Categorie: Zomerlijke avonturen in één- een meervoud

Er was mijn zomerbuddy. Een mevrouw van Syrië. Ze is gevlucht. Hoe ze gevlucht is, weet ik niet. Naar ik verstaan heb, viel het mee. Maar zeker weet ik het niet. Wat is ‘meevallen’ overigens? Dat ze het zgn. geluk gehad heeft om niet aan een mensensmokkelaar overgeleverd te zijn? Over cultuurverschil gesproken. Het was twee weekends geleden Offerfeest. Of dat gevierd wordt, met heel de familie en de vrienden die ze in België en Nederland heeft.

Ze woont met haar familie in Antwerpen maar heeft nog familie in Syrië.

Afgelopen maandag zag ik haar de laatste keer. Ze was optimistisch, ze zag er gerust uit. Haar papieren zijn in orde om verder les te volgen, al was ze wat ongerust omwille van het niveau waarin ze zal belanden, maar daar zou ze nog naar informeren. Het is wel mooi om te zien, hoe ze dat zelf allemaal wil weten en ervoor zorgt. We zijn die laatste keer in het Stadspark geweest, hebben er even rond gewandeld en zijn dan op een bankje gaan zitten, praten en praten, zij over haar leven in Syrië, in Antwerpen, wie er nog ginder is en wie hier. Ik vertelde over mijn familie. En opeens werden er foto’s van elkaar bekeken. Ze had een mooie uitdrukking voor ‘geluk zij met u’ toen ze die foto’s bekeek van mijn vaders negentigste al weet ik het zelf nu niet meer. Arabisch lijkt me een heel rijke taal. Het schrift alleen al, de uitspraak, en verder raak ik niet. Over de grammatica en zinsbouw weet ik niets, het lijkt me wel inspirerend om zo te schrijven. Gevoelens en gedachten worden op een heel ander manier uitgedrukt, vermoed ik.

Ook al hebben we elkaar maar drie keer gezien (eigenlijk is het de bedoeling van vijf keer), het was een fijne ervaring. Een vrouw vol verhalen, optimistisch en toch realistisch, ze vertelde over haar dochter die een universitair diploma had en hier alles en nog wat moest doen om aan de slag te raken in een winkel. Eén van mijn nichtjes heeft dezelfde naam als haar dochter.  De vorige keren probeerde ik aan te leren, en daardoor heb ik maar half geluisterd. Het is bevrijdend om te ontdekken dat je niets hoéft te be-tekenen voor iemand. Dat was de ontdekking voor mij, ik teken mezelf niet aan haar voor, maar luisterde gewoon naar haar en volgde mijn eigen gevoel hoe ik erop reageerde. Gewoon zonder franjes, ik met veel niezen en zij met zoeken naar woorden, die ze meestal ook vond. Ze vroeg een keer of het goed was, het woord dat ze had voor overstappen, ‘wisselen de tram’, zo zei ze het. Dat is perfect verstaanbaar. Intussen heb ik nog wat tramlijnen leren kennen en zelfs een mening over scholen in Antwerpen. Ik ben hier nooit naar school geweest, maar ze vertelde wel dat haar kleinkinderen ’s morgens een tijdje op de tram zitten omdat het daar een betere school is dan dichter bij huis. Ooit kreeg ik haar zoon aan de lijn, die voor haar belde. Sprak perfect verstaanbaar Nederlands. En wie valt over woordvolgorde in een zin, als je de boodschap, de reden waarom hij belt, mee hebt? Ik niet (dat is ook nieuw, nu ja, nog een beetje na mijn jaren praktijk in de logo), ik wilde de boodschap vast hebben, want die ging over praktische afspraken.

Het was als een weg zoeken die ons dichter brengt, zodat we elkaar op een keer écht goed verstaan.

Ik hoorde haar graag Arabisch praten, iets dat ze doet terwijl ze naar een Nederlands woord zoekt. Zoiets als ik doe bij het zoeken naar een Grieks woord (of Frans van tijd tot tijd). Ik ken al twee Arabische woorden (wauw). Mooie woorden.

Het inspireert me op een fijne manier om nog meer van dit vrijwilligerswerk te doen. Dat individuele ligt me wel. Op een keer….

Verder is er ‘ons’ Crea-groepje, overgebleven van de serie workshops ‘Creatief dagboek’ die ik in het voorjaar gevolgd heb. Ik schreef er toen over. Dat zijn fijne samenkomsten. Verhalen zijn er om verteld te worden, voor jezelf of anderen of allebei. De keuze is vrij. De verhalen blijven ook daar, waar we ze verteld hebben. Knus en veilig. Ook al zou ik graag verhalenvangster zijn en die dan … ach, neen laat maar. Dat is mijn plaats (nu nog) niet.

Degene die ons altijd uitnodigt, pakt dat overigens heel goed aan. Het is rustig, geen verwachtingen en toch goed geleid. Er is altijd een fijne opdracht, die ons aanzet tot uiten, op papier, met kleuren, met woorden, met schrijven. Dat wat het doet met mij is de focus! Wat je ook doet, waarover het ook gaat, er is een focus. Hierdoor raakt mijn hoofd een beetje opgeruimd. Ik merk stilaan dat ik dingen, hoe klein ook, kan loslaten, het moet niet allemaal, dat drukke leven. Laat me maar aan de kant staan en mijn leven beleven. De triggers laat ik over me heen komen en ook weer weg glippen. Wat overblijft, daar doe ik iets mee of zelfs dat nog niet …

Hiermee sluit ik mijn zomeractiviteiten af, ik heb het gevoel dat ik aan het begin van de zomer mezelf veel teveel dingen heb opgelegd en ze hebben me verplicht! De gedachten, bedoel ik, de dingen die ik me zgn. vrolijk vooruitziend heb voorgenomen. Maar dat is niet zo. Dat was niet wat ik te doen had, en al die keren dat ik me slecht voelde en activiteiten afzegde, zowel fysiek als mentaal, was een teken. Dat teken dat ik niet meer negeer!

