Zo begon mijn zomer.

Het is weer even geleden dat ik iets op mijn blog zette. Dat heeft waarschijnlijk een reden maar daar ga ik mijn (soms moe getergde) hersenen niet mee pijnigen.

Wat ik wel wil, is een beetje bijhouden voor mezelf, u mag het ook weten, wat ik allemaal doe deze zomer, een zomerplak-dagboek, of zo …

Omdat ik zelf ervaar, bij het lezen van blogs, dat ik kortere tot halflange stukken fijn vind om te lezen, probeer ik het zelf kort genoeg te houden, desnoods mijn verhalen op te delen.

Zo, wat zal ik eerst schrijven? Ik wil beginnen met 20 juni, Wereldvluchtelingendag. Ik schreef toen een gedicht op Facebook. Het is ook echt hoe ik denk. Wat er ook gezegd, geschreven, gevreesd kan worden over het ‘thema’, het blijft over mensen gaan.

In dat kader van die dag ben ik naar een evenement geweest met mijn zus in de Cartoon’s in Antwerpen.

Ik had zelf niet zo’n goede dag, maar ik wilde het toch niet missen. Dat werd een hele fijne avond met ontdekking van enkele boeken die ik intussen allemaal uit gelezen heb .

Het eerste dat ik las, is een novelle ‘Als je iemand verliest die je niet kan verliezen’, van Ish Ait Hamou. Die werd dan verfilmd. De voorstelling v-ervan heb ik die avond gezien, ‘Klem’ genaamd.

Het eerste boek van Ish Ait Hamou is Hard hart. Daarvoor las ik Cécile. Elk boek is op zijn eigen manier prachtig! De diepgang zit in je eigen interpretatie van het verhaal. Men zou kunnen denken dat er minder diepgang inzit, gezien de thema’s, maar ik vond het vooral vlot geschreven. Vanzelf denk je aan dat wat niet geschreven is en toch zo waar. Ik heb ze uit de bibliotheek gehaald, gelezen en weer netjes terug gebracht. Intussen komt in oktober zijn vierde boek uit, dat heb ik besteld. Ik ben benieuwd met vertrouwen 😉

Terug naar die avond. Ze begon met mooie muziek van Carlo Diaz (gitaar), dan volgde de film, héél indrukwekkend. Na de film en Q&A (vraag en antwoord ronde) kon voor wie wilde nog in de bar muziek van Marcelo Moncada gaan luisteren. Hij speelde saxofoon. Ik heb de indruk dat ik deze meneer al eerder gezien heb, maar kan me niet meer goed herinneren waar en wanneer. Daarna kwam Nigel Williams aan de beurt. Het zal best wel grof geklonken hebben af en toe. Voor mij was het vooral duidelijk, niets vernederend of neerbuigend, wel op een humoristische manier gebracht wat geen probleem hoeft te zijn. We zijn wie we zijn … “all human … except for Trump”.

Het initiatief kwam van iemand uit Syrië, iemand die ik ook al eens gezien heb. Ik vind zijn naam niet terug op het programma. Als iemand het weet … het is ook de bedoeling dat dit de aftrap is van een nieuw evenement rond Wereldvluchtelingendag volgend jaar.

Het was wel een samenwerking geweest van Arensberg en het Rode Kruis.

Een hele andere, fijne avond had ik op donderdag, 27 juni, in het Letterenhuis bij een avond ‘Stukken van schrijvers’, een praatavond, waarbij Cathérine Vandoorne (mijn favoriet van de Madammen maar niet verder zeggen) het gesprek leidde. Deze avonden zijn er vanaf september tot en met juni één keer per maand, telkens op een donderdagavond. Het programma voor komend seizoen staat ook al online, heb ik net ontdekt.

Het was voor mij een ontdekking. Ik wist er wel van maar raakte er nog niet. Die avond waren er vier gasten. U kan het programma hier vinden zoals het die avond was. Ik vond de hele avond geslaagd, zowel het verhaal over het schrijvershuis Herman Teirlinck, als het verhaal van Annelies Beck (van Terzake), over haar recent verschenen boek, “Toekomstkoorts”. Ik had al een boek van haar gelezen “Over het kanaal” over Belgische vluchtelingen in de Eerste Wereldoorlog, naar Glasgow, Schotland en wat zij daar meemaakten. Dat nieuwe staat op mijn leeslijst.

Dan kwam Bernard Dewulf aan het woord. Van hem las ik tot voor kort nog niets. Ik kende alleen zijn naam. Als u regelmatig leest, kom u hem wel eens in kranten tegen. Helaas voor de krantendrukkers, doe ik dat zelden. Hij had het over schilderijen die in het Letterenhuis bewaard blijven.

Later na de lezing, kwam ik in de verleiding van een gedichtenbundel ‘Naar het gras’ te kopen en wel omwille van het eerste wat ik erin las toen ik het opensloeg … “Nu ik nooit van hier zal zijn en dagelijks afkomstiger ben van elders, …” en ik dacht vanzelf “Hoe schoon is dat!”. Aangezien de heer Dewulf daar ook nog was, heb ik het laten signeren. Mét de juiste schrijfwijze van mijn naam, de datum echter klopt niet, dat was de 27^ste juni 😉.

Iemand die mij aangenaam verraste was de weduwe van Jotie T’Hooft, Ingrid Weverbergh. Ze kwam me zo spontaan, heel naturel over, de manier waarop ze er zat – lekker thuis in de zetel,  slim en een beetje chaotisch. Toch vertelde ze vrij gestructureerd haar verhaal, vooral over Jotie en hoe ze hem ontmoette, hoe ze pas sinds een jaar of zes, zeven weet wat er echt met hem gebeurd is, over wat er nog komen gaat, een productie waar ze aan meewerkt. Wordt ongetwijfeld door haar vervolgd …

Zo, dat is alvast een begin van mijn zomer, waarin ik nog andere dingen deed, zoals bv. het mee helpen voorbereiden van mijn vaders feest voor zijn negentigste verjaardag. Daarover later meer.

Zomeren doet u best zelf in de zomer 😊