Categorie: #Reizen

Vrijdag 15 april 1994

Dan de dag van vertrek terug naar Brussel. De pech stopt niet en nu meer serieus; de taxi’s staken en de eerste bus komt pas opdagen om 6u30. Onze vlucht ging om 6u20.  Die zijn we dus kwijt. Dan maar een lijnvlucht met Olympic Airways doch geen rechtstreekse vlucht. Het is rennen. Het luchthaven-personeel is heel vriendelijk en loopt met ons mee naar onze gate. Zowel in Thessaloniki als in Athene krijgen we een ‘privé’ hostess die ons tot aan de gate brengt. 

Al bij al een reis om nooit te vergeten. De prachtige natuur, de vriendelijke mensen, het lekkere eten, de bezienswaardigheden, de avonturen en de avonduren, de Griekse taal (er zijn zelfs mensen die mij verstonden toen ik Grieks sprak), de sfeer, de muziek, alles.

Nabeschouwing:
Ik heb bewust niet veel verteld over de bezienswaardigheden. Hopelijk staat dat (eventuele) nieuwsgierigheid niet in de weg. Er is heel veel te vinden op het beroemde world wide web.
Er zijn ook niet zoveel foto’s van, in vergelijking met hoe ik het nu zou doen om vanzelfsprekende redenen. Hier en daar heb ik duidelijker foto’s gezocht en in een link naar de betreffende website gedeeld.
Mijn reis van weleer zit er al meer dan dertig jaar op. Ik ben daar sindsdien niet meer geweest, op een weekje Thessaloniki na, om andere, muzikale redenen. Misschien moet ik nog wat harder stof van mezelf afblazen en terug gaan. Met een dag-na-dag verslag op Polarsteps en/of mijn blog.

Anne-Mie

Woensdag, 13 april en donderdag, 14 april 1994

Terug in Thessaloniki aangekomen, vallen we onmiddellijk in de drukte. We slenteren wat rond en bewaren nog wat cultuur voor morgen.

Onze laatste dag gaan we nog naar het museum van het Macedonisch conflict.  We willen ook het folklore-museum nog zien maar is – geloof het of niet – gesloten die dag.  De pech deert ons nog steeds niet. We doen een zoektocht langs alle boekenwinkels van Thessaloniki. Mijn rugzak is plotseling 5 kg zwaarder.
We bezoeken de binnen- en buitenkant van de Witte Toren en van ons laatste geld gaan we nog eens heerlijk Grieks eten (foto bovenaan: op de Lefkos Pyrgos).

Morgen vertrekken we heel vroeg naar de luchthaven.

AMK

We gaan ook nog een dag naar Komotini. Het is er druk. We lopen wat rond in de stad, in de Turkse bazaar en genieten op een terrasje van de zon.

Later op de dag nog wat gekuierd op de promenade Alexandroupoli waar een groot schaakbord staat (foto hierboven).

Een beeld van Chatzidonis en Domna Vizvizi, helden van de strijd van 1821. Ze namen deel aan de Griekse Onafhankelijkheidsoorlog tegen de Turkse bezetting in 1821. 
De gedenkplaat is geplaatst door de "Vereniging van Ainiton", ook bekend als het "Hellenomuseum van Ainos", in Alexandroupoli in 1987. 

AMK

De boottocht terug valt beter mee. De zon schijnt en buiten is het heerlijk vertoeven.

Iemand van ons driekoppig gezelschap keert weer huiswaarts. Met twee reizen we nog verder richting Evros.

De Evros-delta is geweldig. Zoveel water en zoveel kikkers, bij een echt kikkerconcert rusten wij even uit aan de waterkant. Een schildpad wil ook een wandelingetje maken en wordt onmiddellijk gebombardeerd tot fotomodel.

De vogels die we zien, zijn fantastisch mooi, met frisse kleuren. Ik veronderstel dat mijn toentijdse camera wat traag was, geen foto’s van vogels.

Nu ik het weer oprakel, haalde ik ook de monografie erbij. Hoewel er waarschijnlijk wat veranderd zal zijn t.o.v. weleer, wilde ik toch de Evros een aanhalen, vooral in het licht van de vele vluchtelingen die daar willen oversteken en degenen die er het leven lieten. Het ‘onschuldige beeld’ van toen, heeft nu precies een nasmaakje.

