Categorie: Wat ik lees

Boekenchallenge – Vertel het de bijen – Diana Gabaldon

Einde vorig jaar heb ik mezelf de uitdaging opgelegd om dit jaar 25 boeken te lezen. Op Hebban houd ik alles bij. Hoe staat het er tegenwoordig mee? Zestien gelezen, nog negen te gaan.

Het laatste boek dat ik las tot nu is ‘Vertel het de bijen’, van Diana Gabaldon. Dat is het negende boek van ‘Outlander’ of de Reiziger serie. De Nederlandse vertaling werd opgesplitst in twee delen, wat wel handig is, vanwege het aantal bladzijden. Of misschien een commerciële zet? Nu ja, in de bibliotheek staan ze ook…

Wie deze reeks van Gabaldon kent en ook zover geraakt is, zal zeker van haar schrijfstijl houden. De avonturen zijn onwaarschijnlijk en tot de verbeelding sprekend.
Wie zou nu niet graag door ‘de stenen’ verdwijnen in een ander tijdperk en daar allerlei avonturen beleven? Zoals Claire die net uit de Tweede Wereldoorlog met haar man hun tweede huwelijksreis maakt naar Inverness in Schotland en daar door ‘de stenen’ gestuurd wordt naar de achttiende eeuw om allerlei avonturen te beleven gedurende ongeveer drie jaren, om dan net voor de Slag van Culloden naar de twintigste eeuw terug gaan om daar een kind te dragen en te baren van een achttiende-eeuwse Schot. Alles wat eruit volgt, is een aaneenschakeling van avonturen, spanning, mooie beschrijvingen van landschappen, het leven aldaar en toen, een tegenkant van alhier en nu.

Ongeveer de eerste zeven boeken van de reeks las ik dan ook vrij snel uit. De volgende boeken ervaarde ik als wat slepender en moest ik meer moeite doen. In Hebban heb ik over het tweede deel van dat laatste boek mijn indruk geschreven.  

Over het algemeen zou ik deze reeks aanraden. Zeker aan wie Schotland een warm hart toedraagt, van avontuur houdt, van geschiedenis in het verhaal en van de mooie landschappen, de ruwte van de Schotse natuur, de plaats van man en vrouw, van rijk en arm, gerechtigheid, hekserij, …

Verdwijn even in een andere wereld!

AMK

Mijn reading challenge 2025 (je zal maar een Rus zijn in Oekraïne*)

Einde vorig jaar heb ik mezelf de uitdaging opgelegd om dit jaar 25 boeken te lezen. Op Hebban houd ik alles bij. Hoe staat het er tegenwoordig mee?

Mijn lijst van uitdagingen groeit aan. Zo kom ik natuurlijk niet echt tot ‘afwerken’ van wat ik einde december opgaf. Gelukkig is het een flexibele lijst. Tevens ben ik een trage lezer maar ik streef ook graag, dus als ik de 25 overschrijd, is dat mooi meegenomen.

Ik ben inmiddels aan boek tien. Zonder literatuurkenner of taalkundige te zijn, volg ik een beetje de boekenmarkt. Zo kwam er de uitnodiging aanwaaien om te stemmen voor de Boonliteratuurprijs. En het boek van Aline*Sax, ‘Wat ons nog rest’, sprong eruit. Reden om uit te zoeken waarom dat zo aanvoelde.

Ik heb absoluut geen spijt van mijn aankoop. Lees mijn (niet professionele) recensie HIER !

Ze won heel terecht de Boonliteratuurprijs voor kinder- en jeugdliteratuur.

Indien u wenst kan u ook andere boeken die ik las nazien. Ik heb niet van elke boek dat ik las iets geschreven. Meestal staan er al veel recensies die ook weergeven hoe een boek bij de ene of andere overkomt.

Ik ben nog op schema 😊

AMK

*hopelijk begrijpt u de ietwat vreemde titel van deze blog?

Over boeken – De onwaarschijnlijke reis van Harold Fry

Einde vorig jaar heb ik mezelf de uitdaging opgelegd om dit jaar 25 boeken te lezen. Op Hebban houd ik alles bij. Dit is het tweede boek van dit jaar.

