Terug uit het kot komen, er werd zo naar uitgekeken, het verlangen groot, de mogelijkheden legio. Andere tijden zouden we misschien durven opperen dat er niet zoveel te doen is deze zomer. Het deert me niet. Wat niet kan, schud ik even uit mijn hoofd. Dat geeft plaats om te bekijken wat wel fijn zou zijn.
Bijvoorbeeld housesitting. Twee vliegen in één klap. Ik ben uit mijn kot en het huis is bewaakt. Althans voor de periode die ik ‘geclaimd’ had.
Wat een fijne week dat was, zomaar een tuin, zomaar de voeten in het gras zetten, zomaar buiten eten zonder me verplaatsen. In Hasselt geboren, weggegaan op negenjarige leeftijd om ‘op de boerenbuiten’ te gaan wonen, terug naar Hasselt, drie hoog (nooit een lift gevonden 😉) om dan naar Antwerpen te gaan (één hoog, gelukkig is er geen lift). Na een half leven zonder tuin, zijn deze dagen een ware luxe, een landing in Utopia.
Aarden in Wondelgem 
Ook al is dit een flink bewoonde wijk, er is zeker nog genoeg groen om echte zuurstof in te ademen. Genoeg ruimte om zonder de buren te storen buiten te bewegen. Genoeg veiligheid om zonder hoofdpijn van het oppassen voor racers, over de straat te lopen. Als ik ooit… maar ooit is er niet. Er is NU.
Gent is hier niet ver weg. Twintig minuutjes met de tram en ik zat in het centrum. Lanterfanten is een werkwoord. Al lanterfantend kwam ik op inspiratie om dingen te gaan doen of te bezien. Zo zijn er nog plannen (wanneer later weer NU wordt). Ik ging naar de tentoonstelling van Frida Kahlo. Foto’s nemen van de foto’s die werden tentoongesteld was verboden. Dat doe ik sowieso niet. Dat biedt ruimte en tijd om te bekijken en op te nemen wat me aansprak.
Mijn zicht in mijn studententijd 
Er was maar één donkere wolk 
Graventijd
Veggie op de Korenmarkt
Ik heb in Wondelgem ook mijn nieuwe nichtje ontmoet. Ze is inmiddels al bijna 8 maanden, maar wat een vrolijk meisje. Alsof we elkaar al van bij haar geboorte elke dag zien, zo vertrouwd voelde het. Zoveel vertrouwen had ze zelf want ze bleef zonder problemen een dagje bij mij. Alsof ze het aanvoelde dat ik naar buiten moest, stuurde ze ons wandelen en daar viel ze dan toch in slaap. Alsof dat haar de rust gaf die ze nodig had om prikkels los te laten en te slapen.
Kijk! Dat zijn wij… 
Kijk! Ik kruip… bijna. 
Middagdutje
Rondom waar ik logeerde was er ook genoeg wandelplezier mogelijk. Daar heb ik dan ook gebruik van gemaakt.
Heerlijke wind 
Ik waaide even mee 
Een klein stationnetje 
Met fit-o-meter voor een hond (die al verder was) 
Met het vastomlijnde idee dat ik hier zeker terugkom, dagreis of nog een korte house sitting vertrok ik weer. De Lijn deed het goed, de spoorwegen ook, zelfs mijn benen en schouderspieren (er zat iets meer gewicht in mijn rugzakje bij het naar huis gaan) deden mee.
In de stad, meer landelijk, … het heeft beiden zijn charmes, ik heb niet eens een voorkeur. Ik had en zal nog hebben, de luxe om eens af te wisselen.
Twee dagen later was de Bewegingsdag van Melanoompunt. Toch weer iets om naar uit te kijken. En van die dag mag u binnen heel kort mee genieten.
Bedankt om te lezen. Het gaat u allen goed 😉
Op reis naar Ithaka 