Maand: juli 2019

Eergisteren heb ik een fijn woord doorgekregen van iemand met even grote passie voor Grieks en alles daar rond.

Meraki. Er was een heel artikel bij. Het gaat over kleine dingen waar je gelukkig van wordt. Het is een Grieks woord. Dus zocht ik het op. Geluk hebben, met overgave/passie iets doen … het zit ‘m in dat woord. Wat een woord! Zou het een toverspreuk zijn?

Wat maakt mij blij? Welke gebeurtenissen, akkefietjes, dingen, maken me gelukkig? Ik zou het mijn meraki momenten willen noemen. Zoals ik ook makari momenten heb (makari: ik wens, was het maar zo … ), bijvoorbeeld met dit hete weer – als het dan toch zo is – makari om in Kreta te zijn … was ik maar in Kreta. Bij wijze van voorbeeld dus.

Er zijn er best wel wat, die meraki momenten. Elke morgen, nà mijn beginwoord. Dan sta ik op en begin aan de dag. Dat beginwoord is een start van de dag. De ene keer trager, de andere ochtend met meer actie. Sinds dat woord ’s morgens doe ik het gewoon. Zoals vandaag, het is weer snikheet. Ik was wel vroeg wakker en heb FIETSEN opgeschreven. Net niet voor dag en dauw ben ik gaan fietsen, bijna een heel uur. Dat heeft de spieren wel wakker gemaakt. Rond halfnegen, of toch bijna, was het al behoorlijk warm. Ik was toen bijna weer thuis. Ergens onderweg zag ik bij een apotheek dat het toen al 27°C was. Mensen zijn onderweg naar ergens, waarschijnlijk naar hun werk of de opvang, met die kinderen bij, of hun hond uitlaten, of gewoon even van de ‘koele’ ochtend genieten voor de hitte weer verzengend wordt.

Dat is zo’n meraki moment. Ik heb het gedaan, opgestaan en kordaat op mijn fiets gestapt en weg ermee.

Die hitte doet wel denken aan die keren (àlle keren) dat ik gezweet heb in Griekenland, zowel overdag als ’s nachts. Dat waren meraki-momenten. Ik was daar! Mijn ding aan het doen. Zonder veel bagage, Mie en ik, onderweg. Soms Mie en ik alleen, soms met vrienden erbij. Heimwee is ook een meraki moment. Als ik er nooit was en zo bevrijdend blij geweest hierover, had ik nu geen heimwee.

Lezen … dat zijn meraki-momenten.

De hitte ontsnappen en dan binnen dingen doen, dat ook. Ik heb gisteren een hele hoop papierwerk weg gewerkt. We worden nu toch zoveel gewaarschuwd voor te hoge ozonconcentraties dus geen zware inspanningen tijdens de hitte. Ik beschouw mezelf ook als risicopersoon, weliswaar geen astma of longziekte of hartaandoening. En dat wil ook zo houden.

De hele voorbereiding voor mijn vaders negentigste-verjaardag-feest was één groot meraki-moment (die blog is nog steeds in de maak). Het is niet zo vanzelfsprekend om overeen te komen met zoveel mensen en een goed programma in elkaar te boksen. We wonen niet echt in elkaars buurt op sommigen na. Het is heel goed gegaan, het familiegevoel van ons kwam terug. We hebben overigens niet gebokst.

Niet gestoken worden of wakker gezoemd door muggen … zeer meraki, zeker in deze tijden van hoogst-zomer. Dan slaapt een mens al heel anders, minder in uren en minder vast. Geen muggen is dan meraki. De muggen zullen geen meraki beleven met dat citroenschijfje op een bordje naast mijn bed. Ooit las ik dat ze dan weg blijven. Ik denk dat die muggen dat ook gelezen hebben. Hopelijk ook hun volgende generatie.

Het eerste gebruik dit jaar van mijn ventilator gisteren, met een flesje bevroren water ervoor staan. Dat brengt koelte, echt, mijn thermometer was sinds dat moment niet meer gestegen. Waarschijnlijk wel mijn elektriciteitsrekening. Maar dat haal ik wel in, als het weer meer te verdragen is buiten. Dan ga ik schuilen onder de bomen, om te lezen. Twee meraki’s in één keer.

