Ik schreef er vorig jaar en daarvoor ook al over. Zoals vele dingen, zou het overbodig moeten zijn. Hierbij denk ik aan huidskleur, geaardheid, godsdienst, zelfs kleur haar, bril, kledij, gewicht, … Verbaasd ben ik soms; bestaat het nu nog altijd? Houden mensen zich dáár mee bezig? Blijkbaar wel: https://kieskleurtegenpesten.be/de-week/
Het blijft bij, hoe vergevensgezind ik ook ben geweest tegenover pesters. Het gevoel bekruipt me soms nog; me de mindere voelen, niet goed genoeg zijn, aan de kant geschoven, soms zelfs van mezelf afgepakt. Zouden pesters jaloers zijn? Ik vroeg me zelfs af hoe zoet pesten zou smaken. Alleen was ik nooit vlug genoeg en die ene keer dat ik het eens probeerde – ik hoorde ook al eens graag in een groep thuis – werd ik terecht gewezen. Tja …
Het is niet makkelijk om hierover te schrijven, naar buiten toe. Als het weer opduikt, zelfs zonder directe aanleiding, schrijf ik losse dingen op, zomaar om het een plaats te geven. Letterlijk, woordelijk en getekend in mijn ‘Creatief dagboek’ (nog steeds in gebruik, al is het af en toe, in combinatie met mijn meditatie schrijfboek). Het werkt, ik laat los en ben Miezelf die is zoals ze is. Gelukkig maar!
Wat ik denk, is dat in de pester vaak veel ongemak zit en hij/zij zich verstopt voor zichzelf. Vergeven zal ik doen, vergeten echter staat meer gelijk aan plaatsen en verder stappen. De pester in mijn leven toelaten, dat niet meer.
Ik wens de initiatiefnemers heel veel succes toe! Ik wens de gepeste kinderen en volwassenen heel veel moed om hier bovenuit te groeien en de pesters zelf wens ik een gevoel van zelfkennis, een luisterend oor en veiligheid toe zodat de agressie die ze opkroppen een beetje verzacht en wegebt. Misschien zelfs tot inzicht stemt?
Dit is wat ik op een keer voelde toen ik in mijn pestgeheugen dook:
je hoeft er geen talent voor te hebben om het toch te doen, proeven bedoel ik, van tekenen 🙂
Bedankt om te lezen. Enkel rozengeur en maneschijn maakt van mijn berichten te veel schone schijn 🙂
Ik zei het al, ik heb nog plannen met mijn blog. Een rubriek ‘Iemand anders’ woord’. Dit is de achtste. Met dank voor de toezegging van het delen. Nog iets praktisch: de onderstreepte woorden aanklikken helpt om naar de site of blog in kwestie te gaan.
Uit: JoeyBrown.be
Deze dame leerde ik kennen via haar boek, ‘Schrijven naar Bewustzijn’. Dat was in augustus 2019. Ik schreef er HIER al over. Haar website met blog is heel uitgebreid, heel toegankelijk om te lezen. Geen dure woorden. Dat bevalt me wel.
Haar boek heb ik inmiddels bijna uit. Ik worstel er niet mee, ik laat het moment, om aan het laatste deel te beginnen, zich aandienen. Momenteel voel ik me comfortabel in mijn bubbelig bestaan, waarin ik vooral innerlijke rust wil.
Voor velen is haar methode een mijlpaal geweest in zelfontdekking en ook voor dié persoon te gaan. De methode lijkt eenvoudig. Wat bij mij aanvankelijk een ‘redmiddel’ leek, bleek een pad te worden. Ik was dus blij met enkele online schrijfdagen. U heeft in elk geval niet veel nodig, een pen en een schrijfboekje, schriftje, iets van papier.
Intussen doe ik het bijna dagelijks, zoals mijn eerste tas koffie drinken. Het is een moment écht bij mezelf zijn. De koffie is lekker, mijn boterham smaakt (in tegenstelling tot wat moet ik allemaal doen vandaag?). Ook al lijkt het dat ik ‘zoveel tijd heb’, ik weet dat het niet zo is. Dat was een ontdekking. Die vierentwintig uren per dag heeft iedereen. Wat ik ermee doe, kies ik. Persoonlijk gaat het over grenzen en eigen keuzes (laten) respecteren. M.a.w. ik kan niet bepalen wat anderen van mij vinden, enkel kiezen wat ik ermee doe.
Ik vind het zelf heel fijn om nog eens te kijken naar dat kind dat ik was, mijn reacties van toen en nu, wat ik intussen losgelaten heb en wat ik graag nog meeneem. De eerste keer vond ik het raar, voelde ik me geforceerd en afstandelijk, maar enkele foto’s van mezelf hielpen en het lukte om contact te maken met mijn innerlijk kind. Er kwamen enkele verhalen naar boven borrelen die ik in een fictief verhaal stak. Wie weet ooit voor publicatie.
Welk vuur zag ik toen?
Brave schoolfoto.
Voor mij is schrijfmeditatie echt mijn dagelijkse vitamine, een manier om de wereld buiten mijn bubbel houden, ook op mindere dagen.
