De trivialiteit van vandaag:
Vanmorgen kon ik nog aan één ding denken, vanaf ik ontdekte dat het stuk was. Ik vond en kocht en mijn brein koelde af van pure opluchting.
Ik ben gered!
houd het koel
in de schaduw
in de kelder
aan de noordkant
in het zwembad
in de ijskast
onder een boom
zonder zweetlast
in de zee
op een berg
en neem mee
een plantenspray
😊
AMK
Zon wakker, nog voor mij, wandelde ik in de vroege ochtend, stappenteller omarmde mijn pols.
’t Is tijdens de wandeling in de gewone ochtend dat ik nog eens stopte bij dit pareltje, vooral aangetrokken werd door de gedichten. Natuurlijk.
In een dichtbevolkte stad is dit een ware oase bij zo’n krachtige en liefst korte hittegolf. Soms tuimelen de woorden dan uit de losse pols.
Ge kent dat wel zo’n dag die een oase biedt
Ge kent dat wel zo’n dag waarin
ge een doel hebt en daar gaat ge heen
of dat gaat ge doen zonder meer gewoon
zonder boe, bah weggelaten, komt ge in uw
ritme dat ge dan aanhoudt want ge weet dat de
koelte, relatief gesproken voor de tijd van het jaar
van korte duur is en ge uw ramen nog moet sluiten om
al te veel hitte te voorkomen wanneer de zon daar opwarmt
ge stapt intussen door, want ge hebt uzelf ook laten verleiden,
de stappenteller af en toe controlerend en ja, bijna ja bijna is het
zover en ge komt dan voorbij een koel briesje dat u uitnodigt en lokt
bijna schaamteloos bij zo’n heet voorspelde dag en ge volgt dat en de
oase omarmt u en uw ritme blijft uw snelheid smelt en dat is niet erg want
iemand sproeit de oase die al dorstig is en de snelheid spoelt weg en hier en
daar in de oase-omhelzing blijft ge stilstaan omdat ge voelt het doet iets met u
ge neemt een foto en nog een en bij een gedicht blijft ge staan en de sproeiman is
geduldig tot ge gezien hebt wat ge wilde zien en vastgelegd wat ge wilde vastleggen
Een boom of struik of bloem en een gedicht natuurlijk
Ge kent dat wel zo’n dag die een oase geboden heeft
Voor geïnteresseerden: den-botaniek en het gedicht op de steen: de-tuin-der-poëten
Hier staat de indeling duidelijker op. Iemand die weet of ik dit in WordPress ook kan aanpassen (bredere pagina maken) ?
AMK
Vrijdag 15 april 1994
Dan de dag van vertrek terug naar Brussel. De pech stopt niet en nu meer serieus; de taxi’s staken en de eerste bus komt pas opdagen om 6u30. Onze vlucht ging om 6u20. Die zijn we dus kwijt. Dan maar een lijnvlucht met Olympic Airways doch geen rechtstreekse vlucht. Het is rennen. Het luchthaven-personeel is heel vriendelijk en loopt met ons mee naar onze gate. Zowel in Thessaloniki als in Athene krijgen we een ‘privé’ hostess die ons tot aan de gate brengt.
Al bij al een reis om nooit te vergeten. De prachtige natuur, de vriendelijke mensen, het lekkere eten, de bezienswaardigheden, de avonturen en de avonduren, de Griekse taal (er zijn zelfs mensen die mij verstonden toen ik Grieks sprak), de sfeer, de muziek, alles.
Nabeschouwing:
Ik heb bewust niet veel verteld over de bezienswaardigheden. Hopelijk staat dat (eventuele) nieuwsgierigheid niet in de weg. Er is heel veel te vinden op het beroemde world wide web.
Er zijn ook niet zoveel foto’s van, in vergelijking met hoe ik het nu zou doen om vanzelfsprekende redenen. Hier en daar heb ik duidelijker foto’s gezocht en in een link naar de betreffende website gedeeld.
Mijn reis van weleer zit er al meer dan dertig jaar op. Ik ben daar sindsdien niet meer geweest, op een weekje Thessaloniki na, om andere, muzikale redenen. Misschien moet ik nog wat harder stof van mezelf afblazen en terug gaan. Met een dag-na-dag verslag op Polarsteps en/of mijn blog.
Anne-Mie
Woensdag, 13 april en donderdag, 14 april 1994
Terug in Thessaloniki aangekomen, vallen we onmiddellijk in de drukte. We slenteren wat rond en bewaren nog wat cultuur voor morgen.
Onze laatste dag gaan we nog naar het museum van het Macedonisch conflict. We willen ook het folklore-museum nog zien maar is – geloof het of niet – gesloten die dag. De pech deert ons nog steeds niet. We doen een zoektocht langs alle boekenwinkels van Thessaloniki. Mijn rugzak is plotseling 5 kg zwaarder.
