Als bijna alles over Kerst, eindejaar, warmte en vertraging, licht en donker, stilstand en gezelligheid, saamhorigheid en solitude opzoeken geschreven is, wil ik me nog even onderdompelen in mijn eigen jaaroverzicht. Hopelijk nog voor de lente 😉
Overigens gaat de schrijfdiscipline nog dagelijks door. Wie weet, binnenkort weer iets in mijn Woordenrijk.
Hoe u het ook viert, als u het viert, wat u ook doet of laat, en dat zo ook voor het komende jaar, ik wens u Uzelf zijn toe. Ik wens ons allen de ruimte te vinden waar dat kan!
Het was niet eens een experiment, niet eens een test om te kijken hoe mensen zouden reageren toen ik over zoiets als Mie-dag vertelde. Evenmin was het een zielige schreeuw, noch een stoere zet. Het enige wat het was, was dat het voor mij belangrijk was. En zo gebeurde. Zoals het liedje (dat u zelf het best vindt passen).
Intussen nam ik het afkickende besluit om even uit Facebook te verdwijnen. Enkel Instagram en Twitter en mijn blogs zijn mijn ramen naar de wereld. Misschien dat er daar ook nog iets van verdwijnt. Liever dat dan ikzelf verdwijn in de massa aandachttrekkers die we allen aan het worden zijn.
Intussen is het weer vandaag. Vandaag denk ik een beetje aan Lucia. Met haar was ik in mijn jongvolwassen jaren bevriend. Ze was in vele dingen een tegenpool van mij. Heel vooruitziend, steeds tot in de puntjes verzorgd, zeer geïnteresseerd in geschiedenis, actualiteit en kunst. Ze reisde graag in een beetje luxe. En ik was daar een aantal jaren getuige van. We konden elkaar een hele tijd goed verdragen. Ook toen onze wegen zich meer en meer scheidden. Zij de meer gesofisticeerde weg op en ik mijn – niet losbandige – maar we zien wel wat er gebeurt leven, liefst zonder te veel gedoe (maar toch geen grote waaghals geworden … ). Het belette ons niet om twee keer samen te reizen (Kreta en Athene).
Naarmate de jaren daarna verstreken, schreven we elkaar nog wel kaartjes bij verjaardagen en feestdagen. Het was zoals het was.
Op een ochtend, ik woonde toen pas in Hasselt en kocht elke ochtend de krant die ik op mijn Limburgse gemakje las bij een tas koffie (of vier), zag ik op de voorpagina een bericht over een zwaar ongeluk. Moeder en dochter zijn omgekomen bij een aanrijding. Hun wagen stond stil achter een andere auto die wachtte om een straat in te slaan. Op dat moment werden ze achteraan aangereden en wel zo hevig dat hun auto van de weg slingerde in 90°, keihard tegen een huis aan, waarvan een stuk muur eruit viel. Moeder en dochter haalden het niet. Ik las verder, het ging over L. J. en haar moeder.
Maar Lucia toch! was mijn eerste gedachte.
Ik weet nog dat ik opvloog en de telefoon nam en wilde bellen om te vragen wat heb je in hemelsnaam nu toch gedaan! Maar dat ging natuurlijk niet. Het overlijdensbericht stond ook al in de krant. Ze was net geen 34 jaar. Het gebeurde toen in de maand mei. Op 25 juli was haar verjaardag. Het is nu vijfentwintig jaar geleden. Af en toe denk ik er nog aan, zoals vandaag.
Op een keer, zeven jaar na dat ongeluk, toen ik met de trein onderweg was naar mijn Argentijnse vriend (hier*schreef*ik*er*al*over), was ik met een schrijverijtje (zoals ik het toen zelf noemde) bezig, dat resulteerde in een veel te lang gedicht (dat ik nog op mijn andere blog zet). Mijmeringen heb ik het toen genoemd. Een van mijn betere eigenschappen, dat mijmeren 😉
Foto’s zijn express een beetje onduidelijk gemaakt.
Aan te bevelen om te lezen. Niet alleen voor mij, zeker ook voor de verhalen van andere mensen. Al zou ik ook aanbevelen om in stukjes te lezen want het is soms best heftig.
Ik zei het al, ik heb nog plannen met mijn blog. Een rubriek ‘Iemand anders’ woord’. Dit is het tiende. Met dank voor de toezegging van het delen. Nog iets praktisch: de onderstreepte woorden aanklikken helpt om naar de site of blog in kwestie te gaan.
