrein en dat is wel licht. Het maakt plaats in mijn hoofd. Ook al doe ik het niet elke dag.
Schrijfmeditatie, volgens Joey Brown doet het ook nog steeds bij mij. Hier schreef ik ook al enkele keren, bijvoorbeeld hier.
Morgen heb ik de laatste les in schrijven ‘Vijf ingrediënten voor een straf verhaal’. Dat waren er één fysiek aanwezig in lang vervlogen tijden en vier online. Vorige week was hilarisch. Het ging over humor ten tijde van corona. Ik ben eens flink van leer gegaan. Iedereen had er blijkbaar behoefte aan om onbeschaamd zijn of haar gal te spuwen. Onze docente kon er ook mee lachen. Gelukkig maar want dat was de bedoeling.
Intussen vond ik in mijn hoofd nog een luchtballonnetje dat terug is om inkt te laten vloeien, zie hier mijn schrijfsel. Zo u wenst, neem even pauze of een drankje 😉
De vloek
Laten we het eens over vloeken hebben. U weet wel, die woorden die frustratie uitdrukken, die je liefst niet uitroept waar kinderen bij zijn en al zeker niet uit een kindermond hoort komen.
Het komt onverhoeds, het overvalt me en naar ik opmerk, iedereen. Plots is er de vloek. Het beest in ons is los. Het hekje zat al fragiel. De kooi van machteloze opsluiting, frustrerende verdicten van berichten rondom ons onze oren heenslaand.
Hoe vaak zou ik al aan dat hek hebben gerammeld? Geluidloos geschreeuwd in eenzaamheid. Niet zozeer omdat ik alleen ben, eens temeer omdat ik me alleen vóel. Niemand begrijpt me! Help!
Maar ik maak deel uit van die maatschappij waar nu eenmaal, of eerder meermaals, de normen van het goed fatsoen gelden. Het is nu eenmaal wat het is. Volhouden!
Toch, soms is de boog net iets té gespannen, ongemerkt, dat wel. Als er dan heel veel aan die kooi gerammeld wordt, het hekje bijna losgeschud, is er ei zo na niet veel meer nodig om de boog helemaal te laten knappen. Een teenstoot, een kopstoot, een spierkramp, helaas mijn schrijfspier, zelfs een berichtje dat ik net iets anders interpreteer, kan me over de schreef trekken.
Dat hek vliegt open, ik vermorzel het en laat me – voor even weliswaar – ongegeneerd gaan in een woordenstroom die zelfs de zatste smeerlap doet blozen. Ik ken zo niemand, maar dat doet niet ter zake.
Tot het moment dat ik een ‘nieuwe’ vloek vloek en van mezelf versteld sta. Ik voel de geknapte boog lossen en val neer in de zetel, krijg onbedaarlijk de slappe lach om het simpele woord dat voor mij als actuele vloek kan dienen: SSSSNOT !
Enne … zakdoek voor de mond en daarna handen wassen en tanden poetsen.
Blog van Jona Lendering
Schrijven is het samenspel van autobiografie, overdrijven en verzinnen.
Geloof het ongelooflijke. Beiden zijn waar.
Levensinspiratie onderweg
Levensinspiratie onderweg
ONDER CONSTRUCTIE
CreativiTIJD voor jezelf. Dat voelt goed.
Op reis naar Ithaka 