Gisteren was het een makari-moment: een vergissing in de voorspelling dat vandaag de heetste dag allertijden ooit gemeten in België zou zijn …

Het is het bij makari gebleven. Het onweer zal meraki brengen.

Wel, de echte meraki is het leven zelf, of ik nu lees, fiets, feest vier, in al dan niet stilte ergens bij hoor/ben, dans, schrijf, zelfs vloek …. Het is allemaal meraki.

De kunst is, deze kunnen zien en er waarde aan hechten. Of je er Facebook mee volzet of je Instagram, je dagboek, of een kattebelletje aan je magneetbord hangt, of gewoon in je hoofd en hart het voelt … het bewust beleven is een kunst. Het zal je dag lichter maken zelfs als je het zwaar hebt. Dat niet alleen, het zal ook je omgeving meraki bezorgen. Dus, aan die lieve Nederlandse vriendin met Griekse passie, bedankt voor dat woord!

even verduidelijken: meraki : geluk, met overgave, met passie; makari: ik wens, had ik maar, (vgl. wishfull thinking)

Zomeren doet u best zelf in de zomer 😊

Het is weer zover, ik verjaar! Eens per jaar moet ik eraan geloven. Heel graag overigens. Wie telt de jaren als je met de dagen bezig bent? Alleen op die ene dag zelf gebeurt dat nog. Er is er gewoon pardoes nog een jaar bijgekomen.

L. (6 jr) vroeg op het feest van mijn vader of ik 61 of 59 jaar was (jonger of ouder dan haar bomma, mijn zus). Bijna exact dezelfde vraag als die haar mama me stelde, toen die nog een kind was. Toen vond ik dat niet zo prettig. Misschien straal ik voor dat kind een wijsheid die haar aanspreekt, wie weet. Hoe het ook is, ik lig er niet wakker van. Mijn zus is speelser dan ik, en ik ben lekker de jongste van alle zussen 😉

Zou mijn moeder ooit gedacht hebben, toen ik nog een baby of peuter was, dat ik ooit in gevaar zou kunnen komen? Dat de normale levensverwachting plots op losse schroeven zou komen? Dat is een vraag die even in mij opkwam vandaag. Hopelijk heeft ze dat niet gedacht.

Iets minder aangenaam dat ik met leeftijd in verband kan brengen, is dat mijn lijf op twee jaar tijd er tien ouder is geworden. Zo voelt het, dat is alles.

Er is ook iets frivool aan deze dag, de 22^ste juli ! Kijk maar eens op de kalender, wier naamfeest het is vandaag … van de vrouw met teveel liefde. 😊

Vandaag vieren er veel vrouwen hun naamfeest als dat in hun cultuur zit, zoals bijvoorbeeld in Griekenland. Alle Magda’s, Madeleines, Lena’s, Marilena’s, Marleens, Marlènes, Myriams, …

In mijn slaatje zit ook komkommer.

Op deze dag denk ik denk ook wel eens na over mijn sterrenbeeld. Ik ben een Kreeft, nog net. Toch heb ik wel leeuwentrekjes, zij het zachtaardige. Mijn Kreeftenbestaan heeft me scharen gegeven. Dat zal wel voldoende zijn 😉

Vandaag ben ik aan het meedeinen met de dag. Beetje gewone dagelijkse dingen afgehandeld en daarna ben ik een stuk gaan fietsen. In mijn bagage zaten een boek, een grote fles – een herbruikbare – vol water en een goede zonnebril en ik had me – moet het nog gezegd – dubbel en dik, heel wit, ingesmeerd tegen zonnebrand. De non nano lotion helpt echt heel goed bij mij. In het Te Boelaerpark zat ik op een bankje te lezen, te schrijven, rond te kijken, rustig in de schaduw. Dat is een groot park! Op maandag is het Middelheimpark dicht. Het was er vrij rustig behalve in de speeltuin en bij het water. Het boek is heel interessant, van Sigrid Spruyt, “Dagboek van een nieuwsanker”. Het leest ook vlot. Dit vond ik wel een mooie …

Het is precies komkommertijd op mijn verjaardag, ik brei hier maar wat nieuwtjes en oud-tjes aan elkaar.