Daarom dat ik veel minder vaak om FB te zien ben. Even in mijn leegte kruipen, dat werkt verhelderend. Nu schrijf ik er niet over, ik beloof ook helemaal niets. Het is alleen iets dat ik aanvoel dat ik te doen heb, in mijn vrijheid.

Leef gezond! … en de rest heb ik ook al vaak verteld (zondigen mag 😉 )

Hoe vrolijk ik ook aan de zomer begonnen ben, de vrolijkheid is niet blijven duren. Ik wil er niet over nadenken of uitleg aan geven, noch aan u, noch aan mezelf. Het is soms wel en soms helemaal niet aan de orde, die bezigheden in het leven.

Desalniettemin gaat dat leven toch verder. Ook de zomer van dit jaar.

Dat waarmee ik begon, doe ik verder, het beginwoord en het eindwoord elke dag. Meestal gaat dit wel goed, behoorlijk en zo gebeurt er elke dag toch iets. Zelf vind ik het fijn op deze manier te werk te gaan. Ik start mijn dag met iets concreets, er is een focus.

Zo was er gisteren het woord filteren en lossen. Dat zijn er twee. Dat mag ook. Het werkte. Wat ik allemaal van me afschudde, was een hele hoop. Daar verveel ik u niet mee. Nu toch nog niet.

Het zal de herfst van dit jaar wel even anders kleuren. Het voelt zoals het voelt. Het maakt dat ik enkele verwachte patronen, die ik hier toch al heb opgebouwd in mijn driejarige bestaan in Antwerpen, achter me ga laten (of even opzij, we zien wel) en andere impulsen volgen.

In dat opzicht had ik een bedenking, zomaar uit mijn pen gekomen (een echte vulpen overigens), het kon de uwe zijn, daar ben ik van overtuigd.

Soms voel ik me in een verhaal geduwd, dat het mijne niet is.

“Bent u al eens in het verhaal van iemand gekropen?” (ik wel)

“Wat dacht u toen?” (ik dacht wel eens, hoe kón je dat nu zó doen!)

“Zei u dat dan ook?”

“Kwam dat overeen met het gevoel van de eigenaar van het verhaal?”(ik denk dat ik soms zelfs niet eens gevraagd heb of getoetst)

Tot …

“Is er ooit iemand in uw verhaal gekropen?” (bij mij wel)

“Heeft die persoon u verteld wat hij/zij dacht?” (en of! Met oplossingen en het hele zootje, waar ik toen geen behoefte aan had)

“Hoe voelde dat voor U”? (Voor mij, met mijn verhaal? … )

“Was het (dus) úw verhaal nog?”

Lastig hé?  

Oh ja, ik doe wel dingen natuurlijk. Eén van mijn cultureeltjes is lezen.

Ik voer een ware queeste naar een boek, waarvan ik de titel niet ga vertellen. Het is mijn queeste. Voor vorige zondag ben ik naar Lillo geweest. Het was boekendorp dat weekend. Met het voornemen om niets of bijna niets te kopen. Dat is wel gelukt, dat bijna niets. Er is nog steeds de bibliotheek natuurlijk, waar veel te vinden is. Heel tof waren die enkele gesprekken met boekenmensen. Zo is er dat koppel (vermoed ik toch) dat vertelde dat hét boek van mijn queeste moeilijk te vinden is. Wie verkoopt dat ook natuurlijk. De vraag is, waarom de queeste? Het is Ithaka in het klein. Die man vertelde dat het zot is om zo’n boek terug te brengen naar de bibliotheek. Daar had ik het ooit geleend en braaf terug gebracht. Grappig die opmerking van die man. Ik heb ook ooit een boek geleend uit een academie waar ik ‘Voordracht’ volgde (zo heette de opleiding toen), met allemaal Griekse gedichten vertaald.

Dat boek heb ik terug gevonden bij mijn verhuis. Op een dag was ik de dozen met boeken toch maar aan het uitpakken en aan het ordenen in mijn kast. Het boek kwam mij tegen. Nooit iets van gehoord vanuit die school. Niet verder zeggen hé. Ik denk overigens dat er twee exemplaren van waren in die school. 

Ik las ook boeken, uit de bieb. Een gouwe ouwe, het zal mijn zus verblijden, van Willem Elsschot ‘Het dwaallicht’, actueel als je het mij vraagt (dat mij vragen moet niet hoor). 

Het boek van Sigrid Spruyt, ‘Dagboek van een anker’ heeft nogal indruk op mij gemaakt. Hilarisch op een fenomenale cynische manier. Heel goed geschreven. Recht vanuit de buik! Het laat vragen achter zoals: “Waarop en waarom stemmen wij? Op basis van welke informatie?” Voorgekauwd door de media. Er is overal wel wat. Toch, als je naar het nieuws kijkt op de zender waar ze nieuwsanker geweest is, zie je toch een beetje van waar de wind komt? Is het een beetje teveel gevraagd om wat meer neutraliteit aan de dag te brengen? Voor mij mocht het boek best cynischer. Het was, denk ik, gewoon raak! Alleen ben ik wat lui om het fijne ervan uit te zoeken. Ik zoek wat meer vrolijkheid – op mijn manier, kop leegmaken – geen zuurtegraadverhoging door het uitzoeken van de werking van journaals, voor mij. En toch, Sigrid Spruyt heeft een fan in mij.

