Aan te bevelen om te lezen. Niet alleen voor mij, zeker ook voor de verhalen van andere mensen.
Al zou ik ook aanbevelen om in stukjes te lezen want het is soms best heftig.
https://creativitijd-samana.be/wie-schrijft-die-blijft/
Haast en spoed,
’t Is dat het soms moet
ook al is het zelden goed
Met een dikke pluim voor iedereen die zo kalm bleef.
Plotse hevige pijnen – die weliswaar traag afnamen – deden me bij de huisdokter belanden en zij vond het toch zorgelijk genoeg om me naar de spoed te sturen, met een uitprint van haar bevindingen.
Ik houd van de regen (van bijna elk weer, de Aarde doet gewoon wat ze te doen heeft). Overigens had ik de immense behoefte om alleen te gaan. Daar ging ik dan, met een boek en een fles water. De massa koele regendruppels hield me wakker en alert. Van de tramhalte naar de spoed was toch niet zo ver.
Wat me opviel, was de rust in de wachtzaal. Dat was ooit anders in een andere spoed bij een andere ‘gelegenheid’. Al snel mocht ik naar Box 6, er werden de nodige dingen gemeten en een flinke staal bloed afgenomen.
Bij het wachten op resultaten hoorde ik geluiden uit andere boxen. Zo kalm was het dus niet. Ik zag door de halfopen deur mensen passeren met koffiebekers, enkele keren nog wel. Ik zag enkele keren een brancard voorbijkomen. Dat zou wel dringender zijn en die ene vrouw in de rolstoel ook.
De verpleegkundige die mijn bloedstaal afnam, vroeg waarom ik nu had besloten om naar de spoed te komen. Ik had toch twee dagen pijn, die overigens afnam? Het verhaal van het huisdoktersadvies en mijn eigen ongerustheid deden hem begrijpend knikken: ‘Ja, mevrouw, u hebt dan ook al een heel dossier, hé.’ Inderdaad, dat heb ik. Toch iets dat niemand me afpakt, dacht ik nog (beetje morbide) en schoot half in de lach. Het is heel raar maar vaak ben ik de kalmte zelve in zulke situaties en kan ik nog humor zien. De gewoonte van wachten in ziekenhuizen zal wel meespelen en mijn enkelingenziel. Overprikkeling, hoe laag de prikkeling ook, vermijd ik.
Voor alle zekerheid werd er ook een scan gepland. Het verliep zo vlot dat ik mezelf binnen afzienbare tijd weer thuis zag zitten, lekker zielig doen, benen omhoog en zappen (of zo). Ware het niet dat de verpleegkundige bij de scan vroeg of ik allergisch was aan de contraststof en ik nonchalant zei:
“Oh, misschien begin ik wel te niezen, dat was bij de laatste scan ook zo, maar verder niks speciaals.” Bam!
De scan kon niet doorgaan! Dat moest eerst besproken worden met de arts van de radiologie. Terug naar de spoed! Box 6. Dat wist ik nog. Niemand wil in shock raken of een shockerende mens aanschouwen.
De spoedarts kwam even horen naar mijn relaas en zag er niets erg in. Tenslotte heb ik die reacties zonder shock nogal vaak, sinds de immuuntherapie. Even wachten en ik mag weer terug.
“En excuseer van dat pin-pong effect, mevrouw.”
“Geen probleem, beter veilig dan spijt.”
Weer bij de scan kwam de dokter aldaar zich voorstellen en zei dat hij erbij zou blijven voor de zekerheid, áls er iets abnormaal zou gebeuren. Dat was me nog niet overkomen, bij geen enkele scan waar ik al onder lag.
“U bent al wel heel wat gewoon geloof ik.” zei hij nog na de scan.
“Jazeker. Heel wat inmiddels. Bedankt dokter!” (om erbij te blijven)
Weer naar de spoed, Box 6, op ‘mijn’ bedje met inmiddels verkreukt papier, mijn boek en die fles water, wachten op de resultaten. En wachten en lezen en lezen en wachten en wat stretchen en lezen en wachten… Naarmate de dag vorderde en ik in mijn boek verdiept raakte, ontspande ik bijna helemaal. Overigens een heel mooi boek (ik nam dát boek mee omdat het lichter woog dan het boek dat ik toen nog aan het lezen was).