Het komt er nog eens van, deze rubriek die ik vol enthousiasme startte. Soms is afstand nemen nodig om weer te zien bij het kijken. Aangezien de gas blijkbaar nogal duur aan het worden is, neem ik zelf ook gas terug en laat gebeuren wat goed voelt. Zoals delen van deze blog, die ik nogal nauwgezet volg, omwille van de spontaniteit die eruit straalt. Open en oprecht vertelt Ruby over haar belevenissen in de bergen, haar job, haar angsten en ambities. Overigens leest elke blogpost als een trein. Hier zie ik, puur op buikgevoel, veel schrijverspotentie.
Ik koos dit*bericht. Het gaat over een thema dat mezelf aanspreekt. Al ben ik momenteel zelf even wat minder aan het vrijwilligen, ik stel het me voor als een film die ik afspeel, wanneer ze over haar belevenissen in het opvangcentrum vertelt. Het gevoel van machteloosheid in alle goede bedoelingen komt er voor mij zo hard bovenuit. Ik ontplofte zelf bijna. En toch, zoals blijkt uit latere blogberichten, doet ze verder en blijft erover schrijven. Er zijn helaas te veel zulke verhalen, die overal verteld kunnen worden maar te vaak verzwegen. Alleen al dát, het vertellen, het aankaarten van deze benarde, bijna uitzichtloze omstandigheden en toch nog mensen vinden die zich het lot van een vluchteling aantrekken, zonder oordeel, vraagt om meer delen van zulke verhalen. Lees vooral verder in deze blog!
Mocht omwille van welke reden ook dit bericht ongepast zijn, meld het mij aub. Hierbij richt ik mij dan vooral tot de blogster/blogger.
foto: wat een kind in de huiswerkklas bij Fedasil voor mij maakte (een tijdje geleden).
Ik zei het al, ik heb nog plannen met mijn blog. Een rubriek ‘Iemand anders’ woord’. Dit is het negende. Met dank voor de toezegging van het delen. Nog iets praktisch: de onderstreepte woorden aanklikken helpt om naar de site of blog in kwestie te gaan.
Als u Griekofiel bent, als u alles wil weten wat zich in Griekenland afspeelt, ga dan even daar op bezoek, die website. Ook als u niet álles hoeft te weten of kan gelezen krijgen, er is vast iets bij dat u kan aanspreken. U hoeft niet eens Griekofiel te zijn om de begeestering te voelen die in deze blog zit. Wie vlot Grieks verstaat, zal de ene of andere doorverwijzing naar een filmpje, krantenartikel of wat anders zeker appreciëren. Actueel staat, zoals pandemisch (uit het Grieks, wat anders?) de C-crisis vaak in de kijker, van maatregelen tot de laars eraan lappen (vooral door diegenen die deze regels verordenen).
Ik koos echter voor dit*bericht van een dikke acht jaar geleden, over Yiannis die dakloos werd. Het werd toen op Een in het journaal uitgezonden. De link van toen leidt u naar de hedendaagse pagina. Ik vond het nieuwsbericht zelf niet meer terug maar ik herinner me het wel nog goed. Zijn twitteraccount vind ik ook niet meer terug en ik vrees dat hij in de vergetelheid is geraakt. Het eeuwige dilemma, in hoeverre blijf je iemand echt helpen?
Het trof mij toen om, zelfs voor mezelf, onbekende redenen. Door de ‘individuele’ hulp zoals toen op poten werd gezet, en ik wilde bekend maken, kreeg ik hier en daar het een en ander nogal rauw in mijn gezicht gesmeten; waarom zou ik toch een individu voortrekken als er al ‘zoveel’ hulp naar Griekenland ging? Gelukkig waren er maar enkele moddergooiers.
Anderen waren gelukkig wel – zonder voor- of tegenargument – mee enthousiast om te doen wat ze konden. Gewoonweg iemand helpen als dat nu eenmaal op je pad komt… meer was het niet. Niemand waande zich een reddende engel. Het trieste eraan is dat het ooit stopt. Ikzelf ook en toch denk ik er nog af en toe aan en vraag me af hoe het met hem gaat, wat er met hem gebeurd is.
Uit het bericht dat ik hier deel gekopieerd.
Dit bericht is voor mij een getuigenis over een schrijnend bestaan als gevolg van hoe een beleid (op welk niveau ook) crisissen uitlokt die niet hoeven te bestaan. Eén ding is heel waar over leven: het is onvoorspelbaar; het een en ander kan echt iedereen overkomen. Eén iemand uit de vergetelheid halen als die zelf hulp vraagt, zelfs maar voor even, is alvast wat warmer.
