Ik wil niet één reis naar Ithaka; ik wil er meer zolang het me gegund is Elke weg is zo boeiend ... (gedachtegang bij het her- en her- en herlezen van Ithaka - K.P. Kavafis)
Ik houd niet van chaos. En WordPress vind ik nogal een hindernissenparcours in een doolhof van domeinnamen en abonnementen waardoor het lijkt alsof je voor elke letter die je tikt moet betalen. Vandaar mijn vraag: Kent iemand uit ervaring, een andere website waarin dit eenvoudiger gaat? Of hoe ik dit aanpak bij WordPress? Ik heb nu op één site het abonnement opgezegd, op de andere de domeinnaam. Tja, ik lig er niet klaarwakker van, dat niet.
Het doet me denken aan mijn allereerste dag in het middelbaar onderwijs. We kregen onze lessenrooster die eerste dag mét onze boeken en (een lijst van) andere benodigdheden voor elk vak. De titularis gaf ook voor elk vak aan elke leerling een blocnote. De volgende dag moesten we die allemaal terug inleveren. We kregen nog één gelijnde en één geruite blocnote. Meer moesten we ook niet betalen. Ingeschreven in één school met verschillende vakken waarbij we ook gemeenschappelijke benodigdheden konden gebruiken. Economisch toch?
Ik houd niet van chaos. Oh, dat zei ik al.
Het moet niet, zo ongeveer niks moet, doch apprecieer ik in deze antwoorden die echt enkel op mijn vraag ingaan.
Where are the years, the wonderful years
when you had flowers in your heart
where is the love, my sweet love
to warm us in the cold
Those are not my words. Those are the words of the refrain of a Greek song, sung by Giorgos Dalaras. Music from Stavros Kouyioumtzis and lyrics by Akos Daskalopoulos.
This song was also brought in the concert of 3th March 2023, in Rotterdam, Luxor theatre. One of the many songs that night.
Where are the years?
I had quite some flashbacks, going to those first years of concerts and discoveries, one after the other, meetings; the beginning of a never-ending love for this country, its language and its songs, full of stories.
Through person’s lifetime can happen a lot; in the world, in my country, in that beautiful country, with our families and friends, with our bodies, the bodies of our dearest…
G. Dalaras was my very first Greek musical discovery. I saw and still do so, in every song a piece of history, a piece of culture, a way of living, power, a real existence that is overwhelming, every time again. Like being drawn into a funnel and than landing on the other side in my other home.
Flowers in the heart
It was a memorable day in more than one way. The memory of my mother was very clear and present that day. She died in 2006, 26th February, on a Sunday. She was buried on 3rd March, on a Friday, exactly to the day, seventeen years ago. Her birthname was Wilhelmina. In Rotterdam we walked over the Wilhelmina-square. That was before the concert.
Wilhelmina square
I remember her being pleasantly surprised every time she came to my place, listening to the Greek music; like the first time that I heard the voice of Dalaras.
Also, in the restaurant, where we had a good Greek meal, the waiter gave everyone a peppermint. On the paper wrapper was her name printed as well.
It reminded me very clearly of her, as if she was there as well.
To warm us in the cold
Literally! Before the concert, we were outside, walking, doing some sightseeing. Those looking-forward hours are nice, every time again. We enlarge the funnel and add a few extra memories to cherish. Meeting the organizer. The spirit of the ‘younger ones’, the teasing, the conversations, the upcoming evening in our minds and hearts … and another surprise, we met another friend there. How nice it was to see her again!
It’s about the concert itself of course. From the first note, the atmosphere was good! We know most of the musicians now, also the ones who weren’t there.
After the intro and the first song, G. Dalaras asked if there was a person that was bilingual Dutch/Greek. A man came up on the stage and translated what Dalaras said in Greek. In summary, he was glad that, after all those years, it still feels warm to be welcomed like this.
He also mentioned the train accident, on the 1rst March in the North of Greece. We make music in happiness and sadness and pain! Then he asked for a minute of silence in remembrance of the victims. As one, everyone stood up and bowed their heads. This is the first time that I didn’t even hear a cough!
After that we were spoiled with a dazzling performance, so many Greek songs that we knew and sang along (tried to anyway). I don’t take so many photo’s anymore, nor did I film. I’m sitting and enjoying, without trying to remember every song (to look it up later, what it means, as I used to in earlier years). This way, I was completely drawn into every moment of the concert. Warm!
Where are the years?
Sometimes they come back a little, discovering the musicians that we don’t know yet.