Het bloedonderzoek was wel geruststellend volgens de spoedarts (al zal ik binnenkort het één en ander nog bespreken met mijn oncoloog). De scan toonde ook geen onrustwekkende beelden en ik kreeg een voorschriftje mee.
Mijn buik had blijkbaar iets te boos gereageerd op het één of ander en was in buikstaking gegaan. Daar zat het ‘m. Buiken staken soms ook.
Het begon in juni 2018
bloggend wegen bewandeld
veel geleerd en gezien
Die bewandelde weg
loopt wat dood
en ik zeg:
Voor uw zijn, dank u wel
mijn pad leidt me elders
waarover ik u later vertel!
Ik neem even of langer blog time-out en stap waar het maanlicht op schijnt 😉 Wordt hier of elders vervolgd. U bent een fijn publiek, waarvoor mijn Grote Dank!
Tot ziens!
Anne-Mie
Nu is die Eindelijk weg en klaar
op deze eerste dag van januaar
Gisteren was het zo en anders niet
de afwas bleef plagen, die smoes
het hele jaar of wat anders iet
Spoel weg! Aangekoekte vuiligheid
hier, nog een scheut schuimende properheid
Misschien is gewoon uit-het-vuistje
wel verrassender
de eenvoud van knibbel knabbel knuisje
Nog een sprookje en op die stoel stil
dat knagend zwarte spookje
Even op vakantie en jij – spookje – blijft hiér (on)tevree!
Ík ga nu alleen, jou neem ik niet mee
Het is zoals ik het benoem
Eindelijk, ook al was vorige jaar zonder veel roem
In die Tweeëntwintig, jaja, dáár zal het gebeuren
en (of) graag in alle kleuren
Weggespoeld met rioolwater, die vorig-jaarse afwas
er weerkaatst lichter licht in een nieuwe heldere plas!
Wat ziet u in de heldere plas?
Foto: after therapy time.
Ik probeer een andere rubriek uit, een weekoverzicht met hoogte-, diepte- en andere punten van de week. Waarschijnlijk zijn het nog steeds de lichtere dagen die me kietelen.
Omdat de weken nogal hard op elkaar beginnen lijken, laat ik even het dagboekgehalte varen en zet enkele indrukken neer van de afgelopen week.
Onevenwichtig
Nog steeds wat meer na die laatste immuuntherapie annex vaccinatie. De uitdaging is er rust in vinden en op de juiste tijdstippen energie loslaten op activiteiten. Het betert naarmate de week vordert.
Alleen die benen weer in evenwicht brengen…
Groot, klein verdriet en andere opstandjes in mijn ziel
Net op donderdag, zo’n dag dat donderen ook in mijn hoofd gebeurt, lees ik opnieuw een droevig bericht van een lotgenoot. Iemand die ik ook kende. Al zegt het hoofd dat het duidelijk was dat het zou gebeuren, wanneer het dan echt gebeurt, is het onwezenlijk. Ik voel me machteloos en weeral geconfonteerd.
Mijn broer laat weten dat hij en zijn dochter besmet zijn. De anderen in huis zijn nog negatief. Maar ze worden ook ziek en worden opnieuw getest. Ik weet nog niets.
Lezend in de blogs van anderen, en hun nieuws op Facebook, raak ik meestal niet verder dan op ‘vind-ik-leuk’ klikken.
De overgave en overstap naar…
Het één en ander staat in de wacht. De plannen blijven rustig kabbelen tot er zich weer een ‘Aha’ aandient om te vertoeven bij die anderen van een rubriek alhier in mijn Reis-naar-Ithaka-pagina.
… vreugdes en vrolijkheden
Ik sta in de tweede editie van Melanoompuntjes, het blad van de patiëntenvereniging waarover ik al vaak sprak. U kan deze*tweede*editie helemaal lezen.
Ik word ook uitgenodigd voor de nieuwe vergadering van de redactie van Melanoompuntjes. Ik kijk ernaar uit!