Tijdens de museumnacht – 3 augustus jl. – ben ik naar De Reede geweest en het Letterenhuis. Beiden waren heel boeiend, maar de rondleiding in het archief in het Letterenhuis vond ik wel het boeiendste. De zoon van Hubert Lampo vertelde over de scripts van zijn vader. We konden het ook zien. Geschreven, getypt op zo’n typemachine van ‘vroeger’ en vele keren doorgehaald en verbeteringen bij geschreven in de marge enzovoort. Blijkbaar gebruikte hij ook graag kleurtjes en werkte met stiften. Het was zeer de moeite. In De Reede loopt een tijdelijke tentoonstelling van Picasso, ‘La Celestina’, die hebben we kunnen zien op die nacht (nu ja, avond). Het werd voorafgegaan door een voorstelling over La Celestina op de trap. Dat was wel mooi, ludiek en vooral goed, als in professioneel goed. ‘Es la Historia de un amor, como no hay otra igual’. Dat lied herkende ik direct. Dat staat op een CD van Dalaras, ‘Latin’ … waar ook in het Grieks vertaalde liedjes staan, op die mooie Spaanse muziek, of is het Latijns-Amerikaans?

Op een avond, de vijfde augustus ben ik nog eens naar een atv vertelling geweest. Nigel Williams! Ik had hem al eens gezien en gehoord, zoals ik al schreef op Wereldvluchtelingen dag. Hij is subliem in zijn cynisme dat niet eens zó scherp is maar wel duidelijk. Wat zei hij? Elkaar een beetje helpen (waar nodig, … mijn aanvulling vanuit mijn huidige bestaanservaring). Het is zo. Ben je ooit vrolijk geworden van haten? Loslaten vind ik fijner. Het brengt geen zoden aan de dijk, al dat haten, al die controle over anderen, ook zelfcontrole. Ik word er zelf krampachtig van. Doe het maar eens na, in humor, in je tweede taal (hij is Engelsman, zijn optreden deed hij in het Nederlands), met de essentie van het leven komen aanzetten, ook wanneer hij mensen plaagde. Ik zeg bewust niet pesten, ook al zou je dat kunnen afleiden uit wat hij soms zei over mensen (die bijvoorbeeld vroeger vertrokken).

Meer ontdekkingstochten worden geschreven … 😉

* in feite houd ik helemaal niet van verkleinwoorden, behalve wanneer ík ze gebruik … (dat is een grap, had u ‘m?). … behalve wanneer ze gebruikt kunnen worden als verzelfstandigde adjectieven en dan in verkleinwoord gezet. Bijv. cultureeltje, dat bestaat niet echt als zelfstandig naamwoord. Cultureel ook niet. Iets is cultureel. De of het cultureel op zich, zelfstandig gebruikt dus niet. Vandaar… (taalziek mens ben ik).

Het is een jaar waarin ik ronde verjaardagen, gewone en ook netjes-tussen-in-verjaardagen meer dan andere jaren. Zo’n jaar waarin er mensen op een andere tram stappen, een nieuwe voordeur krijgen – wat dan met die 10 achterdeuren? –  of nog zo’n belangrijke verjaardag … 18! Van mensen die ik ken of waarvan ik het gewoon weet, waarvan ik het las of waarvan ik het feest mee vierde of nog zal meevieren.

De bijna twintigjarige, die voor haar eerste jaar psychologie met glans slaagde.

De achttienjarige, die haar middelbare studies mooi afsloot, besluit om een sabbatjaar in te lassen en te werken vooraleer ze verder gaat met studeren. Zo slim!

Ik ken verschillende mensen die gewoon zomaar zeventig geworden zijn. Iedereen doet dapper voort op zijn/haar eigen manier.

Een zus van mij, pats boem, zestig. Dat wordt nog gevierd …

Dit jaar is er in onze familie een wel héél respectabele leeftijd gevierd. Mijn vader werd negentig! Négentig! Nog één keer? 90 !!

Dàt werd gevierd. Hijzelf wilde het natuurlijk ook. Liefst niet té druk. Zo’n feest gaat dan aan de jarige te snel voorbij zonder echt iets op te nemen.

Dit hebben we voorbereid:

Mijn vader koos de locatie. Hij koos voor een zaal in het Limburgse zuiden. Helemaal tussen de velden, fruitbomen in het glooiende intens groene landschap. Daar waar kinderen veilig kunnen buiten spelen en volwassenen rustig kunnen genieten. Intussen heeft  iedereen verse buitenlucht.

Als daar al veel tijd voor was, want ondanks het algemeen rustige karakter van onze familie, wilden we deze verjaardag ook memorabel maken. Op een manier zoals wij dat kunnen, zoals we dat vroeger in veelvoud ook al deden.

We zijn vooraf, met enkelen mee gaan bespreken wat er mogelijk was qua menu, lengte van gebruik van de zaal, tijdschema, enz. Dat verliep vrij vlot. Ik ben één keer mee geweest met mijn vader, zussen en een broer. De andere keren zijn mijn zus en broer gegaan. De praktische regeling van het feest kunnen zij veel beter. Het gaat wel over belangrijke beslissingen, afspraken die allemaal achter de schermen gebeuren, ogenschijnlijk vanzelfsprekend, maar àls er iets fout loopt, wordt het pijnlijk. Het verliep gelukkig – dankzij hen en het fijne personeel aldaar – gesmeerd.

Dan de genodigden. Mijn vader koos dat ook. Niet zoveel als de vorige keer – toen hij 80 geworden is – en dat was fijn zo. Het bleef overzichtelijk. We zijn zelf al met zesenveertig, geteld van mijn vader tot en met zijn kleinste achterkleinkind.

Zijn gezin met verre uitbreiding. Er is een foto van gemaakt met een drone (dat is van degene die suiker in de erwtensoep doet … broer, als je dit leest, ik kan het plagen niet laten 😉 ). Ik ben zelf nog nieuwsgierig aan het wachten op die foto. Wie weet is dat Hollywood materiaal…

Van ons waren er maar twee niet aanwezig wegens werkzaamheden, er moet nu eenmaal door sommigen op zaterdag gewerkt worden, in winkels en in treinen.

