Iedereen die mediteert, vaak of zo nu en dan, zal wel ervaren hoe helder de geest kan worden, hoeveel plaats er vrij kom. Hoe onbelangrijk de dingen worden, de dingen die het leven zo druk maken. Van hot naar her, FOMO, hoe moderner hoe liever, dan hebben we wat over te praten.
Er is iets dat ik de laatste paar weken ontdekte door de tv uit te laten. Geen series, geen film uit de oude doos, geen drukke quiz, … Ook zet ik de smartphone en laptop – meestal – ’s avonds al vroeg uit of op stil. Geen appje, geen technologisch snufje voor dit of dat. Neen, geen , geen , geen , … dàt heb ik ontdekt. Rustig dat dit is! Helder! Opmerkzaam!
Voor mij is alles nog nieuw wat mediteren betreft. Toch heb ik het zelf aan den lijve ondervonden wat het kan doen met eens mens, niets te vroeg …
De leegte! Zoveel mogelijk leeg van gedachten (wat niemand volledig lukt, zo blijkt uit studies). De poging tót is een goede oefening tot focus. In mijn leegte raak ik niet elke dag, het is geen toverformule. Het is bewegen, ernaar toe bewegen.
Kom mee in het verhaal, mijn verhaal, net zoals ik het vertel, geniet (of niet, dat mag natuurlijk ook).
Vorige zondagavond (25 augustus) …
Ken je dat gevoel dat je ineens, zomaar, van je stoel springt, uit je zetel, of uit de maat begint te stappen ergens, nergens. Je begint te dansen en/of te zingen. Je lijf neemt het gewoon over van jou, zonder dat je de bedoeling had? Ik bedoel niet op feestjes waar je het zou verwachten of zelfs hopen dat zo iets gebeurt wachtend op jouw nummer.
Dat had ik zondagavond, met een vol hoofd to do’s. Het kwam bij het lezen van een mail: een uitnodiging van Joey Brown, (zie ook Joey Brown Schrijfretraites) om een verhaal rond haar boek ‘Schrijven naar Bewustzijn’ neer te zetten op mijn pagina zodat ware verhalen kunnen verbinden. Net die ochtend had ik in mijn blog gezet dat ik me in mijn leegte ging zetten en nog niets hierover zou schrijven (in mijn blog). Wel wil ik héél graag wel een ervaring delen. Aan de auteur van het boek, heb ik het verhaal al eens geschreven.
Wat doet haar boek met mij? Met anderen?
Bij mij deed het al iets nog vóór ik van het bestaan afwist … (omwille van de hopelijke leesbaarheid is dit een kortere versie)
Laat ik beginnen met mijn naam. Ik ben Anne-Mie en al even in ziekenverlof. Ooit zou zo iets gebeuren. Toen had ik het niet door. Zonder in detail te gaan, ik ben melanoompatiënt (vooral onder mijn vel, ergens in mijn lijf). De uitzaaiing is onder controle mits driewekelijkse behandelingen. Wel word ik nog onvoorspelbaar moe, ziek, heb hoofdpijnen. Dit in tegenstelling tot me goed voelen, energiek genoeg en op die momenten niet weten wat ik met die energie moet.
Jouw boek heeft mij gevonden. Hoe?
Een week geleden joeg iets me naar buiten. Ik wilde alleen zijn tussen mensen. Meestal is dat te druk voor mij en vermijd ik dat. Ik stapte naar de tramhalte, op een andere tram dan die ik gewoonlijk neem en dus stapte ik af op een plaats waar ik zelden kom. Mijn voeten brachten me naar de boekhandel. Mijn voeten brachten me naar de afdeling meditatie en tarotkaarten … mijn verstand zei iets anders, maar mijn voeten waren sterker. Ineens stond ik in een spotlicht, zo herinner ik het me nu, al zal dat wel een gewoon plafondlicht in de winkel geweest zijn. Daar lag het dan, Schrijven naar bewustzijn ! Zou ik ? dacht het verstand … de borrel in mij was sterker. Niet de jenever, wel die blub die vrij komt als bijvoorbeeld je afvoerbuis ontstopt wordt. Het bruiste, het borrelde, het kwam er gewoon uit en het boek was van mij. Griekenland liefhebber is een heel toffe extra. Ikaria is inderdaad een goed bewaard geheim. Daar waar de mensen gezond blijven tot voorbij hun negentigste.
Toen ik de winkel uitging, helemaal tevreden over mijn ontdekking, nam helaas mijn verstand het even over en zocht ik naar dat wat ik niet nodig had … ‘nu ik toch in de stad was, kon ik al evengoed dit en dat en dit en dat …’ Onderweg werd ik zo moe, zo fysiek moe dat ik me naar de tram sleepte en weer huiswaarts ging. Toen verdween ik in het boek …
Intussen ben ik in beweging en dan neemt het boek me wel eens mee naar daar waar er zelfs in de schaduw licht kan komen … (daar ontdekte ik een verhaal van mij, dat ik u later wil vertellen).
Het is dit verhaal dat ik wil delen, zonder meer. Gewoon een deel van mijn verhaal. Wat is uw échte verhaal? Wil u uw echte verhaal ook kennen?
Op reis naar Ithaka 