Het schrijven gaat verder. De woorden stromen, soms met omwegjes doorheen versperrende rotsjes in de rivier, maar water vindt altijd een weg. De lessen inspireren me. U bent vooral zeer welkom in mijn Woordenhoek op Azertyfactor, waarin ik dit*huiswerk en ook dit*andere*huiswerk gepost heb. Mijn profiel aldaar is Anemos. Soms een storm, soms een briesje.
Moeten er nog shampoo en haarkleuring zijn? Tot vorige week nog wel, op de valreep vóór de verstrengingen, een ietwat zonniger kleurtje in mijn haardos losgepeuterd. De krullen maken even plaats voor een kapsel waarmee ik op Zoom kan verschijnen.
Bezoeken aan mijn vader worden weer iets waar ik meer en meer naar uitkijk. Gelukkig zijn er geen verstrengde maatregelen voor bezoekers in het woonzorgcentrum. Hij doet het nog steeds goed, met muizenstapjes zelfs steeds een beetje beter.
Ik heb tourlou gekocht bij Morfo en nog andere lekkernijen. Na wat zoekwerk vanwaar ik dat woord nu toch maar kende, kwam de verlichting. Het komt uit dat Griekse lied, ‘Laten we ergens anders heengaan’, waarover ik al eens schreef. ‘In de tourlou van deze wereld werden wij het zout.’ (vertaald uit ‘Πάμε γι’αλλού’)
Moet er over het zomeruur nog gedebatteerd worden? Hebben we nog niet genoeg kansen gehad om van deze immense pandemische crisis iets te leren, zoals een natuurlijk ritme volgen in plaats van controle in stand houden en forcerend zoiets ‘plastiek’ als verwrongen tijd op te leggen? Ik pleit alvast voor het echte zonne-uur, hoewel dat utopisch is.
Kortom, ik vind rust in de onrust, energie in de beweging en eet nog steeds gezond 🙂
Ik dank u voor het lezen, het gaat u allen goed…
Ik probeer een andere rubriek uit, een weekoverzicht met hoogte-, diepte- en andere punten van de week. Waarschijnlijk zijn het langzaamaan-langer-licht-dagen die me kietelen.
Het was een week van tegenstellingen. Niets nieuws dus.
Maandag. Ik lig nog wat in de prak, ook al ging het zondag goed. Het leven speelt zich af op de zetel met een boek waar ik nauwelijks in lees of aan tafel met een beschuit. De dag is, al vroeg, genoeg. Alle schermen en digitale bereikbaarheid zet ik af. Een neutraliteit, die aangenaam voelt, bekruipt mij; de kabbelende golven van het horizontaal bestaan. Voilà!
Dinsdag is al wat levendiger. Ik ontdek dat ik een les gemist heb van de online cursus ‘Column schrijven’. Die reeks startte maandagavond. Ik mail met mijn excuses naar de organisator. Kort daarna krijg ik een mail van de docent met de vraag of ik het huiswerk nog wil maken. Ik wil wel, maar laat het even voorbij gaan. Gisteren zit nog vers in mijn geheugen.
Namiddag volg ik een online lezing over HSP (hoogsensitieve personen). Er zit veel herkenbaars in én ik leer nieuwe dingen. Een wel heel fysiek kenmerk kán zijn: ‘geen of heel weinig koorts maken bij ziekte’. Dat vond ik zo treffend.
Wanneer ik naar buiten stap voor een schepje lucht, ontdek ik in de gang een pakje gericht aan mij. Het is een bedankje voor de boeken die ik naar mijn Griekse leraar in Hasselt stuurde.
Woensdag is de duidelijkste dag van tegenstellingen. Sereniteit en actie wisselen elkaar af.
De ochtend is volledig voor de uitvaartdienst van de bezielster achter Melanoompunt. Er is de mogelijkheid om de dienst online te volgen. Het wordt een mooie herdenking, een aandenken aan een prachtige vrouw met vele talenten en een grote goesting om het hele leven te leven. De woorden van het lied ‘Verdronken vlinder,’ van Boudewijn De Groot vergezellen me die hele dag.
