Mijn nieuwjaarsbrief is intussen weer oud. Ik ben on hold. Ik sta niet op nul, zo ergens tussen een half en anderhalf, zonder beloftes aan mezelf, enkel mededelen.
Er is veel gebeurd en bijna niets.
Ik sta in de kantlijn te kijken en daar is het goed. Vaak in verbazing van wat iedereen toch zo dringend moet. Het is geen eiland waarop ik me bevind, al zou ik er graag zijn, noch reizen naar een niet-bestemming, dat welkome kalme ongewisse. Enkel meedeinen met de golven waarvan mijn eigen barometer me vertelt dat het goed is, tussen kabbelen en kolkend verdwijnen, aanspoelen en meedrijven op een Zee die mij wel bevalt. Tussen gerust en onrust of in de andere volgorde, niet over mijzelf en blij genoeg, vind ik daar toch evenwicht en tokkel ik op mijn laptop klavier. Het gaat over PESTEN!
Intussen in mijn echte leven, lees ik veel en toch nog weinig, tokkel ik nog steeds op de ukelele, doe die obligate wandeling al voelt het zo niet, is er de familie, vrienden, een treinrit naar hier en daar, dat laatste in omgekeerde volgorde.
En een scherfje geluk van een M.
Én ik schrijf elke dag waarbij ik begin met een woord, gewoon een woord zonder nadenken. Vandaag begon ik met ‘Week’ (tegen pesten) en eindigde ik met zondebok en alles daartussen weet ik al 😊
Men kan zeggen dat rust roest, van rusten geniet ik en van roesten heb ik geen last.
Ik had één doel met het sluiten van mijn laptop: rust in mijn hoofd! Zonder me af te vragen of dat nu komt van HSP zijn, van de hitte, van de weemoed (als die er al was) en zo meer. Gewoon alles toe, schluss, closed en dan wachten, of beter observeren en kijken en dan zien wat er zichtbaar wordt.
Bent u nog mee? 😊
Zonder zichtbare aanleiding voelde ik me in allerlei vakjes getrokken op een weg die verzwaarde, al waren het interessante vakjes, fijne paden en mooie mensen*. Het voelde niet meer Anne-Mie.
Rust zonder plannen. Deze twee weken wilde ik alles lossen en me overgeven aan wat ik voelde.
Ik heb gewandeld en ik heb ge-yoga-d en geschreven en gelezen, zonder vooraf te plannen. Het hielp natuurlijk wel dat ik weer in het huis van mijn nichtje kon verblijven. Er is een tuin! En de tram dichtbij om naar het centrum van Gent te gaan als ik daar behoefte aan zou hebben.
Leven zonder druk! Het lijkt makkelijk haalbaar voor anderen. Hoe vaak denkt een mens: maar ik kan me dat niet permitteren? of ja maar, ik heb daar geen tijd voor… Dat is ook zo voor mij. Die gedachte loslaten dat iets moet, is het lastigste. Een mens wil blijkbaar altijd plannen. Natuurlijk zijn er ook grenzen, de fysieke bijvoorbeeld, de financiële, … al is alles zowel vergankelijk als weer oplevend.
Dus voelde ik elke dag bij wijze van spreken vanwaar de wind kwam en waaide mee. Dit is waar het me bracht:
Aangekomen.Aan deze vijver heb ik geschreven.De grijsaard (en droogte)
Babysit-dag
Haar die ik vorig jaar pas leerde kennenEn weer gezellig bij mama
Toch even toerist
En nog een beetje
Ook voor Griekse kinderen 😉 Hier is hijEr is nog water … heerlijk
Levendige buren …
Meneer Ekster groet me elke ochtendOngegeneerde buur struint in de tuinen
En nu? … nog steeds geen vastomlijnde plannen. Het een en ander heb ik wel gestopt of op pauze gezet. Ik geef er geen uitleg (meer) aan, het hoeft niet allemaal helder te zijn. Het is wél mijn verhaal, u mag ervan weten, dat volstaat. Ik wens u allen uw verhaal, uw echte verhaal! Als verhalen zich kruisen, per ongeluk of zo, ontstaat er magie, al is het één moment.
* ik kan dan wel druk gevoeld hebben, maar dat was dan alleen bij mijzelf, het ligt niet aan anderen. Nooit ligt het bij iemand anders. Een gedachte is soms zo vastgeroest, maar die kan je altijd veranderen, dan verandert je handelingspatroon ook. En je bent best mild voor jezelf en anderen. (kent u dat, iets lezen en ontdekken dat je dat al allemaal wel wist, maar nu het zichtbaar wordt in woorden, u zich weer bewust van werd? Dat deed ik dus ook in mijn ‘vrij-van-de-maatschappij’ veertiendaagse)
Verwijderd van Facebook tenzij enkele strikt privé pagina’s. U zal me er heel zelden zien. Ik voeg er een laptopvrije periode aan toe. Reacties kunnen eventueel een tijdje in de wacht staan.