The bassist Petros Varthakouris
The ‘young ones’ got backstage, with their LP’s and afterwards gloating with his signature on it. And again, there was a flashback, when I was excited to go backstage. It is admirable how calm G. Dalaras is under the commotion and attentively listens to them. That’s what we have been told.
All warmed up, back home and wide awake on that side of the funnel, I almost saw the sunrise but fell asleep. Αυτή η νύχτα μένει… (this night stays)
I have no reason to think about how my life would have turned out with another discovery, back then.
“My roots and my other home; I’m enough like this.”
AMK 04/03/2023
The minor quality is in the picture, nót G. Dalaras
Photo at the top: there is something about the waterside that is attractive.
Waar zijn de jaren de mooie jaren
waarbij je bloemen droeg in je hart
Waar is de liefde mijn zoete liefde
om ons te verwarmen bij koude
Het zijn niet mijn woorden, het zijn de woorden van het refrein in een Grieks lied, gezongen door Giorgos Dalaras, muziek van Stavros Kouyioumtzis en tekst door Akos Daskalopoulos. (wie geïntereseerd is, kan wel goede informatie vinden bij bijvoorbeeld Skopos.be) . Het is een lied dat gisteren (3 maart 2023) door Giorgos Dalaras gebracht werd. Eén van de hele vele , in het Luxortheater in Rotterdam.
Waar zijn de jaren?
Er waren toch wel flashbacks naar al die jaren van concerten, de ene ontdekking na de andere, de ontmoetingen; het begin van een niet te stuiten liefde voor dat land, haar taal en haar liederen, die vol verhalen zitten. Doorheen onze jaren gebeurt er toch wel wat; in de wereld, in ons land, in dat mooie land, in onze families, bij vrienden, in ons eigen lichaam, in de lichamen van onze naasten …
G. Dalaras is mijn allereerste Grieks muzikale ontdekking. In elk lied vond en vind ik nog steeds een stukje geschiedenis, een stukje cultuur, een stukje manier van leven, een kracht, een zijn waardoor ik weer overspoeld raak, in een trechter getrokken en aan de andere kant land in mijn andere thuis.
Bloemen in het hart
Het was ook een memorabele dag om meer dan de vele flashbacks; een meer dan anders aanwezige herinnering aan mijn moeder. Ze stierf in 2006 op 26 februari, een zondag, werd begraven op 3 maart, een vrijdag, dag op dag, zeventien jaar geleden. Haar doopnaam was Wilhelmina. We liepen over het Wilhelminaplein, gisteren in Rotterdam, vóór het concert.
Wilhelminaplein
Zij was, telkens ze bij mij thuis kwam, net zo aangenaam verrast bij het horen van Griekse muziek, als ik de allereerste keer dat ik Dalaras hoorde. In het restaurant waar we vooraf lekker gegeten hadden, kregen we nog een pepermuntje, individueel verpakt met opschrift Wilhelmina. Haar naam is een ander verhaal, ze werd overigens met haar roepnaam genoemd (niet gissen aub), maar het deed me wel heel aanwezig aan haar denken, alsof ze er een beetje bij was.
Om ons te verwarmen in de koude
Letterlijk! We waren veel buiten aan het wandelen. Deze vooraf-uren waren en zijn nog steeds mooie tijden, we rekken alleen de trechter wat op en koesteren er enkele herinneringen bij. Zoals de ontmoeting met de organisator, de ondernemingszin van de ‘jongeren’, de plagerijtjes, de gesprekken, het verheugen op de komende avond… en verrassend nog een M (u weet wel) tegenkomen. Wat een fijn weerzien!
Het gaat natuurlijk om het concert zelf. Het is weer fijn, de sfeer zit er vanaf de eerste noot in . De muzikanten zijn intussen bekenden voor ons, ook diegenen die er niet bij waren. Na de intro van het orkest en het eerste liedje vroeg G. Dalaras of er iemand was die Nederlands/Grieks tweetalig was. Zo was er iemand. Die man kwam op het podium en vertaalde wat G. Dalaras in het Grieks zei. Kort samengevat dat het weer warm voelt om na al die jaren nog zo onthaald te worden. Hij had het ook over het treinongeluk in het noorden van Griekenland van 1 maart. Hij zei dat ‘we in Griekenland altijd muziek maken, bij vreugde én bij pijn’. Toen vroeg hij om een minuut stilte voor de slachtoffers. Als één man stond iedereen recht en boog het hoofd. Dit was de eerste keer dat ik zelfs niemand hoorde hoesten!