Ik neem het bezoek aan mijn vader weer op. Hij belde nog om te vragen of het wel kon. Ik wil toch even naar buiten. Het is verbazend hoe mijn vader zich handhaaft in zijn wereld die zo klein geworden is. Tussen die vier muren van zijn bestaan sinds bijna anderhalf jaar, waarin veel lockdown de baas was, is hij nog heel alert.
De avond is gevuld met … een online les schrijven. Een vervolg van een reeks die ik in het voorjaar volgde ‘Vijf ingrediënten voor een straf verhaal’, ook al kan iedereen zich hiervoor inschrijven, ingrediënten zijn er nooit te veel. Er zijn veel bekende mensen uit vorige cursussen. De lat ligt hoog bij zoveel talent, vanaf de eerste les. Een uitdaging die ik als heel stimulerend ervaar. Er komt zowaar een scène uit mijn hoofd, hier te lezen.
Donderdag is wederom een donderende dag. Na het afzakken van dat gehamer en schelle geluid in mijn hoofd, alsof iemand zonder talent zijn trompet wil demonsteren, neem ik de mails van vorige dag door.
Ik ben gisteren opgenomen in een andere blog, die van Satur9. Het is in de rubriek ‘vriendenboekje’. Dit is het mijne.
Ik schrijf en post zelf nog een blogbericht, over “Iemand anders’ woord”, over iets dat me jaren geleden hard raakte.
Er komt nieuws van een M (van de 5 M’s, waarover ik schreef, net voor het hele coronagebeuren vorig jaar), vanuit het ziekenhuis. Dat is schrikken, heftig schrikken. Alle M’s reageren op haar bericht. Ze zal ons op de hoogte houden. Later zal blijken dat het ‘meevalt’. Wanneer ‘trop’ te veel wordt, is de boodschap van rust nabij… Ik kreeg nog wel zo’n mooie kaart deze week.
Scherm- en wifivrij is mijn keuze deze avond. Mijn dikke boek vordert gestaag bij deze vroege rust in mijn kot.
Vrijdag begint mysterieus, met een Messengerbericht van de persoon uit mijn blogpost van gisteren, zo lijkt het toch. Ik doe wat ik kan op dat moment. Het blijft mysterieus en ik vraag me nu af wat ik ermee moet doen. Ik kan alleen hopen dat het bericht écht is en geen flauwe grap van iemand die mijn blogbericht las…
Mijn dagelijkse wandeling brengt me nog eens langs de bibliotheek. ‘De reiziger’ van Diana Gabaldon leest fijn maar is echt heel lijvig. Aangezien deze reeks toch verfilmd is, besluit ik de volgende boeken niet te lezen, maar de seizoenen te bekijken die ik nog niet zag, toen het uitgezonden werd. Van het laatste seizoen heb ik zelf een DVD exemplaar (op een keer pardoes gewonnen). Maar eerst dat boek en die vorige seizoenen. Aye aye*, here I go to Scotland.
Ik ga aan de schrijf en begin met een brief aan die pennenvriend in Schotland. Hij liet me in zijn vorige brief iets weten over het – nu alom bekende – lied ‘Soon may the Wellerman come.’ Het originele is veel en veel mooier. Ik zoek het op en ben het helemaal eens. Versie*van*Gordon*Bok. Ik hoor een echte vertelling. Het doet me denken aan een ander verhaal over Sinbad, de zeeman, in het Grieks al vaak bezongen door deze en andere artiest. (geen idee waarom ik dat Schotse allemaal vertel, misschien leidt het nog ergens heen)
Zaterdag, heel vroeg al vloek ik in stilte. Die trompet is er weer en hij heeft deze keer een drummer meegebracht. Het schelle kloppende concert houdt me stil!
Een ontmoeting met enkele medecursisten van de woensdagavondles zeg ik af, hoe fijn ook, om de mensen die ik enkel online ken te ontmoeten en anderen weer te zien. ‘Onder voorbehoud’, een cliché dat me blijft vergezellen. Het klappen van de spreekwoordelijke zweep ken ik al lang. Niets nieuws onder de zon. Die schijnt anders wel flink. Later zie ik dat de ontmoeting mooi was én voor herhaling vatbaar.
