Buszitje 2 – energievretend zitje

Op een andere dag was ik getuige van een geval van agressie. Aan het station stond de bus voor het rood licht. Iemand klopte op de gesloten deur. Een nanoseconde later werd het groen. De chauffeur reed door. De deur bleef gesloten. Een halte verder was er wisseling van shift. Deze halte is nog te zien vanaf het station. De tweede chauffeur stapte op de bus en praatte even met de eerste.

 De achtergelaten passagier was tot daar gelopen en vroeg  een beetje geagiteerd  aan de eerste chauffeur waarom hij de deur niet opendeed. Ik kon zijn antwoord niet verstaan maar hij liet de jongeman in eerste instantie nog steeds niet verder.

Toch kon hij niet anders dan hem doorlaten. Zijn shift zat er immers op. Deze jongeman vroeg nog eens waarom hij de deur niet opendeed. Toen werd de chauffeur agressief, nam hem bij zijn kraag en duwde hem in het eerste zitje tegen de ruit. Wat hij zei, weet ik niet meer, maar er vielen woorden zoals respect en eerbied en me mijn werk laten doen. Lichaamstaal verheft zich boven woorden.  Stonden ze net iets te dicht bij elkaar op het moment van de vraag? Was de blik in de ogen van de passagier net iets te uitdagend?
Had één van beiden al wat hommeles achter de rug die dag? Had de chauffeur al zelf agressie meegemaakt?

De sfeer in de bus was toen ‘ieder voor zich’ aldus gespannen. Ik vroeg me af waarom het zo moeilijk is om even tot tien te tellen en een poging te doen om rustiger te ademen. Ik hoop dat het mij – in geval van – wel lukt. Aandacht geven aan onnodige situaties is energievretend.

AMK

Bron foto bovenaan: https://busposities.nl/voertuig/delijn_CiteaSLE120H_2251
Bron foto onderaan: hetlaatstenieuws  

Buszitje 1

Regelmatig neem ik de tram of bus van en naar een bestemming en dezelfde weg of een andere weer terug. Bij het wachten op deze of andere lijnbus, -tram, bekijken passagiers elkaar nogal eens. Ik ook. We doen het allemaal zo onopvallend mogelijk. Dat is duidelijk.

Vandaag stond er een nogal verfrommelde figuur te wachten. Hij liep een beetje over en weer en stak toen een sigaret op, zo eentje zonder filter. Dat stinkt! Ik stapte weg van die rook, die uit de sigaret in de mond van de verfrommelde figuur, kwam. Van sommige geuren sigarettenrook krijg ik instant hoofdpijn, vandaar.

In de bus ging ik ver genoeg van hem zitten. Enkele haltes verder stapte hij af. De halte daarna nam iemand anders op dat zitje plaats. En voilà, toen kwam de monoloog, niet hardop uitgesproken en nogal kort – korter dan deze inleiding althans:

Dan zit ge op die bus en ge ziet een verfrommelde figuur afstappen. Bij de volgende halte gaat een nieuwe passagier op die plaats zitten en ge denkt ‘ge moest eens weten wie daar hiervoor zat’. En ge gniffelt, maar niet lang want al snel vraagt ge u hetzelfde af van de stoel waar gij op zit …

AMK

bron foto bus: https://busposities.nl/voertuig/delijn_CiteaSLE120H_2251

bron foto buszitje: https://nl.freepik.com/premium-photo/vooraanzicht-lege-busstoel_32632034.htm

Elke dag een beetje

"Mama, als jij geen liefde bent, bestaat de liefde niet." *

Vandaag is het 18 jaar geleden dat mijn moeder overleed. Dan  komt er een of andere herinnering helderder bovendrijven. Gisteren had ik het er met mijn vader over.