Heel vroeger waren de berichten vanzelfsprekend luchtiger, vrolijker, weetjes over gewoontes en tradities… Ik ging op zoek naar zo’n artikel. Ik kan terug tot 2005 nog voor de bankencrisis die Griekenland op een wel heel grote strafbank zette. Dit*bericht gaat over Grote Donderdag, die net voor Pasen. Is het gewaagd om dit net nu, in gevaarlijke besmettingstijden, toch mee te geven? 😉
ps. foto bovenaan, dit – zeer interessante – boek is nog steeds te koop. Ik heb het ook al in de bibliotheek zien staan.
Mocht omwille van welke reden ook dit bericht ongepast zijn, meld het mij aub. Hierbij richt ik mij dan vooral tot de blogster/blogger.
Ik zei het al, ik heb nog plannen met mijn blog. Een rubriek ‘Iemand anders’ woord’. Dit is de achtste. Met dank voor de toezegging van het delen. Nog iets praktisch: de onderstreepte woorden aanklikken helpt om naar de site of blog in kwestie te gaan.
Uit: JoeyBrown.be
Deze dame leerde ik kennen via haar boek, ‘Schrijven naar Bewustzijn’. Dat was in augustus 2019. Ik schreef er HIER al over. Haar website met blog is heel uitgebreid, heel toegankelijk om te lezen. Geen dure woorden. Dat bevalt me wel.
Haar boek heb ik inmiddels bijna uit. Ik worstel er niet mee, ik laat het moment, om aan het laatste deel te beginnen, zich aandienen. Momenteel voel ik me comfortabel in mijn bubbelig bestaan, waarin ik vooral innerlijke rust wil.
Voor velen is haar methode een mijlpaal geweest in zelfontdekking en ook voor dié persoon te gaan. De methode lijkt eenvoudig. Wat bij mij aanvankelijk een ‘redmiddel’ leek, bleek een pad te worden. Ik was dus blij met enkele online schrijfdagen. U heeft in elk geval niet veel nodig, een pen en een schrijfboekje, schriftje, iets van papier.
Intussen doe ik het bijna dagelijks, zoals mijn eerste tas koffie drinken. Het is een moment écht bij mezelf zijn. De koffie is lekker, mijn boterham smaakt (in tegenstelling tot wat moet ik allemaal doen vandaag?). Ook al lijkt het dat ik ‘zoveel tijd heb’, ik weet dat het niet zo is. Dat was een ontdekking. Die vierentwintig uren per dag heeft iedereen. Wat ik ermee doe, kies ik. Persoonlijk gaat het over grenzen en eigen keuzes (laten) respecteren. M.a.w. ik kan niet bepalen wat anderen van mij vinden, enkel kiezen wat ik ermee doe.
Ik vind het zelf heel fijn om nog eens te kijken naar dat kind dat ik was, mijn reacties van toen en nu, wat ik intussen losgelaten heb en wat ik graag nog meeneem. De eerste keer vond ik het raar, voelde ik me geforceerd en afstandelijk, maar enkele foto’s van mezelf hielpen en het lukte om contact te maken met mijn innerlijk kind. Er kwamen enkele verhalen naar boven borrelen die ik in een fictief verhaal stak. Wie weet ooit voor publicatie.
Welk vuur zag ik toen?
Brave schoolfoto.
Voor mij is schrijfmeditatie echt mijn dagelijkse vitamine, een manier om de wereld buiten mijn bubbel houden, ook op mindere dagen.
Nog iemand die het hierdoor voelt kriebelen? Houdt u zich niet in. Er is een groot aanbod.
Mocht omwille van welke reden ook dit bericht ongepast zijn, meld het mij aub. Hierbij richt ik mij dan vooral tot de blogster/blogger.
Ik zei het al, ik heb nog plannen met mijn blog. Een rubriek ‘Iemand anders’ woord’. Dit is de zevende. Met dank voor de toezegging van het delen. Nog iets praktisch: de onderstreepte woorden aanklikken helpt om naar de site of blog in kwestie te gaan.
Uit: sarahtimmermans.com
Deze dame leerde ik eerst in het echt kennen via een boeiende reeks workshops ‘Creatief dagboek. Ont-moet jezelf in woord en beeld’. Het waren vijf workshops. Afstand houden was nog niet van tel. Een beetje afstand is wel fijn om bezig te zijn. Ruimte scheppen in je hoofd vraagt vaak ook plaatselijke ruimte. Dat was gelukkig wel mogelijk.
Sarah is een rustgevende duizendpoot, creatief, vindingrijk, uitnodigend, empathisch. Zo heb ik haar toch ervaren. Ze heeft een website waarin u haar activiteiten kan vinden. Het creatief dagboek is meer dan knippen, kleuren en plakken. Ik herinner me thema’s die aangesneden werden, waarbij uitgenodigd werd (want niets moet) tot gebruik van kleuren, prenten, schrijven, in allerlei vormen en op allerlei manieren.
