Mijn nieuwjaarsbrief is intussen weer oud. Ik ben on hold. Ik sta niet op nul, zo ergens tussen een half en anderhalf, zonder beloftes aan mezelf, enkel mededelen.
Er is veel gebeurd en bijna niets.
Ik sta in de kantlijn te kijken en daar is het goed. Vaak in verbazing van wat iedereen toch zo dringend moet. Het is geen eiland waarop ik me bevind, al zou ik er graag zijn, noch reizen naar een niet-bestemming, dat welkome kalme ongewisse. Enkel meedeinen met de golven waarvan mijn eigen barometer me vertelt dat het goed is, tussen kabbelen en kolkend verdwijnen, aanspoelen en meedrijven op een Zee die mij wel bevalt. Tussen gerust en onrust of in de andere volgorde, niet over mijzelf en blij genoeg, vind ik daar toch evenwicht en tokkel ik op mijn laptop klavier. Het gaat over PESTEN!
Intussen in mijn echte leven, lees ik veel en toch nog weinig, tokkel ik nog steeds op de ukelele, doe die obligate wandeling al voelt het zo niet, is er de familie, vrienden, een treinrit naar hier en daar, dat laatste in omgekeerde volgorde.
En een scherfje geluk van een M.
Én ik schrijf elke dag waarbij ik begin met een woord, gewoon een woord zonder nadenken. Vandaag begon ik met ‘Week’ (tegen pesten) en eindigde ik met zondebok en alles daartussen weet ik al 😊
niet noodzakelijk in clichés... maar geven en nemen is er nog steeds bij daarom niet altijd tastbaar
Lieve en andere lezers,
Op de eerste dag van het nieuwe jaar, heb ik mijn brief nog steeds niet klaar
Wegens mezelf opgelegde verwachtingen heb ik overwogen, gewikt en dan besloten
Ik doe het niet, nog een lijstje nog een wens vrees niet ook geen niet-wens
tranen worden toch gegoten angst wordt toch gebibberd dansen doen we, lopen en stilstaan
we blijven onderweg daar wil ik toch bestaan
Ik doe het niet, een belofte van mijn best doen vrees niet ook geen on-best (en al zeker geen asbest)
zwaktes zullen toch opduiken boosheid zal toch borrelen vloeken doen we, lachen en doorgaan
we blijven onderweg in veerkracht, liefst die van onszelf daar wil ik toch bestaan
Ik doe het niet, elke terugblik vrees niet ook niet vooruit
de opsomming van goed en kwaad van ziek en gezond, iets dat echt bestaat doe mijn eigen ding en laat weer gaan
We blijven onderweg met een nieuw inzicht daar wil ik toch bestaan
Voor wie het toch graag hoort of leest
Gelukkig Nieuwjaar! Een beetje Magie! En veel, heel veel gewoonweg contentement!
Anne-Mie
ps. ik zette dit jaar een echte kerstboom en die heeft, binnen heel kort, een nieuwe bestemming. Misschien ben ik dan toch traditioneler dan ik zelf dacht 😉
Omdat van het persoonlijke jaaroverzicht (nog) niet veel terecht komt, een monoloog (denk ik).
Ik passeerde aan de kassa en de vriendelijke dame vroeg me of ik al klaar was voor Kerstmis. Misschien had ze zo haar twijfels bij het scannen van mijn aankopen. Gene vette! Twee broodjes, een pak soep en nog enkele appels want die waren er voor 1 euro de kilo. Oh, en wat spinazie, dat is nog goed voor bij de glutenvrije pasta die dringend op moet en de champignons, waar ik eergisteren zin in had en die nog goed blijven tot over- overmorgen. Achter mij een aangroeiende rij van boodschappenkarren en hun tijdelijke gebruikers… snel, doe verder, overspoelde mijn wezen..
De vertraging is ver zoek. Al zal er een en andere webshop mij ervan proberen te overtuigen dat het nu de tijd van stilte is, na alle voorbereidingen voor de warmste gezelligste tijd van het jaar. Het liefst in hun kledij! Ze menen het! Elke dag krijg ik meer korting, speciaal voor de trouwe klant! Of een trapje hoger in hun trouwheidsbeleid. Meer korting op een duurder verblijf in een bruisende stad. Blijkbaar verdien ik het.