“De onwaarschijnlijke reis van Harold Fry” heeft me gaandeweg aangegrepen. Wat begon als iets vrolijk humoristisch en cliché – de gewoonte van een veertigjarig huwelijk – liep uit op een diepgaand verhaal waarbij het hoofdpersonage en belangrijke andere personages laagje na laagje afleggen. Ik schreef een korte commentaar op Hebban.

Hieronder kan u het ook lezen:

Een boek over de wandeling van iemands leven. Letterlijk, stap voor stap, meter na meter, kilometer na kilometer. Figuurlijk dat het hoofdpersonage laagje na laagje aflegt en alle ‘wat als’en’ van zijn leven verdwijnen. Wat aanvankelijk een ‘gewoon’ veertigjarig (of iets meer) vastgeroest huwelijk lijkt, is de waarheid over het langs elkaar heen leven veel dieper, schrijnender en pijnlijker. En dat komt de lezer laagje na laagje te weten.

Harold (het hoofdpersonage) maakt alle vormen van pijn mee, zowel fysieke, mentale als emotionele. Wat gebeurt er als alles rondom je weg is? Wanneer je echt helemaal alleen met je naakte zelve bent? Daar gaat dit boek over, althans zo heb ik het begrepen. Bladzijde na bladzijde werd het duidelijker dat in dit boek een menselijk verhaal verteld wordt verweven met andere menselijke verhalen.

Overigens is het vlot geschreven en voor zover ik het kan beoordelen, goed vertaald. Ik ga deze auteur zeker opslaan bij mijn andere favorieten.

AMK

Foto: zelf genomen, boek uit de Bibliotheek Antwerpen geleend. Op Hebban staat de cover van de film, die ik zeker ook nog wil zien.

Over verdwijnen in boeken

Ik lees graag en probeer er véél lezen van te maken. Het is zoals mijn verhouding tot eten toen ik nog een kind was: veel! Lekker zou de tijd wel uitwijzen.

Op Hebban houd ik sinds kort bij wat ik lees en af en toe zet ik er zelfs een korte recensie in. Omgekeerd lees ik ook graag wat iemand anders van een boek vond; over de personages, de opbouw van het verhaal, hoe vlot het leest, enz.… Ik houd niet van de samenvatting van het boek. Die staat meestal al op de achterflap. Dat weet de lezer al.

Tussen fictie en non-fictie proef ik van genres en schrijvers. Tussen die genres mag het gezegd: Ik houd ook van misdaadverhalen. Verhalen waar de spanning ten top stijgt, de lezer tot bijna of helemaal het einde van het boek in een koortsachtig enigma blijft verder lezen. Ikzelf voel me dan een meedogenloze bladzijdemoordenaar.
Voorspelbaarheid is daar nefast. Soms haak ik af, maar bij een schrijver waarvan ik al (bijna) alles gelezen heb, wil ik toch verder lezen, zien wat er gebeurt, word ik nog verrast?

Het laatste boek dat ik las, ‘Een appartement in Parijs’, is er een van Guillaume Musso, een Franse schrijver van misdaadverhalen. Niet zijn beste boek wat mij betreft, maar om het te kunnen becommentariëren heb ik het wel uitgelezen. Van Musso heb ik er vier becommentarieerd, waarvan dit boek het minst positief. Al vermeld ik er wel uitdrukkelijk bij dat ik houd van de quotes waarmee hij haast elk hoofdstuk begint of in een hoofdstuk neerzet. Musso lijkt me een zeer belezen man.

Dit is mijn commentaar:

Ik heb het helemaal niet als spannend ervaren. Geen pageturner voor mij. Omdat het Musso is, ben ik wel blijven verder lezen.
Iets te onwerkelijk, twee figuren die overmatig met elkaar in de clinch liggen. Het kwam op een keer kleuterachtig over.
Te veel gegevens bij sommige figuren. Dat werd worstelen door het verhaal. Ik hoopte toch nog verrast te worden bij andere figuren, helaas.
Het einde was bijna grappig, als het niet zo'n torenhoog cliché was.
Daar werd te veel in verklaard. Als veellezer acht ik me wel in staat om zelf tot conclusies te komen.
Zelfs een goede schrijver heeft wel eens een dip...?