Laat augustus een goede oogstmaand zijn wat u ook wil oogsten.
Laptop opgeborgen. Aan het inspireren om weer volop te transpireren bij volle batterij.
Tot binnenkort.
Het hoedje is van katoen… 🙂
(op mijn smartphoontje nog niet zo makkelijk om te bloggen. 😎)
Het was niet eens een experiment, niet eens een test om te kijken hoe mensen zouden reageren toen ik over zoiets als Mie-dag vertelde. Evenmin was het een zielige schreeuw, noch een stoere zet. Het enige wat het was, was dat het voor mij belangrijk was. En zo gebeurde. Zoals het liedje (dat u zelf het best vindt passen).
Intussen nam ik het afkickende besluit om even uit Facebook te verdwijnen. Enkel Instagram en Twitter en mijn blogs zijn mijn ramen naar de wereld. Misschien dat er daar ook nog iets van verdwijnt. Liever dat dan ikzelf verdwijn in de massa aandachttrekkers die we allen aan het worden zijn.
Intussen is het weer vandaag. Vandaag denk ik een beetje aan Lucia. Met haar was ik in mijn jongvolwassen jaren bevriend. Ze was in vele dingen een tegenpool van mij. Heel vooruitziend, steeds tot in de puntjes verzorgd, zeer geïnteresseerd in geschiedenis, actualiteit en kunst. Ze reisde graag in een beetje luxe. En ik was daar een aantal jaren getuige van. We konden elkaar een hele tijd goed verdragen. Ook toen onze wegen zich meer en meer scheidden. Zij de meer gesofisticeerde weg op en ik mijn – niet losbandige – maar we zien wel wat er gebeurt leven, liefst zonder te veel gedoe (maar toch geen grote waaghals geworden … ). Het belette ons niet om twee keer samen te reizen (Kreta en Athene).
Naarmate de jaren daarna verstreken, schreven we elkaar nog wel kaartjes bij verjaardagen en feestdagen. Het was zoals het was.
Op een ochtend, ik woonde toen pas in Hasselt en kocht elke ochtend de krant die ik op mijn Limburgse gemakje las bij een tas koffie (of vier), zag ik op de voorpagina een bericht over een zwaar ongeluk. Moeder en dochter zijn omgekomen bij een aanrijding. Hun wagen stond stil achter een andere auto die wachtte om een straat in te slaan. Op dat moment werden ze achteraan aangereden en wel zo hevig dat hun auto van de weg slingerde in 90°, keihard tegen een huis aan, waarvan een stuk muur eruit viel. Moeder en dochter haalden het niet. Ik las verder, het ging over L. J. en haar moeder.
Maar Lucia toch! was mijn eerste gedachte.
Ik weet nog dat ik opvloog en de telefoon nam en wilde bellen om te vragen wat heb je in hemelsnaam nu toch gedaan! Maar dat ging natuurlijk niet. Het overlijdensbericht stond ook al in de krant. Ze was net geen 34 jaar. Het gebeurde toen in de maand mei. Op 25 juli was haar verjaardag. Het is nu vijfentwintig jaar geleden. Af en toe denk ik er nog aan, zoals vandaag.
Op een keer, zeven jaar na dat ongeluk, toen ik met de trein onderweg was naar mijn Argentijnse vriend (hier*schreef*ik*er*al*over), was ik met een schrijverijtje (zoals ik het toen zelf noemde) bezig, dat resulteerde in een veel te lang gedicht (dat ik nog op mijn andere blog zet). Mijmeringen heb ik het toen genoemd. Een van mijn betere eigenschappen, dat mijmeren 😉
Foto’s zijn express een beetje onduidelijk gemaakt.
Hier zit ik dan, mijn krabbels te ontcijferen waarmee ik bijna dagelijks bezig ben; voer voor een blogbericht. Ik had gedacht om over deze maand een chronologisch bericht te schrijven. Dingen die elk jaar terug komen. Valentijn en de antipestweek zijn al aan bod geweest.
Er was de verjaardag van mijn metekind. Ze is jong volwassen, met een prachtig gezin, daar verstaan ze elkaar. Elke familie heeft zijn eigenste eigenaardigheden. De onaardigheden zijn in de minderheid. Ze is nu zelf meter en dat gaat haar goed af.
Er was de sterfdatum van mijn moeder. Die grootse vrouw, die warme vrouw, die gastvriendelijke vrouw, die onderdak gevende vrouw, die mama-mama! Hoe deed ze het toch? vraag ik me af. Hoe deed ze toch, dat leven van haar? Intussen ben ik blij dat er van haar DNA in mij zit. Zelfs al heb ik meer van de melancholie van mijn vader. Toch helpt het mij om steeds het licht weer te zien en daarheen te kijken. Dan word ik weer helemaal wakker. Dan is het zelfs niet erg dat ik niet eens weet waarheen het me leiden zal. Wakker! Dat is genoeg.