Zij gaf ooit een stem aan de armen via de vzw ATD Vierde Wereld, die ze zelfs mee oprichtte in Limburg. Sinds haar pensioen was ze daar als vrijwilliger mee bezig. De verhalen die ze meebracht waren soms ver voorbij schrijnend.
Zo vertelde ze eens over een vrouw die diep in de schulden zat door haar zoon die drugsverslaafd was en er alles aan deed om aan drugs te raken. Deurwaarders, gerecht, onder bewindvoerder, …. Ze leefde onder een deken van schuld die ‘de wet’ over haar heen legde. Dat alles uitte zich in vrijwel nul komma nul bezit.
Mijn moeder gaf al eens iets weg. Doch deze vrouw kon ze niet veel helpen, want blijkbaar werd alles weer in beslag genomen door de deurwaarder. “Het minimum van het minimum”, zo ongeveer verwoordde ze het. De vrouw mocht in de keuken één tafel hebben en één stoel, want ze woonde op dat moment alleen.
De koekjes, of was het taart, of misschien zelfs warm eten, dat herinner ik me niet; dié momenten kon de wet toch niet meer afpakken, noch de gezellige koffiebabbels.

In het verkiezingsjaar springen mijn gedachten vanuit dit verhaal naar veel vragen, te herleiden naar menselijkheid. Dat behoeft geen helden, noch onderdanigen. Waar vinden we nog belangeloze inzet naar eigen kunnen als de verkiezingscampagnes om beloftes draait schreeuwend van op glanzende partij-folders?

Waar vind ik mogelijkheden om partijloos voor belangrijke thema’s te kiezen, met hieraan gekoppelde programma’s?
Waar economie in het teken staat van de menselijkheid? En niet de menselijkheid wordt opgeofferd voor de economie?

Waar vind ik thema’s die zorgen dat vrijwilligerswerk enkel nog bewonderingswaardig is en niet meer broodnodig? Waarin ‘de warmste week’ een feest is zonder de schande van de financiële noodzaak en dat in een westers land?

Waar is een lijst met een thema waarin een onbekende Vlaming vertelt over het leven zoals het is en geluisterd naar wat hem/haar echt zou helpen? Zodat Kristel Verbeke een optimistisch programma kan maken over ware ondersteuning van mensen in nood? En de daaruit volgende solidariteit?
Zonder verdeling tussen partijen en hun vast ingekaderde gelijk?

Eén programma over één thema zou al een frisse wind doen waaien, een programma dat de basis is voor het ontstaan van solidariteit in het hart, voor begrip en voor evenwaardige verdeling wat de Aarde ons biedt?

In de herinnering van mijn moeders woorden – ze had het al eens over haar kleinkinderen, een heuse fiere bomma waardig: “Later gaat de wereld nogal eens  verbaasd opkijken! Maar dat ga ik niet meer meemaken.” Wat zou ze ook veel te vertellen hebben over de generatie daarna! Ze keek en zag!

Gaan wij meemaken dat we onszelf nog kunnen verbazen? Is het dat wat ze zich zou afvragen, toen zij de mond gesnoerd werd (niet letterlijk), terwijl ze één vrouw in diepe armoede wilde helpen…

Kunnen wij het nog, ons ego los laten? Elke dag een beetje…

In volle actie met heel haar hart.

*dit vroeg ik om op haar overlijdensbericht te plaatsen.

Woordenboekenliefde

Een gedachte, een déjà vu, een vécu kwam voorbij en leidde tot een monoloog die als een warme wolk rond me bleef hangen. Het was bij het opzoeken van een woord in een heus woordenboek met echte papieren bladen.

Deze monoloog

Tijdens het opzoeken dacht ik aan de eerste keer dat ik een woordenboek gebruikte waarvoor het diende. Dat was op school. Hoe doe je dat, de betekenis van een woord opzoeken?

Er werd verondersteld dat je het alfabet knats vanbuiten kende. Dat was heel belangrijk. Zo kon je makkelijk bladeren door het woordenboek om snel bij de beginletter van het woord te komen.

Laat ik het woord natrium nemen. De /n/ bevindt zich in de tweede helft van het alfabet. Dan weet je dat je niet vanaf de eerste bladzijde moet gaan zoeken. Dat vond ik een hele goede tip!
Daarna kijk je naar de tweede letter van het woord. Voor natrium is dat de /a/. Op de een of andere manier raakte ik helemaal vooraan in het woordenboek.