Wat ik heel fijn gevonden heb, is de massa gelukwensen voor mijn verjaardag. Zo hoor je nog eens wat van iemand en kan je even een – al dan niet virtueel sociale media getinte – babbel doen. Het is vaak onmogelijk om met alle mensen die je kent en die jou kennen een regelmatig contact te hebben. Daarom vind ik dit wel fijn, felicitaties uit onverwachte hoeken, verre hoeken, dichtbije hoeken, … vandaag was het Internationale feestdag 😉

In mijn vorige blog vertelde ik dat ik over verjaardagen zou schrijven. Die blog is nog in opbouw.

Geniet van de mooie dagen, houd het koel!, bijvoorbeeld een slaatje met frisse … komkommers én vooral smeren …

Zomeren doet u best zelf,  in de zomer 😊

Er zijn nog zo van die zomeractiviteiten. sommige  al wat minder intens dan andere maar zeker de moeite om te doen of te proberen. Los van chronologische volgorde enkele (mini) activiteiten …

Ontspullen

Ik ben – het lijkt mijn volwassen leven lang – aan het ontspullen. Het verschil met voorheen is dat ik weinig terug bijkoop. Eerst eens even afwachten hoe het eruit ziet en hoe ik het dan weer wil. Dat is van latere orde. Op wat dingetjes na die … ik ook nog even wik en weeg.

Het maakt wel dat mijn woonst er constant uitziet of ik aan een verhuis bezig ben. Bakken, zakken, … met spullen die weg mogen, spullen waarin ik nog eens wil graaien vooraleer ze weg gaan en spullen die nog (steeds na mijn laatste verhuis) geen plaats hebben gekregen.

Het heeft me ook al op plaatsen gebracht zoals de Kringloopwinkel, de mensen van Peter Pan (sinterklaasactie), vorig jaar in Huis Klaas. Nog niet zo lang geleden kwam een buurvrouw mijn plastic afval en andere dingen (heb ik vooraf netjes afgewassen) afhalen, zij gebruikt het voor haar atelier waar ze knutselt met kinderen. Mijn ecologische voetafdruk is hopelijk hiermee ook een maatje kleiner.

In die Kringloopwinkel kon ik het toch niet laten om even rond te neuzen/kijken en ik ben op een prachtig schilderij uitgekomen dat ik voor minder dan tig euro kocht. De naam van de uitvoerder heb ik niet gevonden. Iemand die dit kent?  (Zie foto bovenaan)

Er liggen weer heel wat spullen uit mijn kleer- en schoenenkast te wachten op mensen. Ik sorteer het nog uit en fris ze op waarna ik een bestemming zoek.

Enkele dingen uit mijn ontspulling zet ik binnenkort op een tweedehandssite, wie weet … krijg ik er nog wat voor.

Met de spullen die ik niet weg doe, waar ik om één of andere reden aan gehecht ben en toch niet of zelden gebruik, zit ik het meest mee in mijn maag. Zou ik – zou ik niet … ?

Niet getreurd, ik verveel me nog steeds niet met al die plannen en af en toe zelfs enkele uitvoeren.

Zomeropener in de straat.