De maand heb ik afgesloten met een wel Zeer Zonnig weekend in Oostende. Dat brak iets open bij mij: Goesting! Echte onvervalste goesting.
Zeemeeuw met een verhaal
Ik ging naar Oostende omdat ik een uitnodiging kreeg van de cultuurschepen van de stad! Hiervoor had ik deelgenomen aan een poëziewedstrijd. In Bloemen schreef ik er vorig jaar al over. De proclamatie ging afgelopen zaterdag door. Daar wilde ik wel bij zijn. Het was plechtig en ludiek. De winnaars waren vooraf wel verwittigd. Ik kocht er een mooie brochure waarin alle laureaten en de drie prijswinnaars staan, met korte biografie en hun ingezonden gedicht. Xavier Taveirne was de gastheer van dienst.
InnertideDe start van de avond
Lees een niet gewonnen gedicht: Zou-t. Het komt van mij 😊
Verder ging ik naar Mu.ZEE, een heel tof museum. Er loopt nog de tijdelijke tentoonstelling België-Argentinië, Trans-Atlantische modernismen. Over vriendschap en kunst tussen twee landen. Voor de geïnteresseerden, ze loopt nog tot en met 12 juni 2022. U leest er hier meer over.
Tussen lunch en ontbijt verbonden in kunst
Het museum heeft ook een vaste collectie. Ik kreeg heel uitgebreide uitleg hierover en over de fase van renovatie. Indien u nog graag gaat voor de renovatiesluiting, kan dat nog tot in 2023. Ik wil er in elk geval nog eens heen. Het heeft ook een fijne museumwinkel.
Aangezien ik een museumpas heb, mocht ik gratis binnen. Over zo’n pas kan u dan hier weer alles lezen.
Mijn Oostendse zus heb ik twee keer gezien. Stilaan zit wandelen in ons bloed. Eten altijd al, al zijn onze voorkeuren wat verschillend. Om al te veel zoeken naar vegan/vegetarisch eten te vermijden, heb ik het gewoon even losgelaten. Het ontbijt in het hotel verschafte overigens al veel keuze en daarmee evenveel energie. En lekkere koffie!
Kop in ’t waterMet Oostendse zusaan de jachten-haven
We hadden fijne babbels en genoten van de warmte op de – ingesmeerde – huid. Mijn gezichtsvel alleszins.
Tot slot geef ik u sfeerbeelden in foto’s van mijn geslaagd weekend. Ondanks de hap uit mijn budget, had ik het niet gemist willen hebben.
Beeldhouwwerk ‘De Wind’Verhaal bij ‘De Wind’Hollywood aan de overkantHet was vredig bij John LennonDe nieuwe pierHij slaapt, buikje in de zonVolgend weekend weer festival
Zoveel buiten zijn, zoveel zuurstof ondanks de drukte op de dijk, zoveel te zien en te doen en zuurstof en zuurstof … Niet alleen voor de longen overigens.
Bedankt voor het lezen. Er is weer licht in aantocht. Ik wens u een prettig wakker worden.
Ik schreef er vorig jaar en daarvoor ook al over. Zoals vele dingen, zou het overbodig moeten zijn. Hierbij denk ik aan huidskleur, geaardheid, godsdienst, zelfs kleur haar, bril, kledij, gewicht, … Verbaasd ben ik soms; bestaat het nu nog altijd? Houden mensen zich dáár mee bezig? Blijkbaar wel: https://kieskleurtegenpesten.be/de-week/
Het blijft bij, hoe vergevensgezind ik ook ben geweest tegenover pesters. Het gevoel bekruipt me soms nog; me de mindere voelen, niet goed genoeg zijn, aan de kant geschoven, soms zelfs van mezelf afgepakt. Zouden pesters jaloers zijn? Ik vroeg me zelfs af hoe zoet pesten zou smaken. Alleen was ik nooit vlug genoeg en die ene keer dat ik het eens probeerde – ik hoorde ook al eens graag in een groep thuis – werd ik terecht gewezen. Tja …
Het is niet makkelijk om hierover te schrijven, naar buiten toe. Als het weer opduikt, zelfs zonder directe aanleiding, schrijf ik losse dingen op, zomaar om het een plaats te geven. Letterlijk, woordelijk en getekend in mijn ‘Creatief dagboek’ (nog steeds in gebruik, al is het af en toe, in combinatie met mijn meditatie schrijfboek). Het werkt, ik laat los en ben Miezelf die is zoals ze is. Gelukkig maar!
Wat ik denk, is dat in de pester vaak veel ongemak zit en hij/zij zich verstopt voor zichzelf. Vergeven zal ik doen, vergeten echter staat meer gelijk aan plaatsen en verder stappen. De pester in mijn leven toelaten, dat niet meer.