Waar was de /n/ gebleven?

Erop terugkijkend was er één stap in het proces van betekenis-van-woorden-opzoeken waarschijnlijk niet binnengedrongen (ik was een trage leerling). In mijn kinderlijk enthousiasme bladerde ik van de /n/ naar de /a/. Ik moest bij de /n/ blijven en dáár de volgende letter zoeken. Toen ik het eenmaal doorhad, ging er een wereld voor me open.

Beeld u zich in!

Een heel woordenboek, bomvol woorden die ik nog niet kende. Ik voelde me woordenveilig voor de rest van mijn leven. En dat was een pocketwoordenboek! Er kwamen andere talen bij, zowel in de school als later de avondschool. Hier en daar kon ik zelfs de liefde doorgeven aan kinderen die aanvankelijk niet zoveel voor taal en lezen voelden.

Echt sneller ben ik niet geworden, noch met lezen, noch met opzoeken. Wel gerichter zodat de liefde voor woorden en taal in het algemeen, bij me blijft.

Telkens ik er bewust mee bezig ben, is het NU!

En die natrium? Dat is het zout op mijn pata…  woorden!

Eentje dat al eens op de tafel ligt en niet in de kast staat

Foto bovenaan: een greep(je) van wat ik bijhield doorheen de jaren

Valentijn

Vandaag lees ik op de kalender dat het Singles Awareness Day is. Ik stel er me verder niets bij voor. Behalve dat het vlak na Valentijnsdag valt. Dat doet me dan weer denken aan Valentijn die ik twee dagen vóór ‘lievekesdag’ – zoals ik me de 14de februari herinner uit mijn kindertijd – kort doch aanwezig heb ontmoet, op het perron van tram 9 aan Berchem station.

Dat zit zo!

Ik stapte op genoemde locatie uit, samen met andere mensen. De ene stapte één richting uit, ik de andere. Intussen wachtten mensen om op te stappen.
Het perron aldaar is nogal smal. Desalniettemin viel me, door al dat volk heen, op dat Valentijn ook van de tram stapte en tegen de reling achteraan het perron ging leunen. Ik stond nog even stil tussen links en rechts weg stappende mensen. De grote zak boodschappen over mijn schouder bungelend was, helaas, niet plaats besparend. Door de wereld in vertraging te aanschouwen, blijf ik kalm en aanwezig. Iemand zei: “Wacht, die madam moet nog op de tram.” Ik draaide me om. Een vrouw keek me aan, met de vraag nog in haar ogen. Na mijn “Ik hoef niet in te stappen”, ging ieder zijn eigen weg. Valentijn stond nog tegen die reling dit dagdagelijkse gebeuren te aanschouwen. Ik stapte langs hem heen en hij lachte naar mij, mét een knipoog, zo eentje die uitdrukt wat je samen ongepland deelt:

Die drukte toch!

Ik lachte terug en vervolgde mijn weg, half in gedachten. Vanwaar ken ik die man, hij is een acteur… ah, ja in “De helaasheid der dingen” speelde hij de hoofdrol.
Weer thuis, even googelend, duurde het niet lang voor ik het wist; Valentijn Dhaenens. Man man, als ik zo’n vijftien jaar jonger was, ik zou … Ja, wat eigenlijk? Op een tas koffie trakteren, zo eentje met een hartenvorm chocolaatje erbij in een rood papiertje? Een theatervoorstelling bijwonen, dat is realistischer en duidelijk:

De helaasheid der dingen voorbij!

Foto bovenaan: “Liefde is blijven tot het einde van het concert!” Graag gedaan 🙂

Hersenkronkel 1

Ik was aan het wachten op de tram. De Zeven of de Vijftien.

Ik dacht toen – het digitale bord checkend – twee minuten wachten op de Zeven en evenveel op de Vijftien. Ze oversprongen elkaar de hele tijd, Vijftien minuten lang. Eén minuut op de Vijftien, één minuut op de Zeven. Twee minuten op de Zeven, twee minuten op de Vijftien. Opnieuw één minuut op de Zeven, twee minuten op de Vijftien … van al die minuten die ik aan elkaar gewacht heb, beginnen mijn hersenskronkels rare dingen te doen.