Ik was op de zomeropener in mijn straat. Het is een jaarlijks terug kerend straatfeest dat ook aan het einde van de zomer (zomerafsluiter) wordt gedaan. Door het monster ben ik er nog niet geraakt vorige jaren, maar dit jaar vond ik dat ik erbij moest zijn. Ik vond het wel vreemd om helemaal alleen te gaan, dat had ik al lang niet meer gedaan … iets alleen doen waarbij ik onder de mensen kom. Tot voor vijf jaar, toen ik nog jaarlijks naar Griekenland/Kreta reisde, reisde ik dikwijls alleen. Dat was niet erg voor mij. Afzondering doet wel eens deugd en mensen zijn er overal om te horen en mee te praten. Nu vond ik het wel wat vreemd. Gelukkig zijn er dan … kinderen! Dat vond ik best wel fijn. Ik doe geen wilde spelletjes meer mee. Kinderen heb ik altijd wel fascinerend gevonden en in mijn job had ik er geen enkel gebrek aan, aan die fascinatie. Zelden kom je iets gemeen tegen bij kinderen. Vaak zal het gaan om een ontevreden gevoel dat ze niet geplaatst of verwoord krijgen, als ze zich ‘niet gedragen’, gemeen van binnenuit zag ik nooit of kan ik me niet herinneren. De spontaniteit in kwadraat of in stilte, het speelse, het lieve, het heerlijk naïeve, het gedurfde explosieve …  Ik ken best wat kinderen in mijn familie die zich daar ten volle geamuseerd zouden hebben.

Ook al kende ik bijna niemand, vond ik het best gezellig. Het was mooi weer, het eten was lekker. Ah ja, het is de bedoeling dat iedereen een gerecht meeneemt, eigen bestek en bord en drank. De aperitief was van de organisatie alsook het ijsje achteraf.  Ik luister graag naar rustig gebabbel en wat ik fijn vind, ik kon op mijn gemakske dichtbij en in stilte observeren, de spring-in-‘t-velds, de rustige mensen, de babbelaars, de serieuze en grappige gesprekken, … Iets om vaker te doen dus, gewoon ergens gaan zitten en observeren. In dit seizoen zeker!

Misschien is het fijn om … (Er is iets met beloftes sinds het monster dus zie ik nog wel, daar heb ik gemoed soms nog van vol, dat immer afbellen, dus beloof ik niet meer veel) en daarom zeg ik het lekker nog niet welk idee ik heb 😉

ATV vertelling

Wat nog? Een ATV vertelling heb ik intussen meegepikt. Dat vond ik wel gezellig, zo allemaal buiten zitten, gezellig bij elkaar, eigen drinken bij (of een Koninkske zelf af te halen), eigen stoel meenemen. Ik had zo nog geen stoel. Om een reden die ik nu niet meer weet, geraakte ik niet in de winkel, toch niet op tijd, voor zo’n kampeerstoeltje. Gelukkig was K. zo vriendelijk om er eentje voor mij te kopen. Daar zaten we dan, met drieën (K., haar moeder en ik) in onze regisseursstoelen. Met drinkfleshouder erbij inbegrepen. Die avond was het Rob Vanoudenhove. Ik vond het voorprogramma eigenlijk beter. Rob Vanoudenhove is me te langdradig. Behalve op ad remme momenten, dan was hij … ad rem en kwam de humor ook beter tot zijn recht.

In augustus ga ik naar Nigel Williams. Hopelijk net zo goed als op de avond dat ik hem zag in de Cartoon’s.

Grieks in eigen land.

Nog iets? Grieks eten, kan me altijd bekoren, zeker bij (grote) honger. Deze week ben ik in het Griekse Huis geweest met K. en I. We hebben er de namiddag en vroege avond helemaal weg gegeten en gebabbeld. 

Wat ik daar heerlijk vind, in de Griekse Taverne, is de grote binnenplaats. In dit seizoen zit je precies in je tuin. Wat eten, wat babbelen, wat rondkijken, een koffietje, nog wat praten, … nog wat drinken … tot op een keer er mensen binnenkomen, mooi opgekleed, die aan hun avond gaan beginnen. Zullen we dan toch maar eens opstappen ? De serieuzere gesprekken blijven wel nazinderen.

Er is iets met alleenstaanden … ze zijn sterk, ze kunnen goed alleen leven, zelfs tegen eenzame dagen kunnen ze, liever zichzelf alleen dan niet zichzelf in gezelschap. De vraag die bij mij, vermoedelijk ook bij anderen, rijst is hoe zeer je iemand kan missen? Niets horen of laten horen vooraleer de ongerustheid kiemt, groeit en dan actie doet komen (een berichtje, een telefoontje plegen, … )? Eén van de weinige dingen van mijn alleen-zijn bestaan dat me wel eens bezig houdt, zonder daarom in paniek te slaan.