We bezoeken de binnen- en buitenkant van de Witte Toren en van ons laatste geld gaan we nog eens heerlijk Grieks eten (foto bovenaan: op de Lefkos Pyrgos).
Morgen vertrekken we heel vroeg naar de luchthaven.
AMK
We gaan ook nog een dag naar Komotini. Het is er druk. We lopen wat rond in de stad, in de Turkse bazaar en genieten op een terrasje van de zon.
Later op de dag nog wat gekuierd op de promenade Alexandroupoli waar een groot schaakbord staat (foto hierboven).
Een beeld van Chatzidonis en Domna Vizvizi, helden van de strijd van 1821. Ze namen deel aan de Griekse Onafhankelijkheidsoorlog tegen de Turkse bezetting in 1821.
De gedenkplaat is geplaatst door de "Vereniging van Ainiton", ook bekend als het "Hellenomuseum van Ainos", in Alexandroupoli in 1987.
AMK
De boottocht terug valt beter mee. De zon schijnt en buiten is het heerlijk vertoeven.
Iemand van ons driekoppig gezelschap keert weer huiswaarts. Met twee reizen we nog verder richting Evros.
De Evros-delta is geweldig. Zoveel water en zoveel kikkers, bij een echt kikkerconcert rusten wij even uit aan de waterkant. Een schildpad wil ook een wandelingetje maken en wordt onmiddellijk gebombardeerd tot fotomodel.
De vogels die we zien, zijn fantastisch mooi, met frisse kleuren. Ik veronderstel dat mijn toentijdse camera wat traag was, geen foto’s van vogels.
Nu ik het weer oprakel, haalde ik ook de monografie erbij. Hoewel er waarschijnlijk wat veranderd zal zijn t.o.v. weleer, wilde ik toch de Evros een aanhalen, vooral in het licht van de vele vluchtelingen die daar willen oversteken en degenen die er het leven lieten. Het ‘onschuldige beeld’ van toen, heeft nu precies een nasmaakje.
Rechtstreek geciteerd uit de monografie:
EVROS WETLANDS
Het gebied wordt beheerst door de Evrosrivier en omgeven door moeraslanden en lagunes. Dit is een plaats voor stand- en trekvogels. De Evrosrivier is de grensrivier met Turkije.
Naar de Turkse grens toe, vanaf Trajanoupolis, spreidt zich de 'water'biotoop uit, die één van de belangrijkste van Europa is. Hier leven driehonderd soorten vogels. Hieronder bevinden zich de vijftien laatste koppels koningsarenden. Er overwinteren meer dan tweehonderd duizend watervogels.
Hier broeden nog sporenkievitten, dit zijn van oorsprong Noord-Afrikaanse en Aziatische vogels, en de kluut. De runderen van de omgeving komen de nesten dikwijls plunderen.Â
De eilanden zijn nog ongerept en daar kunnen dus vogelsoorten broeden, soorten zoals de lachstern, het visdiefje, dwergstern en de grote stern. Ook de vorkstaartplevier en de tureluur zijn talrijk vertegenwoordigd.
In de buurt ligt een naaldwoud, dat bewoond is door roofvogels waaronder de monniksgier, de steenarend, de keizerarend en de zeearend.
Er wordt hier ook veel aan landbouw gedaan. Je zal er op de wandeling dus zeker wel enkele boeren tegenkomen.
Luister van tijd tot tijd naar het prachtige kikkerconcert. Je ziet ze haast niet tussen het riet maar horen doe je ze wel, vast en zeker.
Je zal ongetwijfeld ook schildpadden tegenkomen.
Gelieve het gebied te respecteren en enkel op de paden te wandelen.
AMK
Zondag, 10 april 1994
De laatste dag op Samothraki bezoeken we de archeologische site, in Paleopoli. Hier is de Niké van Samothraki gevonden. Een kopie staat in het museum. Het originele staat in het Louvre in Parijs. Het geheel maakt een grootse indruk. Op de heenweg (10 km van Kamariotissa) stopt er iemand en wil ons tot daar brengen. Er is maar plaats voor twee in de auto en we zijn met drie dus ga ik in de laadbak zitten. Lekker fris. Ik zou nu – dat half leven verder – een stevige ladder nodig hebben om erin te geraken … 😉
Wie wat meer wil lezen over de Niké kan natuurlijk op verschillende sites terecht. Ik geef hier die van Wikipedia.
AMK
Intermezzo tussen twee reisverslagen van de reis van toen. Weldra weer het vervolg. De beloofde hitte heeft me naar zee gedreven. In het nu verfrissing gevonden.
Schaduw opzoeken en verfrissing, wandelen als afwisseling.
Voeten te water laten, zandtenen krijgen, ook de regen is welkom
laat Aarde toch doen. Die zorgt voor ons, waarom kunnen mensen niet zwijgen?
Ik los die gedachte en wandel nog even, daarna een ontbijt*.