Overigens, ik las meer boeken dan ik becommentarieerde. Meer dan ik in ‘Mijn Hebban’ heb staan. Interesse? Zie Hier.

Verdwijnen in een boek, wetend dat ik terugkom, ooit … en er over vertel, zelfs dat.

AMK

Bron foto: https://www.hebban.nl/boek/een-appartement-in-parijs-guillaume-musso
Bron quote : uit het boek ‘Een appartement in Parijs’, G. Musso.

De uitnodiging – van Oriah Mountain Dreamer

Dit is een van de mooiste gedichten (zie later in dit bericht) dat ook wel eens in meditaties gebruikt wordt. Ik kwam het al jaren geleden tegen en onlangs (nog dit jaar 2023) nog een keer en zocht ik wat meer hierover op.

Oriah Mountain Dreamer is geen Indiaanse schrijver, zoals de naam doet vermoeden, maar een Canadese schrijfster en afkomstig uit Ontario. Ze is een echte liefhebster van woorden, symbolen en verhalen die onze ziel en geest opheffen. Woorden en beelden die ons hart open maken, en manieren aanreiken om patronen te herkennen en zingeving aan ons leven te geven.

Over zichzelf zegt ze: “Ik ben een Canadese vrouw, en geen ‘Indian Elder / Indiaans stamhoofd’ zoals soms geschreven wordt. Ik ben niet oud of wijs genoeg om te claimen ‘ouderling’ of ‘stamhoofd’ van welke groep mensen dan ook te zijn.”

Waarover gaat het? Het gedicht is een uitnodiging aan ieder van ons om je ware zelf te voorschijn te laten komen, om te herinneren wie je werkelijk bent of kunt zijn.
Het is een uitnodiging om jezelf te laten zien, zonder alle toneelstukjes, façades en verhalen om je onzekerheden, verdriet en pijn te verbergen. …

(bron: https://kirtan.nu/oriah-mountain-dreamer/)

De Uitnodiging 

Het interesseert me niet wat voor werk je doet.

Ik wil weten waar je naar snakt en of je durft te dromen

om de diepste verlangens van je hart te ontmoeten.


Het interesseert me niet hoe oud je bent.

Ik wil weten of je het risico wilt nemen

om er als een dwaas uit te zien 

voor Liefde, voor je droom,

voor het avontuur om het Leven te leven. 


Het interesseert me niet welke planeten er

tegenover je maan staan.

Ik wil weten of je de kern van je eigen verdriet hebt aangeraakt.

Of je bent geopend door de teleurstellingen van het leven,

of dat je verwelkt en afgesloten bent geworden

uit angst voor nog meer pijn.


Ik wil weten of je in stilte kunt Zijn met Pijn,

van mij of van jou zelf,

zonder hem te veranderen om de pijn te verbergen,

of te verzachten, of op te lossen (fixen).


Ik wil weten 

of je kunt Zijn (zitten) met Vreugde

van mij of van jou zelf,

of je kan dansen met wildheid

en je kan laten vullen met extase ,

van je vingertoppen tot aan je tenen,

zonder ons te waarschuwen,

om voorzichtig te zijn,

om realistisch te zijn,

om te denken aan de beperkingen

van het mens-zijn.


Het interesseert me niet of het verhaal wat je me vertelt

waar is.

Ik wil weten of je een ander teleur kunt stellen

om trouw aan jezelf te zijn.

Of je de beschuldiging van verraad kunt verdragen,

en niet je eigen ziel verraadt, of je ontrouw kunt zijn,

en daarom betrouwbaar.


Ik wil weten of je Schoonheid kunt herkennen,

ook als die er niet mooi uit ziet iedere dag.

En of je je eigen leven kunt “voeden”

vanuit diens aanwezigheid.


Ik wil weten of je kunt leven met mislukkingen,

de jouwe en de mijne,

en dan nog steeds aan de rand van het meer kunt staan

en “Ja” schreeuwen naar de zilveren gloed van de volle maan.