De kriebel in mijzelf, de ragebol van aan elkaar klevende gedachten, de heb-ik-nu-alles kriebel, roept om nog meer aandacht. De volgende kriebel die ongeduldig wacht tot deze weg is; wat-na-de-kerst? Plannen genoeg, te over zelfs, maar hoe zit het met die vertraging?
Mag het nog donker zijn in de winter? Stilstaan bij dat wat ik (nog) ben, weer kan zijn en nieuw kan zijn? Ik probeerde het meermaals, dat vertragen; het lukt wel eens. Lang genoeg? Kijk ik vanuit de schaduw van mijn eigen licht hoe iemand anders het invult? Alsof het niet van mij was. Of ben ik geduldig genoeg om de vertraging eerst te voelen en dan te kijken?
Ik sta weer op. Er zijn nog onbetreden paden, ook na al die jaren van goede raad en nog betere bedoelingen en waarschijnlijk ben ik nu ondankbaar. Toch, dat onbetreden pad lonkt en ik betreed het zelf. Ik schud af onderweg, in dank voor het gezelschap, ik pak iets anders weer op. Onbekend komt op me af. Niet-af-te-schudden vergezelt me als een veilig maatje. Onderweg ontdek ik wel.
Misschien is het verwerpelijk voor deze en andere. Ik doe het toch, en word lichter en frivoler. Want als er één persoon is die ik mis, soms nog tegenkom en zie dat het goed is, die ik dan probeer met haken en ogen aan elkaar te houden en ik stap verder, met oppakken en afschudden en dank u zeggen, op pad naar die ene die ik nog steeds een beetje mis, verder te vinden en te weten, we zien elkaar weer, telkens een beetje meer, Mie, mezelf en ik.
“Dat is dan € 10,11 mevrouw.” Ik betaalde en dacht, wat een snelle ragebol ontrafeld zomaar aan de kassa.
“Prettige Kerstdagen voor u,” “Dank u, ook zo voor u.”
Ik herinner me vooral alle momenten dat ik NU was en ben en zal zijn. Misschien is dat vertraging?
(Los – vast vertelseltjes… of van de hak op de tak)
Is de wereld om zeep?
Ik weet het niet maar het staat wel te gebeuren, over vijf miljard jaar. Dat weet ik uit een documentaire over het ontstaan van alles en dat alles weer zal verdwijnen. Iets met helium, water, zuurstof; wetenschappelijk dus. Zolang het universum er nog is, kunnen we gerust zijn.
Zolang het universum er nog is, voel ik beweging; planeten van ons en menig ander heelal, de wezens en andere natuurfenomenen die het bevolken nog vijf miljard jaren… *
Intussen in dit jaar, in dit leven,
Ik heb zo mijn meditatieve momenten, zoals ik gisteren aanhaalde in Mijn*Woordenrijk.
Of, zoals een maandje geleden, een boek lezen in de trein. Waar zou je anders zijn in kunnen zijn, het voorbijglijdend landschap buiten beschouwing gelaten? Ik was in Ierland, in die trein tussen Antwerpen en Gent en later omgekeerd. Er was even niets anders. Af en toe, heel vaag drong een éénrichtingsgesprek tot me door. Een andere reiziger, blijkbaar verbolgen over het feit dat de trein wegens werken op de lijn, een omweg maakte. “Allez, ’t is altijd hetzelfde hé.” Draagbare telefoons kunnen veel verdragen.
Treinsgewijs naar Oost-Vlaanderen waar er andere, iets drukkere, momenten waren. De verjaardag van de nu Tiener geworden. Zij die op een dag Nina Derwael zal verslaan al zegt ze zelf “Maar nee!” en dan lacht ze eens. Die andere hier-en-nu momenten in gesprekken, in lachen, Fl. op mijn schoot terwijl ze uit mijn glas drinkt. Haar flesje is niet groot genoeg. Het buiten zitten, in een heuse tuin, de joelende kinderen, de pakjes opendoen, dat blije gezicht, het wemelde van de hier-en-nu momenten.
Ik heb ook in mijn verleden gezeten. Dat begon met de jarige Tiener en haar betovergrootmoeder (langs mijn moeders kant), die op dezelfde dag geboren zijn. Dat wist mijn vader wist te vertellen. Als zit er meer dan een eeuw tussen. Een rinkelend belletje spoorde me aan in oude foto’s en de stamboom te kijken, voor zover ik die nu heb. De vrouwelijke lijnen van stambomen, die blijken toch moeilijker te vinden … Is dit een wordt-nog-vervolgd-verhaal?
