De tuin der poëten (gedicht van Peter Holvoet-Hanssen)

Zon wakker, nog voor mij, wandelde ik in de vroege ochtend, stappenteller omarmde mijn pols.

’t Is tijdens de wandeling in de gewone ochtend dat ik nog eens stopte bij dit pareltje, vooral aangetrokken werd door de gedichten. Natuurlijk.
In een dichtbevolkte stad is dit een ware oase bij zo’n krachtige en liefst korte hittegolf. Soms tuimelen de woorden dan uit de losse pols.

Ge kent dat wel zo’n dag die een oase biedt 

Ge kent dat wel zo’n dag waarin 
ge een doel hebt en daar gaat ge heen 
of dat gaat ge doen zonder meer gewoon
zonder boe, bah weggelaten, komt ge in uw 
ritme dat ge dan aanhoudt want ge weet dat de 
koelte, relatief gesproken voor de tijd van het jaar
van korte duur is en ge uw ramen nog moet sluiten om 
al te veel hitte te voorkomen wanneer de zon daar opwarmt
ge stapt intussen door, want ge hebt uzelf ook laten verleiden,
de stappenteller af en toe controlerend en ja, bijna ja bijna is het 
zover en ge komt dan voorbij een koel briesje dat u uitnodigt en lokt
bijna schaamteloos bij zo’n heet voorspelde dag en ge volgt dat en de
oase omarmt u en uw ritme blijft  uw snelheid smelt en dat is niet erg want
iemand sproeit de oase die al dorstig is en de snelheid spoelt weg en hier en 
daar in de oase-omhelzing blijft ge stilstaan omdat ge voelt  het doet iets met u 
ge neemt een foto en nog een en bij een gedicht blijft ge staan en de sproeiman is
geduldig tot ge gezien hebt wat ge wilde zien en vastgelegd wat ge wilde vastleggen 

Een boom of struik of bloem en een gedicht natuurlijk 

Ge kent dat wel zo’n dag die een oase geboden heeft