Het interesseert me niet om te weten waar je woont,

of hoeveel geld je hebt.

Ik wil weten of je overeind kunt komen na een nacht van rouw en wanhoop,

vermoeid en tot op het bot gekrenkt, en doen wat er gedaan moet worden

om de kinderen te voeden. 


Het interesseert me niet wie je kent,

of hoe je hier terecht bent gekomen.

Ik wil weten of je zult staan met mij

in het midden van het vuur en niet terug schrikt. 


Het interesseert me niet waar of wat of bij wie

je hebt gestudeerd. 

Ik wil weten wat je overeind houdt van binnen uit,

als al het andere wegvalt.

Ik wil weten of je alleen kunt zijn met jezelf,

en of je werkelijk houdt van je eigen gezelschap

in de lege momenten.

Er bestaan nogal wat bewerkingen van en als u een beetje zoekt, vindt u wel een versie die u aanspreekt.

Een Youtube filmpje dat ik al eens bekijk: https://www.youtube.com/watch?v=xEgn_PWFI-c

Het mooiste vind ik dat het geen verantwoording nodig heeft, naar niemand, van niemand!

Onderweg … eeuwig verlangen naar onderweg

Γυναίκα – Vrouw

8 maart – Internationale Vrouwendag

Er zal nog veel water door de zee moeten vloeien vooraleer vrouwen als gelijkwaardig in hun bestaan, beschouwd worden. Wat hun keuze in het leven ook is…

Een ontdekking, sinds het*concert dat ik bijwoonde vorige vrijdag, is de dichter Nikos Kavvadias. Zoals elke (her)ontdekking volgt er een tocht die als een reis naar een onbestemming leidt en nieuwsgierigheid voedt.

Vandaag, op 8 maart, deel ik dit gedicht van hem:

Vrouw

Dans jij je dans dan op de vinnen van de haaien. 
Laat je tong spelen op de wind, vervolg je gang. 
Je bent als Judith hier, Maria daar te paaien. 
De moeraal worstelt op de rotsen met de slang.

Van jongs af had ik haast, maar nu ga 'k ervantussen. 
Een schoorsteen dreef mijn leven voort, ik hoor de fluit. 
Je zachte hand door 't schaarse haar kon mij wel sussen 
voor éen moment, maar nu is 't met haar werking uit.

Gebroken het halfuursglas en de sloependreggen. 
Jong, haal de stelling in, we gaan naar volle zee. 
Door welke schoftenstreek gaan wij het loodje leggen, 
zijn wij voor kinderen en grijsaards de risee?

Fel opgemaakt. In 't rosse schijnsel van het steegje. 
Met wier en uitslag overdekt, amfibisch Lot.
Zonder gareel en teugels, zonder zadel steeg je 
voor de eerste keer te paard in Altamira's grot.

De meeuw duikt neer om 't oog van de dolfijn te pikken. 
Wat kijk je me aan? 'k Zal zeggen waar je mij van kent. 
Die nacht toen ik, op 't zand, jou op je rug kon wrikken 
legden ze voor de Piramiden 't fundament.

Wij liepen samen over de Chinese Muur. 
In Ur zag jij hoe zeelui de eerste kielen klonken. 
Jij zalfde diepe Macedonische kwetsuur 
toen bij de Granicus de naakte zwaarden blonken.

Groene kleur. Schuim, morellerood en blauwig paars. 
Jij, op een gouden gordel na, een naakte schone. 
Tussen je ogen liepen zeven evenaars 
in de oude werkplaats van Giorgione.

Als had ik hem vervloekt wil de rivier mij weren. 
Wat heb 'k misdaan dat je mij wekt voor dageraad? 
De laatste havennacht laat ik me niet versjteren. 
Zondaar is hij die niets geniet en niets begaat.

Fel opgemaakt. In 't zieke licht van stegen. 
Op goud ben je belust. Graai, tel en schraap bijeen! 
Jaren hier bij jou blijven zonder te bewegen 
tot je geworden bent mijn Lot, mijn Dood, mijn Steen.

