Tag: #blijvenschrijven

Een zomer zoals vanouds, met veel regen, waarvan ik er me toch nog wel wat herinner van vroeger. Zagen en zeuren om de grijze dagen en net tijdens mijn verlof!

Op de natuurrampen* na vond ik het best prettig. Niet kunnen meedoen aan dat collectieve zonnige zijn, niet moéten kijken naar het pret bedervende idee van mooie plannen. Intussen doet de Aarde gewoon verder met vechten voor haar bestaan. Ze kiest haar slachtoffers niet uit. Ze volgt de wet van haar eigen natuur. Ik ben overigens blij dat ik er niet bij zal zijn om te zien wie wint, Aarde of Mens? Althans dat hoop ik van harte, dat ik er niet bij zal zijn.

Neen, de regen kan me niet meer deren. Eenzaamheid zit niet in het natte grijze der dagen, noch in de beschermende schaduw van de straten of bomen in het park. Eenzaamheid is voor mij een plek waar ik kan bezinnen, waar ik zie dat ik ‘me goed voelen’ niet hoef na te jagen, niet hoef stande pede op te lossen, … niets moét!

Het duurt soms even, weken, maanden om door elkaar geschud te worden, de stukken te laten vallen en ze te laten liggen om te zien wat ik niet meer nodig heb. Soms is dat pijnlijk. Meestal een hele opluchting. De truc is – voor mij althans – om me niet te laten bedelven onder goed bedoelde kaderingen.

Eenzaamheid wordt een plaats waar ik rust vind. Een plaats waar ik mijn verhaal kan laten bestaan zonder dat het ‘verbeterd’ moet worden, ‘opgelost’ of uitgegomd en vervormd tot een verhaal dat het mijne niet is. Tot zover mijn filosofie 😉

Intussen gebeurt er hier en daar nog wat. Geen lange fietstochten of reizen, geen pareltjes van gedichten, verhalen noch columns, enkel betrokken zijn, meedoen en genieten van dingen die zich aandienen. Soms fijn, heel fijn, verrassend mooi tot de andere kant van die curve. Alles bestaat, alles heeft een eigen plaats. ‘Nu’ is een moment waarvan geen terugkeer mogelijk is.

Tegenwoordig ga ik naar de Rugschool. Ik heb ‘al’ vier beurten op mijn kaartje staan en ik voel het … een heel klein beetje. De eerste twee keren waren een kennismaking, wat praktische uitleg en fysieke opwarming. De twee keren erna waren véél intenser. Ik beoog hiermee een grotere mate van bewegingsvrijheid te bekomen, sterkere rugspieren om me makkelijker trap op en weer af te begeven mét wat boodschappen zónder me op te hijsen aan de leuning, een steviger evenwicht (dat nogal verstoord voelt door andere pech in het verleden) en een langer uithoudingsvermogen. Telkens voel ik weerstand om te gaan, telkens voel ik me ook sterker worden door me bij elke oefening op mijn eigen lichaam te concentreren. Het is bijna meditatief. Een innerlijke scan van die ene schuine buikspier, of wis en waarachtig voelen waar die ademhaling heen gaat. Al het andere is voor twee uren (gemiddeld twee keer per week) niet aan de orde. Stevige Rug om gedragen te worden en te dragen.

Sinds kort tijd ik op een elektrische fiets, bij elkaar gespaard en aangekocht in een groepsaankoop. De bedoeling is om makkelijker van hier naar daar (vooral boodschappen, ontmoetingen e.a. gewone dagelijkse dingen) te fietsen en dat lukt! Gelukkig ben ik zelden gehaast. Intussen breid ik mijn recreatieve fietsen wat uit en wen ik aan die fiets.

Er was het ongelooflijke of veeleer het gelooflijke prachtige verjaardagsfeest van mijn oudste zus. Helemaal in traditie zoals ik het zelf al van kleins af aan gewoon ben, met veel muziek, lekker eten, een speechke hier en daar. Dat alles op een bijzonder mooie locatie, waar bubbels ruim konden bestaan. Die dag was een uitzondering op mijn mening over het weer… Het was ons goed gezind. Ook al kan ik een regenbui goed verdragen, een tuinfeest is toch altijd aangenamer zonder.

Er waren de – iets te vele – operaties bij mijn vader aan zijn oog. Eén kans op zoveel duizend of misschien honderdduizend dat het fout kan lopen, hij onderging het. Het begint weer de goede kant op te gaan. Of hij ooit zijn vollédige zicht aan zijn rechteroog terugkrijgt, valt nog af te wachten. Het  andere oog is zo goed als optimaal.

Er was de jaarlijkse zussendag met een lichte lunch, een bezoek aan de Congo-Ville expo, een versnaperingetje en een lekker etentje naar de avond toe. Tussen die activiteiten door, net op die dag, mijn verjaardag, liep er wat fout met de afspraken voor mijn vader met de oogarts. Dat werd later op de dag ‘goed gemaakt’, waardoor mijn oudste zus wel even weg was.

• 

• 

• 

• 

Om deze blogpost te eindigen met mijn vader, zijn verjaardag hebben we gevierd, met een etentje. Hij en zijn kinderen (die in het land waren). Het was de eerste keer sinds de lockdown vorig jaar, dat wij (bijna) allemaal bij elkaar zaten.

Ik ben blij dat het niet spannender was, avontuurlijker of uitdagender. Sinds lang heb ik mezelf eens goed doorvoeld. Soms kost het moeite, soms is het fijn. Het blijft voor mij een uitdaging om Mij te zijn… de herontdekking is al veel 😉

Bedankt voor het lezen. Het gaat u allen goed.

*_{de natuurrampen worden waarschijnlijk al geopinieerd in allerlei media en is dus voer voor een andere discussie die ik nu niet aanga. Natuurlijk vind ik het erg dat er zoveel mensen door getroffen zijn, of dat nu de overstromingen zijn of de vele branden, waar dan ook in de wereld.}