Op de Vijftien vier minuten wachten en op de Zeven twee minuten wachten zou veel logischer zijn. Want Vijftien gedeeld door twee (aantal lijnen dat daar voorbij komt) is Zeven en nog wat. Vier minuten wachten op de Vijftien, gedeeld door twee is dan twee minuten voor de Zeven komt.

Alleen zat die Vijftien delen door twee is Zeven me dwars. Toen nam ik eerst één weg en kwam ik aan veertien (dat is geen tram maar dat doet niet terzake in mijn hoofd). Dat delen door twee is Zeven. Opgelost!

Wat doe ik dan met die één? Tram Eén rijdt daar niet voorbij, die rijdt ergens anders. Opgelost dus!

Naar aanleiding van De Lijn die gaat veranderen vanaf morgen, zo lees ik in de app. Spannend! Als de app maar werkt, als de bordjes maar werken, als de computer het maar doet, en de AI maar niet staakt.

Foto’s tram 15: Wikipedia, tram 7: Standaard  

Tram op terugweg

Oudejaarsbrief

Lieve Lezers (soms rijmt het, soms niet),

Het jaar is oud  dat is niet erg
’t Is voorbij  ’t was een hele berg

Ik ga er niet over uitweiden
overzichten en lijstjes genoeg overal
U hebt waarschijnlijk zelf een (Smoelenboek) pagina,
om uw verhaal op te verspreiden en te zijn wie Uzelf bent

en wie weet lees ik u daar, is er ergens een draai
en kom ik u daar tegen, kruisen en scheiden
weer onze getormenteerde oftewel blije wegen

Enfin, kort en bondig, even Kazantzakis achterna,

“Ik hoop niets, ik vrees niets, ik ben vrij!”

Dat het u allen kracht mag geven,
in dat komende jaar en wat ik zelf mooi vond en (her)ontdekte;

de enige die altijd bij u is, bent uzelf. Vergeet dat nooit ! Daarom dat ik in mijn Woordenrijk een reminder voor mezelf zette. Doorgronden en de kracht daarvoor. Voilà!

Clichés zijn overroepen, maar voor wie er warm van wordt, … ach wat, wees krachtig in uw eigen verhaal! Als ik u iets wens, is het dat! Oh, en een leeg boek, om het in op te schrijven … lap daar is toch een cliché 😉

Anne-Mie
(ps. soms voel ik me zoals de reclame van de frietjes van McCain – lang geleden – “Het zijn zij die er het minst van spreken, er het meest van eten!”
ps.2 als ik uw naam fout schrijf, wijs me er dan op aub. Want ik ga dat ook bij u doen met mijn naam).

Bokkensprongenmonoloog

Waarschuwing: dit kan geïnterpreteerd worden als nonsens.

Ik stond aan de afwas vanmorgen, echt aan afwassen.
Intussen declameerde ik mijn monoloog van het moment toen ik tegelijkertijd de voorbij lopende en fietsende mensen kon horen en dacht – het raam stond wagenwijd open vanwege de nog frisse ochtend na en vlak voor de hete dagen – dat als nu iemand onder dat open raam bleef staan en die persoon zomaar mijn monoloog afluisterde en wie-weet-welk-verhaal er dan van zou maken en verder vertellen – áls die al zou blijven stilstaan onder dat raam – wie weet dan welke schrijver ermee inspireerde en toen dacht ik nog – zonder het monologisch te verbaliseren – zoals bij het lezen van een zin, een zinsnede, een gedicht, een iets-anders, de gedachte soms bij me opkomt “Dat had ikzelf kunnen geschreven hebben!”, het dan eventueel mogelijk zou kunnen zijn dat mijn – deel van de – monoloog bij die schrijver is beland.

De afwas is voorbij. De monoloog is al lang weg. De bokkensprongen ook. Er is nog geen nieuwe afwas.