Het enige fysieke dat ik nog doe, is een korte wandeling om net voor sluitingstijd nog de krant te kopen. Ik waag me aan een cryptogram uit die gekochte krant. Dat lukt nog aardig ook.
Zondag leef ik weer. Het huishouden krijgt aandacht, weliswaar zonder overrompeling, niets dat klaagt dat het niet gebeurd is 😉.
Mijn vader laat nog eens een vleugje humor op me los. ‘De wind doet morgen maar 5 km/uur. Hij is te voet!’ Zo ken ik hem! Fijn om hem zo weer te zien.
Verder dompel ik nog eens onder in het achttiende-eeuwse Highland en zijn clans en kijk ik naar ‘Beau Séjour’. Niets verklappen hé, een verzoek aan de marathonkijkers van deze serie.
Eén ding nog, die elektrische fiets van vorige week werd niet door mij gewonnen. Geen nood echter; ik zal nog veel mogen trappen om zoveel energie te hebben dat ik doortrap 😉
Ik dank u voor het lezen, het gaat u allen goed…
* aye aye: komt nogal eens voor in dat lijvige boek. Ik vond er niet echt een vertaling van. Het komt mij voor als ‘jazeker!’
Deze week : de lichtjes en het donker. Ik dacht aan een Grieks liedje:
Φέρτε μου νερό να ξεδιψάσω και μια πέτρα για να ξαποστάσω τι να θυμηθώ τι να ξεχάσω απ’ όσα πέρασα. Breng me water om de dorst te lessen, een steen om uit te rusten, wat zal ik onthouden en wat vergeten van wat ik meemaakte?
Maandag, 8 maart:
Het is internationale Vrouwendag. Ik doe er niet veel mee, bekijk nog een keer een filmpje dat ik zaterdag, 6 maart vond over het boek, ‘Schuldig’. De auteur geeft een korte voorstelling. Ik vond het wel interessant, daarom geef ik de link mee: Schuldig*voorstelling*boek*van*Jannah*Loontjens. Ik zie ook dat er andere mensen zijn die er wel over schrijven. De conclusie is alom en niet onbekend, zolang dit nodig is, blijven we het doen.
Verder? Een lange fietstocht die diende om de tijd in te schatten naar het Park Spoor Oost, het vaccinatiedorp. Ik kreeg nl. mijn uitnodiging voor de veel besproken vaccinatie.
Dinsdag, 9 maart:
De beweging zit er nog in van de vorige dag. Ik maak al vrij vroeg een ferme wandeling en ga ineens langs de bibliotheek om vergeten boeken in te leveren, gelukkig nog op tijd.
Het is deze week ook ‘Elektrische fiets te winnen’ week. Elke dag een woordpuzzel oplossen, de gevonden oplossing doorsturen naar een duur nummer en dan maar hopen dat mijn rekening niet al te hoog wordt deze maand… Het is overigens tof om te doen.
Woensdag, 10 maart:
Ik verzamel momenten, geen voorwerpen (een quote uit creatief dagboek van Sarah Timmermans). Een terugblik op dinsdag, bij Fedasil merk ik dat een kind hardnekkig foutief blijft sommen maken want, zo zei hij, ‘de juf heeft het zo gezegd en het mag niet anders.’ Ik dring verder niet aan maar meld het wel bij de contactpersoon voor de scholen (via e-mail) en krijg ook antwoord. Gelukkig wordt er iets mee gedaan.
Een afspraak maken voor mijn vaccinatie via de website lukt niet. De agenda staat (nog) niet open. Blijkbaar is er geen voorraad; afspraken maken heeft nog geen zin. Ik bel maar eens op. Inderdaad, geen voorraad, het klopt! Elke dag blijven proberen.
Op bezoek bij mijn vader, hij heeft in zijn papieren krant ook gezien dat er een elektrische fiets te winnen is en heeft de puzzels voor mij uitgeknipt. Verder hebben we een fijne babbel. Hij hoopt met mij mee dat ik snel ingeënt kan worden.
Donderdag, 11 maart: de dag heeft zijn naam niet gestolen.