Ik wens de initiatiefnemers heel veel succes toe! Ik wens de gepeste kinderen en volwassenen heel veel moed om hier bovenuit te groeien en de pesters zelf wens ik een gevoel van zelfkennis, een luisterend oor en veiligheid toe zodat de agressie die ze opkroppen een beetje verzacht en wegebt. Misschien zelfs tot inzicht stemt?
Dit is wat ik op een keer voelde toen ik in mijn pestgeheugen dook:
je hoeft er geen talent voor te hebben om het toch te doen, proeven bedoel ik, van tekenen 🙂
Bedankt om te lezen. Enkel rozengeur en maneschijn maakt van mijn berichten te veel schone schijn 🙂
Een zomer zoals vanouds, met veel regen, waarvan ik er me toch nog wel wat herinner van vroeger. Zagen en zeuren om de grijze dagen en net tijdens mijn verlof!
Op de natuurrampen* na vond ik het best prettig. Niet kunnen meedoen aan dat collectieve zonnige zijn, niet moéten kijken naar het pret bedervende idee van mooie plannen. Intussen doet de Aarde gewoon verder met vechten voor haar bestaan. Ze kiest haar slachtoffers niet uit. Ze volgt de wet van haar eigen natuur. Ik ben overigens blij dat ik er niet bij zal zijn om te zien wie wint, Aarde of Mens? Althans dat hoop ik van harte, dat ik er niet bij zal zijn.
Neen, de regen kan me niet meer deren. Eenzaamheid zit niet in het natte grijze der dagen, noch in de beschermende schaduw van de straten of bomen in het park. Eenzaamheid is voor mij een plek waar ik kan bezinnen, waar ik zie dat ik ‘me goed voelen’ niet hoef na te jagen, niet hoef stande pede op te lossen, … niets moét!
Het duurt soms even, weken, maanden om door elkaar geschud te worden, de stukken te laten vallen en ze te laten liggen om te zien wat ik niet meer nodig heb. Soms is dat pijnlijk. Meestal een hele opluchting. De truc is – voor mij althans – om me niet te laten bedelven onder goed bedoelde kaderingen.
Eenzaamheid wordt een plaats waar ik rust vind. Een plaats waar ik mijn verhaal kan laten bestaan zonder dat het ‘verbeterd’ moet worden, ‘opgelost’ of uitgegomd en vervormd tot een verhaal dat het mijne niet is. Tot zover mijn filosofie 😉
Intussen gebeurt er hier en daar nog wat. Geen lange fietstochten of reizen, geen pareltjes van gedichten, verhalen noch columns, enkel betrokken zijn, meedoen en genieten van dingen die zich aandienen. Soms fijn, heel fijn, verrassend mooi tot de andere kant van die curve. Alles bestaat, alles heeft een eigen plaats. ‘Nu’ is een moment waarvan geen terugkeer mogelijk is.
Tegenwoordig ga ik naar de Rugschool. Ik heb ‘al’ vier beurten op mijn kaartje staan en ik voel het … een heel klein beetje. De eerste twee keren waren een kennismaking, wat praktische uitleg en fysieke opwarming. De twee keren erna waren véél intenser. Ik beoog hiermee een grotere mate van bewegingsvrijheid te bekomen, sterkere rugspieren om me makkelijker trap op en weer af te begeven mét wat boodschappen zónder me op te hijsen aan de leuning, een steviger evenwicht (dat nogal verstoord voelt door andere pech in het verleden) en een langer uithoudingsvermogen. Telkens voel ik weerstand om te gaan, telkens voel ik me ook sterker worden door me bij elke oefening op mijn eigen lichaam te concentreren. Het is bijna meditatief. Een innerlijke scan van die ene schuine buikspier, of wis en waarachtig voelen waar die ademhaling heen gaat. Al het andere is voor twee uren (gemiddeld twee keer per week) niet aan de orde. Stevige Rug om gedragen te worden en te dragen.
Sinds kort tijd ik op een elektrische fiets, bij elkaar gespaard en aangekocht in een groepsaankoop. De bedoeling is om makkelijker van hier naar daar (vooral boodschappen, ontmoetingen e.a. gewone dagelijkse dingen) te fietsen en dat lukt! Gelukkig ben ik zelden gehaast. Intussen breid ik mijn recreatieve fietsen wat uit en wen ik aan die fiets.
als er maar geen woorden uit vallen…
Er was het ongelooflijke of veeleer het gelooflijke prachtige verjaardagsfeest van mijn oudste zus. Helemaal in traditie zoals ik het zelf al van kleins af aan gewoon ben, met veel muziek, lekker eten, een speechke hier en daar. Dat alles op een bijzonder mooie locatie, waar bubbels ruim konden bestaan. Die dag was een uitzondering op mijn mening over het weer… Het was ons goed gezind. Ook al kan ik een regenbui goed verdragen, een tuinfeest is toch altijd aangenamer zonder.
