Zoals het nu is … 20/06/2018

Ik vertelde al in de eerste blog dat ik vorige maandag onder de PET-scan moest. Dat gebeurde in een ander ziekenhuis.

Aansluitend had ik een gewone controle in het dagziekenhuis, waarbij bloed afgenomen wordt. Het wachten op de resultaten beginnen !

Ik kon me niet goed concentreren op mijn boek. Ik heb altijd een boek bij als ik naar het dagziekenhuis ga. Het kan al eens verkeren dat het uitloopt, heeft me de ervaring geleerd. Gelukkig is er de smartphone en koffie. Ik neem trouwens steeds mijn eigen koffietas mee naar het ziekenhuis. Dat scheelt alweer wat plastic (bekertjes).

Intussen krijgt de kolonel nog steeds geen post! 😉

Eindelijk, mijn beurt. De resultaten zijn binnen. Blijkbaar wacht de oncologe graag op de levertesten en die laten het langst op zich wachten. De levertesten op zich waren goed. De ontsteking* van anderhalve maand geleden is helemaal weg. Die medicatie mag weer verder afgebouwd worden (cortisonen, een goedje dat me tot voor kort helemaal vreemd was en dat mijn lijf vreemd wil houden, zo te voelen aan de spieren …).

Nog meer goed nieuws. De uitzaaiingen die ik had, ook in diezelfde lever, zijn voor 80% weg, ik heb het zelf gezien op de scan!

Juich, dans, spring, zing, … en blijf goed rusten (die grenzen toch).

En of die immuuntherapie op alle vlakken aan het werken is. Laten we hopen dat het de goede weg nu gevonden heeft en blijft volgen !!

Hoe het kan verkeren.  Dinsdagochtend ben ik opgestaan met koorts. Niet echt hoog maar de schrik zit er weer lichtjes in (toch niet wéér een ontsteking?) ! Ik wil en kan niet geloven dat er maandag zo’n goede resultaten waren bij de bloedafname en gisteren alweer iets aan het broeien is. Het is wel weer afgezakt, maar het vreet wel energie, zo’n kleine terugval. Nog eens naar het ziekenhuis gaan en daar uren wachten, zag ik ook niet zitten.

Dat wil zeggen, dat ik dinsdag niet veel tot niets gedaan heb. Enkel naar de kinesist voor lymfedrainage  en de Buurderij. Daar had ik een groentemandje besteld. Dat was wel wat voor één persoon alleen. Een krop sla, twee rode ajuinen, een flinke bussel wortels, een broccoli, prei en een komkommer. De sla, wortels en prei heb ik  met mijn zus gedeeld.

Ik had voor mezelf ook een boterhammenwrap besteld. Heel fijn en handig, als je geen aluminiumpapier wil gebruiken, of tenminste het gebruik beperken. En een flessenhouder. Handig op de fiets als je een flesje water wil meenemen (geen plastic uiteraard) en er snel wil aankunnen, je kan het gewoon aan je stuur hangen.

Intussen deze woensdagavond … de boodschappen zijn gedaan en die groenten zoveel  mogelijk verwerkt (en van gegeten, ze zijn lekker!). Ik voel  me nog niet helemaal je-dat en houd me dus verder gedeisd. Zoveel heb ik intussen wel geleerd. Ik wil morgen naar mijn kapster en naar mijn andere afspraak. De koorts is wel weggebleven.

Gelukkig zijn er nog veel boeken in mijn boekenkast … ik kan weer een ander kiezen.

De kolonel kreeg echt nooit post. 😉

*Die ontsteking was er gekomen ergens in april, een tijdje nadat ik overgeschakeld was van de ene immuuntherapie (pembrolizumab voor de geïnteresseerden) op de andere. De eerste sloeg niet aan, de uitzaaiingen bleven groeien (paniek in mijn hoofd!). Diezelfde week werd die andere opgestart (ipilimumab). Dat was toen nog in maart.

Hoe het verder ging – de operatie en kort erna

zonder drain
Zonder drain 🙂 

Ik heb net nog een stuk dagboek gelezen over het vervolg. Wat het monster betreft, is het tamelijk saaie kost. In vogelvlucht, notendop, kortweg, …

Na de diagnose onderging ik allerlei scans, te beginnen met de PET-scan. Die toonde geen verdere uitzaaiingen. Er moest wel een CT-scan van lever en hersens gemaakt worden, omwille van de zekerheid. Er was wel iets te zien op die PET, doch vermoedelijk iets anders. Leverscan was oké, enkel iets dat er al zat maar niet kwaadaardig was. De hersenscan was ook clean. Ik heb ooit een kleine hersenbloeding gehad, helemaal weer oké nu, maar je kan het letsel nog zien, zoals een spatadertje. Nu nog de oogarts en de dermatoloog met een bezoekje verblijden (ja dat is die mensen hun inkomen hé 😉 ). Daar was ook alles oké. Opluchting alom. Ik was helemaal doorgelicht, onderzocht, al het kwade was weer weg. Wat had ik geluk, dacht ik….

