Omdat ik vaak de dag begin met een woord en daarover schrijf, wat het een en ander lostrekt in mezelf, wil ik over mijn jaar in enkele woorden vertellen. Van onbeschreven naar volgekrabbeld…
Eenzaamheid: En waarom niet? Het is beangstigend, dat is waar. Toch heb ik er van geleerd. Onder dat eenzame bange laagje zit een rustige donkere plaats, waar ik vanalles tegenkom dat ik (her)ken en aanvaard, erken zo u wil. Verder hoeft het me niet te bepalen. Ik heb het gezien, dat is genoeg.
Verdriet: dat was er ook, soms om mijn vader, hem zo te zien terwijl zijn wereld elke dag wat kleiner wordt. Zonder boeken maar nog met veel kennis, zonder borreltjes maar nog met humor, zonder brievenbus, maar nog met het Belangske elke dag.
Voor de weggevallen lotgenoten. Afscheid nemen is ook erkenning van de cirkel van het leven, dat voor sommigen van ons een leven met een tijdbom is.
Voor gemiste kansen en ontmoetingen, voor opgelegde grenzen, voor energieloze dagen,…
Ontdekking
Als er iets is dat mijn jaar typeert, is ontdekking er zeker bij, zoals ‘De ontdekking van de honing.’ (Toon Tellegen).
Mijn honing dit jaar is schrijven. Dat ging van schrijfmeditaties (Joey Brown) over workshops allerlei (Wisper en Schrijven en schrappen, maar ook wedstrijden en een project ‘Acqui estoy’ tussen Nederlandstaligen en Spaanstaligen, Azertyfactor…) naar herontdekkingen van eerdere schrijfsels van mijn hand. Ik ben echt weer gaan grasduinen in wat ik in mijn leven geschreven heb en er zitten heerlijke herinneringen tussen. En natuurlijk deze blog, waar ik nog enkele plannen mee heb.
De ontdekking van luisterboeken, te danken aan twee mede-schrijfsters, de ene ontmoet in café ViaVia (toen nog geopend voor publiek), de andere online tijdens een workshop. Ze schreef hierover in haar blog. Het maakte dat ik me abonneerde op Storytel. Mijn eerste luisterboek is bijna uit. Met grote bewondering voor diegene die niet de keuze heeft om met de ogen te lezen. Wat een concentratie vraagt het.
De verwondering van gelezen te worden en zelfs goed bevonden 😊
Het was ook de (her)ontdekking van het kleine gebaar. Een kaartje, een berichtje, een verrassing, zomaar een lach, een kinderhandzoentje tot het kleine altruïsme. Voor mij was dat naar de nieuwe Antwerpenaren, waar ik voor twee mensen zomerbuddy mocht zijn. De contacten gingen vooral via Whatsapp. Zo konden de inburgeraars toch nog de kennis van hun Nederlands blijven oefenen en verbeteren. In het najaar mijn wekelijkse ontmoeting met kinderen die verblijven in het opvangcentrum van Fedasil, eenvoudigweg begeleiden in het huiswerk. Er straalt een enorme wilskracht uit van de kinderen, de volwassen bewoners en de medewerkers. Heel mooi om in het klein te mogen meemaken. Zolang er huiswerk is…
Dankbaarheid
Voor alle verhalen waar ik mee naar mag kijken.
Voor alle verbindingen; die er al waren en bleven bestaan, op een andere manier waarin delen de vreugde verdubbelde en de ellende halveerde. De nieuwe die ontstonden ondanks de beperkingen die vanbinnen en vanbuiten opgelegd werden.
Voor alle loslaten dat soms nodig was, rondom mij en binnenin mij. Het geeft weer plaats en kracht. Ontdaan van wat niet nodig is, aanvaarding voor wat niet anders is en (zo ongeveer) tenslotte, mijn grenzen zelf respecteren. ‘Wat mot dat mot’ of het nu onstuimig is of gedoseerd.
Voor het nieuwe leven in de familie. Twee nog wel. Twee prachtige meisjes die ervoor kozen in onze familie geboren te worden.
Mijn wens voor u
Ik wens iedereen vooral veel kracht om te doen wat er te doen valt,
Om, als dat moet, in het donker te wachten tot het licht weer lokt.
Ik wens iedereen rust, stilstand om te kijken en te zien wat er echt is.
Ik wens iedereen weer een beetje zichzelf worden om dan toe te happen naar wat zich aandient.
(met een extra 😉 naar een M. Neem aub die pottenbakkers-draaischrijf weer vast).
En als vanouds, voor iedereen een hele fijne uitloop naar een gezonde en liefdevolle aanloop.
Op reis naar Ithaka 