Vannacht werd ik plots klaarwakker. Het was zo licht in de kamer dat ik dacht dat ik me zwaar verslapen had. De wekker vertelde iets anders. De bron van licht vond ik buiten. De Volle Maan scheen nog volop, doorheen twee laagjes gordijn.
Ziet u wel? Het universum leidt je niet om de tuin. (al zal dat in deze buurt enkel een stadstuintje zijn bij deze of andere buur)
Ik heb ook nog een vraag, weet iemand van wie dit schilderij is? Ik vond het, geloof of niet, in de Kringloopwinkel. Via google vond ik nog niemand…
* Ik doe niet aan wetenschappelijke research. U raadpleegt best echte wetenschappelijke artikels, documentaires etc indien u de correctheid zoekt.
Het was niet eens een experiment, niet eens een test om te kijken hoe mensen zouden reageren toen ik over zoiets als Mie-dag vertelde. Evenmin was het een zielige schreeuw, noch een stoere zet. Het enige wat het was, was dat het voor mij belangrijk was. En zo gebeurde. Zoals het liedje (dat u zelf het best vindt passen).
Intussen nam ik het afkickende besluit om even uit Facebook te verdwijnen. Enkel Instagram en Twitter en mijn blogs zijn mijn ramen naar de wereld. Misschien dat er daar ook nog iets van verdwijnt. Liever dat dan ikzelf verdwijn in de massa aandachttrekkers die we allen aan het worden zijn.
Intussen is het weer vandaag. Vandaag denk ik een beetje aan Lucia. Met haar was ik in mijn jongvolwassen jaren bevriend. Ze was in vele dingen een tegenpool van mij. Heel vooruitziend, steeds tot in de puntjes verzorgd, zeer geïnteresseerd in geschiedenis, actualiteit en kunst. Ze reisde graag in een beetje luxe. En ik was daar een aantal jaren getuige van. We konden elkaar een hele tijd goed verdragen. Ook toen onze wegen zich meer en meer scheidden. Zij de meer gesofisticeerde weg op en ik mijn – niet losbandige – maar we zien wel wat er gebeurt leven, liefst zonder te veel gedoe (maar toch geen grote waaghals geworden … ). Het belette ons niet om twee keer samen te reizen (Kreta en Athene).
Naarmate de jaren daarna verstreken, schreven we elkaar nog wel kaartjes bij verjaardagen en feestdagen. Het was zoals het was.
Op een ochtend, ik woonde toen pas in Hasselt en kocht elke ochtend de krant die ik op mijn Limburgse gemakje las bij een tas koffie (of vier), zag ik op de voorpagina een bericht over een zwaar ongeluk. Moeder en dochter zijn omgekomen bij een aanrijding. Hun wagen stond stil achter een andere auto die wachtte om een straat in te slaan. Op dat moment werden ze achteraan aangereden en wel zo hevig dat hun auto van de weg slingerde in 90°, keihard tegen een huis aan, waarvan een stuk muur eruit viel. Moeder en dochter haalden het niet. Ik las verder, het ging over L. J. en haar moeder.
Maar Lucia toch! was mijn eerste gedachte.
Ik weet nog dat ik opvloog en de telefoon nam en wilde bellen om te vragen wat heb je in hemelsnaam nu toch gedaan! Maar dat ging natuurlijk niet. Het overlijdensbericht stond ook al in de krant. Ze was net geen 34 jaar. Het gebeurde toen in de maand mei. Op 25 juli was haar verjaardag. Het is nu vijfentwintig jaar geleden. Af en toe denk ik er nog aan, zoals vandaag.
Op een keer, zeven jaar na dat ongeluk, toen ik met de trein onderweg was naar mijn Argentijnse vriend (hier*schreef*ik*er*al*over), was ik met een schrijverijtje (zoals ik het toen zelf noemde) bezig, dat resulteerde in een veel te lang gedicht (dat ik nog op mijn andere blog zet). Mijmeringen heb ik het toen genoemd. Een van mijn betere eigenschappen, dat mijmeren 😉
Foto’s zijn express een beetje onduidelijk gemaakt.
Ik houd wel van een spiritueel verhaal. Vandaag bijvoorbeeld schuift de dierenriem van Kreeft naar Leeuw. Aangezien ik ’s morgens (om 9u) geboren werd, ben ik nog Kreeft. Ik lees net dat de verschuiving doorgaat vandaag om 22u07.
