Een bewogen bewegingsdag.

Naar jaarlijkse gewoonte organiseert Melanoompunt een Bewegingsdag. De vorige keer was in 2019.

Dit jaar mochten we weer samenkomen en na de wandelzoektocht in Gent (Le*Bateau ) had ik er reuzeveel zin in om weer mee te doen aan een ontmoetingsdag in het teken van beweging! Dat is goed voor iedereen.

Deze bewegingsdag ging dit jaar door in Oud-Heverlee. Er werden verschillende trajecten uitgezet, om te wandelen (een lange en korte wandeling), te mountainbiken en te roeien (afvaart van de Dijle) met aanvullend een wandeling terug naar de ontmoetingsplaats. Deze laatste werd me gevraagd om te leiden. Vooraf ben ik zelf de route gaan wandelen die aansluitend op de afvaart van de Dijle zou komen.  De afvaart zelf zou ik die dag ontdekken.

De organisatie van die hele dag vroeg enorm veel voorbereidingswerk. De activiteiten bepalen, een locatie zoeken waarbij we buiten konden zijn, catering, sponsoring, helpers ter plaatse (verwelkoming met bubbels, instructies voor de verschillende groepen…) noem maar op. We kregen ook een polo-shirt van Melanoompunt. Als ik een hoed op had die op mijn hoofd paste, nam ik hem zeker af voor zoveel inspanningen. Zeker met nog last-minute aanpassingen hier en daar.

Aangezien ik mee was met de roeiers, heb ik niet zo’n overzicht van de andere ploegen. Naar wat ik hoorde achteraf had iedereen toch een fijne dag gehad. De weergoden waren ons ook goed gezind, al zeker gedurende de activiteiten.

Zoals ik zei, ik had nog niet eerder zo’n afvaart gedaan. Het enige bootje waar ik, lang geleden, in zat, was er eentje in Griekenland bij het bezoeken van een grot. Sportief ben ik ook al niet, maar bewegen doe ik wel graag, rustig aanhoudend tempo dat een hele tijd vol te houden is, althans dat wandelen…

In de kano’s werden we verdeeld met twee, drie of vier. Het roeien ging nogal stuntelig, al deden we alle drie ons best, we waren niet op elkaar ingespeeld. Theorie (die we zeker voldoende gekregen hadden vooraf) en praktijk zijn twee heel verschillende dingen. Halverwege kieperde onze boot om en wij kieperden mee. Dat was koud!

Gelukkig hadden de deelnemers van de andere kano’s meer ervaring en werden we snel geholpen. Zo goed en nog beter als kon verdeelden twee van ons zich over andere kano’s. De derde samen met iemand anders stapte terug in de onze. De afvaart verliep verder rustiger. Ik mocht passagier zijn en kreeg een vest om de luchtstroom van die natte kleren weg te houden. Het werd zo nog een aangenaam vervolg. Iedereen is heelhuids aangekomen en de meesten hebben er ook van genoten. De wandeling achteraf hebben we niet meer gedaan wegens tijdsgebrek. Iedereen had ook reservekledij bij (in een auto die tot aan de aankomstplaats reed) zodat de nat geworden deelnemers (er zijn nog twee deelnemers in het water gezakt om ons te helpen) zich konden omkleden en meerijden tot aan de school waar we startten. Daar stonden voor iedereen de welverdiende versnaperingen klaar. Taart en warme tas koffie deden deugd. Er werd veel (bij)gepraat.

Alle activiteiten hebben hun charmes. Iedereen heeft vooraf doorgegeven waaraan hij/zij wil deelnemen, tot ter plaatse blijven en fijn praten met elkaar of een keer de benen strekken.

Steeds weer is een gevoel van verbinding. De gedachte dat we zonder onze ziekte elkaar niet zouden kennen, is ooit al eens gevallen. Toch is het leven niet zo. We hebben het nu eenmaal op en onder ons vel en de gedachte dat we daarin toch positieve verbinding vinden, dát doet deugd. Daar kunnen we alleen maar dankbaar om zijn.

De deelnemers van alle activiteiten, voel je uitgenodigd om jullie ervaringen te delen. Hierbij alvast foto’s. Deze blogpost kan dus nog vervolgd worden, liefst met een hele fotoreportage.

Onze bezorgdheden worden misschien niet minder maar wel veel draaglijker en weer veel meer in perspectief gekatapulteerd. Zomaar een gedachte die in me opkomt en ik wil delen.