Het leven als monsterpatiënt in behandeling gaat vrij traag … zelfs voor deze Limburger. Gelukkig zijn er niet meer zoveel echte slechte dagen, maar de actieve dagen van voorheen (lees : meestal gestreste dagen … ) zijn er nog niet bij. Lezen en schrijven zijn dan heel welkom, zeker als verpozing tussen het ‘verstandig-actief’ en ‘plezant-actief’ door.
Naar aanleiding van wat ik aan het zoeken was in mijn dagboek bij mijn vorig blogbericht kwam ik dit tegen, dat ik enkele dagen na die kleine ingreep schreef. Nog steeds actueel, helaas :
Als we nu eens de bedelaars echt uitsluiten
Als we nu eens naar hun verhaal luisteren
Als we nu eens de vluchtelingen in kooitjes zetten
Als we nu eens naar hun verhaal luisteren
Als we nu eens de zorgenkinderen in een instelling plaatsen
Als we nu eens naar hun verhaal luisteren
Als we nu eens de werkzoekenden goed afstraffen voor hun werkloosheid
Als we nu eens naar hun verhaal luisteren
Als nu ook maar ineens die zieken, die zwakkeren, onthielden van een zeker basisrecht
Als we nu eens naar hun verhaal luisteren
We zouden ontdekken dat we niet moeten, wel dat we kunnen, dat zij kunnen, dat zij willen, dat zij ook zijn, zijn.
De Barbaren van Kavafis, waar iedereen zo bang voor was, die zijn toch ook nooit gekomen …
11 april 2017
Op reis naar Ithaka 