Einde vorig jaar heb ik mezelf de uitdaging opgelegd om dit jaar 25 boeken te lezen. Op Hebban houd ik het bij. Twintig gelezen, nog vijf te gaan. Het halen is twijfelachtig. Al ligt er toch een nieuw boek klaar.
Het boek dat ik laatst las, is non-fictie : Ik heb ADHD en daar komen ze nu pas mee – Nele Reymen
Dit boek ging ik lezen toen ik, toevallig(?), al scrollend, een stukje hieruit las. Hoe gaat dat als er iets heel herkenbaar voorbijkomt, zoals een liedje dat ook doet dacht ik: “Dat ben ik”. Tegelijkertijd voel ik me geen ADHD’er. Toch is het een heel interessant boek om te lezen. Het geeft in duidelijke taal weer hoe Nele Reymen ertoe kwam om zich te laten testen, hoe haar leven hiervóór aanvoelde, hoe de diagnosestelling ging en hoe ze er nu mee omgaat. Geen grote emotionele show noch louter droge medische knowhow. Het trekt de ogen open en verbreedt het beeld dat bestaat over ADHD. Wie er veel in herkent, zal het best wel graag lezen.
Erkenning: of het nu om uzelf gaat, iemand die u kent of toevallig tegenkomt onderweg. Iedereen heeft een verhaal. Ik paste het zo vaak kon toe in mijn werk vroeger. Ieder kind is anders, ieder heeft andere begeleiding nodig, op eigen prikkelings-niveau. Hoewel er vaak een gemeenschappelijke basis is.
Verdraagzaam: al is dat soms moeilijk. Niemand is eindeloos geduldig en immuun voor prikkels.
Zelfzorg: niemand hoeft overal bij te zijn, alles te kunnen en zeker niet alle socials te kennen of op de hoogte te zijn van wat dan ook. Falen mag. Eigen terrein afbakenen ook.
Verder vond ik het heel duidelijk gesteld dat zelfdiagnose u niet echt verder helpt. Ook dat men best een goed test-tijdstip afwacht.
‘Er klaar voor zijn’ is toch ook een beetje onderweg zijn.
Ik kom tot volgende conclusie:
Dit boek maakt je verdraagzaam. Tegenover jezelf, of je nu ADHD hebt, autistisch bent, hoogsensitief, ... tegenover anderen die (net) even anders zijn. Er zit meer onder de oppervlakte dan je denkt.
Gisteren zat ik buiten, in Oostende, aan de achterkant van de Kaap. Stilaan was ik er hoofdpijn aan het verzamelen en dat was door de zeer aanwezige zon. Ook zeer aanwezig waren de mensen die kwamen luisteren naar de J’accuse van anderen. En dat wilde ik volgen. Buiten zoals ik al zei want binnen in de Kaap zat het al snel vol.
Helaas door de groeiende hoofdpijn, heb ik het niet helemaal tot het einde gevolgd. Ik wil tussen al die pakkende getuigenissen, gedichten, j’accuse’s twee dingen aanhalen die mij erg aangrepen waren.
In de You-tube-videokan je het zien op 1:22:00 de getuigenis zien van een Palestijns meisje dat nu veilig in België woont. Ze spreekt vanuit haar belevingswereld en dat was heel mooi.
Het gedicht van Ramzi Salem die in het Arabisch voordroeg afgewisseld met de Engelse vertaling, op dezelfde YT-video maar helaas viel de klank even weg. Het filmen buiten is ook wat later in het gedicht gestart (2:03:29). Het klonk heel mooi in het Arabisch. De persoon die in het Engels voordroeg is iemand van de Letterie (helaas ben ik de naam vergeten). Ik heb het gedicht in het Engels HIER gevonden.
Voor mezelf, vaak alleen op pad, mijmerde ik in de trein op weg naar terug, tussen de aanstekelijke giecheltjes van kinderen met ouders en oma door:
Het zijn momenten als deze uren van rake woorden dagen, weken en langer van kracht en niet aflatende moed om onrecht in al zijn onmenselijkheid en grofheid – al is dat een te zacht woord – aan te klagen dat ik zie en kijk buiten grenzen van eigen pijn en plezier en doe wat gedaan kan worden,
NIET ZWIJGEN !
Er volgen vast nog meer hittegolven zoals deze tot ….
Spiegeltje, spiegeltje aan de wand wie is de rijkste van heel dit land Is het de leepste of de gesleepste Is enkel het voetvolk ambetant?
Spiegeltje, spiegeltje aan de wand waar zijn we toch nu weer aanbeland Er wordt weer geknipt dat staat zo in ’t script Ze doen het nooit zelf, dá’s ambetant!