Indische Oceaan 1951

Nikos Kavvadias

Uit de bundel “Maraboe en andere gedichten”. Uit het Grieks vertaald door Hero Hokwerda. Uitgegeven door Het Griekse Eiland (bestaat intussen niet meer), december 1988. Ik zie dat ik het negenhonderd vierentwintigste exemplaar van de eerste vertaalde uitgave heb (1000 exemplaren).

Voor andere vertalingen bestaan er verschillende websites, voornamelijk naar het Engels. De Nederlandse vertaling vind ik zelf niet helemaal kloppen, maar ik ben dit gedicht nog verder aan het ontdekken. De tijdsgeest speelt misschien ook een rol. Metaforen zijn zeker aanwezig! Het gedicht gaat alvast doorheen de tijd en ruimte (op Aarde). Bij wijze van voorbeeld: ‘uitslag’ in de veertiende regel, zou ik rododendron zetten (origineel: ροδάνθη).

Dit gedicht werd ook op muziek gezet door Thanos Mikroutsikos (Θάνος Μικρούτσικος). Deze*muzikale*versie vind ik een mooie, naast verschillende versies van Giorgos Dalaras.

Wie graag wat leest over Nikos Kavvadias, zie HIER.

Noot: Nikos Kavvadias was een zeeman. Intussen ben ik een boek van hem aan het lezen. Hij was niet zomaar een rauwe zeebon. Al zal ik mijn mooi gekleurde bril misschien eens moeten oppoetsen… 😉
De nogal talrijke websites die me kunnen helpen, heb ik vastgepind. Ik ben althans aan het exploreren. Niet alleen met dit gedicht.

bron: By Jean Housen – Own work, CC BY-SA 3.0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=32081071

Om een of andere reden kan ik de links naar websites niet meer aanduiden als ‘openen in een nieuwe browser’. Iemand een idee?

Omslagen verslijten, mantinades niet

Een mantinade per dag, houdt mijn hart aan de lach.

Bij een samenkomst van de*M’s, nog voor Kerst vorig jaar kreeg ik een scheurkalender uit Kreta cadeau. Elke ochtend scheur ik nu twee blaadjes af; een van de Druivelaar en een van de Kretenzische.  

Op Facebook wil ik al eens een mop(je) van de Druivelaar plaatsen. Maar wat met deze van Kreta? Dat is dat extra koffiemoment ’s morgens, om de achterkant van dat kalenderblaadje van gisteren te ontcijferen en nog wat bij te leren.

Ik ben nog eens op tocht gegaan door cyberspace om wat te vinden over mantinades:

Mantinada (enkelvoud van mantinades): tweeregelig vers, op Kreta gezongen en begeleid door de laouto (luit) en de lyra (lier). Een Kretenzisch lied bestaat vaak uit verschillende mantinades. Strofen uit mantinades worden kontyliës genoemd. Toevoeging: ze blijven vaak lang duren, die liederen met mantinades…
(bron: skopos.be)

Een voorbeeld van Kretenzisch cultureel erfgoed:

“Ότι και να ‘χει ο Κρητικός με λόγια δεν το λέει
με μαντινάδες χαίρεται, με μαντινάδες κλαίει! “

“Met woorden alleen kan een Kretenzer zich niet uiten
Mantinades laten hem lachen en huilen, tranen met tuiten”

(bron: explorecrete.com)

Mantinades gaan vaak over liefde, verliefdheid, verlangen. Het kan ook humor zijn of een wens voor iemand uitdrukken (bij feestdagen bijvoorbeeld) of satirisch, cynisch, …

Dé mantinade die voor mij heel universeel is :

Ποτέ μου να μην σ’έβλεπα, πάλι θα σ’αγαπούσα.
Γιατί μέσα στα ονειρά μου, συχνά σε συναντούσα.

