Ik zei het al, ik heb nog plannen met mijn blog. Een rubriek ‘Iemand anders’ woord’. Dit is het negende. Met dank voor de toezegging van het delen. Nog iets praktisch: de onderstreepte woorden aanklikken helpt om naar de site of blog in kwestie te gaan.
Uit: www.btersago.com
Als u Griekofiel bent, als u alles wil weten wat zich in Griekenland afspeelt, ga dan even daar op bezoek, die website. Ook als u niet álles hoeft te weten of kan gelezen krijgen, er is vast iets bij dat u kan aanspreken. U hoeft niet eens Griekofiel te zijn om de begeestering te voelen die in deze blog zit. Wie vlot Grieks verstaat, zal de ene of andere doorverwijzing naar een filmpje, krantenartikel of wat anders zeker appreciëren. Actueel staat, zoals pandemisch (uit het Grieks, wat anders?) de C-crisis vaak in de kijker, van maatregelen tot de laars eraan lappen (vooral door diegenen die deze regels verordenen).
Ik koos echter voor dit*bericht van een dikke acht jaar geleden, over Yiannis die dakloos werd. Het werd toen op Een in het journaal uitgezonden. De link van toen leidt u naar de hedendaagse pagina. Ik vond het nieuwsbericht zelf niet meer terug maar ik herinner me het wel nog goed. Zijn twitteraccount vind ik ook niet meer terug en ik vrees dat hij in de vergetelheid is geraakt. Het eeuwige dilemma, in hoeverre blijf je iemand echt helpen?
Het trof mij toen om, zelfs voor mezelf, onbekende redenen. Door de ‘individuele’ hulp zoals toen op poten werd gezet, en ik wilde bekend maken, kreeg ik hier en daar het een en ander nogal rauw in mijn gezicht gesmeten; waarom zou ik toch een individu voortrekken als er al ‘zoveel’ hulp naar Griekenland ging? Gelukkig waren er maar enkele moddergooiers.
Anderen waren gelukkig wel – zonder voor- of tegenargument – mee enthousiast om te doen wat ze konden. Gewoonweg iemand helpen als dat nu eenmaal op je pad komt… meer was het niet. Niemand waande zich een reddende engel. Het trieste eraan is dat het ooit stopt. Ikzelf ook en toch denk ik er nog af en toe aan en vraag me af hoe het met hem gaat, wat er met hem gebeurd is.
Dit bericht is voor mij een getuigenis over een schrijnend bestaan als gevolg van hoe een beleid (op welk niveau ook) crisissen uitlokt die niet hoeven te bestaan. Eén ding is heel waar over leven: het is onvoorspelbaar; het een en ander kan echt iedereen overkomen. Eén iemand uit de vergetelheid halen als die zelf hulp vraagt, zelfs maar voor even, is alvast wat warmer.
Heel vroeger waren de berichten vanzelfsprekend luchtiger, vrolijker, weetjes over gewoontes en tradities… Ik ging op zoek naar zo’n artikel. Ik kan terug tot 2005 nog voor de bankencrisis die Griekenland op een wel heel grote strafbank zette. Dit*bericht gaat over Grote Donderdag, die net voor Pasen. Is het gewaagd om dit net nu, in gevaarlijke besmettingstijden, toch mee te geven? 😉
ps. foto bovenaan, dit – zeer interessante – boek is nog steeds te koop. Ik heb het ook al in de bibliotheek zien staan.
Mocht omwille van welke reden ook dit bericht ongepast zijn, meld het mij aub. Hierbij richt ik mij dan vooral tot de blogster/blogger.
Op reis naar Ithaka 