Mijn verrassende zomerzoektocht.

Er was mijn zomerbuddy. Een mevrouw van Syrië. Ze is gevlucht. Hoe ze gevlucht is, weet ik niet. Naar ik verstaan heb, viel het mee. Maar zeker weet ik het niet. Wat is ‘meevallen’ overigens? Dat ze het zgn. geluk gehad heeft om niet aan een mensensmokkelaar overgeleverd te zijn? Over cultuurverschil gesproken. Het was twee weekends geleden Offerfeest. Of dat gevierd wordt, met heel de familie en de vrienden die ze in België en Nederland heeft.

Ze woont met haar familie in Antwerpen maar heeft nog familie in Syrië.

Afgelopen maandag zag ik haar de laatste keer. Ze was optimistisch, ze zag er gerust uit. Haar papieren zijn in orde om verder les te volgen, al was ze wat ongerust omwille van het niveau waarin ze zal belanden, maar daar zou ze nog naar informeren. Het is wel mooi om te zien, hoe ze dat zelf allemaal wil weten en ervoor zorgt. We zijn die laatste keer in het Stadspark geweest, hebben er even rond gewandeld en zijn dan op een bankje gaan zitten, praten en praten, zij over haar leven in Syrië, in Antwerpen, wie er nog ginder is en wie hier. Ik vertelde over mijn familie. En opeens werden er foto’s van elkaar bekeken. Ze had een mooie uitdrukking voor ‘geluk zij met u’ toen ze die foto’s bekeek van mijn vaders negentigste al weet ik het zelf nu niet meer. Arabisch lijkt me een heel rijke taal. Het schrift alleen al, de uitspraak, en verder raak ik niet. Over de grammatica en zinsbouw weet ik niets, het lijkt me wel inspirerend om zo te schrijven. Gevoelens en gedachten worden op een heel ander manier uitgedrukt, vermoed ik.

Ook al hebben we elkaar maar drie keer gezien (eigenlijk is het de bedoeling van vijf keer), het was een fijne ervaring. Een vrouw vol verhalen, optimistisch en toch realistisch, ze vertelde over haar dochter die een universitair diploma had en hier alles en nog wat moest doen om aan de slag te raken in een winkel. Eén van mijn nichtjes heeft dezelfde naam als haar dochter.  De vorige keren probeerde ik aan te leren, en daardoor heb ik maar half geluisterd. Het is bevrijdend om te ontdekken dat je niets hoéft te be-tekenen voor iemand. Dat was de ontdekking voor mij, ik teken mezelf niet aan haar voor, maar luisterde gewoon naar haar en volgde mijn eigen gevoel hoe ik erop reageerde. Gewoon zonder franjes, ik met veel niezen en zij met zoeken naar woorden, die ze meestal ook vond. Ze vroeg een keer of het goed was, het woord dat ze had voor overstappen, ‘wisselen de tram’, zo zei ze het. Dat is perfect verstaanbaar. Intussen heb ik nog wat tramlijnen leren kennen en zelfs een mening over scholen in Antwerpen. Ik ben hier nooit naar school geweest, maar ze vertelde wel dat haar kleinkinderen ’s morgens een tijdje op de tram zitten omdat het daar een betere school is dan dichter bij huis. Ooit kreeg ik haar zoon aan de lijn, die voor haar belde. Sprak perfect verstaanbaar Nederlands. En wie valt over woordvolgorde in een zin, als je de boodschap, de reden waarom hij belt, mee hebt? Ik niet (dat is ook nieuw, nu ja, nog een beetje na mijn jaren praktijk in de logo), ik wilde de boodschap vast hebben, want die ging over praktische afspraken.

Het was als een weg zoeken die ons dichter brengt, zodat we elkaar op een keer écht goed verstaan.

Ik hoorde haar graag Arabisch praten, iets dat ze doet terwijl ze naar een Nederlands woord zoekt. Zoiets als ik doe bij het zoeken naar een Grieks woord (of Frans van tijd tot tijd). Ik ken al twee Arabische woorden (wauw). Mooie woorden.

Het inspireert me op een fijne manier om nog meer van dit vrijwilligerswerk te doen. Dat individuele ligt me wel. Op een keer….

Verder is er ‘ons’ Crea-groepje, overgebleven van de serie workshops ‘Creatief dagboek’ die ik in het voorjaar gevolgd heb. Ik schreef er toen over. Dat zijn fijne samenkomsten. Verhalen zijn er om verteld te worden, voor jezelf of anderen of allebei. De keuze is vrij. De verhalen blijven ook daar, waar we ze verteld hebben. Knus en veilig. Ook al zou ik graag verhalenvangster zijn en die dan … ach, neen laat maar. Dat is mijn plaats (nu nog) niet.

Degene die ons altijd uitnodigt, pakt dat overigens heel goed aan. Het is rustig, geen verwachtingen en toch goed geleid. Er is altijd een fijne opdracht, die ons aanzet tot uiten, op papier, met kleuren, met woorden, met schrijven. Dat wat het doet met mij is de focus! Wat je ook doet, waarover het ook gaat, er is een focus. Hierdoor raakt mijn hoofd een beetje opgeruimd. Ik merk stilaan dat ik dingen, hoe klein ook, kan loslaten, het moet niet allemaal, dat drukke leven. Laat me maar aan de kant staan en mijn leven beleven. De triggers laat ik over me heen komen en ook weer weg glippen. Wat overblijft, daar doe ik iets mee of zelfs dat nog niet …

Hiermee sluit ik mijn zomeractiviteiten af, ik heb het gevoel dat ik aan het begin van de zomer mezelf veel teveel dingen heb opgelegd en ze hebben me verplicht! De gedachten, bedoel ik, de dingen die ik me zgn. vrolijk vooruitziend heb voorgenomen. Maar dat is niet zo. Dat was niet wat ik te doen had, en al die keren dat ik me slecht voelde en activiteiten afzegde, zowel fysiek als mentaal, was een teken. Dat teken dat ik niet meer negeer!

Daarom dat ik veel minder vaak om FB te zien ben. Even in mijn leegte kruipen, dat werkt verhelderend. Nu schrijf ik er niet over, ik beloof ook helemaal niets. Het is alleen iets dat ik aanvoel dat ik te doen heb, in mijn vrijheid.

Leef gezond! … en de rest heb ik ook al vaak verteld (zondigen mag 😉 )