Het is een jaar waarin ik ronde verjaardagen, gewone en ook netjes-tussen-in-verjaardagen meer dan andere jaren. Zo’n jaar waarin er mensen op een andere tram stappen, een nieuwe voordeur krijgen – wat dan met die 10 achterdeuren? – of nog zo’n belangrijke verjaardag … 18! Van mensen die ik ken of waarvan ik het gewoon weet, waarvan ik het las of waarvan ik het feest mee vierde of nog zal meevieren.
De bijna twintigjarige, die voor haar eerste jaar psychologie met glans slaagde.
De achttienjarige, die haar middelbare studies mooi afsloot, besluit om een sabbatjaar in te lassen en te werken vooraleer ze verder gaat met studeren. Zo slim!
Ik ken verschillende mensen die gewoon zomaar zeventig geworden zijn. Iedereen doet dapper voort op zijn/haar eigen manier.
Een zus van mij, pats boem, zestig. Dat wordt nog gevierd …
Dit jaar is er in onze familie een wel héél respectabele leeftijd gevierd. Mijn vader werd negentig! Négentig! Nog één keer? 90 !!
Dàt werd gevierd. Hijzelf wilde het natuurlijk ook. Liefst niet té druk. Zo’n feest gaat dan aan de jarige te snel voorbij zonder echt iets op te nemen.
Dit hebben we voorbereid:
Mijn vader koos de locatie. Hij koos voor een zaal in het Limburgse zuiden. Helemaal tussen de velden, fruitbomen in het glooiende intens groene landschap. Daar waar kinderen veilig kunnen buiten spelen en volwassenen rustig kunnen genieten. Intussen heeft iedereen verse buitenlucht.
Als daar al veel tijd voor was, want ondanks het algemeen rustige karakter van onze familie, wilden we deze verjaardag ook memorabel maken. Op een manier zoals wij dat kunnen, zoals we dat vroeger in veelvoud ook al deden.
We zijn vooraf, met enkelen mee gaan bespreken wat er mogelijk was qua menu, lengte van gebruik van de zaal, tijdschema, enz. Dat verliep vrij vlot. Ik ben één keer mee geweest met mijn vader, zussen en een broer. De andere keren zijn mijn zus en broer gegaan. De praktische regeling van het feest kunnen zij veel beter. Het gaat wel over belangrijke beslissingen, afspraken die allemaal achter de schermen gebeuren, ogenschijnlijk vanzelfsprekend, maar àls er iets fout loopt, wordt het pijnlijk. Het verliep gelukkig – dankzij hen en het fijne personeel aldaar – gesmeerd.
Dan de genodigden. Mijn vader koos dat ook. Niet zoveel als de vorige keer – toen hij 80 geworden is – en dat was fijn zo. Het bleef overzichtelijk. We zijn zelf al met zesenveertig, geteld van mijn vader tot en met zijn kleinste achterkleinkind.
Zijn gezin met verre uitbreiding. Er is een foto van gemaakt met een drone (dat is van degene die suiker in de erwtensoep doet … broer, als je dit leest, ik kan het plagen niet laten 😉 ). Ik ben zelf nog nieuwsgierig aan het wachten op die foto. Wie weet is dat Hollywood materiaal…
Van ons waren er maar twee niet aanwezig wegens werkzaamheden, er moet nu eenmaal door sommigen op zaterdag gewerkt worden, in winkels en in treinen.
Verder waren mijn vader zijn broers, zussen en schoonbroers en -zussen aanwezig en zijn eerste petekind.
Oh, en op het laatste nippertje ook nog een fantastische contrabasspeler (verbeter me als ik het fout heb), die met een muzikaal achterkleinkind meekwam.
Dat is al de praktische voorbereiding met uitbreiding de genodigden. Die uitnodigingen werden ontworpen door die middelste broer en door mijn vader goedgekeurd.
Nu nog de animatie ! Daar is ook heel wat voorbereiding aan vooraf gegaan. Het begon bij de familiale nieuwjaarsborrel in januari.
“Relax, geen stress, wanneer is dat feest? Oh in juli … als we eens afspraken in april …. “
Vanaf toen ging de bal aan het rollen, die zondag (of was het zaterdag) in april. Een programma opmaken … wie doet wat? Ik heb me heerlijk uitgeleefd met het schrijven van een liedje in het Hasselts dialect. Nu ja, liedje, de muziek bestaat al. Ik heb op die muziek een tekst geschreven.