Verder waren mijn vader zijn broers, zussen en schoonbroers en -zussen aanwezig en zijn eerste petekind.

Oh, en op het laatste nippertje ook nog een fantastische contrabasspeler (verbeter me als ik het fout heb), die met een muzikaal achterkleinkind meekwam.

Dat is al de praktische voorbereiding met uitbreiding de genodigden. Die uitnodigingen werden ontworpen door die middelste broer en door mijn vader goedgekeurd.

Nu nog de animatie ! Daar is ook heel wat voorbereiding aan vooraf gegaan. Het begon bij de familiale nieuwjaarsborrel in januari.

“Relax, geen stress, wanneer is dat feest? Oh in juli … als we eens afspraken in april ….  “

Vanaf toen ging de bal aan het rollen, die zondag (of was het zaterdag) in april. Een programma opmaken … wie doet wat? Ik heb me heerlijk uitgeleefd met het schrijven van een liedje in het Hasselts dialect. Nu ja, liedje, de muziek bestaat al. Ik heb op die muziek een tekst geschreven.

We hebben ook een snijdersbank in elkaar gestoken. Mijn broer (de middelste) en ik zochten de foto’s die we geschikt achtten. Wel intens vond ik. Hier heb ik ook de tekst voor geschreven. Schrijf maar een fotoverhaal over je vader die negentig wordt, in achttien foto’s  … Het doet wat met een mens.

Het feest zelf.

Het was niet zo warm met af en toe een regenbuitje en dat was goed. Te warm is niet fijn en we konden nog makkelijk buiten zitten. Buiten was ook de receptie met een speech van mijn oudste zus. Iemand moet serieus blijven in onze familie en zij doet dat goed. Heel raak overigens!

Tijdens de receptie en tussendoor zorgde een grote achterkleindochter met de contrabasspeler voor mooie jazzmuziek. Dat meisje kan zingen zeg. En die jongen kan spelen!

Verder mocht ik de animatie aan elkaar praten.

De eersten die voor animatie zorgden waren de achterkleinkinderen. De oudste hiervan, al volwassen intussen en aan de studie, is een cabaretier pur sang. Met haar beschouwing op ‘Bompa’ als oudste achterkleindochter. Dan kwamen de kleineren die, met hulp van een kleinkind een dansje opvoerden. Heel aandoenlijk wel, als je bedenkt dat ze helemaal niet samen geoefend hebben. Die kleindochter had met haar mama een dansje opgenomen en dat filmpje doorgestuurd naar iedereen die mee zou doen. Dan konden die kinderen thuis oefenen. Niet alle kinderen doen dit graag. Dat is allemaal oké. We hebben heel graag dat iedereen zich goed blijft voelen, ook die kleintjes.

Dan mochten de kleinkinderen. Hun nummer was denk ik, de topper van de namiddag. De prof muzikant van de familie had hen een Afrikaans lied aangeleerd. Ik begin niet te beschrijven hoe die voorbereiding gegaan is. Dat weten zij beter, maar ik zag hier en daar wel een ontroeringske, zoals ik zelf voelde. Het was heel overweldigend!

Na het hoofdgerecht waren wij aan de beurt, de kinderen. Even ging het fout met de muziek, verkeerd ingevallen, maar blijkbaar was er niemand die daar over viel (behalve ik) en werd het een knaller!!

Als afsluiter van ons zelf gemaakt programma kwam de snijdersbank. Wederom een – joelend –  succes. De teksten wááerden geprojecteerd op een groot scherm. Dan konden de mensen meekijken en -zingen. Ik zong voor (denk ik) en de dochter van mijn grote zus begeleidde op haar accordeon. Er ontstond intussen spontaan een polonaise, die La. trok. Dat zag ik pas toen ze vooraan waren. Ze zat nog verstopt voor mij tussen de twee lange tafels. Dat was verrassend grappig.

Vivà vivà … Ls. is negentig jààr. Vivà vivà, Ls. is negentig jaar …

Er waren nog extra dingen die we voorzien hadden in geval van … een mooi Hasselts lied. Wie wilde kon ook meezingen. Onze wortels liggen daar en een uitspraak van een prof (vroeger toen ik zelf nog aan de studie was) ‘vergeet nooit waar je vandaan komt, wat je ook doet’, indachtig, kon het wel. Ook al wonen de meesten van de genodigden helemaal elders.

Wat we voorbereidden en niet deden … is niemand opgevallen 😊

Het was een feest met standing, zo zei mijn vader achteraf.

Naar het einde toe werden er veel foto’s gemaakt buiten. Iedereen wilde met mijn vader op de foto. Ik ook …. zonder mijne Griek en mijn vader precies ne Griek …

(er zijn omwille van vanzelfsprekende privacy redenen geen duidelijke veelvuldige familiefoto’s)

Eergisteren heb ik een fijn woord doorgekregen van iemand met even grote passie voor Grieks en alles daar rond.

Meraki. Er was een heel artikel bij. Het gaat over kleine dingen waar je gelukkig van wordt. Het is een Grieks woord. Dus zocht ik het op. Geluk hebben, met overgave/passie iets doen … het zit ‘m in dat woord. Wat een woord! Zou het een toverspreuk zijn?

Wat maakt mij blij? Welke gebeurtenissen, akkefietjes, dingen, maken me gelukkig? Ik zou het mijn meraki momenten willen noemen. Zoals ik ook makari momenten heb (makari: ik wens, was het maar zo … ), bijvoorbeeld met dit hete weer – als het dan toch zo is – makari om in Kreta te zijn … was ik maar in Kreta. Bij wijze van voorbeeld dus.