Moeder en zoon
Er waren de – iets te vele – operaties bij mijn vader aan zijn oog. Eén kans op zoveel duizend of misschien honderdduizend dat het fout kan lopen, hij onderging het. Het begint weer de goede kant op te gaan. Of hij ooit zijn vollédige zicht aan zijn rechteroog terugkrijgt, valt nog af te wachten. Het andere oog is zo goed als optimaal.
Er was de jaarlijkse zussendag met een lichte lunch, een bezoek aan de Congo-Ville expo, een versnaperingetje en een lekker etentje naar de avond toe. Tussen die activiteiten door, net op die dag, mijn verjaardag, liep er wat fout met de afspraken voor mijn vader met de oogarts. Dat werd later op de dag ‘goed gemaakt’, waardoor mijn oudste zus wel even weg was.
Om deze blogpost te eindigen met mijn vader, zijn verjaardag hebben we gevierd, met een etentje. Hij en zijn kinderen (die in het land waren). Het was de eerste keer sinds de lockdown vorig jaar, dat wij (bijna) allemaal bij elkaar zaten.
92
Ik ben blij dat het niet spannender was, avontuurlijker of uitdagender. Sinds lang heb ik mezelf eens goed doorvoeld. Soms kost het moeite, soms is het fijn. Het blijft voor mij een uitdaging om Mij te zijn… de herontdekking is al veel 😉
Bedankt voor het lezen. Het gaat u allen goed.
*de natuurrampen worden waarschijnlijk al geopinieerd in allerlei media en is dus voer voor een andere discussie die ik nu niet aanga. Natuurlijk vind ik het erg dat er zoveel mensen door getroffen zijn, of dat nu de overstromingen zijn of de vele branden, waar dan ook in de wereld.
Ik probeer een andere rubriek uit, een weekoverzicht met hoogte-, diepte- en andere punten van de week. Waarschijnlijk zijn het nog steeds de lichtere dagen die me kietelen.
Omdat de weken nogal hard op elkaar beginnen lijken, laat ik even het dagboekgehalte varen en zet enkele indrukken neer van de afgelopen week.
Onevenwichtig
Nog steeds wat meer na die laatste immuuntherapie annex vaccinatie. De uitdaging is er rust in vinden en op de juiste tijdstippen energie loslaten op activiteiten. Het betert naarmate de week vordert.
Alleen die benen weer in evenwicht brengen…
Wie is Laurel en wie Hardy? 😉
Groot, klein verdriet en andere opstandjes in mijn ziel
Net op donderdag, zo’n dag dat donderen ook in mijn hoofd gebeurt, lees ik opnieuw een droevig bericht van een lotgenoot. Iemand die ik ook kende. Al zegt het hoofd dat het duidelijk was dat het zou gebeuren, wanneer het dan echt gebeurt, is het onwezenlijk. Ik voel me machteloos en weeral geconfonteerd.
Mijn broer laat weten dat hij en zijn dochter besmet zijn. De anderen in huis zijn nog negatief. Maar ze worden ook ziek en worden opnieuw getest. Ik weet nog niets.
Lezend in de blogs van anderen, en hun nieuws op Facebook, raak ik meestal niet verder dan op ‘vind-ik-leuk’ klikken.
De overgave en overstap naar…
Het één en ander staat in de wacht. De plannen blijven rustig kabbelen tot er zich weer een ‘Aha’ aandient om te vertoeven bij die anderen van een rubriek alhier in mijn Reis-naar-Ithaka-pagina.
… vreugdes en vrolijkheden
Ik sta in de tweede editie van Melanoompuntjes, het blad van de patiëntenvereniging waarover ik al vaak sprak. U kan deze*tweede*editie helemaal lezen.
Ik word ook uitgenodigd voor de nieuwe vergadering van de redactie van Melanoompuntjes. Ik kijk ernaar uit!
Toch even glunderen met mijn bijdrage en de steunmogelijkheden laten zien (linksboven)
Het schrijven gaat verder. De woorden stromen, soms met omwegjes doorheen versperrende rotsjes in de rivier, maar water vindt altijd een weg. De lessen inspireren me. U bent vooral zeer welkom in mijn Woordenhoek op Azertyfactor, waarin ik dit*huiswerk en ook dit*andere*huiswerk gepost heb. Mijn profiel aldaar is Anemos. Soms een storm, soms een briesje.
Moeten er nog shampoo en haarkleuring zijn? Tot vorige week nog wel, op de valreep vóór de verstrengingen, een ietwat zonniger kleurtje in mijn haardos losgepeuterd. De krullen maken even plaats voor een kapsel waarmee ik op Zoom kan verschijnen.
Vóór…
Ná…
Bezoeken aan mijn vader worden weer iets waar ik meer en meer naar uitkijk. Gelukkig zijn er geen verstrengde maatregelen voor bezoekers in het woonzorgcentrum. Hij doet het nog steeds goed, met muizenstapjes zelfs steeds een beetje beter.
