Als het kriebelt moet je schrijven…
Via Polarsteps volg ik enkele vrienden die reizen of gereisd hebben. Zo ontstond bij mij het idee om mijn oude reizen daar ook op te zwieren. Alleen, zo zwierig gaat het niet.
Zodoende zwier ik mijn eerste try-out ook al hier. Ik ben zelf benieuwd of het ervan komt, een reis uit het verleden op Polarsteps plaatsen. Die app schijnt het onderscheid niet echt te kennen tussen iets dat voorbij is en waarvoor dus geen locatietracker kan gebruikt worden en de in-het-heden-reis waarbij je vlotjes gevolgd wordt.
Of ligt het aan mij ? 😊
Een reis vol verwondering, hier en daar hindernissen en – houd je vast – zonder sociale media en consoorten. Met filmrolletjes-fototoestel waarvan we pas na de reis wisten of de foto’s goed waren. We kenden het allemaal niet, we misten het niet, we waren vrij.
Ik schreef het toen helemaal op, elke dag een verslagje en tikte het na de reis uit. Nu, na zoveel jaren, merk ik dat er vele dingen zijn die op de achtergrond raakten. Door herlezen, kan ik alles herbeleven. Ik was half zo oud en dubbel zo sterk dan nu. Ik heb het een klein beetje geredigeerd. Bijvoorbeeld begon ik toen heel veel zinnen met ‘En’. Wat ik schrijf over de natuur, bezienswaardigheden en een beetje geschiedenis, is heel beknopt. Wat er staat, gaat ook over hoe het was toen ik de reis maakte. Meer kan u te weten komen via de u waarschijnlijk-beter-bekende-dan-mij kanalen.
De persoon die ik toen was, heb ik gepoogd erin te laten. Misschien tijd om wat stof van mezelf weg te blazen 😉
1994
Griekenland, het begon ooit met nieuwsgierigheid naar een prachtige cultuur, rijke geschiedenis en nog zo veel meer dat ik toen nog niet kende. Ik was onmiddellijk verloren, ik wilde terug, ik ging lessen Grieks volgen en een interesse werd een passie. Inmiddels ben ik terug van mijn zevende keer naar Griekenland. De passie werd een verslaving, waarvan ik nooit wil afkicken.
Dit jaar ging de reis naar Macedonië en Thracië. Dat was in het teken van een monografie die ik maakte voor avondlessen reisleider. We kwamen aan in het midden van de nacht, 31 maart naar 1 april en het was géén grap. Het was echt. Thessaloniki by night.
Wordt vervolgd …
AMK
Op reis naar Ithaka 