Er zijn er best wel wat, die meraki momenten. Elke morgen, nà mijn beginwoord. Dan sta ik op en begin aan de dag. Dat beginwoord is een start van de dag. De ene keer trager, de andere ochtend met meer actie. Sinds dat woord ’s morgens doe ik het gewoon. Zoals vandaag, het is weer snikheet. Ik was wel vroeg wakker en heb FIETSEN opgeschreven. Net niet voor dag en dauw ben ik gaan fietsen, bijna een heel uur. Dat heeft de spieren wel wakker gemaakt. Rond halfnegen, of toch bijna, was het al behoorlijk warm. Ik was toen bijna weer thuis. Ergens onderweg zag ik bij een apotheek dat het toen al 27°C was. Mensen zijn onderweg naar ergens, waarschijnlijk naar hun werk of de opvang, met die kinderen bij, of hun hond uitlaten, of gewoon even van de ‘koele’ ochtend genieten voor de hitte weer verzengend wordt.

Dat is zo’n meraki moment. Ik heb het gedaan, opgestaan en kordaat op mijn fiets gestapt en weg ermee.

Die hitte doet wel denken aan die keren (àlle keren) dat ik gezweet heb in Griekenland, zowel overdag als ’s nachts. Dat waren meraki-momenten. Ik was daar! Mijn ding aan het doen. Zonder veel bagage, Mie en ik, onderweg. Soms Mie en ik alleen, soms met vrienden erbij. Heimwee is ook een meraki moment. Als ik er nooit was en zo bevrijdend blij geweest hierover, had ik nu geen heimwee.

Lezen … dat zijn meraki-momenten.

De hitte ontsnappen en dan binnen dingen doen, dat ook. Ik heb gisteren een hele hoop papierwerk weg gewerkt. We worden nu toch zoveel gewaarschuwd voor te hoge ozonconcentraties dus geen zware inspanningen tijdens de hitte. Ik beschouw mezelf ook als risicopersoon, weliswaar geen astma of longziekte of hartaandoening. En dat wil ook zo houden.

De hele voorbereiding voor mijn vaders negentigste-verjaardag-feest was één groot meraki-moment (die blog is nog steeds in de maak). Het is niet zo vanzelfsprekend om overeen te komen met zoveel mensen en een goed programma in elkaar te boksen. We wonen niet echt in elkaars buurt op sommigen na. Het is heel goed gegaan, het familiegevoel van ons kwam terug. We hebben overigens niet gebokst.

Niet gestoken worden of wakker gezoemd door muggen … zeer meraki, zeker in deze tijden van hoogst-zomer. Dan slaapt een mens al heel anders, minder in uren en minder vast. Geen muggen is dan meraki. De muggen zullen geen meraki beleven met dat citroenschijfje op een bordje naast mijn bed. Ooit las ik dat ze dan weg blijven. Ik denk dat die muggen dat ook gelezen hebben. Hopelijk ook hun volgende generatie.

Het eerste gebruik dit jaar van mijn ventilator gisteren, met een flesje bevroren water ervoor staan. Dat brengt koelte, echt, mijn thermometer was sinds dat moment niet meer gestegen. Waarschijnlijk wel mijn elektriciteitsrekening. Maar dat haal ik wel in, als het weer meer te verdragen is buiten. Dan ga ik schuilen onder de bomen, om te lezen. Twee meraki’s in één keer.

Gisteren was het een makari-moment: een vergissing in de voorspelling dat vandaag de heetste dag allertijden ooit gemeten in België zou zijn …

Het is het bij makari gebleven. Het onweer zal meraki brengen.

Wel, de echte meraki is het leven zelf, of ik nu lees, fiets, feest vier, in al dan niet stilte ergens bij hoor/ben, dans, schrijf, zelfs vloek …. Het is allemaal meraki.

De kunst is, deze kunnen zien en er waarde aan hechten. Of je er Facebook mee volzet of je Instagram, je dagboek, of een kattebelletje aan je magneetbord hangt, of gewoon in je hoofd en hart het voelt … het bewust beleven is een kunst. Het zal je dag lichter maken zelfs als je het zwaar hebt. Dat niet alleen, het zal ook je omgeving meraki bezorgen. Dus, aan die lieve Nederlandse vriendin met Griekse passie, bedankt voor dat woord!

even verduidelijken: meraki : geluk, met overgave, met passie; makari: ik wens, had ik maar, (vgl. wishfull thinking)

Zomeren doet u best zelf in de zomer 😊

Het is weer zover, ik verjaar! Eens per jaar moet ik eraan geloven. Heel graag overigens. Wie telt de jaren als je met de dagen bezig bent? Alleen op die ene dag zelf gebeurt dat nog. Er is er gewoon pardoes nog een jaar bijgekomen.

L. (6 jr) vroeg op het feest van mijn vader of ik 61 of 59 jaar was (jonger of ouder dan haar bomma, mijn zus). Bijna exact dezelfde vraag als die haar mama me stelde, toen die nog een kind was. Toen vond ik dat niet zo prettig. Misschien straal ik voor dat kind een wijsheid die haar aanspreekt, wie weet. Hoe het ook is, ik lig er niet wakker van. Mijn zus is speelser dan ik, en ik ben lekker de jongste van alle zussen 😉

Zou mijn moeder ooit gedacht hebben, toen ik nog een baby of peuter was, dat ik ooit in gevaar zou kunnen komen? Dat de normale levensverwachting plots op losse schroeven zou komen? Dat is een vraag die even in mij opkwam vandaag. Hopelijk heeft ze dat niet gedacht.

Iets minder aangenaam dat ik met leeftijd in verband kan brengen, is dat mijn lijf op twee jaar tijd er tien ouder is geworden. Zo voelt het, dat is alles.