Ik heb tourlou gekocht bij Morfo en nog andere lekkernijen. Na wat zoekwerk vanwaar ik dat woord nu toch maar kende, kwam de verlichting. Het komt uit dat Griekse lied, ‘Laten we ergens anders heengaan’, waarover ik al eens schreef. ‘In de tourlou van deze wereld werden wij het zout.’ (vertaald uit ‘Πάμε γι’αλλού’)
Moet er over het zomeruur nog gedebatteerd worden? Hebben we nog niet genoeg kansen gehad om van deze immense pandemische crisis iets te leren, zoals een natuurlijk ritme volgen in plaats van controle in stand houden en forcerend zoiets ‘plastiek’ als verwrongen tijd op te leggen? Ik pleit alvast voor het echte zonne-uur, hoewel dat utopisch is.
Kortom, ik vind rust in de onrust, energie in de beweging en eet nog steeds gezond 🙂
Ik probeer een andere rubriek uit, een weekoverzicht met hoogte-, diepte- en andere punten van de week. Waarschijnlijk zijn het langzaamaan-langer-licht-dagen die me kietelen.
Het was een week van tegenstellingen. Niets nieuws dus.
Maandag. Ik lig nog wat in de prak, ook al ging het zondag goed. Het leven speelt zich af op de zetel met een boek waar ik nauwelijks in lees of aan tafel met een beschuit. De dag is, al vroeg, genoeg. Alle schermen en digitale bereikbaarheid zet ik af. Een neutraliteit, die aangenaam voelt, bekruipt mij; de kabbelende golven van het horizontaal bestaan. Voilà!
Dinsdag is al wat levendiger. Ik ontdek dat ik een les gemist heb van de online cursus ‘Column schrijven’. Die reeks startte maandagavond. Ik mail met mijn excuses naar de organisator. Kort daarna krijg ik een mail van de docent met de vraag of ik het huiswerk nog wil maken. Ik wil wel, maar laat het even voorbij gaan. Gisteren zit nog vers in mijn geheugen.
Namiddag volg ik een online lezing over HSP (hoogsensitieve personen). Er zit veel herkenbaars in én ik leer nieuwe dingen. Een wel heel fysiek kenmerk kán zijn: ‘geen of heel weinig koorts maken bij ziekte’. Dat vond ik zo treffend.
Wanneer ik naar buiten stap voor een schepje lucht, ontdek ik in de gang een pakje gericht aan mij. Het is een bedankje voor de boeken die ik naar mijn Griekse leraar in Hasselt stuurde.
Deze Paashaas bestaat nog.
Woensdag is de duidelijkste dag van tegenstellingen. Sereniteit en actie wisselen elkaar af.
De ochtend is volledig voor de uitvaartdienst van de bezielster achter Melanoompunt. Er is de mogelijkheid om de dienst online te volgen. Het wordt een mooie herdenking, een aandenken aan een prachtige vrouw met vele talenten en een grote goesting om het hele leven te leven. De woorden van het lied ‘Verdronken vlinder,’ van Boudewijn De Groot vergezellen me die hele dag.
Ik neem het bezoek aan mijn vader weer op. Hij belde nog om te vragen of het wel kon. Ik wil toch even naar buiten. Het is verbazend hoe mijn vader zich handhaaft in zijn wereld die zo klein geworden is. Tussen die vier muren van zijn bestaan sinds bijna anderhalf jaar, waarin veel lockdown de baas was, is hij nog heel alert.
De avond is gevuld met … een online les schrijven. Een vervolg van een reeks die ik in het voorjaar volgde ‘Vijf ingrediënten voor een straf verhaal’, ook al kan iedereen zich hiervoor inschrijven, ingrediënten zijn er nooit te veel. Er zijn veel bekende mensen uit vorige cursussen. De lat ligt hoog bij zoveel talent, vanaf de eerste les. Een uitdaging die ik als heel stimulerend ervaar. Er komt zowaar een scène uit mijn hoofd, hier te lezen.
Donderdag is wederom een donderende dag. Na het afzakken van dat gehamer en schelle geluid in mijn hoofd, alsof iemand zonder talent zijn trompet wil demonsteren, neem ik de mails van vorige dag door.
Ik ben gisteren opgenomen in een andere blog, die van Satur9. Het is in de rubriek ‘vriendenboekje’. Dit is het mijne.
Ik schrijf en post zelf nog een blogbericht, over “Iemand anders’ woord”, over iets dat me jaren geleden hard raakte.
Er komt nieuws van een M (van de 5 M’s, waarover ik schreef, net voor het hele coronagebeuren vorig jaar), vanuit het ziekenhuis. Dat is schrikken, heftig schrikken. Alle M’s reageren op haar bericht. Ze zal ons op de hoogte houden. Later zal blijken dat het ‘meevalt’. Wanneer ‘trop’ te veel wordt, is de boodschap van rust nabij… Ik kreeg nog wel zo’n mooie kaart deze week.
