Er zijn nog zo van die zomeractiviteiten. sommige al wat minder intens dan andere maar zeker de moeite om te doen of te proberen. Los van chronologische volgorde enkele (mini) activiteiten …
Ontspullen
Ik ben – het lijkt mijn volwassen leven lang – aan het ontspullen. Het verschil met voorheen is dat ik weinig terug bijkoop. Eerst eens even afwachten hoe het eruit ziet en hoe ik het dan weer wil. Dat is van latere orde. Op wat dingetjes na die … ik ook nog even wik en weeg.
Het maakt wel dat mijn woonst er constant uitziet of ik aan een verhuis bezig ben. Bakken, zakken, … met spullen die weg mogen, spullen waarin ik nog eens wil graaien vooraleer ze weg gaan en spullen die nog (steeds na mijn laatste verhuis) geen plaats hebben gekregen.
Het heeft me ook al op plaatsen gebracht zoals de Kringloopwinkel, de mensen van Peter Pan (sinterklaasactie), vorig jaar in Huis Klaas. Nog niet zo lang geleden kwam een buurvrouw mijn plastic afval en andere dingen (heb ik vooraf netjes afgewassen) afhalen, zij gebruikt het voor haar atelier waar ze knutselt met kinderen. Mijn ecologische voetafdruk is hopelijk hiermee ook een maatje kleiner.
In die Kringloopwinkel kon ik het toch niet laten om even rond te neuzen/kijken en ik ben op een prachtig schilderij uitgekomen dat ik voor minder dan tig euro kocht. De naam van de uitvoerder heb ik niet gevonden. Iemand die dit kent? (Zie foto bovenaan)
Er liggen weer heel wat spullen uit mijn kleer- en schoenenkast te wachten op mensen. Ik sorteer het nog uit en fris ze op waarna ik een bestemming zoek.
Enkele dingen uit mijn ontspulling zet ik binnenkort op een tweedehandssite, wie weet … krijg ik er nog wat voor.
Met de spullen die ik niet weg doe, waar ik om één of andere reden aan gehecht ben en toch niet of zelden gebruik, zit ik het meest mee in mijn maag. Zou ik – zou ik niet … ?
Niet getreurd, ik verveel me nog steeds niet met al die plannen en af en toe zelfs enkele uitvoeren.
Zomeropener in de straat.
Ik was op de zomeropener in mijn straat. Het is een jaarlijks terug kerend straatfeest dat ook aan het einde van de zomer (zomerafsluiter) wordt gedaan. Door het monster ben ik er nog niet geraakt vorige jaren, maar dit jaar vond ik dat ik erbij moest zijn. Ik vond het wel vreemd om helemaal alleen te gaan, dat had ik al lang niet meer gedaan … iets alleen doen waarbij ik onder de mensen kom. Tot voor vijf jaar, toen ik nog jaarlijks naar Griekenland/Kreta reisde, reisde ik dikwijls alleen. Dat was niet erg voor mij. Afzondering doet wel eens deugd en mensen zijn er overal om te horen en mee te praten. Nu vond ik het wel wat vreemd. Gelukkig zijn er dan … kinderen! Dat vond ik best wel fijn. Ik doe geen wilde spelletjes meer mee. Kinderen heb ik altijd wel fascinerend gevonden en in mijn job had ik er geen enkel gebrek aan, aan die fascinatie. Zelden kom je iets gemeen tegen bij kinderen. Vaak zal het gaan om een ontevreden gevoel dat ze niet geplaatst of verwoord krijgen, als ze zich ‘niet gedragen’, gemeen van binnenuit zag ik nooit of kan ik me niet herinneren. De spontaniteit in kwadraat of in stilte, het speelse, het lieve, het heerlijk naïeve, het gedurfde explosieve … Ik ken best wat kinderen in mijn familie die zich daar ten volle geamuseerd zouden hebben.
Ook al kende ik bijna niemand, vond ik het best gezellig. Het was mooi weer, het eten was lekker. Ah ja, het is de bedoeling dat iedereen een gerecht meeneemt, eigen bestek en bord en drank. De aperitief was van de organisatie alsook het ijsje achteraf. Ik luister graag naar rustig gebabbel en wat ik fijn vind, ik kon op mijn gemakske dichtbij en in stilte observeren, de spring-in-‘t-velds, de rustige mensen, de babbelaars, de serieuze en grappige gesprekken, … Iets om vaker te doen dus, gewoon ergens gaan zitten en observeren. In dit seizoen zeker!