Rechtstreek geciteerd uit de monografie:

EVROS WETLANDS 

Het gebied wordt beheerst door de Evrosrivier en omgeven door moeraslanden en lagunes.  Dit is een plaats voor stand- en trekvogels. De Evrosrivier is de grensrivier met Turkije.
Naar de Turkse grens toe, vanaf Trajanoupolis, spreidt zich de 'water'biotoop uit, die één van de belangrijkste van Europa is. Hier leven driehonderd soorten vogels. Hieronder bevinden zich de vijftien laatste koppels koningsarenden. Er overwinteren meer dan tweehonderd duizend watervogels.
Hier broeden nog sporenkievitten, dit zijn van oorsprong Noord-Afrikaanse en Aziatische vogels, en de kluut. De runderen van de omgeving komen de nesten dikwijls plunderen. 
De eilanden zijn nog ongerept en daar kunnen dus vogelsoorten broeden, soorten zoals de lachstern, het visdiefje, dwergstern en de grote stern. Ook de vorkstaartplevier en de tureluur zijn talrijk vertegenwoordigd.
In de buurt ligt een naaldwoud, dat bewoond is door roofvogels waaronder de monniksgier, de steenarend, de keizerarend en de zeearend.
Er wordt hier ook veel aan landbouw gedaan. Je zal er op de wandeling dus zeker wel enkele boeren tegenkomen.
Luister van tijd tot tijd naar het prachtige kikkerconcert. Je ziet ze haast niet tussen het riet maar horen doe je ze wel, vast en zeker.
Je zal ongetwijfeld ook schildpadden tegenkomen.
Gelieve het gebied te respecteren en enkel op de paden te wandelen.

AMK

Zondag, 10 april 1994

De laatste dag op Samothraki bezoeken we de archeologische site, in Paleopoli. Hier is de Niké van Samothraki gevonden. Een kopie staat in het museum. Het originele staat in het Louvre in Parijs.  Het geheel maakt een grootse indruk.  Op de heenweg (10 km van Kamariotissa) stopt er iemand en wil ons tot daar brengen. Er is maar plaats voor twee in de auto en we zijn met drie dus ga ik in de laadbak zitten. Lekker fris. Ik zou nu – dat half leven verder – een stevige ladder nodig hebben om erin te geraken … 😉

Wie wat meer wil lezen over de Niké kan natuurlijk op verschillende sites terecht. Ik geef hier die van Wikipedia.

AMK

Donderdag, 7 april 1994

We reizen naar Filippi.  Deze site is gewoon geweldig.  Al door zijn grootte, maar ook door de nog tamelijk goede staat. Veel verbeelding heb ik niet nodig. Ik sta daarbij, terug in de tijd, op de eerste en de laatste rij van het theater, op het forum kies ik het beste fruit, en ik maak pseudogebruik van de openbare toiletten. Ik wil Sint Paulus uit zijn gevangenis bevrijden en in de basilica luister ik naar een grootse toespraak.

We rijden weer verder, naar Xanthi. In Dhrama stoppen we om te eten. We vinden een Goody’s, een soort Griekse Mac Donalds, denk ik. Zo’n westerse hamburger smaakt ook wel en ik heb een bounty cadeau gekregen, voor onderweg.

In Xanthi merk je de invloed van de Turken heel goed. Hier leeft ook een Turkse gemeenschap en vanaf hier naar de Turkse grens zal ik nog veel minaretten zien.

Er is het klooster Panagia, even buiten het centrum. Hiervoor moeten we wel een stukje klimmen met de wagen. Die haalt het gelukkig wel, we hebben nl. het kleinste model gehuurd dat er was. Het is wel de moeite van het rijden. Het zicht is fantastisch. Hier zien we de kronkelweg met haarspeldbochten pas goed tussen de bomen en de struiken. In het klooster waakt een hond. Een vriendelijke zuster laat ons binnen in de kerk van het klooster en we mogen daar ook een kaarsje branden.

Daarna snel terug naar Thessaloniki want we moeten onze auto terug inleveren.  We zijn net te laat.  Het kantoor is dicht.  De volgende dag kunnen we ook nog.

AMK