Spiegeltje, spiegeltje aan de wand dat beeld is toch echt niet elegant Doe dan een keer voor is u dat te goor? Eens zien wie dan ú redt uit die brand
Schrijfgelegenheden komen en gaan. Ik heb mezelf opgelegd om regelmatiger te schrijven, al dan niet door anderen uitgedaagd. Al dan niet hier neergezet. Het is de melancholie die me aansprak in de*volgende*uitdaging.
Alsof ik naar toen kijk…
Zeewind zonder uitleg
Zanderige tegenwind in de duinen zicht op zee grote ogen en open monden van kinderen in vervoering van verwonderde zeegolven die rond hun gilletjes dansen ommuurd zandbouwwerk met embleem van schelpjes
Zeewind zonder uitleg taartjes uit de zandkastelen en ver uit zicht de kietelingen rond enkels en kuiten tot kopje onder Boules-de-Berlin of koele expo van strandman later aan een kraam limonade zelf bijeen gespaard
Ik bestel al eens iets online en probeer de bestelling af te halen in de winkel of een afhaalpunt. Het is handig voor sommige dingen, natuurlijk voor webwinkels. Of dingen die in fysieke winkels niet (meer) te vinden zijn, maar wel online.
Waar iets goed bolt, kan het ook al eens fout lopen. Waar mensen zijn … ik ben er ook een, ik weet er alles van…
Het laatste pakje dat ik bestelde, kon ik mooi volgen via de app en vandaag was het zover: mijn pakje is geleverd! Dat zag ik eerst in een mail. Ik klikte op de knop, de app opende met de melding dat het pakje al afgehaald werd.
Levering en afhaling beiden om 9u41! Toen was ik net even op wandel, niet in de buurt van de pakjesautomaat.
Ik ben naar het postkantoor geweest waar ze me vertelden wat ik kon doen in zo’n geval. Weer thuis zocht ik het uit via de website.
Blijkbaar kan je enkel als afzender een klachtenformulier invullen. Als ontvanger moet je bellen of chatten met een gedigitaliseerd persoon. Die verstond er niks van en ‘verbond’ me door via de chatbox met een echt persoon.
Et voilà, de uitleg (zie foto) … Nu maar afwachten.
AI in nood riep een mens om hulp. Dat vond ik wel grappig 😊
Schrijfgelegenheden komen en gaan. Ik was er ooit mee begonnen en bij tijd en wijle zal ik er mee verder gaan. Wedstrijden, uitdagingen, oefeningen, … al poot ik hier niet alles meer neer. Ik beschouw het eerder als werkmateriaal. In geval van … Deze uitnodiging komt uit ‘Het geluk van de schrijver’, Eenvoudige poëzietechnieken 14.
Heeft er iemand een tip voor een nieuwe blog aan te maken? Ik vind WordPress veel te ingewikkeld, vooral in hun abonnementen, domeinregistratie enzovoort. Ik heb twee blogs en betaal vier aparte rekeningen.
Tweede vraag: als ik mijn abonnement (of een ervan) stop zet, verdwijnt dan alles of is het enkel de reclame die de (nog niet zovele) lezers komt ambeteren?
Derde vraag: kan ik gemakkelijk mijn twee blogs combineren onder één domeinnaam?
Bedankt alvast. Ik ben een echte an-techneut, dus alle eenvoudig uitgelegde, tips zijn welkom.
Als ik echt meer wil schrijven – mijn enige voornemen dit jaar – zal ik het ook moeten doen. Ook al moet ik uiteindelijk ‘just niks’, ik doe het toch! Waar zou ik beter kunnen oefenen dan hier, in mijn blog?
Deze eerste week en wat meer, verliepen vrij rustig. Ik had de laatste dag van vorig jaar mijn laatste therapieshot van 2021. Daar ben ik steeds de eerste week/weken energiearm. Ik pas mijn activiteiten dan ook aan.
Een plagerige uitschieter was op de dag van Drie Koningen. Onderweg naar het ziekenhuis (ik volg nog rugschool) spookte dat deur-aan-deur-liedje al door mijn hoofd samen met een herinnering aan iets uit mijn kindertijd….