We hebben ook een snijdersbank in elkaar gestoken. Mijn broer (de middelste) en ik zochten de foto’s die we geschikt achtten. Wel intens vond ik. Hier heb ik ook de tekst voor geschreven. Schrijf maar een fotoverhaal over je vader die negentig wordt, in achttien foto’s … Het doet wat met een mens.
Het feest zelf.
Het was niet zo warm met af en toe een regenbuitje en dat was goed. Te warm is niet fijn en we konden nog makkelijk buiten zitten. Buiten was ook de receptie met een speech van mijn oudste zus. Iemand moet serieus blijven in onze familie en zij doet dat goed. Heel raak overigens!
Tijdens de receptie en tussendoor zorgde een grote achterkleindochter met de contrabasspeler voor mooie jazzmuziek. Dat meisje kan zingen zeg. En die jongen kan spelen!
Verder mocht ik de animatie aan elkaar praten.
De eersten die voor animatie zorgden waren de achterkleinkinderen. De oudste hiervan, al volwassen intussen en aan de studie, is een cabaretier pur sang. Met haar beschouwing op ‘Bompa’ als oudste achterkleindochter. Dan kwamen de kleineren die, met hulp van een kleinkind een dansje opvoerden. Heel aandoenlijk wel, als je bedenkt dat ze helemaal niet samen geoefend hebben. Die kleindochter had met haar mama een dansje opgenomen en dat filmpje doorgestuurd naar iedereen die mee zou doen. Dan konden die kinderen thuis oefenen. Niet alle kinderen doen dit graag. Dat is allemaal oké. We hebben heel graag dat iedereen zich goed blijft voelen, ook die kleintjes.
Dan mochten de kleinkinderen. Hun nummer was denk ik, de topper van de namiddag. De prof muzikant van de familie had hen een Afrikaans lied aangeleerd. Ik begin niet te beschrijven hoe die voorbereiding gegaan is. Dat weten zij beter, maar ik zag hier en daar wel een ontroeringske, zoals ik zelf voelde. Het was heel overweldigend!
Na het hoofdgerecht waren wij aan de beurt, de kinderen. Even ging het fout met de muziek, verkeerd ingevallen, maar blijkbaar was er niemand die daar over viel (behalve ik) en werd het een knaller!!
Als afsluiter van ons zelf gemaakt programma kwam de snijdersbank. Wederom een – joelend – succes. De teksten wááerden geprojecteerd op een groot scherm. Dan konden de mensen meekijken en -zingen. Ik zong voor (denk ik) en de dochter van mijn grote zus begeleidde op haar accordeon. Er ontstond intussen spontaan een polonaise, die La. trok. Dat zag ik pas toen ze vooraan waren. Ze zat nog verstopt voor mij tussen de twee lange tafels. Dat was verrassend grappig.
Vivà vivà … Ls. is negentig jààr. Vivà vivà, Ls. is negentig jaar …
Er waren nog extra dingen die we voorzien hadden in geval van … een mooi Hasselts lied. Wie wilde kon ook meezingen. Onze wortels liggen daar en een uitspraak van een prof (vroeger toen ik zelf nog aan de studie was) ‘vergeet nooit waar je vandaan komt, wat je ook doet’, indachtig, kon het wel. Ook al wonen de meesten van de genodigden helemaal elders.
Wat we voorbereidden en niet deden … is niemand opgevallen 😊
Het was een feest met standing, zo zei mijn vader achteraf.
Naar het einde toe werden er veel foto’s gemaakt buiten. Iedereen wilde met mijn vader op de foto. Ik ook …. zonder mijne Griek en mijn vader precies ne Griek …
(er zijn omwille van vanzelfsprekende privacy redenen geen duidelijke veelvuldige familiefoto’s)
Op reis naar Ithaka 
Wat een voorbereiding, wat een samenwerking, wat een knalfeest moet dit geweest zijn! Een warme herinnering die iedereen zal bijblijven. Proficiat aan je kranige vader en nog vele jaren! 🥂
LikeGeliked door 1 persoon