(uit Μιλώ μιλώ, uitgevoerd door M. Tzouganakis, tekst: traditioneel lied, mondeling doorgegeven)

vertaling met een poging tot rijmen:
Zelfs al had ik jou nooit gezien, toch zou ik van je houwen,
omdat ik jou in mijn dromen al dikwijls mocht aanschouwen)

Het is geenszins het tipje van de ijsberg over mantinades, het is enkel een aanzet tot overbrengen waar ik wakker van blijf…



Foto’s:
1. De mantinade van vandaag (aan de achterkant van het kalenderblaadje van gisteren): poging tot rijm bij de vertaling

Ik wil graag dat je van me houdt, ik houd ook van jou
om een uniek juweel te zijn, in dat hart van jou

2. Omslag van mijn slimme foon 😉(omslagen verslijten, mantinades niet)

Over twee boeken

Ik ben geen boekenrecensent. Als ik een boek lees, wil ik erin wonen en op me af laten komen wat het doet met mij. Wat ik schrijf daarover, zal daarom geen weldoordachte – noch objectieve – verslaggeving zijn, eerder een buikgevoel onder woorden brengen.

Auteur: Marieke Lucas Rijnveld
Boeken: ‘De avond is ongemak’ en ‘Mijn lieve gunsteling’

Er is al zoveel over geschreven en gezegd dat ik even twijfelde om iets te schrijven over deze boeken. Ze zijn zo aangrijpend dat ik het toch waag.

De beide boeken hebben personages die in verhalen zitten, die er niet om liegen. Dat werd verwoord in een mooi en helder taalgebruik.

In beide boeken plagen de woorden je ogen want je wil er niet eens mee knipperen, enkel verder lezen; wat is me dat toch allemaal!

Ik heb bewondering voor het durven vertellen over hoe scheef het menselijk brein kan worden en daarnaar gehandeld wordt. Een verhaal waar je van huivert en als ‘De avond is ongemak’ uit is, ben je even bevroren. Dát doet dit boek met je! Dat noem ik geslaagd, met grote onderscheiding.

Er zat herkenning in die lange zin van ‘Mijn lieve gunsteling’ en het was niet de enige lange zin. Ze nodigen uit om op die trein te springen en mee te reizen en te kijken wat er allemaal komt. Alsof er geen snelheid genoeg is. Je wordt a.h.w. meegezogen in het verhaal als een toeschouwer, die niemand kan zien. Je kan dus ook niet ingrijpen. Die lange zinnen zijn als die trein, waarin je wil teruglopen terwijl de trein voortraast; geen ontkomen aan.
Van dit boek wordt overigens ook een theaterproductie gemaakt, vanaf 2023 te zien. Hier kan u alle info vinden.  

Beide verhalen zijn aan elkaar verwant door de achtergrond waartegen ze zich afspelen en de personages die erin voorkomen. Over de inhoud van de verhalen zelf, zowel in ‘De avond is ongemak’ als in ‘Mijn lieve gunsteling’ kan u wel lezen op allerlei sociale media en boekhandel websites.
Zo ook over Marieke Lucas Rijneveld zelf. Wikipedia en een*radio*programma*nporadio1 (heel interessant interview) en nog veel meer.

Nog iets over dat taalgebruik: behalve helder en mooi is het van hoogstaand niveau, dat potverdorie elke mens kan verstaan want het is geenszins hoogdravend. Voor die schrijfstijl ben ik als een blok gevallen.

Poëzie is hem ook niet vreemd. Er staan ook al dichtbundels op zijn naam. Onlangs las ik het gedicht ‘Spraakkunde’ op zijn  Facebookpagina dat hij schreef voor het tijdschrift ‘Dichter’ van Plint.

Zijn dichtbundels staan alvast op mijn wenslijstje.

AMK 23 juni 2022

Foto Mijn lieve gunsteling: Klara

Boek: Het Huwelijk

auteur: Christine Van den Hove

Ik ben geen boekrecensent. Als ik een boek lees, wil ik erin wonen en op me af laten komen wat het doet met mij. Wat ik schrijf daarover, zal daarom geen weldoordachte, noch objectieve verslaggeving zijn, eerder een buikgevoel onder woorden brengen.

Een tijdje geleden las ik het boek ‘Het huwelijk’ van Christine Van den Hove. Uitgegeven door de Wereldbibliotheek, website: https://wereldbibliotheek.nl/

Het is zo’n boek dat ik misschien niet direct zou vastnemen als ik het zag liggen in een winkel. En wat een geluk dat ik het op haar website vond. Iemands blog volgen leidt soms tot prachtige parels. Om een beeld te geven over het verhaal, kan u de inhoud op de omslag HIER lezen. Ook vindt u hier wat anderen ervan vonden.