Net thuis van die stormachtige wandeling om mijn flessendrager voor op de fiets te gaan halen. Net mijn op-achttien-jaar-met-paraplu-aan-zee gedichtje op mijn blog gepost. Net mijn lunch achter de kiezen. Net mijn wedstrijd ‘Het Bankje’ aan het afwerken. Net de afwas gedaan. Even gaan zitten.
Een bericht komt binnen, het komt behoorlijk binnen. Een medeoprichtster van Melanoompunt is overleden. De reacties blijven niet uit. Zowat iedereen is geschokt en ontdaan. Soms valt de wereld zo stil terwijl het stormt. Naast de droefheid om haar en de pijn die haar familie nu moet voelen, ook de colère om de oneerlijkheid, ze was veel te jong, voel ik dankbaarheid om haar gekend te hebben, een heel bijzondere moedige energieke vrouw…
Vrijdag, 12 maart:
Ik volg de golven van de dag. Het is weer de zes-wekelijkse immuuntherapiebeurt. De vorige dag werd ik nog opgebeld met de vraag of ik ineens ook mijn vaccin wilde laten zetten. Dat bespreek ik even met mijn oncologe en dat mag. Ze zei eerst dat het beter is om het vaccin en de therapie niet op dezelfde dag te doen, maar dat was alleen omwille van het kunnen vaststellen vanwaar eventuele reacties komen, de therapie of het vaccin. Het stemt me gerust. Ik ken inmiddels de reacties op mijn therapie. Eerste vaccin is gezet! Geen wachten op de agenda van het vaccinatiedorp.
Suf na zo’n dag, maar ik heb ook een bestelling bij de Buurderij en ga die ophalen. En eerlijk? Dat fietstochtje door wind en meer wind maakt me veel minder suf.
Zaterdag, 13 maart:
Niet veel te melden, enkel een flinke reactie op het vaccin. Hoesten, niezen, lichte koorts, spier- en klierpijn houden me stil vandaag. Een dag met dutjes. De enige actie is de familiezoom.
Zondag, 14 maart:
Ik bel mijn vader op, geen bezoek vandaag. De koorts is uitgebleven, de andere symptomen zijn verminderd, maar toch, liever nog wat rustig aan doen.
Mijn dialoog voor de wedstrijd raakt af, op hoop van zegen, want hij is nu ingestuurd. Het Bankje dus, wie kan weten hoeveel verhalen een bankje in een park zomaar te horen krijgt?
Deze namiddag krijg ik toch nog een energie-opstootje en maak pannenkoekjes, gezonde… wordt toch gezegd. Ze zijn in elk geval lekker. Mijn rode biet wordt klaargemaakt en ik fantaseer een sausje bij elkaar van zelf gemixte tomaten, champignons en een beetje mais. Ik heb geen idee of dat nu een pesto is, een soort ketchup of wat dan ook, met een beetje groentepasta, zwarte peper, kurkuma en zelfs oregano vind ik het lekker. Dat smaakt wel op een pasta, die nu op is…
Maar tussen die mini energieopstootjes door kijk ik marathon naar Friends… 😉
Ik dank u voor het lezen, het gaat u allen goed…
Ik probeer een andere rubriek uit, een weekoverzicht met hoogte-, diepte- en andere punten van de week. Beetje later deze week.
Ondanks de nogal veel aflatende energie verliep de week toch prettig, als een gelukjesweek, kleine fijne verrassingen en – kan ik zonder? – hier en daar strubbelingen met mezelf.
Opruimen
Het was een week van weggeven. Opgeruimde spullen moeten ergens heen. Op de Op de Hoplr website bood ik het een en ander aan. Het ging snel. De startkabels en het stuurslot, alsook de klaptafel (die ik hier niet kan monteren wegens te dunne muren, tenminste daar waar ik het wilde hebben) waren binnen de vijf minuten gereserveerd. Gelukkig werden ze ook afgehaald.
