Dag: 31 december 2025

Ge kent dat wel, uw eigen jaaroverzicht. Zal ik het via het alfabet schrijven, zoals ik in een blog las? Of via foto’s zoals ik in een andere blog zag? Nog iets anders? Dat dacht ik zo tussen Kerst en Nieuwjaar samen te vatten.

Toen kwam meneerke Griep op bezoek, zelfs een tweede keer. Hij bleef hangen. Hij pestte en tartte me. Alleen kan meneerke Griep geen warmte verdragen en daar had dit vege lijf een oplossing voor: koorts en ferm optreden: uitzweten! Voilà, die is nu echt weg.

Over de aangelegenheden op wereldvlak en hun ego-leiders heb ik één vraag: ECHT?

Verder ben ik de enkeling die in 2025 wat stilstond. Het bleek wel nodig te zijn. Toch, zonder eureka of aha, is er iets dat me graag overspoelt: ONDERWEG zijn. Zo zijn er nog wel mensen die ik ken, ieder op zijn/haar eigen manier.

Onderweg heb je zo weinig nodig, af en toe uitrusten, wat eten en drinken et voilà! De ballast overboord en plaats voor een zeemeeuw, een koffietje, familiefeestje, een geboorte of twee (van in totaal drie kindjes)…

Ik was aan zee. Ik was in Oostende. Ik was bij familie, bij vrienden. Ik was in Hasselt, in Nijmegen. Ik was ook hier, waar ik vooral veel opruimde.

Vader bezoek ik ook nog elke week (behalve vorige week, wegens meneerke G.).

Schrijven vond ik wel afzonderlijk. Daar zit ik in een wereld die niemand anders wat aangaat. Tot ik het toelaat en post, al hier of daar. Overigens staat de Lapjeskat weer open.

De leesuitdaging is niet gehaald. Ik treur er niet om. Lezen is een andere afzonderlijke manier om even in plaatsen te zijn, waar je anders niet komt.

Hoogtepunt noch dieptepunt. Wat ik wel speciaal vond, was het bezoek aan het huis waar ik in mijn prilste kinderjaren opgroeide. Dat stond te koop. Ik vroeg een bezoek aan en kreeg een rondleiding, ook in vogelvlucht door de eerste negen jaren van mijn leven. Daar schreef ik iets over, waarmee ik mijn laatste blog afsluit. Als een afscheid van een leven dat niet meer is, aanvaarding van wat wel is, en op die kracht weer vooruit. Zie onderaan.

Veel bestaan en laten bestaan, dat lijkt me een hele opgave om een jaar mee te vullen. 

AMK

Huis opnieuw te koop 

Onze geuren definitief weg 
verhard in de aangepaste tuin 

Gekrompen kamers 
Ikzelf al lang gegroeid 

De living vol leven 
de eetkamer vol eters 
de keuken met zicht op 
het tuingebeuren, veel gras 
de schommel, de zandbak en wij 
het hart van ons gezin daar beneden 

De vele volle slaapkamers 
de badkamer met een balkonnetje 
moeder in een warm bad en wat rust 
vader met een scheerkwast en een plakker 
nog even, nog even dan is de bende wakker 

Een vaag beeld van grote broers  
op een zolderkamer in een stapelbed 
een zus tussen kind en bakvis en al zo wijs
het grote bureau, de vijfcijfer-telefoon met snoer
een losse revue van een pop of twee in eigen paleis
de grote zus die al een lief had en mijn kleine slimme broer 

Herinneringen zwaaien naar mij 
Waar bleef je zolang?

Ik zwaai terug 
naar het vijfde kind 
naar dat derde meisje 
naar de buren die nu gluren
en deze die niets meer moeten
naar de kiezels van het zijpaadje 
waarop mijn knie ooit hevig bloedde 

Ik zwaai 
naar toen
het onverharde 
het toen moderne 
alles wat niet meer is 
Ik zwaai nog één keer
naar de geuren van weleer 

AMK