in komkommertijd, al is die tegenwoordig alom rumoerig, vreselijk rumoerig …
Gisteren werd ik terug geslingerd in de tijd waar ik op de Limburgse boerenbuiten naar de kapster ging. Jarenlang had ik er fijne babbels en zo goed als nooit was het druk. Ik zou er een tweedaagse bus- en wandelreis voor over hebben om daar mijn leeftijd het raden naar te geven. Maar op een keer – ergens tijdens de coronaperiode – stopte ze met haar zaak. Met haar kwam het goed en naar ik vermoed nog steeds.
Ik zocht een andere. In een kapsalon met net te veel stoelen, kapsters, kapsones, lawaai en te weinig aandacht voor de klant, waar zonder vragen allerlei behandelingen gedaan werden en dan aangerekend, voelde ik me duidelijk onzichtbaar. Je kon ook online een afspraak maken en je kapster kiezen. De mijne was er zelden of net met iemand anders bezig.
De overmaat van ramp gebeurde toen op een keer een kapster in één knip te veel, echt te veel, lengte inkortte. Ze knipte het model erin en klaar! Mijn rug was het laatste dat ik liet zien. Nooit meer hier!
Een tijdje deed ik het zelf; mijn haar was immers toch heel kort.
Tot ik mijn huidige kapster vond. Via mijn zus die daar ook klant is toen haar kapper stopte, wist ik het adres. Op een dag had ik stoute schoenen aan (ze zijn nu versleten) en belde ik aan tijdens één van mijn stadse omzwervingen. De eerste afspraak was gemaakt.
Ze heeft een éénvrouwszaak en dat maakt het gezellig. Iets wat ze ook in acht neemt zijn Kerst, Pasen, Valentijn, … het salon straalt telkens weer. De koffie is lekker, de babbels tof al ben ik niet zo’n grote babbelaar. En ik zie er weer een beetje uit. De vorige keer knipte ze er weer wat model in en dat was zonder een millimeter te veel. Een kapster naar mijn hart en hoofd.
Ik ben gered! 🙂
AMK
Op reis naar Ithaka 