Kreeft tot 22u07 …
Of over Maria Magdalena (van Magdala). Vandaag is haar naamfeest. Ze was een vrijgevochten vrouw, een apostel, een volgeling van Jezus. Hoe zou de wereld eruit gezien hebben als de spirituele betekenis van het hele Christendom niet door de strakke regels van die tijd ingebonden werden? Ze zou zeker niet zo afgeschilderd worden als een zondares, een prostituee, die ze ook niet was, die niet mocht zijn wie ze wel was. Is dat niet vaak wat wij allemaal zijn? Niet diegene wie we echt zijn? (dit zijn retorische vragen natuurlijk) Verder ben ik een beetje vandaag wie ik wél echt ben 😉
Vandaag is het Mie-dag, zonder plannen, zonder feest, zonder bubbels,
zonder taart, zonder alle dingen die ‘genieten’ uitdrukken (en ik niet Miezelf ben)
Deze dag is enkel van mij, vandaag is ‘Mijzelf’ mijn cadeau
Ik zit, lig, sta en hang stil, bij het gewone ‘zijn’, het hele etmaal, de hele dag
Geen drukte, ik negeer lawaai en trakteer niet, behoef geen cadeaus
geen aandacht voor die ene dag, waarin alle wensen zo mooi zijn
welgemeend en verwachtingsvol aanvoelen
Zo ontzettend mooi, dat ik me bijna schuldig voel omdat
- zonder oordeel vertel ik dit, als ik het niet zelf deed, zou ik het niet kennen -
omdat ik niet voldoe aan alles wat me gewenst wordt
Het enige cadeau dat ik vandaag wil, is Mie-zelf
ik ben de allerenige die dat kan geven, mijn verantwoordelijkheid
die ligt hierbinnen (buik, hart, hoofd)
en kijk, je weet wel, aan die binnenkant van de oogleden
Ik geef Mie-zelf cadeau vandaag, aan mijzelf,
En heel benieuwd ben ik, bijna aan het popelen
Kom ik haar vandaag een beetje tegen? De andere mensen bestaan al, zouden ze het zelf ook weten?
(dit is een van mijn, zich aan mij opdringende, monologen. Stel dat u – om welke reden dan ook – zich aangevallen voelt, probeer dat van u af te schudden. Ikzelf ben daar niet mee bezig. Intussen al aan iedereen bedankt voor de mooie wensen, het idee dat ik gewenst ben, is straffer dan wat me gewenst wordt)
U mag dit ook gewoon negeren natuurlijk. 😊 Ps. ik zet de mogelijkheid voor reageren hier uit. Leuk’en mag natuurlijk. Of een privé-bericht sturen.
Foto helemaal bovenaan: ik ben dan ook nog geboren in het jaar van het Konijn volgens de Chinese astrologie. Kom ik deze daarom altijd tegen op mijn ochtendwandelingen?
Mijn nieuwe stekkie op de wondere wereld van bloggen en bloggers is geboren.
Zonder te weten of het iemand al kan lezen, wil ik vragen om het even mee uit te testen. Ik kom er wel in omdat ik op mijn account ingelogd ben. (dit is inmiddels opgelost)
U kan er zich ook op abonneren. Dan ontvangt u gewoon een email wanneer ik iets op de blog zet. Er staat ook een welkomstbericht op, getiteld ‘De geboorte’.
Geen ekster, raaf of duif bij wie ik meevlieg. Wel enkele wirwar wel- en niet gebeurtenissen die me bijbleven.
Het – zoveel mogelijk – schermvrij leven
Dat lukt aardig. Ik noem het in ontwikkeling. E-mails die belangrijk genoeg zijn, laat ik samenkomen en daar zet ik me dan een of twee keer per week aan en dan schrijf ik ook. Verder gaat het meest dringende toch via die slimme foon, pen en papier of gewoon niet. Dringend zit soms gewoon maar in mijn hoofd opgesloten. Al zal een Zoompje mijn laptop nog in beweging kunnen zetten.