Het waren allemaal tekens dat het licht op groen stond voor … dé operatie. Alle lymfeklieren in de rechter lies moesten weg en aan die kant ook die in de buikholte. Daar had ik niet op gerekend. Hoe weinig een mens toch weet als hij het niet nodig heeft. De scans en onderzoeken waren nodig om de behandeling te bepalen. Als een operatie niet meer baat, zal die ook niet uitgevoerd worden. Al bij al, toch nog geluk dan?

Toch heeft de gedachte me achteraf nog geplaagd of die radicale klier-uitruiming nu echt nodig was. Intussen heb ik het wel voldoende los kunnen laten. 

De operatie was op 22 mei 2017, de dag net na de jaarmis van mijn mama. Ik moest er ’s morgens zijn, nuchter deze keer. Ik heb de hele dag gewacht, nuchter en uitgedroogd want ik mocht ook niets drinken. Wat er weer fout gelopen was, weet ik niet maar ik was de laatste geworden op de lijst van die dag. Pas om ongeveer halfzes ’s avonds lag ik op de operatietafel. En rond 21u hoorde ik in de verte stemmen … ‘Mevrouw Knaepen, bent u wakker?’ ‘Laat me toch slapen’, dacht ik, zei ik niet hardop … hoop ik. ‘Mevrouw Knaepen, alles is goed verlopen.’ … ‘Uw zus is hier geweest’, ‘Ze heeft later ook nog gebeld om te horen of alles goed verlopen is’. ‘Laat me nu aub slapen’ dacht ik …

Dat was de start van een uitwendig stille en inwendig stormachtige zomer. Veel details ga ik niet geven, (die notendop is een serieuze volgroeide kokosnotendop aan het worden), maar het was pijnlijk, frustrerend en rommelig. Rommelig in mijn hoofd, in mijn leven, in de praktische dingen, in de vooruitzichten, … Ik had nogal wat complicaties, die ontstekingen in dat been stapelden zich op, zo leek het wel. Ik kreeg een drain in mijn buik en mijn been om het wond- en lymfevocht op te vangen, normaal gezien enkele dagen. Die drain in de buik was er ook op tijd uit. Bij dat been duurde dat twee maanden en intussen ook twee ontstekingen in die tijdspanne. Ik herinner me die dag dat deze drain eruit ging nog goed. Het was de laatste vrijdag van de zomersolden. Ik wilde mezelf toch nog een of twee ‘soldekes’ cadeau doen. Op de controle ’s ochtends haalt de chirurg de drain eruit en ik dacht ‘Joepie, nu ga ik de stad in!’. Kon die dokter gedachten lezen? Zijn streng advies was: ‘Mevrouw, u moet zeker dit hele weekend nog rusten anders moet ik maandag weer prikken …’. Neen liever geen slangetje meer dat uit mijn been komt en aan een zakje hangt. Gevolg? De hele tijd jeans gedragen, met enkele uitzonderingen. Dit jaar wil ik toch solden doen hoor.

Het waren moeilijke dagen, met veel beroep doen op grote zus, en Familiehulp waarvan ik niet onverdeeld gelukkig ben, maar je moet wel geluk hebben wie je over de vloer hebt en waarschijnlijk met het seizoen. Het was zomer, dus er waren veel mensen in verlof. Gelukkig ben ik Facebook verslaafd en daar heb ik veel aan gehad. Ergens zoekt een mens toch altijd aandacht, zelf deze enkeling. Life bezoek heb ik ook wel gehad. Dat was heel fijn en altijd op goede dagen. Dat wilde dan zeggen, dat ik even mee naar buiten kon en wat minder hoefde te rusten. Het waren die dagen een gezellige drukte, zo voelde het aan.

Het was ook een tijd waarin ik veel over mezelf heb geleerd. Ik liet het ook allemaal gebeuren. Mezelf tegenkomen, anderen tegenkomen, afsluiten als het teveel werd, onbegrepen voelen, me schuldig voelen, steeds maar weer neen zeggen, ook fijne momenten, slappe lach, heel veel (Griekse) muziek beluisterd, gelezen, film en tv gekeken.