Daarna was het een wervelend optreden van bijna alle liederen die we kenden. Meer en meer laat ik het filmen en foto’s maken achterwege, bijna toch… Het bijhouden van de liedjes die gezongen worden en hun volgorde, zoals in vroegere jaren om vooral alles te kunnen opzoeken en/of verslag uit te brengen, doe ik niet meer. Dat voelde toen goed. Zonder word ik helemaal in het concert gezogen! Warm.
Waar zijn de jaren?
Ze komen soms een beetje terug; ontdekkingen van ons nog onbekende muzikanten.
De bassist Petros Varthakouris
De ‘jongeren’ zijn ons voor. Ze raken backstage met hun LP’s en glunderen met hun gesigneerde exemplaren achteraf. Ik voelde weer wat ik zelf vroeger voelde bij elke ontmoeting. In bewondering ook voor G. Dalaras zelf die er heel kalm en attent bij blijft staan en luistert. Dat hoorde ik toch achteraf.
Helemaal verwarmd weer thuis en klaarwakker aan die kant van de trechter zag ik bijna het ochtendgloren voor ik sliep. Geen reden tot nadenken hoe mijn leven er zou uitzien met een andere ontdekking toen in de tijd.
Mijn roots en mijn andere thuis; ik ben genoeg zo.
AMK 04/03/2023
Mindere kwaliteit van de foto, niét van G. Dalaras
Mijn nieuwjaarsbrief is intussen weer oud. Ik ben on hold. Ik sta niet op nul, zo ergens tussen een half en anderhalf, zonder beloftes aan mezelf, enkel mededelen.
Er is veel gebeurd en bijna niets.
Ik sta in de kantlijn te kijken en daar is het goed. Vaak in verbazing van wat iedereen toch zo dringend moet. Het is geen eiland waarop ik me bevind, al zou ik er graag zijn, noch reizen naar een niet-bestemming, dat welkome kalme ongewisse. Enkel meedeinen met de golven waarvan mijn eigen barometer me vertelt dat het goed is, tussen kabbelen en kolkend verdwijnen, aanspoelen en meedrijven op een Zee die mij wel bevalt. Tussen gerust en onrust of in de andere volgorde, niet over mijzelf en blij genoeg, vind ik daar toch evenwicht en tokkel ik op mijn laptop klavier. Het gaat over PESTEN!
Intussen in mijn echte leven, lees ik veel en toch nog weinig, tokkel ik nog steeds op de ukelele, doe die obligate wandeling al voelt het zo niet, is er de familie, vrienden, een treinrit naar hier en daar, dat laatste in omgekeerde volgorde.
En een scherfje geluk van een M.
Én ik schrijf elke dag waarbij ik begin met een woord, gewoon een woord zonder nadenken. Vandaag begon ik met ‘Week’ (tegen pesten) en eindigde ik met zondebok en alles daartussen weet ik al 😊
niet noodzakelijk in clichés... maar geven en nemen is er nog steeds bij daarom niet altijd tastbaar
Lieve en andere lezers,
Op de eerste dag van het nieuwe jaar, heb ik mijn brief nog steeds niet klaar
Wegens mezelf opgelegde verwachtingen heb ik overwogen, gewikt en dan besloten
Ik doe het niet, nog een lijstje nog een wens vrees niet ook geen niet-wens
tranen worden toch gegoten angst wordt toch gebibberd dansen doen we, lopen en stilstaan
we blijven onderweg daar wil ik toch bestaan
Ik doe het niet, een belofte van mijn best doen vrees niet ook geen on-best (en al zeker geen asbest)
zwaktes zullen toch opduiken boosheid zal toch borrelen vloeken doen we, lachen en doorgaan
we blijven onderweg in veerkracht, liefst die van onszelf daar wil ik toch bestaan
Ik doe het niet, elke terugblik vrees niet ook niet vooruit
de opsomming van goed en kwaad van ziek en gezond, iets dat echt bestaat doe mijn eigen ding en laat weer gaan
We blijven onderweg met een nieuw inzicht daar wil ik toch bestaan
Voor wie het toch graag hoort of leest
Gelukkig Nieuwjaar! Een beetje Magie! En veel, heel veel gewoonweg contentement!
Anne-Mie
ps. ik zette dit jaar een echte kerstboom en die heeft, binnen heel kort, een nieuwe bestemming. Misschien ben ik dan toch traditioneler dan ik zelf dacht 😉
Omdat van het persoonlijke jaaroverzicht (nog) niet veel terecht komt, een monoloog (denk ik).