Dit is wat ik ervan vind:

Ik bevond me even terug in een tijd van toen. Toen we nog zwegen wanneer volwassenen spraken en wij de afstandsbediening waren in huis. Al zal dat voor de generatie waarover in dit boek wordt verteld niet eens nodig geweest zijn.

Wat me het meest opviel was het taalgebruik. Het spreken in de gij-vorm bijvoorbeeld is iets wat ik zelf zelden tegenkwam in boeken, ook toen ik nog (veel) jonger was. Al spreek ik meestal nog wel zo. De je-vorm kenden we alleen van uit ons leesboekje op school.
Het was dat taalgebruik dat me naar een tijd katapulteerde die ik niet zelf meegemaakt heb maar wel van verteld werd en daardoor zo herkenbaar.

Het roept zelfs een zekere toch onbekende nostalgie op. De rust die uit die periode straalt, geen snelle auto’s, geen drukke carrièremakers, geen overlast van geluid … was voelbaar. Tegelijkertijd kroop er onrust onder mijn vel vanwege de zo verschillende golflengtes waarmee de hoofdpersonages met elkaar spraken. Dingen uitspreken zoals ze gevoeld en ervaren werden, was zeker niet van tel. Het was heel herkenbaar. Over dat soort dingen wordt niet gesproken, kom ik al snel tegen in het boek.

Er komen verschillende personages vertellen over de hoofdfiguren en dat is heel waardevol. Verschillende invalshoeken brengen verschillende nuances.

Het gebeurt me vaker dan voorheen dat ik boeken weggeef, nadat ik ze gelezen heb. Om de pracht te delen. Dit boek blijft toch nog even hier. Al mag het wel eens een keer op reis gaan.  

Eenvoudige poëzietechnieken 4

Schrijfgelegenheden komen en gaan. Aan sommige neem ik deel, andere glijden voorbij. Ik vraag me niet af of dat dan gemiste kansen zijn. “Ik doe wat ik doe en vraag niet waarom…” … (een lijn uit het lied gezongen door Astrid Nijgh, vraag me niet waarom ik nu net daar aan moest denken)
Deze gelegenheid is een van de leerzame, zoals een schrijftechniek voor poëzie. Ze komt van Canxatard in haar blog ‘Het geluk van de schrijver’. Dit is haar vierde poëzietechniek die ze deelt. Dit is mijn deelname:

De reis in overgave

Toen alles van me afviel, daar op dat perron
toen de vertraging me stil zette en het niet anders kon

Die ene focus, de reis, de route, elk nu moment
voor mij uit gestadig gleed het landschap mij onbekend

Bekende kriebel van verwachting en warme gloed
daar treinde ik, de nabije toekomst achter me, tegemoet

AMK

Christine Van den Hove's avatarHet geluk van de schrijver

Schrijf een kort gedicht waarin je een logisch begrip omkeert.

Voorbeelden:

Daar is de lente, daar is de zon
Bijna, maar ik denk dat ze weldra zal komen.
De fallus impudicus staat al in bloei
En de blaadjes krijgen bomen.


Jan De Wilde



Kan ik vandaag bij jou misschien
Omdat het gisteren niet kon
Want de deuren hadden geen huis

Kunnen deuren überhaupt 
op zich stand houden zonder
verval?

Zo zijn er overal oude poorten waaronder
	bedisseld 
	gedronken om een lach
	verraad gepleegd
geblowd
geneukt
geleefd wordt zonder thuis, een tandenborstel in
een aarden vuist naast het aanrecht van de nacht

Dus, als ik morgen bij jou misschien
draai dan alle deuren op slot.


Chris Horemans

Tip: Bedenk een aantal dingen die gebeuren op een bepaald moment van de dag, in een bepaalde tijd van het jaar, in gewone of ongewone omstandigheden, en keer het gebeuren om.

Heb je…

View original post 26 woorden meer