Voor wie zou denken dat ik eenzijdig de ene verdedig en de ander verfoei, dat is niet zo. Mijn hart krijgt elke dag een barst erbij zoals het deed en nog doet als ik over de gruwel van de Holocaust lees.
Ik verafschuw geen Duitse mensen omdat Hitler deed wat hij deed.
Hoeveel Duitsers hebben zich in gedwongen verzwegen schaamte gehuld?
Ik haat geen Belgen omwille van de ruisende krokodillenvent.
Hoeveel Belgen hebben al spijt van hun stem bij verkiezingen?
Ik hekel geen Joden omwille van wat Netanyahu bewerkstelligt.
Hoeveel Joden zijn er al op straat gekomen tégen hem? Of durven misschien niet meer vrij buiten komen elders in de wereld?
Noch verfoei ik Palestijnen omwille van Hamas.
Moet ik hier een vraag zetten over hoeveel Palestijnen … ?
Ik haat geen Russen om wat Poetin (iemand noemde hem putain afgelopen weekend) bewerkstelligt.
Hoeveel Russen durven echt hun mond opendoen?
Ik veracht geen Nederlanders omwille van Rutte die wel heel erg het ‘brave’ schooljongetje uithing.
In mijn ervaring met onze – overigens heel toffe – noorderburen zal hij dat geweten hebben.
Noch verfoei ik Amerikanen om wat Trump allemaal aan het verknoeien is.
Wel vraag ik me soms af hoe de tigste generatie zich voelt op grond van de verdreven Native Americans.
Ik haat geen hele volkeren omwille van hun extreme leiders die hoogstwaarschijnlijk door professionelen als psychopathisch bestempeld zouden worden, als narcistisch en door hele volkeren als ontmenselijkten beschouwd. Gevaarlijk dus.
Eén of meer personen is genoeg om niet gezwegen te hebben, zeg het voort.
Miriam Margolyes: “Hitler won. He changed us. He made us like him”
Laat ons dat niet doen, laat ons dat niet doen, laat ons dat niet doen, met onze leiders.
AMK
Op reis naar Ithaka 