Ik passeerde aan de kassa en de vriendelijke dame vroeg me of ik al klaar was voor Kerstmis. Misschien had ze zo haar twijfels bij het scannen van mijn aankopen. Gene vette! Twee broodjes, een pak soep en nog enkele appels want die waren er voor 1 euro de kilo. Oh, en wat spinazie, dat is nog goed voor bij de glutenvrije pasta die dringend op moet en de champignons, waar ik eergisteren zin in had en die nog goed blijven tot over- overmorgen. Achter mij een aangroeiende rij van boodschappenkarren en hun tijdelijke gebruikers… snel, doe verder, overspoelde mijn wezen..
De vertraging is ver zoek. Al zal er een en andere webshop mij ervan proberen te overtuigen dat het nu de tijd van stilte is, na alle voorbereidingen voor de warmste gezelligste tijd van het jaar. Het liefst in hun kledij! Ze menen het! Elke dag krijg ik meer korting, speciaal voor de trouwe klant! Of een trapje hoger in hun trouwheidsbeleid. Meer korting op een duurder verblijf in een bruisende stad. Blijkbaar verdien ik het.
De kriebel in mijzelf, de ragebol van aan elkaar klevende gedachten, de heb-ik-nu-alles kriebel, roept om nog meer aandacht. De volgende kriebel die ongeduldig wacht tot deze weg is; wat-na-de-kerst? Plannen genoeg, te over zelfs, maar hoe zit het met die vertraging?
Mag het nog donker zijn in de winter? Stilstaan bij dat wat ik (nog) ben, weer kan zijn en nieuw kan zijn? Ik probeerde het meermaals, dat vertragen; het lukt wel eens. Lang genoeg? Kijk ik vanuit de schaduw van mijn eigen licht hoe iemand anders het invult? Alsof het niet van mij was. Of ben ik geduldig genoeg om de vertraging eerst te voelen en dan te kijken?
Ik sta weer op. Er zijn nog onbetreden paden, ook na al die jaren van goede raad en nog betere bedoelingen en waarschijnlijk ben ik nu ondankbaar. Toch, dat onbetreden pad lonkt en ik betreed het zelf. Ik schud af onderweg, in dank voor het gezelschap, ik pak iets anders weer op. Onbekend komt op me af. Niet-af-te-schudden vergezelt me als een veilig maatje. Onderweg ontdek ik wel.
Misschien is het verwerpelijk voor deze en andere. Ik doe het toch, en word lichter en frivoler. Want als er één persoon is die ik mis, soms nog tegenkom en zie dat het goed is, die ik dan probeer met haken en ogen aan elkaar te houden en ik stap verder, met oppakken en afschudden en dank u zeggen, op pad naar die ene die ik nog steeds een beetje mis, verder te vinden en te weten, we zien elkaar weer, telkens een beetje meer, Mie, mezelf en ik.
“Dat is dan € 10,11 mevrouw.” Ik betaalde en dacht, wat een snelle ragebol ontrafeld zomaar aan de kassa.
“Prettige Kerstdagen voor u,” “Dank u, ook zo voor u.”
Ik herinner me vooral alle momenten dat ik NU was en ben en zal zijn. Misschien is dat vertraging?
Te koop met startprijs € 250,-. Voor de Warmste Week. Deze santouri.
Lees hieronder wat ik er voor DWW voor schreef:
Deze santouri zoekt een nieuwe plek. Wat zou het mooi zijn om hiervoor een goede prijs te krijgen van een zilveren iemand met een gouden hart. De santouri zelf kan dan zelfs misschien van dat gouden hart een kansarm muzikaal talent verblijden?
U kan bieden via de reacties. Andere commentaren die met dit aanbod niets te maken hebben, hoe interessant ook, zal ik voor deze ene keer niet toelaten. Hiervoor mijn excuses alvast.
Desalniettemin, als u iemand kent, die iemand kent, die deze santouri een echte nieuwe thuis kan geven, geef het door aub!
Een beetje met het beeld van mijn moeder in mijn herinnering die zich voor kansarmen inzette.
Als bijna alles over Kerst, eindejaar, warmte en vertraging, licht en donker, stilstand en gezelligheid, saamhorigheid en solitude opzoeken geschreven is, wil ik me nog even onderdompelen in mijn eigen jaaroverzicht. Hopelijk nog voor de lente 😉
Overigens gaat de schrijfdiscipline nog dagelijks door. Wie weet, binnenkort weer iets in mijn Woordenrijk.
Hoe u het ook viert, als u het viert, wat u ook doet of laat, en dat zo ook voor het komende jaar, ik wens u Uzelf zijn toe. Ik wens ons allen de ruimte te vinden waar dat kan!
Yes, you scan. ‘Yes, you scan!” zag ik vaak in de tram. Scan je bus/tramkaart.