Ik was zeven of zo en ik mocht met het buurmeisje mee gaan zingen. Van deur tot deur, van huis tot huis trakteerden we de mensen op onze pure kinderstemmen en verzamelden zo heel wat centen en zelfs franken. Tot we bij het grote kruispunt kwamen; “aan de Voorstraat moet je terugkeren!” Het ging net zo goed. Zo lang waren we trouwens nog niet onderweg. Dus staken we dat kruispunt over en zongen verder voor de mensen in de huizen aan de overkant. De buit was zwaar, de winst was veel, de zak zat vol. We waren rijk! Eerlijk verdeelden we alles en keerden huiswaarts. Nog vrolijk van het zingen toonde ik mijn buit, in mijn kinderherinnering uitpuilende zak van klinkende centjes en franken. Helaas duurde de pret niet zo lang meer, mijn ouders – die hun best deden om opvoedkundig tevoorschijn te komen – verhieven zelf hun stem met de vraag waar ik toch zo lang gebleven was en dacht ik er dan niet aan dat zij doodongerust zouden zijn? En voilà, mijn hees gezongen centjes moest ik afgeven….
Veel meer herinner ik me niet hiervan. Wat was er uiteindelijk met die zak gebeurd? Misschien wel op mijn spaarboekje gezet. Ik kan me ook geen ‘straf’ herinneren, alleen dat ik dat, als zevenjarige vreselijk oneerlijk vond. Nu begrijp ik natuurlijk wel die reactie en ik geloof dat ze stiekem een beetje plezier hadden dat ik dat gedaan had (ik ben nooit zo’n durfal geweest).
Op de dag van Drie Koningen alzo, onderweg naar dat ziekenhuis, maakte ik iets anders van dat liedje dat door mijn hoofd spookte en tikte het nog in mijn slimme foon, net voor ik lanterfantend binnenstapte:
“Drie Kóóóninge, Drie Kóóóninge Geeft mij nen nieuwen hoed!” (maat 63) “Mijnen ouwe is versleeete Mijn moeder wil ’t nie meer weeete Mijn vader heeft van ’t geld Op de rooooster verteld…” (meer weet ik er ook niet van)
Neemt u even koffiepauze.
Een ander punt, hoogtepunt mag ik wel zeggen, was het samenkomen van de Belgische delegatie van de M’s. We waren met drie. M en M waren uit Limburg naar mij gekomen. Ik vertelde al van die energieloze dagen na zo’n therapieshot en daar waren zij ingesprongen. Ze hadden zelf het eten meegenomen. Heel veel eten mag ik wel zeggen! Dat was vorige vrijdag, Het enige dat ik gedaan had was kourabièdes gebakken, met iétsje te veel raki en een … Driekoningentaart.
Zelf gebakken.
Wie de cent had, mocht het grootste presentje openmaken. Omdat ik al lang niet meer in Griekenland geweest ben, vind ik het steeds moeilijker om iets te vinden à la minute om als presentje te geven. Ik weet niet hoe en waarom maar bij de M’s is er een gewoonte ingekropen om elkaar iets te geven wanneer we elkaar zien. Het houdt me wel alert. Doorheen de maanden voordien koop of verzamel ik dingen waarvan ik denk dat ze wel bij haar of haar passen én bij de gelegenheid. Ik houd bijvoorbeeld wel van de Oxfam winkels. Ik vind er wel originele dingen die toch nog binnen mijn budget blijven. Of ik kom elders iets anders tegen, wanneer ik – eindelijk – nog eens de stad inga en dáár wat lanterfant. Zij hadden wel een heel mooi presentje bij, originele lekkere en mooi makende Kretenzische dingen en een lekker geurtje voor in de kamer.
Deze kourabièdes kreeg ik.
Het mooiste cadeau is natuurlijk dat we elkaar weerzien. Hoe we het draaien of keren, we vervelen ons nooit. Bijpraten is een intensieve en tegelijkertijd ontspannende sport geworden. Bij de koffie met toen-nog-niet-gevonden-cent-Driekoningentaart of even naar buiten de benen strekken, ook bij de maaltijd warm krijgen en intussen al een ‘Χωριάτικη*’ eten met φέτα Τσουγανάκη** (heb ik dat verhaal al eens verteld hoe ik aan die naam kwam?) tot lang voorbij de overheerlijke veggie moussaka en gevulde paprika met als metgezel de retsina en achteraf nog een koffie. Herinneringen ophalen, verhalen vertellen van onze afgelopen maanden, inspiratie opdoen, blij zijn dat het anderen goed gaat, serieuzere gesprekken; we zijn hét nog niet kwijt.
We kijken uit naar de samenkomst met ons alle vijf! Graag voor onze benjamina weer voor even naar onze andere thuis verhuist…
* Boerensalada (Griekse salade) ** Feta Tzouganaki… dat verhaal vertel ik nog wel eens. Het is in feite feta saganaki.
Op reis naar Ithaka 