In de wachtkamer van een afdeling in het ziekenhuis gebeurde het eens dat mijn naam geroepen werd en ik er geen weet van had. Althans niet bij de eerste keer. Ik weet niet bij de hoeveelste keer ik wel door had dat het om mij ging.
Dat moet zo ongeveer geweest zijn toen iemand – en misschien nog iemand – me weer bij elkaar geletterd had. Ik was namelijk – echt waar – helemaal verdwenen in een boek. Het voelde zoals uit een diepe slaap gewekt worden, dat duurt wel even dan, dat helder van geest worden.
Gelukkig vonden ze mij tussen die woorden en letters al was het in het boek al heel lang geleden, ergens rond de tijd van de Griekse mythologie. Ik was dus gered…
AMK 😉
Op reis naar Ithaka 