Alsof het echt is, op vakantie zijn
Scherm- en wifivrij is mijn keuze deze avond. Mijn dikke boek vordert gestaag bij deze vroege rust in mijn kot.
Vrijdag begint mysterieus, met een Messengerbericht van de persoon uit mijn blogpost van gisteren, zo lijkt het toch. Ik doe wat ik kan op dat moment. Het blijft mysterieus en ik vraag me nu af wat ik ermee moet doen. Ik kan alleen hopen dat het bericht écht is en geen flauwe grap van iemand die mijn blogbericht las…
Mijn dagelijkse wandeling brengt me nog eens langs de bibliotheek. ‘De reiziger’ van Diana Gabaldon leest fijn maar is echt heel lijvig. Aangezien deze reeks toch verfilmd is, besluit ik de volgende boeken niet te lezen, maar de seizoenen te bekijken die ik nog niet zag, toen het uitgezonden werd. Van het laatste seizoen heb ik zelf een DVD exemplaar (op een keer pardoes gewonnen). Maar eerst dat boek en die vorige seizoenen. Aye aye*, here I go to Scotland.
Ik ga aan de schrijf en begin met een brief aan die pennenvriend in Schotland. Hij liet me in zijn vorige brief iets weten over het – nu alom bekende – lied ‘Soon may the Wellerman come.’ Het originele is veel en veel mooier. Ik zoek het op en ben het helemaal eens. Versie*van*Gordon*Bok. Ik hoor een echte vertelling. Het doet me denken aan een ander verhaal over Sinbad, de zeeman, in het Grieks al vaak bezongen door deze en andere artiest. (geen idee waarom ik dat Schotse allemaal vertel, misschien leidt het nog ergens heen)
Zaterdag, heel vroeg al vloek ik in stilte. Die trompet is er weer en hij heeft deze keer een drummer meegebracht. Het schelle kloppende concert houdt me stil!
Een ontmoeting met enkele medecursisten van de woensdagavondles zeg ik af, hoe fijn ook, om de mensen die ik enkel online ken te ontmoeten en anderen weer te zien. ‘Onder voorbehoud’, een cliché dat me blijft vergezellen. Het klappen van de spreekwoordelijke zweep ken ik al lang. Niets nieuws onder de zon. Die schijnt anders wel flink. Later zie ik dat de ontmoeting mooi was én voor herhaling vatbaar.
Het enige fysieke dat ik nog doe, is een korte wandeling om net voor sluitingstijd nog de krant te kopen. Ik waag me aan een cryptogram uit die gekochte krant. Dat lukt nog aardig ook.
Zondag leef ik weer. Het huishouden krijgt aandacht, weliswaar zonder overrompeling, niets dat klaagt dat het niet gebeurd is 😉.
Mijn vader laat nog eens een vleugje humor op me los. ‘De wind doet morgen maar 5 km/uur. Hij is te voet!’ Zo ken ik hem! Fijn om hem zo weer te zien.
Verder dompel ik nog eens onder in het achttiende-eeuwse Highland en zijn clans en kijk ik naar ‘Beau Séjour’. Niets verklappen hé, een verzoek aan de marathonkijkers van deze serie.
Eén ding nog, die elektrische fiets van vorige week werd niet door mij gewonnen. Geen nood echter; ik zal nog veel mogen trappen om zoveel energie te hebben dat ik doortrap 😉
Ik dank u voor het lezen, het gaat u allen goed…
* aye aye: komt nogal eens voor in dat lijvige boek. Ik vond er niet echt een vertaling van. Het komt mij voor als ‘jazeker!’
Deze week : de lichtjes en het donker. Ik dacht aan een Grieks liedje:
Φέρτε μου νερό να ξεδιψάσω και μια πέτρα για να ξαποστάσω τι να θυμηθώ τι να ξεχάσω απ’ όσα πέρασα. Breng me water om de dorst te lessen, een steen om uit te rusten, wat zal ik onthouden en wat vergeten van wat ik meemaakte?
Maandag, 8 maart:
Het is internationale Vrouwendag. Ik doe er niet veel mee, bekijk nog een keer een filmpje dat ik zaterdag, 6 maart vond over het boek, ‘Schuldig’. De auteur geeft een korte voorstelling. Ik vond het wel interessant, daarom geef ik de link mee: Schuldig*voorstelling*boek*van*Jannah*Loontjens. Ik zie ook dat er andere mensen zijn die er wel over schrijven. De conclusie is alom en niet onbekend, zolang dit nodig is, blijven we het doen.
Verder? Een lange fietstocht die diende om de tijd in te schatten naar het Park Spoor Oost, het vaccinatiedorp. Ik kreeg nl. mijn uitnodiging voor de veel besproken vaccinatie.