Misschien is het fijn om … (Er is iets met beloftes sinds het monster dus zie ik nog wel, daar heb ik gemoed soms nog van vol, dat immer afbellen, dus beloof ik niet meer veel) en daarom zeg ik het lekker nog niet welk idee ik heb 😉
ATV vertelling
Wat nog? Een ATV vertelling heb ik intussen meegepikt. Dat vond ik wel gezellig, zo allemaal buiten zitten, gezellig bij elkaar, eigen drinken bij (of een Koninkske zelf af te halen), eigen stoel meenemen. Ik had zo nog geen stoel. Om een reden die ik nu niet meer weet, geraakte ik niet in de winkel, toch niet op tijd, voor zo’n kampeerstoeltje. Gelukkig was K. zo vriendelijk om er eentje voor mij te kopen. Daar zaten we dan, met drieën (K., haar moeder en ik) in onze regisseursstoelen. Met drinkfleshouder erbij inbegrepen. Die avond was het Rob Vanoudenhove. Ik vond het voorprogramma eigenlijk beter. Rob Vanoudenhove is me te langdradig. Behalve op ad remme momenten, dan was hij … ad rem en kwam de humor ook beter tot zijn recht.
In augustus ga ik naar Nigel Williams. Hopelijk net zo goed als op de avond dat ik hem zag in de Cartoon’s.
Grieks in eigen land.
Nog iets? Grieks eten, kan me altijd bekoren, zeker bij (grote) honger. Deze week ben ik in het Griekse Huis geweest met K. en I. We hebben er de namiddag en vroege avond helemaal weg gegeten en gebabbeld.
Wat ik daar heerlijk vind, in de Griekse Taverne, is de grote binnenplaats. In dit seizoen zit je precies in je tuin. Wat eten, wat babbelen, wat rondkijken, een koffietje, nog wat praten, … nog wat drinken … tot op een keer er mensen binnenkomen, mooi opgekleed, die aan hun avond gaan beginnen. Zullen we dan toch maar eens opstappen ? De serieuzere gesprekken blijven wel nazinderen.
Er is iets met alleenstaanden … ze zijn sterk, ze kunnen goed alleen leven, zelfs tegen eenzame dagen kunnen ze, liever zichzelf alleen dan niet zichzelf in gezelschap. De vraag die bij mij, vermoedelijk ook bij anderen, rijst is hoe zeer je iemand kan missen? Niets horen of laten horen vooraleer de ongerustheid kiemt, groeit en dan actie doet komen (een berichtje, een telefoontje plegen, … )? Eén van de weinige dingen van mijn alleen-zijn bestaan dat me wel eens bezig houdt, zonder daarom in paniek te slaan.
Gisteren diende het gemak deze mens en ben ik mijn eten gaan halen bij Morfo. Ze had dakos (zie foto), heerlijk fris en voldoende voor de kleine honger. Later in de avond heb ik me overgegeven aan pastitio. En omdat vandaag zo’n dag is waarbij ik het vooraf niet wist wat ik zou doen en laten heb ik ineens een voorraadje choriatiki, tzatziki en dolmades meegenomen. Wat is dat allemaal, dat eten? Ga maar eens kijken en proeven. De goede muziek krijg je er zomaar bij (écht hele goede muziek).
Iets dat moest
Ik was die ochtend ook nog naar de dermatoloog geweest. Alles nog oké, geen verdachte vlekjes. En of ik genoeg smeerde … ‘Ja hoor, factor 50’ Het is – zie ik nu – 30, een product dat ik vorig jaar uitprobeerde en mij heel goed bevallen is. Het is vooral heel huidvriendelijk, legt een film op je vel en je hoeft niet de hele tijd bij te smeren, behalve als je veegt (bijv. na het zwemmen). Ik schreef er al eens over, een kort fragmentje uit een blogbericht toen. Ik gebruik Weleda. Die is nu bijna op en daarna probeer ik een andere, ook met minerale uv-filters. De zomer is dit jaar niet zo constant heet, gelukkig. Toch, volgende week, als gebeurt wat Frank Deboosere zegt dat er staat te gebeuren, zal ik wel anders piepen 😉
Met de dingen die nog gepland zijn en hopelijk ook fijne onverwachte dingen, wordt dit zeker nog vervolgd, dat wat bezig is en dat wat nog komt … binnenkort over verjaardagen met één bijzondere dit jaar!
Mijn zomer en de zomerse overpeinzingen van vandaag …
Zomeren doet u best zelf in de zomer 😊
Op reis naar Ithaka 