Alleen de inzetstukken voor de Kallax kasten (Ikea) zijn er nog. Iemand? (wel zelf afhalen)
Ook probeerde ik toch iets tweedehands te verkopen. Wat een gedoe. Voor een paar stevige wandelschoenen, voor 10,- € aangeboden, een halve avond vragen beantwoorden werd me te veel. Ze krijgen een andere bestemming. Voilà!
Vrijwilliger
Ooit was ik vrijwilliger bij de Boekenkaravaan. Ik las voor in een kinderdagverblijf aan taalarme kinderen, meestal anderstalig van huis uit. In die tijd kocht ik enkele boekjes. Dat werden er enkele meer aangezien ik ze ook wel eens gebruikte in de praktijk waar ik toen werkte.
Wat ermee gedaan? Enkele boekjes heb ik aan familie en vrienden gegeven, voor de kinderen die ik door u-weet-wel-welk-C-drama nog nooit ontmoet heb. Voor de overige boekjes contacteerde ik de*Boekenkaravaan die het graag hadden.
Vorige dinsdag (2 maart) raakte ik eindelijk nog eens bij Fedasil. Er is een nieuwe coördinator die zich ook met de leiding van de vrijwilligers bezig houdt en er zijn enkele nieuwe vrijwilligers. Dat is wel fijn omdat de kinderen dan beter verdeeld worden en het minder druk is in mijn groepje. Weer thuis vond ik een mooie bedankmail voor de week van de vrijwilliger.
Schrijven
Donderdagavond deed ik mee aan een eenmalige workshop ‘Dialogen schrijven’. Heel fijn, met veel tips, een vlotte vogelvlucht en enkele oefeningen die we mochten voorlezen. Ook heel fijn was dat ik iemand terug zag van een cursus die ik vorig jaar deed. Nog een beetje en ik krijg het ‘ons-kent-ons’ gevoel. Best prettig.
De workshop was aangeboden door Creatief Schrijven in het kader van een komende wedstrijd. Ik ben er volop mee bezig 😊.
Vader
Zoals elke woensdag, als er geen lockdown is tenminste, bezoek ik mijn vader. Hij had goede zin. Hij stelde zelfs voor om de volgende keer te gaan wandelen. Ik ga ook op zondag en dat hebben we dan gedaan. Hij zat al helemaal klaar toen ik binnenkwam. Dat is fijn om te zien.
Daarna ben ik met een flinke omweg naar huis gefietst.
Eten
Ik doe het graag. Ik doe het elke dag. Soms is het iets dat ik afhaal, soms kook ik zelf. Zolang ik eet wat ik graag eet, bén ik 😉.
In Leesland tussendoor
Het aanbod is écht te groot. Soms ben ik met drie boeken bezig, gelukkig niet tegelijkertijd. Zo vind ik het prettig om een luisterboek te lezen wanneer ik iets bezig ben zoals de strijk. Momenteel is dat het originele (in het Engels) tweede boek van de serie Hichhiker’s guide to the Galaxy, van Douglas Adams. Een tip van mijn Schotse pennenvriend.
Ik blijf Griekenland hondstrouw, maar ik raak geprikkeld door Schotland. Nu ben ik in een echt papieren boek aan het lezen, ‘De reiziger’ van Diana Gabaldon, uit de bibliotheek.
Op mijn e-lezer heb ik even rust genomen, na het derde boek van ‘Mijn geniale vriendin’. Van Italië naar Schotland…
De overspoeling van leesverrassingen was echter het hoogtepunt. Dat kwam door drie lange mails van drie verschillende mensen waardoor ik helemaal blij werd, verrast opkeek en weer wat leerde zowel van de andere als over mezelf. Soms is alleen zijn verruimend.
En nog vele andere dingen die me hoogtes en laagtes lieten zien. Zoals de weetjes van deze blog de volgende zullen overlappen. Denk ik…
Ik dank u voor het lezen, het gaat u allen goed…
Blog van Jona Lendering
Schrijven is het samenspel van autobiografie, overdrijven en verzinnen.
Geloof het ongelooflijke. Beiden zijn waar.
Levensinspiratie onderweg
Levensinspiratie onderweg
ONDER CONSTRUCTIE
CreativiTIJD voor jezelf. Dat voelt goed.
Op reis naar Ithaka 