Er is ook iets frivool aan deze dag, de 22^ste juli ! Kijk maar eens op de kalender, wier naamfeest het is vandaag … van de vrouw met teveel liefde. 😊

Vandaag vieren er veel vrouwen hun naamfeest als dat in hun cultuur zit, zoals bijvoorbeeld in Griekenland. Alle Magda’s, Madeleines, Lena’s, Marilena’s, Marleens, Marlènes, Myriams, …

In mijn slaatje zit ook komkommer.

Op deze dag denk ik denk ook wel eens na over mijn sterrenbeeld. Ik ben een Kreeft, nog net. Toch heb ik wel leeuwentrekjes, zij het zachtaardige. Mijn Kreeftenbestaan heeft me scharen gegeven. Dat zal wel voldoende zijn 😉

Vandaag ben ik aan het meedeinen met de dag. Beetje gewone dagelijkse dingen afgehandeld en daarna ben ik een stuk gaan fietsen. In mijn bagage zaten een boek, een grote fles – een herbruikbare – vol water en een goede zonnebril en ik had me – moet het nog gezegd – dubbel en dik, heel wit, ingesmeerd tegen zonnebrand. De non nano lotion helpt echt heel goed bij mij. In het Te Boelaerpark zat ik op een bankje te lezen, te schrijven, rond te kijken, rustig in de schaduw. Dat is een groot park! Op maandag is het Middelheimpark dicht. Het was er vrij rustig behalve in de speeltuin en bij het water. Het boek is heel interessant, van Sigrid Spruyt, “Dagboek van een nieuwsanker”. Het leest ook vlot. Dit vond ik wel een mooie …

Het is precies komkommertijd op mijn verjaardag, ik brei hier maar wat nieuwtjes en oud-tjes aan elkaar.

Wat ik heel fijn gevonden heb, is de massa gelukwensen voor mijn verjaardag. Zo hoor je nog eens wat van iemand en kan je even een – al dan niet virtueel sociale media getinte – babbel doen. Het is vaak onmogelijk om met alle mensen die je kent en die jou kennen een regelmatig contact te hebben. Daarom vind ik dit wel fijn, felicitaties uit onverwachte hoeken, verre hoeken, dichtbije hoeken, … vandaag was het Internationale feestdag 😉

In mijn vorige blog vertelde ik dat ik over verjaardagen zou schrijven. Die blog is nog in opbouw.

Geniet van de mooie dagen, houd het koel!, bijvoorbeeld een slaatje met frisse … komkommers én vooral smeren …

Zomeren doet u best zelf,  in de zomer 😊

Er zijn nog zo van die zomeractiviteiten. sommige  al wat minder intens dan andere maar zeker de moeite om te doen of te proberen. Los van chronologische volgorde enkele (mini) activiteiten …

Ontspullen

Ik ben – het lijkt mijn volwassen leven lang – aan het ontspullen. Het verschil met voorheen is dat ik weinig terug bijkoop. Eerst eens even afwachten hoe het eruit ziet en hoe ik het dan weer wil. Dat is van latere orde. Op wat dingetjes na die … ik ook nog even wik en weeg.

Het maakt wel dat mijn woonst er constant uitziet of ik aan een verhuis bezig ben. Bakken, zakken, … met spullen die weg mogen, spullen waarin ik nog eens wil graaien vooraleer ze weg gaan en spullen die nog (steeds na mijn laatste verhuis) geen plaats hebben gekregen.

Het heeft me ook al op plaatsen gebracht zoals de Kringloopwinkel, de mensen van Peter Pan (sinterklaasactie), vorig jaar in Huis Klaas. Nog niet zo lang geleden kwam een buurvrouw mijn plastic afval en andere dingen (heb ik vooraf netjes afgewassen) afhalen, zij gebruikt het voor haar atelier waar ze knutselt met kinderen. Mijn ecologische voetafdruk is hopelijk hiermee ook een maatje kleiner.

In die Kringloopwinkel kon ik het toch niet laten om even rond te neuzen/kijken en ik ben op een prachtig schilderij uitgekomen dat ik voor minder dan tig euro kocht. De naam van de uitvoerder heb ik niet gevonden. Iemand die dit kent?  (Zie foto bovenaan)

Er liggen weer heel wat spullen uit mijn kleer- en schoenenkast te wachten op mensen. Ik sorteer het nog uit en fris ze op waarna ik een bestemming zoek.

Enkele dingen uit mijn ontspulling zet ik binnenkort op een tweedehandssite, wie weet … krijg ik er nog wat voor.

Met de spullen die ik niet weg doe, waar ik om één of andere reden aan gehecht ben en toch niet of zelden gebruik, zit ik het meest mee in mijn maag. Zou ik – zou ik niet … ?

Niet getreurd, ik verveel me nog steeds niet met al die plannen en af en toe zelfs enkele uitvoeren.

Zomeropener in de straat.

Ik was op de zomeropener in mijn straat. Het is een jaarlijks terug kerend straatfeest dat ook aan het einde van de zomer (zomerafsluiter) wordt gedaan. Door het monster ben ik er nog niet geraakt vorige jaren, maar dit jaar vond ik dat ik erbij moest zijn. Ik vond het wel vreemd om helemaal alleen te gaan, dat had ik al lang niet meer gedaan … iets alleen doen waarbij ik onder de mensen kom. Tot voor vijf jaar, toen ik nog jaarlijks naar Griekenland/Kreta reisde, reisde ik dikwijls alleen. Dat was niet erg voor mij. Afzondering doet wel eens deugd en mensen zijn er overal om te horen en mee te praten. Nu vond ik het wel wat vreemd. Gelukkig zijn er dan … kinderen! Dat vond ik best wel fijn. Ik doe geen wilde spelletjes meer mee. Kinderen heb ik altijd wel fascinerend gevonden en in mijn job had ik er geen enkel gebrek aan, aan die fascinatie. Zelden kom je iets gemeen tegen bij kinderen. Vaak zal het gaan om een ontevreden gevoel dat ze niet geplaatst of verwoord krijgen, als ze zich ‘niet gedragen’, gemeen van binnenuit zag ik nooit of kan ik me niet herinneren. De spontaniteit in kwadraat of in stilte, het speelse, het lieve, het heerlijk naïeve, het gedurfde explosieve …  Ik ken best wat kinderen in mijn familie die zich daar ten volle geamuseerd zouden hebben.

