De bezigheden die me bezig houden.

Omdat alles over De Bitch al gezegd is, omdat alle drukte eromheen, van commentaren op beslissingen, tot in opstand komen, tot de goede sociale daden, tot uitdagingen op allerlei sociale media, van wat afstand is van wie wel en van wie niet, omdat … voorál omdat ik er afstand van wil nemen, doe ik in-mijn-kot dingen. Zoveel mogelijk toch. De opruim, koken, afwassen, de was, de strijk, alle saaie dingen waarbij je (Griekse) muziek kan draaien en luidkeels er je buren mee kan ergeren (maar ze mogen écht melden wanneer het te luid is of te lang duurt). En af en toe ga ik wandelen en fietsen.

Af en toe probeer ik te tekenen. Doorheen de opdrachten van het creatief dagboek ontdekte dat ik het best wel fijn vind om iets meer te proberen tekenen dan bijvoorbeeld een stokmannetje. Ineens maar een portret of zo.

Ik heb voor het gemak een ultrakorte lesbundel van internet geplukt en ben losse aangezichtsdelen beginnen oefenen. Niemand hoeft het al te zien.

Oefenen maar tot ik de onderdelen in een gezicht zette. Zo kwam ik aan enkele portretten van mensen die ik totaal niet ken. Zou ik heel voorzichtig toch maar een portret proberen van iemand die ik wel ken? Laat ik met mezelf beginnen. Oeps, dat ben ik niet. Nog eens proberen. Wie is dat? Niet één trekje van mij. Nog een keer dan maar? Maar allez, ik zie er niet uit. Dat ben ik niet. Niets klopt en dat wat klopt past niet in het geheel. Tot ik op het idee kwam van te foetelen*. Elk leerproces is een zoektocht..

Voor de contouren van het hoofd en de plaats van de ogen, mond en neus heb ik een foto zwart/wit uitgeprint, die tegen het licht van de lamp gehouden en op het blad dat ik daarvoor hield met een potlood lichtjes nagetrokken. De rest is veel gommen geweest, een streepje hier, een veegje daar.

En zo kwam ik aan dit portret.

Dit dromerige kind heb ik vroeger gekend.

Ik probeerde het nog met andere foto’s van andere mensen. Nog niet voor publicatie.

Een vorige keer vertelde ik dat de schrijfcursus verlengd werd met drie lessen. De tijd blijft even snel voorbij gaan. Gisteren was de voorlaatste les. De lessen online zijn met meer als die op locatie. Op zich is deze cursus wel geschikt om online te doen. We zitten enkele keren afgesloten omdat we aan een oefening werken en zetten dan even de camera en het geluid af. Dat is best rustig. De creaties van de medecursisten horen vind ik altijd fijn. Zoveel mensen, zoveel verhalen. Ook de reacties op mijn verhalen vind ik boeiend. Vooral deze terwijl ik nog lees. Dat zijn de puurste. Daar haal ik veel uit.

Zal ik u nog eens op een verhaal trakteren? Het is een verhaal uit de vijfde les, waar we een dystopisch verhaal als opdracht kregen. Mijn onderwerp kwam toevallig voorbij op Facebook in een liedje. Dat vond ik wel frappant. Ik zet het in een volgend bericht.

*is foetelen geen woord meer? Ik ben met dat woord opgegroeid. In een groot gezin bij gezinsspelletjes wordt er toch al eens gefoeteld? Niet dan? Het is een Limburgisme, een Limburgse uitdrukking die (volgens Neerlandistiek zonder blikken of blozen) wordt vertaald naar het Nederlands. Voor mij was het dus lang een echt Nederlands woord.

Welk woord zou u wel eens willen terugzien of horen?