Dat staat hier*met*filmpje mooi uitgelegd. Ze heeft zelf een boek in het Nederlands hierover geschreven, wat zeer slim is omdat er in dat genre weinig/niets anders Nederlandstalig te vinden is.
Niets moet, alles mag. Dat is de leuze. En dat was wel even wennen. Ik startte met een vaste bedoeling, die al vervloog na de eerste halve dag. Dat komt wel al doende … het nog jonge vastgeroeste loslaten. Het had vooral een meditatieve uitwerking op mij.
Uit die eerste workshopreeks
In de eerste lockdownperiode
Achteraf vormden we met zessen een fijn crea-groepje, dat ongeveer elke maand een keer samenkwam om creatief bezig te zijn.
Tot de bitch (u allen welbekend, hoop ik) ons verbood nog samen te komen. Zo af en toe zien we elkaar nog ergens in ‘the cloud’ waar ieder zijn/haar verhaal mag vertellen. Dat is een kracht van mensen die elkaar in dezelfde omstandigheden leerden kennen. Er is steeds iets dat hen zal binden, hoe lang een fysieke ontmoeting ook geleden was.
Zelfs nu, in deze verwijderd-van-elkaar-tijden, heeft Sarah nog steeds een fijn aanbod waarin zowel voor een eenmalige als een reeks workshop(s) kan ingeschreven worden. Wat ik zelf fijn vind, is het bewandelen van onbetreden paden. Niets is totaal onbekend, weinig is totaal vertrouwd. Dat geeft een opening, laat ik zeggen, in mijn kleine universum.
Ik geef u nog een interessant*verhaal mee, gewoon omdat ik zelf van verhalen houd, om te horen, te schrijven, te beleven. Nu kijk ik uit naar haar lenteprogramma.
Mocht omwille van welke reden ook dit bericht ongepast zijn, meld het mij aub. Hierbij richt ik mij dan vooral tot de blogster/blogger.
Ik zei het al, ik heb nog plannen met mijn blog. Een rubriek ‘Iemand anders’ woord’. Dit is de tweede. Met dank voor de toezegging van het delen. Nog iets praktisch: de onderstreepte woorden aanklikken helpt om naar de blog in kwestie te gaan 😉
De dame van deze blog lijkt me heel veelzijdig, creatief en ondernemend. Dat weerspiegelt zich in haar blog. Kijkt u er eens rond, er is echt voor elk wat wils.
Ik volg bijvoorbeeld graag het Vriendenboekje, onder tag ‘Gastblog’ te vinden. Er is echter zoveel meer dat ik moeite had om er iets uit te kiezen.
Laat ik even uit mijn comfortzone stappen (deze lijkt me ongevaarlijk 😉) en lukraak kiezen en daarover schrijven wat het met me doet. Met gesloten ogen een ‘tag’ aanklikken en dan weer een blogbericht.
Het herinnert me aan de reden waarom ik mijn eigen blog begon; schrijven over mijn ziekte en alles wat er daarna gebeurt in mijn leven. Aanvankelijk schreef ik ook alléén daarover, maar zelfs voor mij werd dat saai. Wat ik wel kan zeggen, is dat er aanvankelijk zoveel te verwerken is, te plaatsen, te regelen dat het bijna logisch leek om het van me af te schrijven én te delen. Van de vage angsten tot de meest ergerende praktische dingen die te regelen zijn.
Op een dag, zoveel jaren later, is het wat het is. Luisteren naar signalen helpt mij het beste. Als het lichaam stopt, dan neem ik het mee op de zetel, zelfs naar bed of gewoon ergens buiten op een bankje. Forceren heeft me al vaak genoeg andere dagen van gedwongen rust gekost. En dat vind ik hierin terug. Ook al is ieders’ situatie anders, zelfs als – hier in ruime zin – lotgenoten. Uiteindelijk komt alles goed! Als kunnen/willen kijken naar dat goed er maar is.
Foto: Het gelukspoppetje is voor mij ook herkenbaar, die dingen draag ik al mee vanuit mijn tienertijd.
Ach, laat ik ook maar een extra link zetten over het Vriendenboekje. Bijvoorbeeld van vandaag, een aparte blog van een aparte mens (met groene vingers). De wereld is de enige plaats die we hebben en bestaat echt uit meer dan ‘het monster’. Ik vond het lezen hiervan genieten!
Mocht omwille van welke reden ook dit bericht ongepast zijn, meld het mij aub.Hierbij richt ik mij dan vooral tot de blogster/blogger.
Op reis naar Ithaka 