Ik ben moe!
Moe van moeten
Moe van mogen en intussen volhouden.
Moe van lachen, camoufleren
Zo slecht gaat het me nu ook weer niet.
Ik ben moe van willen
Moe van bewegen
Moe van niks doen
Moe van denken aan doen en niets doen
Moe van het stof in mijn kot
Waar ik morgen ook nog tijd voor heb
Moe van frisse lucht die ik toch nog inadem
Af en toe
Moe van anderen hun moe zijn
Ik zie moe, hoor moe, ruik, proef en voel moe
Moe zonder schuldige om uit het overvolle schuitje van moe-ers te duwen
Moe zonder troost…
Ik stap graag in een wereld waar niemand ooit was
Op een gelijkgezinde na
Schijnt er een lichtje
Als vanzelf neem ik mijn pen op
Sla ik mijn boekje open en schrijf
Die turquoise pen met koningsblauwe inkt
Een boek kan ook en ik verdwijn
Ik verdwijn in andere tijden
Op andere plaatsen
Van de Highlands naar Griekse mythische bergen,
Woeste zeeën en zachte wolken
Ik ben de held, ik ben de lafaard
De grijze muis die iedereen pas mist wanneer ze er niet is
De felle bloem waarbij iedereen zucht als ze, even, verdwijnt
Ik ben dat dappere kind, die wanhopige vrouw, die woedende man
Ik woon overal en in alle tijden
Doorleefd en alle sprookjes meegemaakt
Alle gruwelen verslaan
Alle engelen bejubeld
Zolang er nog woorden zijn, zo lang er nog woorden zijn… Laat me maar gewoon bestaan.
ps. de woorden moe en troost, die ik in een – apart – cursiefje en column las hebben mij geïnspireerd.
Op reis naar Ithaka 