Ook al kende ik bijna niemand, vond ik het best gezellig. Het was mooi weer, het eten was lekker. Ah ja, het is de bedoeling dat iedereen een gerecht meeneemt, eigen bestek en bord en drank. De aperitief was van de organisatie alsook het ijsje achteraf.  Ik luister graag naar rustig gebabbel en wat ik fijn vind, ik kon op mijn gemakske dichtbij en in stilte observeren, de spring-in-‘t-velds, de rustige mensen, de babbelaars, de serieuze en grappige gesprekken, … Iets om vaker te doen dus, gewoon ergens gaan zitten en observeren. In dit seizoen zeker!

Misschien is het fijn om … (Er is iets met beloftes sinds het monster dus zie ik nog wel, daar heb ik gemoed soms nog van vol, dat immer afbellen, dus beloof ik niet meer veel) en daarom zeg ik het lekker nog niet welk idee ik heb 😉

ATV vertelling

Wat nog? Een ATV vertelling heb ik intussen meegepikt. Dat vond ik wel gezellig, zo allemaal buiten zitten, gezellig bij elkaar, eigen drinken bij (of een Koninkske zelf af te halen), eigen stoel meenemen. Ik had zo nog geen stoel. Om een reden die ik nu niet meer weet, geraakte ik niet in de winkel, toch niet op tijd, voor zo’n kampeerstoeltje. Gelukkig was K. zo vriendelijk om er eentje voor mij te kopen. Daar zaten we dan, met drieën (K., haar moeder en ik) in onze regisseursstoelen. Met drinkfleshouder erbij inbegrepen. Die avond was het Rob Vanoudenhove. Ik vond het voorprogramma eigenlijk beter. Rob Vanoudenhove is me te langdradig. Behalve op ad remme momenten, dan was hij … ad rem en kwam de humor ook beter tot zijn recht.

In augustus ga ik naar Nigel Williams. Hopelijk net zo goed als op de avond dat ik hem zag in de Cartoon’s.

Grieks in eigen land.

Nog iets? Grieks eten, kan me altijd bekoren, zeker bij (grote) honger. Deze week ben ik in het Griekse Huis geweest met K. en I. We hebben er de namiddag en vroege avond helemaal weg gegeten en gebabbeld. 

Wat ik daar heerlijk vind, in de Griekse Taverne, is de grote binnenplaats. In dit seizoen zit je precies in je tuin. Wat eten, wat babbelen, wat rondkijken, een koffietje, nog wat praten, … nog wat drinken … tot op een keer er mensen binnenkomen, mooi opgekleed, die aan hun avond gaan beginnen. Zullen we dan toch maar eens opstappen ? De serieuzere gesprekken blijven wel nazinderen.

Er is iets met alleenstaanden … ze zijn sterk, ze kunnen goed alleen leven, zelfs tegen eenzame dagen kunnen ze, liever zichzelf alleen dan niet zichzelf in gezelschap. De vraag die bij mij, vermoedelijk ook bij anderen, rijst is hoe zeer je iemand kan missen? Niets horen of laten horen vooraleer de ongerustheid kiemt, groeit en dan actie doet komen (een berichtje, een telefoontje plegen, … )? Eén van de weinige dingen van mijn alleen-zijn bestaan dat me wel eens bezig houdt, zonder daarom in paniek te slaan.

Gisteren diende het gemak deze mens en ben ik mijn eten gaan halen bij Morfo. Ze had dakos (zie foto), heerlijk fris en voldoende voor de kleine honger. Later in de avond heb ik me overgegeven aan pastitio. En omdat vandaag zo’n dag is waarbij ik het vooraf niet wist wat ik zou doen en laten heb ik ineens een voorraadje choriatiki, tzatziki en dolmades meegenomen. Wat is dat allemaal, dat eten? Ga maar eens kijken en proeven. De goede muziek krijg je er zomaar bij (écht hele goede muziek).

 

Iets dat moest

Ik was die ochtend ook nog naar de dermatoloog geweest. Alles nog oké, geen verdachte vlekjes. En of ik genoeg smeerde … ‘Ja hoor, factor 50’ Het is – zie ik nu – 30, een product dat ik vorig jaar uitprobeerde en mij heel goed bevallen is. Het is vooral heel huidvriendelijk, legt een film op je vel en je hoeft niet de hele tijd bij te smeren, behalve als je veegt (bijv. na het zwemmen). Ik schreef er al eens over, een kort fragmentje uit een blogbericht toen. Ik gebruik Weleda. Die is nu bijna op en daarna probeer ik een andere, ook met minerale uv-filters. De zomer is dit jaar niet zo constant heet, gelukkig. Toch, volgende week, als gebeurt wat Frank Deboosere zegt dat er staat te gebeuren, zal ik wel anders piepen 😉

Met de dingen die nog gepland zijn en hopelijk ook fijne onverwachte dingen, wordt dit zeker nog vervolgd, dat wat bezig is en dat wat nog komt … binnenkort over verjaardagen met één bijzondere dit jaar! 

Mijn zomer en de zomerse overpeinzingen van vandaag …

Zomeren doet u best zelf in de zomer 😊

Het is weer even geleden dat ik iets op mijn blog zette. Dat heeft waarschijnlijk een reden maar daar ga ik mijn (soms moe getergde) hersenen niet mee pijnigen.