Schrijven
Halve dingen, overmatig veel dingen, allerlei dingen… die vooral met wedstrijden te maken hebben. Het Bankje heb ik (net) niet gewonnen. Ik zat in de tweede ronde en daar ben ik gebleven. Toch een vooruitgang met vorig jaar, toen ik in de eerste al afviel. Ter verduidelijking: ‘Bankje zoekt dialoog’ is de naam van de wedstrijd. De winnaars (twintig in totaal) krijgen een soort contract waarbij hun dialoog in een podcast wordt gegoten door professionele acteurs. Die podcast kan de vinder/wandelaar scannen via een QR-code op een Bankje her en der in het land gedurende de zomermaanden (juli-augustus-september). HIER kan u nog de Bankjesdialogen van de vorige jaren beluisteren. Ik ontdekte het toevallig, op zoek naar een datum voor de komende podcasts.
Het vege lijf voor en na 25 maart
Net op de dag van de herdenking van Verzet tegen de Turkse bezetting, een officiële feestdag in Griekenland, net op de dag van mijn zesjarig bestaan in mijn huidige woonst en op de verjaardag van ‘de tweeling’, straffe madammen, ga ik weer een dagje in immuuntherapie. Zo’n dagen zijn op zich vermoeiend maar de zevenenhalf dagen erna nog meer. Toch liet ik niets voorbij gaan van de dingen die mijn agenda opvrolijkten. Andere dingen stonden er in die week niet in. Joepie! Ondanks de vermoeidheid en die ene dag in bed met migraine, had ik niets willen missen.
Wat was dat dan allemaal?
Verjaardagsfeestje
… van R., zeven jaar is ze nu. Nog altijd even puur kind en dat ze lang zo mag blijven. Wat was het wel heerlijk fris aan het begin van het feestje. Nu het weer mocht van de c-regels, zaten we buiten met gasten en gastjes. Al zaten die gastjes niet vaak en zeker niet lang stil. De zon brak door en even later werd het zelfs warm.
de taart is nu op…
Puur natuurlijk. Ook puur gezellig, rustig aan, gekeuvel en gemengd gezelschap tot bij de buren aldaar toe. Ik ben met een strakblauwe hemel weer vertrokken…
Zomeruur
Een heuse M-dag
Eindelijk lukte het nog eens, allemaal tezamen, de Vijf M’s. Met een concert in het verschiet (zoekt u maar lekker zelf op, ik weet het en dat is genoeg voor nu 😉) hadden we wel wat te bespreken. Net voor onze benjamina-M weer op avontuur vertrekt, waarin ze drie seizoenen overbrugt, viel er veel te luisteren. Natuurlijk was de lange afwezigheid in elkaars fysieke leven ook een hele boterham om over te vertellen. Al zal mijn lijf het wel geweten hebben, ik had het niet willen missen! De volgende keer ga ik een stapje verder en ga ik toch weer koken.
Hoezo?
Net de week voor mijn immuuntherapie kreeg ik mijn vierde vaccin. Ik had er alle vertrouwen in; het tweede en derde prikje was goed verlopen, zonder gevolgen. De eerste was al lang vergeten. Deze vierde zou ik me anders wel nog heugen. Bijna een week zat ik met griepsymptomen slash covid(?). Zelftests vertelden me negatieve dingen. Ongerust was ik dus niet, wel ongeduldig. Nood breekt zelfopgelegde wet. Verdronken in een boek en nog een boek liet ik de boel zoals die toen was. Ik had niet gekookt. Een tramrit naar het centrum, beetje wandelen én benen onder de tafel bij de Griekse taverne kon gelukkig ook.
Incognito…
Vorige zaterdag
Er was de – heel interessante – wandeling die door een lotgenoot georganiseerd werd in Nieuwenhoven, Sint-Truiden. Om toch eens fysieke ontmoetingen te hebben, had Melanoompunt het idee om wandelingen her en der te organiseren. Wie wilde, kon zich aansluiten bij een van die wandelingen. Deze keer kon ik mee en mocht meerijden met twee mensen, ook wonende in Antwerpen. Verslag volgt in de volgende editie van Melanoompuntjes. Ook de gesprekken waren interessant en de volgende dag ging ik op zoek…. (wie weet, later meer hierover, eerst zelf nog wat uitpluizen).
‘Niet alles wat ik niet vertel is oninteressant.’
Nu laat ik u los zonder alles aan de grote klok gehangen, die is nu zwaar genoeg… Hier en daar (fysiek, mentaal, geografisch, …) ga ik weer op pad. ..