Wat ik ervan opgestoken heb en meegenomen naar het nu is dat ik zelf de conversatie moet aangaan als ik wil dat anderen me begrijpen zoals ik het voel. Iedereen bedoelt het goed. Ik ben geen mensen tegengekomen die dat niet doen. Wie ooit in hetzelfde of gelijkaardig schuitje zat, zal wel ervaren hebben hoe snel je je betutteld kan voelen (uit bezorgdheid, uit goede bedoelingen, … ). Of net er overheen gepraat, (te) veel andere monsterverhalen verteld, …  (waarschijnlijk uit ongemakkelijk voelen met het onbekende, en daar ken ik ook wat van, me ongemakkelijk voelen in onbekende situaties).

Het moeilijke is vooral op gelijke golflengte komen met je omgeving en zij met jou. En dat kan alleen maar als je dat aangeeft. Wat goed deed / doet, zijn de gewone conversaties en vooral het vertrouwen dat ik zelf kan / mag aangeven wat me stoort, wanneer het niet gaat, even niet gaat, wel goed gaat, … Ik ben Anne-Mie, ik ben een dochter, ik ben een zus, ik ben een tante, ik ben een vriendin, toevallig ook monsterpatiënt en ook al houdt dat monster me nog een groot deel bezig, ik vecht terug (je moest eens weten welke plannen ik nog heb 🙂 ). Het voelt tegenwoordig ook meer aan als luxe als ik echt lui ben. Daar kon ik me wel eens schuldig over voelen, in dat vorige leven. Als je die confrontatie niet aangaat, laat je het over je gaan en leef je in onmin met jezelf. Mensen die je niet kwijt wil in je leventje, daar moet je het voor doen.

Mie, mezelf en ik worden toch stilaan weer Mie, me-jezelf en jij-ik (of zo iets), navenant de energie, de agenda, … (daar is navenant weer).

Barbaren ?

Het leven als monsterpatiënt in behandeling gaat vrij traag … zelfs voor deze Limburger. Gelukkig zijn er niet meer zoveel echte slechte dagen, maar de actieve dagen van voorheen (lees : meestal gestreste dagen … ) zijn er nog niet bij.  Lezen en schrijven zijn dan heel welkom, zeker als verpozing tussen het ‘verstandig-actief’ en ‘plezant-actief’ door.

Naar aanleiding van wat ik aan het zoeken was in mijn dagboek bij mijn vorig blogbericht kwam ik dit tegen, dat ik enkele dagen na die kleine ingreep schreef. Nog steeds actueel, helaas :

Als we nu eens de bedelaars echt uitsluiten

Als we nu eens naar hun verhaal luisteren

Als we nu eens de vluchtelingen in kooitjes zetten

Als we nu eens naar hun verhaal luisteren

Als we nu eens de zorgenkinderen in een instelling plaatsen

Als we nu eens naar hun verhaal luisteren

Als we nu eens de werkzoekenden goed afstraffen voor hun werkloosheid

Als we nu eens naar hun verhaal luisteren

Als nu ook maar ineens die zieken, die zwakkeren, onthielden van een zeker basisrecht

Als we nu eens naar hun verhaal luisteren

We zouden ontdekken dat we niet moeten, wel dat we kunnen, dat zij kunnen, dat zij willen, dat zij ook zijn, zijn.

De Barbaren van Kavafis, waar iedereen zo bang voor was, die zijn toch ook nooit gekomen …

11 april 2017

Het vetbolletje of toch niet ?

Het begon met een kleine, heel kleine verdikking in mijn rechterlies. Ik voelde het bij het douchen. Hoewel ik het wel raar vond, iets dat er nooit tevoren was, sloeg ik niet direct in paniek. Ik had wel eens wat op en onder mijn vel. Enkele moedervlekjes, een verdikking dat onder mijn vel op mijn linkerarm, … sommige moedervlekjes heb ik laten verwijderen, als preventie omdat ik toch wel minstens één keer per jaar naar Griekenland ging. Ik moet mijn dagboek er bijhalen om te zien hoeveel aandacht ik het toen gaf …

Dat bolletje blijkt een vetbolletje te zijn. De huisdokter heeft het onderzocht, vrij goed zelfs, alsof alles van mijn hele buik van plaats veranderd is, zoals ik wel eens meubels van plaats verander – februari 2017.