Gisteren diende het gemak deze mens en ben ik mijn eten gaan halen bij Morfo. Ze had dakos (zie foto), heerlijk fris en voldoende voor de kleine honger. Later in de avond heb ik me overgegeven aan pastitio. En omdat vandaag zo’n dag is waarbij ik het vooraf niet wist wat ik zou doen en laten heb ik ineens een voorraadje choriatiki, tzatziki en dolmades meegenomen. Wat is dat allemaal, dat eten? Ga maar eens kijken en proeven. De goede muziek krijg je er zomaar bij (écht hele goede muziek).

Iets dat moest

Ik was die ochtend ook nog naar de dermatoloog geweest. Alles nog oké, geen verdachte vlekjes. En of ik genoeg smeerde … ‘Ja hoor, factor 50’ Het is – zie ik nu – 30, een product dat ik vorig jaar uitprobeerde en mij heel goed bevallen is. Het is vooral heel huidvriendelijk, legt een film op je vel en je hoeft niet de hele tijd bij te smeren, behalve als je veegt (bijv. na het zwemmen). Ik schreef er al eens over, een kort fragmentje uit een blogbericht toen. Ik gebruik Weleda. Die is nu bijna op en daarna probeer ik een andere, ook met minerale uv-filters. De zomer is dit jaar niet zo constant heet, gelukkig. Toch, volgende week, als gebeurt wat Frank Deboosere zegt dat er staat te gebeuren, zal ik wel anders piepen 😉

Met de dingen die nog gepland zijn en hopelijk ook fijne onverwachte dingen, wordt dit zeker nog vervolgd, dat wat bezig is en dat wat nog komt … binnenkort over verjaardagen met één bijzondere dit jaar! 

Mijn zomer en de zomerse overpeinzingen van vandaag …

Zomeren doet u best zelf in de zomer 😊

Het is weer even geleden dat ik iets op mijn blog zette. Dat heeft waarschijnlijk een reden maar daar ga ik mijn (soms moe getergde) hersenen niet mee pijnigen.

Wat ik wel wil, is een beetje bijhouden voor mezelf, u mag het ook weten, wat ik allemaal doe deze zomer, een zomerplak-dagboek, of zo …

Omdat ik zelf ervaar, bij het lezen van blogs, dat ik kortere tot halflange stukken fijn vind om te lezen, probeer ik het zelf kort genoeg te houden, desnoods mijn verhalen op te delen.

Zo, wat zal ik eerst schrijven? Ik wil beginnen met 20 juni, Wereldvluchtelingendag. Ik schreef toen een gedicht op Facebook. Het is ook echt hoe ik denk. Wat er ook gezegd, geschreven, gevreesd kan worden over het ‘thema’, het blijft over mensen gaan.

In dat kader van die dag ben ik naar een evenement geweest met mijn zus in de Cartoon’s in Antwerpen.

Ik had zelf niet zo’n goede dag, maar ik wilde het toch niet missen. Dat werd een hele fijne avond met ontdekking van enkele boeken die ik intussen allemaal uit gelezen heb .

Het eerste dat ik las, is een novelle ‘Als je iemand verliest die je niet kan verliezen’, van Ish Ait Hamou. Die werd dan verfilmd. De voorstelling v-ervan heb ik die avond gezien, ‘Klem’ genaamd.

