Tag: #ukelele

Nazingende zondag

Schrijfgelegenheden komen en gaan. Ik was er vorig jaar al mee begonnen en bij tijd en wijle zal ik er dit jaar mee verder gaan. Wedstrijden, uitdagingen, oefeningen, … al poot ik hier niet alles meer neer. Ik beschouw het eerder als werkmateriaal. In geval van … 
Deze uitnodiging komt uit ‘Het geluk van de schrijver’, Eenvoudige poëzietechnieken 10.

het zachtgekookt eitje, de kop dampende koffie
u weet wel hoe dat gaat, de kleine dingen
m’n niet-beestige yoghurt met bio-fruit
en dat blokje chocolade

de dag van gisteren nog nazingend
ik zou er ’s avonds over schrijven
dat was het plan al vanaf dat moment
de start van het wasmachineweekend
en weekendkrant, waarom tweewekelijks?
ik vraag het met niet meer af

aan de ontbijt-opgeruimde tafel  krant opzij gelegd 
ukelele al eens stemmen nog even tokkelen
plukken en strummen in verschillende ritmes
zingen  smeren zonder olie
wat straks getoond zal worden

iemand met engelengeduld 
die ons feilloos aanvoelt en verder optilt
– de weg te gaan lonkt naar mij –
die zelfs in het samenspel  alle toonaarden van
elk van ons, harmonieus samenhoudt

mijn pas gestart trainend oor
slaat soms wat over, nu nog wel
maar we spelen gewoon verder

een Grieks en een Engels Joods liedje
we hebben een toemaatje
‘Bella ciao’
we hebben zelfs publiek dat meezingt

’s avonds scrollend hier en daar
“waar zal ik ook zángles volgen?”
die wereldse samenhorigheid
zoveel talen, zoveel stemmen

ze zinderen nog na  ebben zacht de nacht in
en – zoals dat heet – moe maar voldaan
denkend aan morgen
het zachtgekookt eitje en de kop dampende koffie
en het zondagse blokje chocolade

AMK

Hier heb  ik de mosterd gehaald…

Zou het de volle maan zijn?

Er zijn teksten te schrijven, ideeën te vereeuwigen maar voor ze zich vormen, roesten ze al

Wanneer ik Eureka voel borrelen, vreugdevol huppel en dan struikel, bijna val op de grond

Terwijl ik me herpak, mijn hoofd wrijf voor weer een volgend idee, om het warm te houden en

vooral binnen en aanwezig, tot ik eindelijk een wit blad heb, zomaar een leeg scherm opgestart,

maar het idee geen woorden vindt, waardoor ik ga patiencen en andere laptopbezigheden

Toch eindelijk die mailbox opruimen, mails beantwoorden of snoozen voor later,

Mailblokkades oplossen, nog wel mijn uitgaande mail, die geen vlieg kwaad doet,

maar niet door mag, alsof het een spel is, zo eentje met een paswoord om mee te mogen doen

Ik heb geen zin in een spelletje noch veel trammelant maken van wat niet lukt,

Maar oplossingen vinden, zijn trammelant-gebonden.

Er komt geen letter in de juiste volgorde op papier, noch scherm en toch, en toch

Schrijf ik nog elke dag, ’t is niet dat niemand het zien mag en toch en toch

Ik zou het kunnen hebben over mijn twee Kunstacademie cursussen, echte academies

Schrijven natuurlijk, en daarover later echt nog wat meer, een oefening of zo,

Zoals ik nu bezig ben, met dingen die ik niet echt graag doe (maar moet), denk ik ineens aan wat een – alleen maar goedbedoelende – kinesist eens zei in de rug-school (die ik al lang niet meer frequenteer), wat ge niet graag doet, moet ge juist veel oefenen, want dan helpt het.

En het heeft geholpen; mijn humeur nog lager dan de temperatuur op Antarctica of de Noordpool in de winter, al zal dat binnen heel kort ook geen verwondering meer wekken

Bij de tweede kunst-academische bezigheid kan ik tokkelen, soms vanbuiten een akkoordje of

al een melodietje tevoorschijn toveren, al is mijn toverkunst niet zo heldhaftig als mijn oefen-wil

Zal ik dan maar de gordijnen dicht doen? Het is toch al donker en misschien hoort mij dan niemand meer

als ik tokkel en probeer heldhaftig mezelf te verbeteren en het is – echt waar – heel meditatief. Het klinkt zo:

UKEEEELÉÉÉÉÉÉLEEEE … ziet u wel? Best dat de gordijnen dicht zijn 😉

AMK – 08/11/2022