            Het wordt groter, het duwt meer, het wordt harder. Nu vind ik de huisdokter toch wel wat nonchalant. “Laat het maar verwijderen als het in de weg zit”. Ik voelde me wel een  beetje aangevallen. Of heeft die dokter net een slechte dag? – maart 2017.

            ‘Mevrouw, het moet er sowieso uit, ik kan zo niet zien wat het is, maar het is geen vetbolletje. Het is ook geen liesbreuk.’ – maart 2017 – consultatie bij de chirurg ‘algemene heelkunde’ in het ziekenhuis, op eigen initiatief. Ik herinner me nog dat de dokter wel humoristisch was. “U bent nog jong mevrouw”. Ik: “??”, de dokter weer: “Ja, ik zit in dezelfde leeftijdscategorie”…

En dan gaat het snel. Daar heb ik ook meer van opgeschreven. Hierop volgend:

Maandag, 10 april 2017

Indrukwekkend dagje was dit. Vroeg op, ik mag eten dus eet ik één boterham en drink één koffie. Om een of andere reden denk ik steeds dat ik de dag niet doorkom zonder koffie. Het lijkt erop dat het een dagje alleen om mij zal gaan. Krijgt een mens vanzelf een nauwer beeld op de wereld als er zo iets gebeuren gaat als een kleine ingreep, waarvan ik overigens weet dat het echt niet zo erg is? De gedachtegang ‘was het nu al maar namiddag, dan kon ik weer even gaan slapen’ dringt zich vaak op.

Op naar het ziekenhuis. Het is daar nog stil. Inschrijven, uitleg krijgen, vragenlijst invullen, zo’n lelijk hoe-sluit-dit-ponnetje-in-hemelsnaam aan maar ik mag er een badjas over aandoen en lelijke knalrode antislip ziekenhuis sokken. Ik word snel opgehaald, naar de plaats van het gebeuren gebracht om daar te dan te wachten samen met twee andere mensen en twee kindjes begeleid door hun mama en papa. Door een technisch probleem (het is maandagochtend) wordt er laat gestart. Volwassenen worden nerveus, de kindjes hebben honger, grote honger. Het meisje dat bij haar mama is, mag nu nog geen borstvoeding hebben. Het meisje dat bij haar papa is, vraagt om melk. Dappere ouders die hun kinderen toch nog rustig kunnen houden.  Een mevrouw, die wacht in haar bed, staat regelmatig op, “’t is van de zenuwen, ik ben al zo snel bang”. Er komt een stagiair dokter de ouders van die meisjes vragen stellen. Merk ik het goed? Een Limburger? De mensen in de bedden worden weggehaald. De ‘bange’ mevrouw wenkt even naar me en ik wens haar succes. De andere mevrouw ook. En snel ook de twee meisjes. Daar zit ik dan. Technisch probleem opgelost en ik ben mijn nieuwe knalrode sokken aan het bewonderen. Ik voel me nog steeds dapper. De andere mensen hebben me afgeleid.

Wat er zich in die ok afspeelde, was, als ik genoeg afstand neem, best humoristisch. Zou droge humor hebben een voorwaarde zijn om er te mogen werken? Toen ik op consultatie was, vond ik die dokter ook al grappig uit de hoek komen. Het helpt in elk geval. Ik ben de derde die dag in de niet-onder-volledige-verdoving OK, het is halverwege de voormiddag, het een en ander duurt wat langer dan verwacht en de mensen daar blijven rustig. Ik ben omringd door aandacht. Ik zou het bijna luxe noemen want ik heb er niets voor gedaan. Het helpt, dat beetje persoonlijke aandacht, ook al weet ik dat die mensen veel ergere dingen zien, elke dag. Het doet me denken aan de keren dat het bij mij in de praktijk wel eens uitloopt, gewoon omdat iemand eens extra uitleg nodig heeft. Ook al zit ik niet in de eerstelijnszorg, het geeft toch voldoening, te weten dat je hier en daar iemand een beetje meer kan bieden dan louter dat wat je beroep van je vraagt.

Het is die eerste-dag-en-nog-een-beetje-pijn. Goed dat er bougatsa is. 

Niet veel te melden verder vandaag, lui geweest, omdat ik niet veel mag bewegen. 

Vrijdag, 14 april 2017

Het lijf, het vege lijf. Het leeft graag, ook als het neen zegt. Het lijf is op een dwaalspoor, de pedalen even kwijt, ik moet het lijf helpen, denk ik. Melanoom! Jongens toch. Hopelijk is het enkel uitwendig, behalve dan die ene klier die er nu uit gehaald is.