Yes, they scan. Dat heb ik vandaag weer gevoeld. Van boven tot onder, van binnen tot buiten en in nog allerhande richtingen, in het ziekenhuis, met PET. Vooraf eten en, behalve water, drinken is verboden. Rustend afwachten op een bed is geboden.
Vijf voor twaalf ver voorbij en grommend van de honger, snakkend naar warme sterke koffie, zak ik weg op het busstoeltje in twee maal 90° hoek. In mijn hoofd schrijf ik mijn volgende blog. In mijn buik blijft het grommen en veel later dan vijf voor twaalf leg ik eerst het gegrom het zwijgen op, spoel het door met straffe koffie en open weer mijn Woordenrijk. Daar zet ik vooral de pennenvruchten van de academie, waar ik les volg neer. Mijn woorden scannen voor eigen amusement aldaar is niet verboden. Van flierefluiters, over gepretendeerde monologen, spannende (?) verhalen, tot gedichtenpogingen en wat nog volgt.
Amuseert u zich vooral 😊
De DaVinci code krijg ik vrijdag te horen.
foto’s: De Lijn, van de campagne in 2017; de klok: in het ziekenhuis tegen de muur; DaVinci: de gang naar de dienst ‘Nucleaire geneeskunde’ (Sint-Augustinusziekenhuis Wilrijk)
(Los – vast vertelseltjes… of van de hak op de tak)
Is de wereld om zeep?
Ik weet het niet maar het staat wel te gebeuren, over vijf miljard jaar. Dat weet ik uit een documentaire over het ontstaan van alles en dat alles weer zal verdwijnen. Iets met helium, water, zuurstof; wetenschappelijk dus. Zolang het universum er nog is, kunnen we gerust zijn.
Zolang het universum er nog is, voel ik beweging; planeten van ons en menig ander heelal, de wezens en andere natuurfenomenen die het bevolken nog vijf miljard jaren… *
Intussen in dit jaar, in dit leven,
Ik heb zo mijn meditatieve momenten, zoals ik gisteren aanhaalde in Mijn*Woordenrijk.
Of, zoals een maandje geleden, een boek lezen in de trein. Waar zou je anders zijn in kunnen zijn, het voorbijglijdend landschap buiten beschouwing gelaten? Ik was in Ierland, in die trein tussen Antwerpen en Gent en later omgekeerd. Er was even niets anders. Af en toe, heel vaag drong een éénrichtingsgesprek tot me door. Een andere reiziger, blijkbaar verbolgen over het feit dat de trein wegens werken op de lijn, een omweg maakte. “Allez, ’t is altijd hetzelfde hé.” Draagbare telefoons kunnen veel verdragen.
Treinsgewijs naar Oost-Vlaanderen waar er andere, iets drukkere, momenten waren. De verjaardag van de nu Tiener geworden. Zij die op een dag Nina Derwael zal verslaan al zegt ze zelf “Maar nee!” en dan lacht ze eens. Die andere hier-en-nu momenten in gesprekken, in lachen, Fl. op mijn schoot terwijl ze uit mijn glas drinkt. Haar flesje is niet groot genoeg. Het buiten zitten, in een heuse tuin, de joelende kinderen, de pakjes opendoen, dat blije gezicht, het wemelde van de hier-en-nu momenten.
Ik heb ook in mijn verleden gezeten. Dat begon met de jarige Tiener en haar betovergrootmoeder (langs mijn moeders kant), die op dezelfde dag geboren zijn. Dat wist mijn vader wist te vertellen. Als zit er meer dan een eeuw tussen. Een rinkelend belletje spoorde me aan in oude foto’s en de stamboom te kijken, voor zover ik die nu heb. De vrouwelijke lijnen van stambomen, die blijken toch moeilijker te vinden … Is dit een wordt-nog-vervolgd-verhaal?
Vannacht werd ik plots klaarwakker. Het was zo licht in de kamer dat ik dacht dat ik me zwaar verslapen had. De wekker vertelde iets anders. De bron van licht vond ik buiten. De Volle Maan scheen nog volop, doorheen twee laagjes gordijn.
Ziet u wel? Het universum leidt je niet om de tuin. (al zal dat in deze buurt enkel een stadstuintje zijn bij deze of andere buur)
Ik heb ook nog een vraag, weet iemand van wie dit schilderij is? Ik vond het, geloof of niet, in de Kringloopwinkel. Via google vond ik nog niemand…
* Ik doe niet aan wetenschappelijke research. U raadpleegt best echte wetenschappelijke artikels, documentaires etc indien u de correctheid zoekt.
Op reis naar Ithaka 