Bedankt om me weer te lezen. Het ga u allen goed 🙂
Tussen mijn vorige blogbericht en 7 maart werd er achter de schermen geschreven! Tot vorige week maandag (7 maart). Om maar met de deur in huis te vallen:
CreativiTijd
Mijn allereerste blogbericht op Creativiteit/CreativiTijd van Samana staat op hun website. Ik schreef er al eens over in januari, dat ik geselecteerd was om aan dit project mee te doen. Intussen hebben we al twee online ontmoetingen gehad en staan er enkele bloggers op voorgesteld.
De maand maart gaat over CreativiTijd. Elke maandag van maart zet iemand zijn/haar bericht op de blog, over dit onderwerp. De aftrap had ik! Wat geschreven over creativiteit in mijn leven? Met mijn boodschap*van*de*ekster probeerde ik het duidelijk te maken, ook voor mezelf. Gisteren is het bericht van C. verschenen. In april is er een ander onderwerp. Ik doe mee aan drie onderwerpen (nog in juli en augustus) en aan de afsluiting van dit creatieve schrijfjaar in 2023.
Diezelfde maandag werkte ik de Zesde Editie van Melanoompuntjes af. U weet intussen wel, het blaadje van de lotgenotengroep Melanoompunt VZW. Het is een heel leerrijk nummer geworden, met getuigenissen, interviews, medische rubriek, … Ook een verhaal en een puzzel. We hebben ook al veel ideeën voor het komende nummer. Nu kan u alvast onze Zesde*Editie lezen.
Al geschreven
Daarna nam ik schermvrije tijd voor enkele dagen; geen dringende wedstrijden of andere eindstrepen te halen binnen een bepaalde tijd en ik heb steeds mijn schrijfboekje en pen bij de hand. Soms slaat de inspiratie genadeloos toe. Wel zijn er nog onbesliste wedstrijden. Dat zijn spannende tijden. In één wedstrijd ben ik in de tweede ronde geraakt. Nu nog enkele dagen afwachten. Sowieso schreef ik het heel graag, al verklap ik er nog niets over 😉 Een uitnodiging voor de prijsuitreiking van een andere wedstrijd bevestigde ik onder voorbehoud. Laat ik nu net die dag mijn immuuntherapie hebben. Sowieso is de einduitslag nog niet gekend.
Tussenin
Tussenin wandel ik veel en kom ik al eens wat tegen. De nijlgans – zo leerde me Google – is niet alleen. Dat ontdekte ik pas enkele wandelingen na de eerste ontmoeting. (foto bovenaan, de eerste ontmoeting)
Ze zijn met twee. Gezellig! 🙂
Intussen leef ik fijn tussenin. Tussen energiek en rustig, tussen schrijven, ideeën opdoen en uitstellen, elke dag iets van de dingen. De bijna perfecte ontsnappingsroute vind ik in dat dikke boek dat ik aan het lezen ben.
Sudderend tussen volop lente en wakker worden opverend en terugverend lichtgewichtig bijna huppelen en zwaar heffend slepend klaar-als-een-klontje luchtig hoofd zwaar als een massaspurt-aantal-deelnemers-in-mijn-kop zolang er maar wind is en zee 🙂
Ijdel soms tuit
Oh, ik ben ook naar de kapper geweest. Alsof het nog complimentendag was daar. Dat zeg ik niet zomaar. Mijn haren werden op een bepaald moment in die jaren van de immuuntherapie nogal dun. Ik hield ze daarom korter. Nu beginnen ze weer fijn aan te dikken. Er zijn haren die plaats moesten maken voor nieuwe. De gang van het leven op mijn hoofd, oude vallen uit, nieuwe krullen zich een weg tot de krul eruit valt en de haar nog glad bij mij blijft wonen. De complimenten van de stagiaire deden ze toch weer even glunderen.
Vers van de persPuur natuur
Mentale rust
Zoveel mogelijk schermvrij geeft me wat ontwenningsverschijnselen. Toch geeft het ook mentale rust! Mijn hoofd ruimt zichzelf meer op. Mijn crea- schrijf- droom- knoeihoekje is weer overzichtelijk en proper. Intussen lijdt alleen mijn halletje aan een stapelingsziekte (onder de meer dagelijkse term: Rommel).
Niet alles moet weg, alleen de rommel…Hier net voor dag, met nog een beetje dauw, schrijf, knoei , krul, droom ik in het ochtendlicht
Bedankt voor het lezen. Fijne opruim-, buiten-, binnen-, lente gewenst!