AMK

Stilte zonder storm

’t Is stil waar het nooit waait … zeggen ze
Het ene gebeurt, het andere niet, een bezoek, geen bezoek
Het stormt soms, dat gaat weer liggen tot het weer rechtop zit

Zomaar 60 geworden, het gebeurt vanzelf. Zonder feestgedruis, zelfgekozen verpozen. Ik begin er warempel echt van te houden.

In de zomer verjaren heeft voordelen. Vroeger zag ik het als een nadeel. Aangezien velen ergens anders aanwezig zijn, glijdt het mooi en rustig voorbij. Al heb ik dit jaar mezelf getrakteerd op een eersteklasticket naar Oostende. De rit was rustig. De andere wagons waren geluidsvoller.

Ik herinner me nog dat ik toen dacht nog een keer een blogbericht de wereld in te sturen. Maar waarover dan? Wil ik dat vertellen, ondanks de tuimelende woorden en uit elkaar gepuzzelde zinnen die mijn brein bezetten?

Soms probeer ik uit te leggen hoe het in mijn brein werkt, maar – alle goede bedoelingen ten spijt – zwijg ik er liever over. In het Engels is er zo’n term-zin die ik ooit in een opleiding te horen kreeg (allerlei programma’s op pc leren gebruiken): WYSIWYG; “What You See Is What You Get!” Ik veronderstel dat er ook echt niet méér is. Als het niet geprogrammeerd is, zal uw pc het niet tonen.
Bij mensen is het anders. Het kan wel zijn dat u niet meer krijgt dan wat u vraagt. Wel kan het zijn dat er meer is, soms veel meer, dan wat u vraagt … Ik behoud me het recht om dat zelf te kiezen, zonder uitleg. Want ik weet dat het ook omgekeerd zo is. Laten rusten, denk ik meestal. Het toont zich wel als de tijd er rijp voor is.

Met zulke vage dingen zou ik wel een blogbericht kunnen vullen…

Een fotoronde vertelt waarschijnlijk meer … 1. Golfen. 2. Nek-uitsteken. 3. Broertje-in-smoking-kwijt. 4. Hij ging net douchen. 5. Aapje met haar dino. 6. Plopperdeplop. 7. Waar zijn mijn dochters?? 8. Geen paparazzi aub! 9. Vikingen, opgepast! 10. Besties. 11. Ze vlogen met een zucht.

Amen!

Sinds een tijdje houd ik me ook bezig met mijn stamboom. Daar zijn nog veel verhalen te halen, al dan niet te bloggen…

Eén tak van de hele grote stamboom

Ps. Ik heb mijn Woordenrijk onlangs nog eens opgewarmd. Soms rijmt het, soms niet…

Overzichtelijk

Ik houd niet van chaos. En WordPress vind ik nogal een hindernissenparcours in een doolhof van domeinnamen en abonnementen waardoor het lijkt alsof je voor elke letter die je tikt moet betalen. Vandaar mijn vraag: Kent iemand uit ervaring, een andere website waarin dit eenvoudiger gaat? Of hoe ik dit aanpak bij WordPress? Ik heb nu op één site het abonnement opgezegd, op de andere de domeinnaam. Tja, ik lig er niet klaarwakker van, dat niet.

Het doet me denken aan mijn allereerste dag in het middelbaar onderwijs. We kregen onze lessenrooster die eerste dag mét onze boeken en (een lijst van) andere benodigdheden voor elk vak. De titularis gaf ook voor elk vak aan elke leerling een blocnote. De volgende dag moesten we die allemaal terug inleveren. We kregen nog één gelijnde en één geruite blocnote. Meer moesten we ook niet betalen. Ingeschreven in één school met verschillende vakken waarbij we ook gemeenschappelijke benodigdheden konden gebruiken. Economisch toch?

Ik houd niet van chaos. Oh, dat zei ik al.

Het moet niet, zo ongeveer niks moet, doch apprecieer ik in deze antwoorden die echt enkel op mijn vraag ingaan.

Dank u alvast voor het lezen. 🙂

Oh, het is ook Grieks orthodox Paasfeest vandaag!