Het is raar hoe vernauwend je beeld op de wereld en op je denken wordt, vanaf dat ene moment dat je hoort wat je niet wil horen. Eenvoudige vanzelfsprekende automatische dingen gebeuren niet meer vanzelfsprekend en automatisch. Voorbeeldje? Ik sta mijn beurt af te wachten in het postkantoor. Je moet daar zo’n briefje trekken met een volgnummer op en op een bord volgen wanneer het jouw beurt is en naar welk loket je moet gaan. Automatisch toch, niet? Ik zoek naar loket 7 (dat nummer staat waarschijnlijk op mijn volnummerticket), maar ik moet bij 5 zijn (ook op mijn volgnummerticket, ik denk iets met 457, mijn volgnummer).

Een uit-mijn-lijf-getreden ervaring, en mezelf bekijken hoe ik beweeg over straat lopend. Ik ben meestal wel diep in gedachten, denkend aan alles wat ik te doen heb, wil doen, ga doen, moet doen, wat al gedaan is, plezante dingen, boze dingen, niets aan te doen dingen, … En toen ik mezelf zag lopen daar, … , ik zag er niet uit. En dat wil ik niet. Wat gebeurt dat gebeurt, maar niet op deze manier. Kin omhoog, die spieren werken nog. Allemaal trouwens.

Duim omhoog. 

Wordt vervolgd …

Ik wil vandaag (deze 17de juni 2018) nog wat verder doen met ontspullen, waar ik zo dapper aan begonnen ben sinds mijn ziekteverlof … het is een aangenaam werkje worden waarvan ik het niet meer erg vind, dat het even duurt. Ik leer mijn grenzen kennen, nog steeds, en vooral er rekening mee houden.

Intussen ben ik toch beetje zenuwachtig voor morgen. Ik moet onder de PET-scan. Dat doe ik nu twee keer per jaar. Daarna volgt nog een bloedafname in het dagziekenhuis en wachten op de resultaten. Spannend! Hopelijk zijn de resultaten navenant ik me voel (is navenant nog een woord in gebruik tegenwoordig?) …

De eerste

Ik ben Anne-Mie en heb mezelf de uitdaging opgelegd om een blog te starten. Een voor de hand liggende reden zou zijn dat ik graag schrijf. Dat is ook zo. Waarover dan? Mijn gezondheidstoestand heeft me in een positie gebracht waarbij ik meer tijd heb om te schrijven. Rusten hoeft geen roesten te zijn.

Een andere reden, behalve graag schrijven, is de ontdekking in hoeverre ik goed genoeg schrijf. Wat wil ik schrijven en hoe wil ik het brengen.

Gaandeweg hoop ik ook hier een mooie site van te maken want ik ben a-technisch. Echt waar, alles wat praktisch is, gaat meestal aan me voorbij. Een mooie blog opzetten lijkt me een praktisch iets om te kunnen …

Wie ben ik dan? Anne-Mie met een verhuis-naar-Antwerpen verhaal (nu twee jaar geleden), hopen op meer beweging en een avontuur. Een avontuur is het wel geworden. Hét avontuur was Het monster dat zomaar bezit van mijn lijf nam. Niet van mijn geest, gelukkig niet. Daarover later wel meer alsook over die verhuis.

Ik houd van Griekenland, alles ervan (behalve de crisis en de realiteit waarin de bevolking hierdoor werd geduwd) ! De muziek is de motor. Zo een grote variatie! Ik ben gek op de Griekse dansen. Helaas lukt het me momenteel niet om het bij te houden, dat lijf van mij wil niet altijd mee.

Lezen doe ik graag, fictie, non-fictie, gedichten, …

Reizen, van de trein nemen naar de kust tot vliegen naar Kreta of een daguitstap, een fietstochtje … ik ben graag onderweg.

Verder heb ik nood aan rust tussen mijn twee oren. Dingen worden me snel te druk. Hierdoor ben ik nogal enkeling. Ik verveel me heel zelden maar de dingen die ik ‘onder de mensen’ doe, wil ik dan ook graag doen. Zo heeft iedereen er wat aan.

Zo zijn er nog wel dingen te doen, mensen te leren kennen (oh, ik houd van mensenverhalen), een ‘emmertje’ met te-doen dingen te vullen. De tijd zal uitwijzen wat op mijn weg komt en wat ik zal aanpakken.