Nog iemand die het hierdoor voelt kriebelen? Houdt u zich niet in. Er is een groot aanbod.
Mocht omwille van welke reden ook dit bericht ongepast zijn, meld het mij aub. Hierbij richt ik mij dan vooral tot de blogster/blogger.
Omdat ik vaak de dag begin met een woord en daarover schrijf, wat het een en ander lostrekt in mezelf, wil ik over mijn jaar in enkele woorden vertellen. Van onbeschreven naar volgekrabbeld…
Eenzaamheid: En waarom niet? Het is beangstigend, dat is waar. Toch heb ik er van geleerd. Onder dat eenzame bange laagje zit een rustige donkere plaats, waar ik vanalles tegenkom dat ik (her)ken en aanvaard, erken zo u wil. Verder hoeft het me niet te bepalen. Ik heb het gezien, dat is genoeg.
Verdriet: dat was er ook, soms om mijn vader, hem zo te zien terwijl zijn wereld elke dag wat kleiner wordt. Zonder boeken maar nog met veel kennis, zonder borreltjes maar nog met humor, zonder brievenbus, maar nog met het Belangske elke dag.
Voor de weggevallen lotgenoten. Afscheid nemen is ook erkenning van de cirkel van het leven, dat voor sommigen van ons een leven met een tijdbom is.
Voor gemiste kansen en ontmoetingen, voor opgelegde grenzen, voor energieloze dagen,…
Ontdekking
Als er iets is dat mijn jaar typeert, is ontdekking er zeker bij, zoals ‘De ontdekking van de honing.’ (Toon Tellegen).
Mijn honing dit jaar is schrijven. Dat ging van schrijfmeditaties (Joey Brown) over workshops allerlei (Wisper en Schrijven en schrappen, maar ook wedstrijden en een project ‘Acqui estoy’ tussen Nederlandstaligen en Spaanstaligen, Azertyfactor…) naar herontdekkingen van eerdere schrijfsels van mijn hand. Ik ben echt weer gaan grasduinen in wat ik in mijn leven geschreven heb en er zitten heerlijke herinneringen tussen. En natuurlijk deze blog, waar ik nog enkele plannen mee heb.
De ontdekking van luisterboeken, te danken aan twee mede-schrijfsters, de ene ontmoet in café ViaVia (toen nog geopend voor publiek), de andere online tijdens een workshop. Ze schreef hierover in haar blog. Het maakte dat ik me abonneerde op Storytel. Mijn eerste luisterboek is bijna uit. Met grote bewondering voor diegene die niet de keuze heeft om met de ogen te lezen. Wat een concentratie vraagt het.
De verwondering van gelezen te worden en zelfs goed bevonden 😊
Het was ook de (her)ontdekking van het kleine gebaar. Een kaartje, een berichtje, een verrassing, zomaar een lach, een kinderhandzoentje tot het kleine altruïsme. Voor mij was dat naar de nieuwe Antwerpenaren, waar ik voor twee mensen zomerbuddy mocht zijn. De contacten gingen vooral via Whatsapp. Zo konden de inburgeraars toch nog de kennis van hun Nederlands blijven oefenen en verbeteren. In het najaar mijn wekelijkse ontmoeting met kinderen die verblijven in het opvangcentrum van Fedasil, eenvoudigweg begeleiden in het huiswerk. Er straalt een enorme wilskracht uit van de kinderen, de volwassen bewoners en de medewerkers. Heel mooi om in het klein te mogen meemaken. Zolang er huiswerk is…
Dankbaarheid
Voor alle verhalen waar ik mee naar mag kijken.
Voor alle verbindingen; die er al waren en bleven bestaan, op een andere manier waarin delen de vreugde verdubbelde en de ellende halveerde. De nieuwe die ontstonden ondanks de beperkingen die vanbinnen en vanbuiten opgelegd werden.
Voor alle loslaten dat soms nodig was, rondom mij en binnenin mij. Het geeft weer plaats en kracht. Ontdaan van wat niet nodig is, aanvaarding voor wat niet anders is en (zo ongeveer) tenslotte, mijn grenzen zelf respecteren. ‘Wat mot dat mot’ of het nu onstuimig is of gedoseerd.
Voor het nieuwe leven in de familie. Twee nog wel. Twee prachtige meisjes die ervoor kozen in onze familie geboren te worden.
Mijn wens voor u
Ik wens iedereen vooral veel kracht om te doen wat er te doen valt,
Om, als dat moet, in het donker te wachten tot het licht weer lokt.
Ik wens iedereen rust, stilstand om te kijken en te zien wat er echt is.
Ik wens iedereen weer een beetje zichzelf worden om dan toe te happen naar wat zich aandient.
(met een extra 😉 naar een M. Neem aub die pottenbakkers-draaischrijf weer vast).
En als vanouds, voor iedereen een hele fijne uitloop naar een gezonde en liefdevolle aanloop.
Zelfs een boodschappenlijstje begint onbeschreven…
Op reis naar Ithaka 