Hier zit ik dan, mijn krabbels te ontcijferen waarmee ik bijna dagelijks bezig ben; voer voor een blogbericht. Ik had gedacht om over deze maand een chronologisch bericht te schrijven. Dingen die elk jaar terug komen. Valentijn en de antipestweek zijn al aan bod geweest.
Er was de verjaardag van mijn metekind. Ze is jong volwassen, met een prachtig gezin, daar verstaan ze elkaar. Elke familie heeft zijn eigenste eigenaardigheden. De onaardigheden zijn in de minderheid. Ze is nu zelf meter en dat gaat haar goed af.
Er was de sterfdatum van mijn moeder. Die grootse vrouw, die warme vrouw, die gastvriendelijke vrouw, die onderdak gevende vrouw, die mama-mama! Hoe deed ze het toch? vraag ik me af. Hoe deed ze toch, dat leven van haar? Intussen ben ik blij dat er van haar DNA in mij zit. Zelfs al heb ik meer van de melancholie van mijn vader. Toch helpt het mij om steeds het licht weer te zien en daarheen te kijken. Dan word ik weer helemaal wakker. Dan is het zelfs niet erg dat ik niet eens weet waarheen het me leiden zal. Wakker! Dat is genoeg.
De maand heb ik afgesloten met een wel Zeer Zonnig weekend in Oostende. Dat brak iets open bij mij: Goesting! Echte onvervalste goesting.
Zeemeeuw met een verhaal
Ik ging naar Oostende omdat ik een uitnodiging kreeg van de cultuurschepen van de stad! Hiervoor had ik deelgenomen aan een poëziewedstrijd. In Bloemen schreef ik er vorig jaar al over. De proclamatie ging afgelopen zaterdag door. Daar wilde ik wel bij zijn. Het was plechtig en ludiek. De winnaars waren vooraf wel verwittigd. Ik kocht er een mooie brochure waarin alle laureaten en de drie prijswinnaars staan, met korte biografie en hun ingezonden gedicht. Xavier Taveirne was de gastheer van dienst.
InnertideDe start van de avond
Lees een niet gewonnen gedicht: Zou-t. Het komt van mij 😊
Verder ging ik naar Mu.ZEE, een heel tof museum. Er loopt nog de tijdelijke tentoonstelling België-Argentinië, Trans-Atlantische modernismen. Over vriendschap en kunst tussen twee landen. Voor de geïnteresseerden, ze loopt nog tot en met 12 juni 2022. U leest er hier meer over.
Tussen lunch en ontbijt verbonden in kunst
Het museum heeft ook een vaste collectie. Ik kreeg heel uitgebreide uitleg hierover en over de fase van renovatie. Indien u nog graag gaat voor de renovatiesluiting, kan dat nog tot in 2023. Ik wil er in elk geval nog eens heen. Het heeft ook een fijne museumwinkel.
Aangezien ik een museumpas heb, mocht ik gratis binnen. Over zo’n pas kan u dan hier weer alles lezen.
Mijn Oostendse zus heb ik twee keer gezien. Stilaan zit wandelen in ons bloed. Eten altijd al, al zijn onze voorkeuren wat verschillend. Om al te veel zoeken naar vegan/vegetarisch eten te vermijden, heb ik het gewoon even losgelaten. Het ontbijt in het hotel verschafte overigens al veel keuze en daarmee evenveel energie. En lekkere koffie!
Kop in ’t waterMet Oostendse zusaan de jachten-haven
We hadden fijne babbels en genoten van de warmte op de – ingesmeerde – huid. Mijn gezichtsvel alleszins.
Tot slot geef ik u sfeerbeelden in foto’s van mijn geslaagd weekend. Ondanks de hap uit mijn budget, had ik het niet gemist willen hebben.
Beeldhouwwerk ‘De Wind’Verhaal bij ‘De Wind’Hollywood aan de overkantHet was vredig bij John LennonDe nieuwe pierHij slaapt, buikje in de zonVolgend weekend weer festival
Zoveel buiten zijn, zoveel zuurstof ondanks de drukte op de dijk, zoveel te zien en te doen en zuurstof en zuurstof … Niet alleen voor de longen overigens.
Bedankt voor het lezen. Er is weer licht in aantocht. Ik wens u een prettig wakker worden.
Op reis naar Ithaka 