Dinsdag, 9 maart:
De beweging zit er nog in van de vorige dag. Ik maak al vrij vroeg een ferme wandeling en ga ineens langs de bibliotheek om vergeten boeken in te leveren, gelukkig nog op tijd.
Het is deze week ook ‘Elektrische fiets te winnen’ week. Elke dag een woordpuzzel oplossen, de gevonden oplossing doorsturen naar een duur nummer en dan maar hopen dat mijn rekening niet al te hoog wordt deze maand… Het is overigens tof om te doen.
Woensdag, 10 maart:
Ik verzamel momenten, geen voorwerpen (een quote uit creatief dagboek van Sarah Timmermans). Een terugblik op dinsdag, bij Fedasil merk ik dat een kind hardnekkig foutief blijft sommen maken want, zo zei hij, ‘de juf heeft het zo gezegd en het mag niet anders.’ Ik dring verder niet aan maar meld het wel bij de contactpersoon voor de scholen (via e-mail) en krijg ook antwoord. Gelukkig wordt er iets mee gedaan.
Een afspraak maken voor mijn vaccinatie via de website lukt niet. De agenda staat (nog) niet open. Blijkbaar is er geen voorraad; afspraken maken heeft nog geen zin. Ik bel maar eens op. Inderdaad, geen voorraad, het klopt! Elke dag blijven proberen.
Op bezoek bij mijn vader, hij heeft in zijn papieren krant ook gezien dat er een elektrische fiets te winnen is en heeft de puzzels voor mij uitgeknipt. Verder hebben we een fijne babbel. Hij hoopt met mij mee dat ik snel ingeënt kan worden.
Donderdag, 11 maart: de dag heeft zijn naam niet gestolen.
Net thuis van die stormachtige wandeling om mijn flessendrager voor op de fiets te gaan halen. Net mijn op-achttien-jaar-met-paraplu-aan-zee gedichtje op mijn blog gepost. Net mijn lunch achter de kiezen. Net mijn wedstrijd ‘Het Bankje’ aan het afwerken. Net de afwas gedaan. Even gaan zitten.
Een bericht komt binnen, het komt behoorlijk binnen. Een medeoprichtster van Melanoompunt is overleden. De reacties blijven niet uit. Zowat iedereen is geschokt en ontdaan. Soms valt de wereld zo stil terwijl het stormt. Naast de droefheid om haar en de pijn die haar familie nu moet voelen, ook de colère om de oneerlijkheid, ze was veel te jong, voel ik dankbaarheid om haar gekend te hebben, een heel bijzondere moedige energieke vrouw…
Vrijdag, 12 maart:
Ik volg de golven van de dag. Het is weer de zes-wekelijkse immuuntherapiebeurt. De vorige dag werd ik nog opgebeld met de vraag of ik ineens ook mijn vaccin wilde laten zetten. Dat bespreek ik even met mijn oncologe en dat mag. Ze zei eerst dat het beter is om het vaccin en de therapie niet op dezelfde dag te doen, maar dat was alleen omwille van het kunnen vaststellen vanwaar eventuele reacties komen, de therapie of het vaccin. Het stemt me gerust. Ik ken inmiddels de reacties op mijn therapie. Eerste vaccin is gezet! Geen wachten op de agenda van het vaccinatiedorp.
Suf na zo’n dag, maar ik heb ook een bestelling bij de Buurderij en ga die ophalen. En eerlijk? Dat fietstochtje door wind en meer wind maakt me veel minder suf.
Zaterdag, 13 maart:
Niet veel te melden, enkel een flinke reactie op het vaccin. Hoesten, niezen, lichte koorts, spier- en klierpijn houden me stil vandaag. Een dag met dutjes. De enige actie is de familiezoom.
Zondag, 14 maart:
Ik bel mijn vader op, geen bezoek vandaag. De koorts is uitgebleven, de andere symptomen zijn verminderd, maar toch, liever nog wat rustig aan doen.
Mijn dialoog voor de wedstrijd raakt af, op hoop van zegen, want hij is nu ingestuurd. Het Bankje dus, wie kan weten hoeveel verhalen een bankje in een park zomaar te horen krijgt?
Deze namiddag krijg ik toch nog een energie-opstootje en maak pannenkoekjes, gezonde… wordt toch gezegd. Ze zijn in elk geval lekker. Mijn rode biet wordt klaargemaakt en ik fantaseer een sausje bij elkaar van zelf gemixte tomaten, champignons en een beetje mais. Ik heb geen idee of dat nu een pesto is, een soort ketchup of wat dan ook, met een beetje groentepasta, zwarte peper, kurkuma en zelfs oregano vind ik het lekker. Dat smaakt wel op een pasta, die nu op is…
Maar tussen die mini energieopstootjes door kijk ik marathon naar Friends… 😉
Op reis naar Ithaka 