Het eerste boek van Ish Ait Hamou is Hard hart. Daarvoor las ik Cécile. Elk boek is op zijn eigen manier prachtig! De diepgang zit in je eigen interpretatie van het verhaal. Men zou kunnen denken dat er minder diepgang inzit, gezien de thema’s, maar ik vond het vooral vlot geschreven. Vanzelf denk je aan dat wat niet geschreven is en toch zo waar. Ik heb ze uit de bibliotheek gehaald, gelezen en weer netjes terug gebracht. Intussen komt in oktober zijn vierde boek uit, dat heb ik besteld. Ik ben benieuwd met vertrouwen 😉

Terug naar die avond. Ze begon met mooie muziek van Carlo Diaz (gitaar), dan volgde de film, héél indrukwekkend. Na de film en Q&A (vraag en antwoord ronde) kon voor wie wilde nog in de bar muziek van Marcelo Moncada gaan luisteren. Hij speelde saxofoon. Ik heb de indruk dat ik deze meneer al eerder gezien heb, maar kan me niet meer goed herinneren waar en wanneer. Daarna kwam Nigel Williams aan de beurt. Het zal best wel grof geklonken hebben af en toe. Voor mij was het vooral duidelijk, niets vernederend of neerbuigend, wel op een humoristische manier gebracht wat geen probleem hoeft te zijn. We zijn wie we zijn … “all human … except for Trump”.

Het initiatief kwam van iemand uit Syrië, iemand die ik ook al eens gezien heb. Ik vind zijn naam niet terug op het programma. Als iemand het weet … het is ook de bedoeling dat dit de aftrap is van een nieuw evenement rond Wereldvluchtelingendag volgend jaar.

Het was wel een samenwerking geweest van Arensberg en het Rode Kruis.

Een hele andere, fijne avond had ik op donderdag, 27 juni, in het Letterenhuis bij een avond ‘Stukken van schrijvers’, een praatavond, waarbij Cathérine Vandoorne (mijn favoriet van de Madammen maar niet verder zeggen) het gesprek leidde. Deze avonden zijn er vanaf september tot en met juni één keer per maand, telkens op een donderdagavond. Het programma voor komend seizoen staat ook al online, heb ik net ontdekt.

Het was voor mij een ontdekking. Ik wist er wel van maar raakte er nog niet. Die avond waren er vier gasten. U kan het programma hier vinden zoals het die avond was. Ik vond de hele avond geslaagd, zowel het verhaal over het schrijvershuis Herman Teirlinck, als het verhaal van Annelies Beck (van Terzake), over haar recent verschenen boek, “Toekomstkoorts”. Ik had al een boek van haar gelezen “Over het kanaal” over Belgische vluchtelingen in de Eerste Wereldoorlog, naar Glasgow, Schotland en wat zij daar meemaakten. Dat nieuwe staat op mijn leeslijst.

Dan kwam Bernard Dewulf aan het woord. Van hem las ik tot voor kort nog niets. Ik kende alleen zijn naam. Als u regelmatig leest, kom u hem wel eens in kranten tegen. Helaas voor de krantendrukkers, doe ik dat zelden. Hij had het over schilderijen die in het Letterenhuis bewaard blijven.

Later na de lezing, kwam ik in de verleiding van een gedichtenbundel ‘Naar het gras’ te kopen en wel omwille van het eerste wat ik erin las toen ik het opensloeg … “Nu ik nooit van hier zal zijn en dagelijks afkomstiger ben van elders, …” en ik dacht vanzelf “Hoe schoon is dat!”. Aangezien de heer Dewulf daar ook nog was, heb ik het laten signeren. Mét de juiste schrijfwijze van mijn naam, de datum echter klopt niet, dat was de 27^ste juni 😉.

Iemand die mij aangenaam verraste was de weduwe van Jotie T’Hooft, Ingrid Weverbergh. Ze kwam me zo spontaan, heel naturel over, de manier waarop ze er zat – lekker thuis in de zetel,  slim en een beetje chaotisch. Toch vertelde ze vrij gestructureerd haar verhaal, vooral over Jotie en hoe ze hem ontmoette, hoe ze pas sinds een jaar of zes, zeven weet wat er echt met hem gebeurd is, over wat er nog komen gaat, een productie waar ze aan meewerkt. Wordt ongetwijfeld door haar vervolgd …

Zo, dat is alvast een begin van mijn zomer, waarin ik nog andere dingen deed, zoals bv. het mee helpen voorbereiden van mijn vaders feest voor zijn negentigste verjaardag. Daarover later meer.

Zomeren doet u best zelf in de zomer 😊