Dan een verhaal om mee te beleven. De zeemeeuw van Oostende,
die Ensor ook kende, vertelt nu van de Visserij**,
waar vissers de wereld verkenden.
Dan weer op wandel, er zijn ook gaanderijen, met foto’s*** zo mooi.
Een hobby erbij, dat kriebelt toch wel
van de camera, de wereld zijn prooi
Koelte in het park, bankje onder boom
met zicht op een vijver en duiven zonder schroom.
Nog één vroege ochtend, de zeewind Beau Fort
de golven die kletsen de strekdam van voor
de dijk nog niet wakker, zondag voorbij.
Aan ’t klein strand geen foto-gym ,
de zeehonden blijven weg, dat is toch slim?
Intussen (waarvan?), vraag ik weer me af,
dan rijst weer dat lied, soms sta ik paf
waarom, oh waarom woon ik hier niet?
AMK
De kamers die de restaurantuitbater ons had aanbevolen, bevallen ons prima en we boeken daar nog twee nachten.
Samothraki zelf is een prachtig klein eilandje. Het weer slaat ook om en het wordt zonniger, nog niet zo warm maar het regent ten minste niet meer.
De taxichauffeur van gisteren brengt ons tot Loutra en vandaar gaan we eerst naar de Fengari-berg (Fengari = maan) en klimmen een heel stukje tot we geen pad meer vinden om verder te gaan. Aangezien we niet zo ervaren bergbeklimmers zijn en geen kenner bijhebben, gaan we braafjes terug. Aan de voet is er een waterval met heldere beekjes. Ik kan het niet nalaten om daar mijn dorst te lessen.
Om twee uur stipt, zoals afgesproken staat hij daar weer om ons op te pikken. Hij vertelt over het eiland en stopt op allerlei plaatsjes om aan ons te tonen. Hij geeft ook nog tips van dingen die we zeker moeten doen en bekijken.
We maken een wandelingetje door Chora, een klein dorp op 6 km van het havenstadje Kamariotissa, waar we verblijven. Daar wacht hij en brengt ons naar Lakoma, een plaatsje zuidwest van Samothraki. Van hier wandelen we naar Pachi Ammos. Een fikse wandeling bergop en bergaf, die twee uren duurt. De beloning is geweldig. Een diepblauwe zee, een prachtig zandstrand en een bruisende witte branding. Er staat een klein hotelletje en de eigenaar is er net bezig in orde te zetten voor de zomertoeristen. Hij babbelt wat met ons, biedt ons een coca-cola aan en een uurtje later brengt hij ons met zijn wagen terug naar Kamariotissa, onderweg toont hij ons zijn dorp Profitis Ilias. Vandaar hebben we een mooi zicht over Kamariotissa en Lakoma.
AMK
Vrijdag, 8 april 1994
Het is gelukt de auto in te leveren en we halen onze bus nog naar Alexandroupoli. In Kavala pauzeert de chauffeur even. Het is mooi om het landschap te bekijken zonder te hoeven rijden. We eten en drinken iets en gaan weer verder. In Alexandroupoli aangekomen zoeken we de haven en kopen boottickets naar Samothraki. Er is nog wat tijd voor vertrek en we drinken een koffie. Wanneer we opstappen, regent het pijpestelen, echt zonder stoppen maar we moeten erdoor of we missen de boot.Â
Onze rugzakken vinden dat niet leuk maar ik heb er wat op gevonden. Doe je rugzak aan, de kap van je regenvest (K-Way bijvoorbeeld, toen nog niet zo duur) over je hoofd en de rest van je vest over de rugzak en ze blijft droog. De storm blijft duren. De boot gaat hoog op en neer en regen of niet, ik moet buiten op het dek blijven om niet al te ziek te worden.Â
Aangekomen op Samothraki (vanuit Alexandroupoli : 2,5 uren) besluiten we een taxi te nemen omdat we zo moe, zo ziek en toch zo hongerig zijn. Nog eens te voet door die regen zien we niet meer zitten. De taxichauffeur stopt aan twee hotelletjes en gaat voor ons kijken of ze open zijn. Er is eentje open. Daar blijven we een nacht en dan zullen morgen zien. Gauw onder de douche, verse kleren aan (vooral droge) en op zoek naar eten. De eigenaar van het restaurant, waar we gaan, kent iemand die kamers verhuurt en daar kunnen we de volgende dag gaan kijken. Heel fijn hoe we geholpen worden. Dit wordt ons ‘stamrestaurant’. (Zou het nog bestaan? Ik ben helaas de naam vergeten.)
AMK
A magazine of Arabic literature in translation
... news, history and much more ...
Verhalen uit mijn familiegeschiedenis
Boeken droppen en zoeken
All things classical ukulele
Levensinspiratie onderweg
Levensinspiratie onderweg
Blog van Jona Lendering
Schrijven is het samenspel van autobiografie, overdrijven en verzinnen.
Geloof het ongelooflijke. Beiden zijn waar.
Op reis naar Ithaka 