Verwijderd van Facebook tenzij enkele strikt privé pagina’s. U zal me er heel zelden zien.
Ik voeg er een laptopvrije periode aan toe. Reacties kunnen eventueel een tijdje in de wacht staan.
Laat augustus een goede oogstmaand zijn wat u ook wil oogsten.
Laptop opgeborgen. Aan het inspireren om weer volop te transpireren bij volle batterij.
Tot binnenkort.
Het hoedje is van katoen… 🙂
(op mijn smartphoontje nog niet zo makkelijk om te bloggen. 😎)
Sommige gebeurtenissen laten me even stilstaan bij het leven. Het is dan alsof ik even gekatapulteerd word naar een tijd van toen. Nu is er niet zoveel nodig om me mijn moeder te herinneren. Ze komt dagelijks wel eens even langs. Bij iets dat ik doe, iets dat ik me afvraag, iets dat iemand anders zegt, even een flits en een lach of stiltemoment.
Gisteren ging het wat verder. Zoals al herhaaldelijk gemeld – wanneer een grote bekende persoonlijkheid sterft, kan men er niet meer langs kijken – is afgelopen week Mikis Theodorakis gestorven. Ik las het eerst online, een melding van een tv-zender en later zag ik het in het middagjournaal. Toen ik gisteren mijn mailbox opende, zag ik er een blogpost Vaarwel*Miki door Bruno Tersago.
Het greep me. Ik stond voor een ogenblik terug in de tijd, in mijn woonst in Hasselt, had net de CD 100*jaar*cinema opgezet toen mijn moeder aanbelde. Ze kwam binnen en in haar ogen straalde direct zonnelicht. “Amaai, wat hebt gij schone muziek opstaan!” Het voelde alsof ik een blij geheim deelde dat niemand anders begreep. Het was niet eens zo bedoeld, ik had dit toevallig opgezet. Ik had haar wel uitgelegd over welke muziek het ging. Ze lachte eens. Ze hoefde het niet te weten, denk ik. Het beluisteren en ervan genieten was genoeg. Heel puur! Het ging over de OUVERTURE van die CD. Het is waar, het hoeft niet uitgelegd, voelen is genoeg. Luister ook maar naar de gecoverde versies van tal van liederen, die hij componeerde of de verschillende uitvoeringen in het Grieks, dan hoor je altijd wel wat bekends. Dat zal mijn moeder ook gehoord hebben, samen hebben we het gevoeld, aan het benoemen was geen nood.
Terug uit het kot komen, er werd zo naar uitgekeken, het verlangen groot, de mogelijkheden legio. Andere tijden zouden we misschien durven opperen dat er niet zoveel te doen is deze zomer. Het deert me niet. Wat niet kan, schud ik even uit mijn hoofd. Dat geeft plaats om te bekijken wat wel fijn zou zijn.
Bijvoorbeeld housesitting. Twee vliegen in één klap. Ik ben uit mijn kot en het huis is bewaakt. Althans voor de periode die ik ‘geclaimd’ had.
Wat een fijne week dat was, zomaar een tuin, zomaar de voeten in het gras zetten, zomaar buiten eten zonder me verplaatsen. In Hasselt geboren, weggegaan op negenjarige leeftijd om ‘op de boerenbuiten’ te gaan wonen, terug naar Hasselt, drie hoog (nooit een lift gevonden 😉) om dan naar Antwerpen te gaan (één hoog, gelukkig is er geen lift). Na een half leven zonder tuin, zijn deze dagen een ware luxe, een landing in Utopia.
Ook al is dit een flink bewoonde wijk, er is zeker nog genoeg groen om echte zuurstof in te ademen. Genoeg ruimte om zonder de buren te storen buiten te bewegen. Genoeg veiligheid om zonder hoofdpijn van het oppassen voor racers, over de straat te lopen. Als ik ooit… maar ooit is er niet. Er is NU.
Gent is hier niet ver weg. Twintig minuutjes met de tram en ik zat in het centrum. Lanterfanten is een werkwoord. Al lanterfantend kwam ik op inspiratie om dingen te gaan doen of te bezien. Zo zijn er nog plannen (wanneer later weer NU wordt). Ik ging naar de tentoonstelling van Frida Kahlo. Foto’s nemen van de foto’s die werden tentoongesteld was verboden. Dat doe ik sowieso niet. Dat biedt ruimte en tijd om te bekijken en op te nemen wat me aansprak.
Ik heb in Wondelgem ook mijn nieuwe nichtje ontmoet. Ze is inmiddels al bijna 8 maanden, maar wat een vrolijk meisje. Alsof we elkaar al van bij haar geboorte elke dag zien, zo vertrouwd voelde het. Zoveel vertrouwen had ze zelf want ze bleef zonder problemen een dagje bij mij. Alsof ze het aanvoelde dat ik naar buiten moest, stuurde ze ons wandelen en daar viel ze dan toch in slaap. Alsof dat haar de rust gaf die ze nodig had om prikkels los te laten en te slapen.
Rondom waar ik logeerde was er ook genoeg wandelplezier mogelijk. Daar heb ik dan ook gebruik van gemaakt.
Met het vastomlijnde idee dat ik hier zeker terugkom, dagreis of nog een korte house sitting vertrok ik weer. De Lijn deed het goed, de spoorwegen ook, zelfs mijn benen en schouderspieren (er zat iets meer gewicht in mijn rugzakje bij het naar huis gaan) deden mee.
In de stad, meer landelijk, … het heeft beiden zijn charmes, ik heb niet eens een voorkeur. Ik had en zal nog hebben, de luxe om eens af te wisselen.
Twee dagen later was de Bewegingsdag van Melanoompunt. Toch weer iets om naar uit te kijken. En van die dag mag u binnen heel kort mee genieten.
Bedankt om te lezen. Het gaat u allen goed 😉
Schrijven is het samenspel van autobiografie, overdrijven en verzinnen.
Geloof het ongelooflijke. Beiden zijn waar.
Levensinspiratie onderweg
Levensinspiratie onderweg
ONDER CONSTRUCTIE
CreativiTIJD voor jezelf. Dat voelt goed.
Iedereen heeft een verhaal. Schrijf het op!
Op reis naar Ithaka 