Wat ik wel wil, is een beetje bijhouden voor mezelf, u mag het ook weten, wat ik allemaal doe deze zomer, een zomerplak-dagboek, of zo …

Omdat ik zelf ervaar, bij het lezen van blogs, dat ik kortere tot halflange stukken fijn vind om te lezen, probeer ik het zelf kort genoeg te houden, desnoods mijn verhalen op te delen.

Zo, wat zal ik eerst schrijven? Ik wil beginnen met 20 juni, Wereldvluchtelingendag. Ik schreef toen een gedicht op Facebook. Het is ook echt hoe ik denk. Wat er ook gezegd, geschreven, gevreesd kan worden over het ‘thema’, het blijft over mensen gaan.

In dat kader van die dag ben ik naar een evenement geweest met mijn zus in de Cartoon’s in Antwerpen.

Ik had zelf niet zo’n goede dag, maar ik wilde het toch niet missen. Dat werd een hele fijne avond met ontdekking van enkele boeken die ik intussen allemaal uit gelezen heb .

Het eerste dat ik las, is een novelle ‘Als je iemand verliest die je niet kan verliezen’, van Ish Ait Hamou. Die werd dan verfilmd. De voorstelling v-ervan heb ik die avond gezien, ‘Klem’ genaamd.

Het eerste boek van Ish Ait Hamou is Hard hart. Daarvoor las ik Cécile. Elk boek is op zijn eigen manier prachtig! De diepgang zit in je eigen interpretatie van het verhaal. Men zou kunnen denken dat er minder diepgang inzit, gezien de thema’s, maar ik vond het vooral vlot geschreven. Vanzelf denk je aan dat wat niet geschreven is en toch zo waar. Ik heb ze uit de bibliotheek gehaald, gelezen en weer netjes terug gebracht. Intussen komt in oktober zijn vierde boek uit, dat heb ik besteld. Ik ben benieuwd met vertrouwen 😉

Terug naar die avond. Ze begon met mooie muziek van Carlo Diaz (gitaar), dan volgde de film, héél indrukwekkend. Na de film en Q&A (vraag en antwoord ronde) kon voor wie wilde nog in de bar muziek van Marcelo Moncada gaan luisteren. Hij speelde saxofoon. Ik heb de indruk dat ik deze meneer al eerder gezien heb, maar kan me niet meer goed herinneren waar en wanneer. Daarna kwam Nigel Williams aan de beurt. Het zal best wel grof geklonken hebben af en toe. Voor mij was het vooral duidelijk, niets vernederend of neerbuigend, wel op een humoristische manier gebracht wat geen probleem hoeft te zijn. We zijn wie we zijn … “all human … except for Trump”.

Het initiatief kwam van iemand uit Syrië, iemand die ik ook al eens gezien heb. Ik vind zijn naam niet terug op het programma. Als iemand het weet … het is ook de bedoeling dat dit de aftrap is van een nieuw evenement rond Wereldvluchtelingendag volgend jaar.

Het was wel een samenwerking geweest van Arensberg en het Rode Kruis.

Een hele andere, fijne avond had ik op donderdag, 27 juni, in het Letterenhuis bij een avond ‘Stukken van schrijvers’, een praatavond, waarbij Cathérine Vandoorne (mijn favoriet van de Madammen maar niet verder zeggen) het gesprek leidde. Deze avonden zijn er vanaf september tot en met juni één keer per maand, telkens op een donderdagavond. Het programma voor komend seizoen staat ook al online, heb ik net ontdekt.

Het was voor mij een ontdekking. Ik wist er wel van maar raakte er nog niet. Die avond waren er vier gasten. U kan het programma hier vinden zoals het die avond was. Ik vond de hele avond geslaagd, zowel het verhaal over het schrijvershuis Herman Teirlinck, als het verhaal van Annelies Beck (van Terzake), over haar recent verschenen boek, “Toekomstkoorts”. Ik had al een boek van haar gelezen “Over het kanaal” over Belgische vluchtelingen in de Eerste Wereldoorlog, naar Glasgow, Schotland en wat zij daar meemaakten. Dat nieuwe staat op mijn leeslijst.

Dan kwam Bernard Dewulf aan het woord. Van hem las ik tot voor kort nog niets. Ik kende alleen zijn naam. Als u regelmatig leest, kom u hem wel eens in kranten tegen. Helaas voor de krantendrukkers, doe ik dat zelden. Hij had het over schilderijen die in het Letterenhuis bewaard blijven.

Later na de lezing, kwam ik in de verleiding van een gedichtenbundel ‘Naar het gras’ te kopen en wel omwille van het eerste wat ik erin las toen ik het opensloeg … “Nu ik nooit van hier zal zijn en dagelijks afkomstiger ben van elders, …” en ik dacht vanzelf “Hoe schoon is dat!”. Aangezien de heer Dewulf daar ook nog was, heb ik het laten signeren. Mét de juiste schrijfwijze van mijn naam, de datum echter klopt niet, dat was de 27^ste juni 😉.

Iemand die mij aangenaam verraste was de weduwe van Jotie T’Hooft, Ingrid Weverbergh. Ze kwam me zo spontaan, heel naturel over, de manier waarop ze er zat – lekker thuis in de zetel,  slim en een beetje chaotisch. Toch vertelde ze vrij gestructureerd haar verhaal, vooral over Jotie en hoe ze hem ontmoette, hoe ze pas sinds een jaar of zes, zeven weet wat er echt met hem gebeurd is, over wat er nog komen gaat, een productie waar ze aan meewerkt. Wordt ongetwijfeld door haar vervolgd …

Zo, dat is alvast een begin van mijn zomer, waarin ik nog andere dingen deed, zoals bv. het mee helpen voorbereiden van mijn vaders feest voor zijn negentigste verjaardag. Daarover later meer.

Zomeren doet u best zelf in de zomer 😊