Natuurlijk houd je je in deze hitte best aan de richtlijnen, al zal iedereen die kan, dat spontaan doen.
Vandaag geen heel vroege ochtendwandeling, enkel een voormiddagwandeling. Woensdag is mijn vaderdag en het leek me verstandiger om hem al in de vóórmiddag met een bezoekje te vereren.
Aldus gebeurde met de nodige tussenstops in het groen (heen en terug).
Me dunkt dat de zomer nu echt rijp is de lucht weegt op de volle groene schakeringen
Een kat buiten tegen een raam in de schaduw grijs zowel de kat als de vensterbank
En vader zit er nu wel heel warmpjes bij passend bij de rijpheid van zijn bestaan en de hete zomer
Weer onderweg vogels in loom gesprek en groen beweegt een zuchtje en nog een keer
Bankje aan het water waar luie woorden om me heen dwarrelen en landen op een blad of twee drie in de relatieve koelte
houd het koel in de schaduw in de kelder aan de noordkant in het zwembad in de ijskast onder een boom zonder zweetlast in de zee op een berg en neem mee
Een zomer zoals vanouds, met veel regen, waarvan ik er me toch nog wel wat herinner van vroeger. Zagen en zeuren om de grijze dagen en net tijdens mijn verlof!
Het duurt soms even, weken, maanden om door elkaar geschud te worden, de stukken te laten vallen en ze te laten liggen om te zien wat ik niet meer nodig heb. Soms is dat pijnlijk. Meestal een hele opluchting. De truc is – voor mij althans – om me niet te laten bedelven onder goed bedoelde kaderingen.
Eenzaamheid wordt een plaats waar ik rust vind. Een plaats waar ik mijn verhaal kan laten bestaan zonder dat het ‘verbeterd’ moet worden, ‘opgelost’ of uitgegomd en vervormd tot een verhaal dat het mijne niet is. Tot zover mijn filosofie 😉
Intussen gebeurt er hier en daar nog wat. Geen lange fietstochten of reizen, geen pareltjes van gedichten, verhalen noch columns, enkel betrokken zijn, meedoen en genieten van dingen die zich aandienen. Soms fijn, heel fijn, verrassend mooi tot de andere kant van die curve. Alles bestaat, alles heeft een eigen plaats. ‘Nu’ is een moment waarvan geen terugkeer mogelijk is.
Sinds kort tijd ik op een elektrische fiets, bij elkaar gespaard en aangekocht in een groepsaankoop. De bedoeling is om makkelijker van hier naar daar (vooral boodschappen, ontmoetingen e.a. gewone dagelijkse dingen) te fietsen en dat lukt! Gelukkig ben ik zelden gehaast. Intussen breid ik mijn recreatieve fietsen wat uit en wen ik aan die fiets.
als er maar geen woorden uit vallen…
Er was het ongelooflijke of veeleer het gelooflijke prachtige verjaardagsfeest van mijn oudste zus. Helemaal in traditie zoals ik het zelf al van kleins af aan gewoon ben, met veel muziek, lekker eten, een speechke hier en daar. Dat alles op een bijzonder mooie locatie, waar bubbels ruim konden bestaan. Die dag was een uitzondering op mijn mening over het weer… Het was ons goed gezind. Ook al kan ik een regenbui goed verdragen, een tuinfeest is toch altijd aangenamer zonder.
Er was de jaarlijkse zussendag met een lichte lunch, een bezoek aan de Congo-Ville expo, een versnaperingetje en een lekker etentje naar de avond toe. Tussen die activiteiten door, net op die dag, mijn verjaardag, liep er wat fout met de afspraken voor mijn vader met de oogarts. Dat werd later op de dag ‘goed gemaakt’, waardoor mijn oudste zus wel even weg was.
Om deze blogpost te eindigen met mijn vader, zijn verjaardag hebben we gevierd, met een etentje. Hij en zijn kinderen (die in het land waren). Het was de eerste keer sinds de lockdown vorig jaar, dat wij (bijna) allemaal bij elkaar zaten.
92
Ik ben blij dat het niet spannender was, avontuurlijker of uitdagender. Sinds lang heb ik mezelf eens goed doorvoeld. Soms kost het moeite, soms is het fijn. Het blijft voor mij een uitdaging om Mij te zijn… de herontdekking is al veel 😉
Bedankt voor het lezen. Het gaat u allen goed.
*de natuurrampen worden waarschijnlijk al geopinieerd in allerlei media en is dus voer voor een andere discussie die ik nu niet aanga. Natuurlijk vind ik het erg dat er zoveel mensen door getroffen zijn, of dat nu de overstromingen zijn of de vele branden, waar dan ook in de wereld.
Het is nu al twee dagen geleden, Vaderdag. Ik was erbij en ik keer naar hem. Tussen tevreden en bezorgd, weigerig en gelaten, maar vooral blij die dag dat hij het fijn vond, dat glaasje en die enkele zoute snacks. Buiten de lijntjes kleuren is soms heel nabij. Dat te zien is heel verhelderend. Een mens heeft niet veel nodig om even te sprankelen.
Wat nog?
Wanneer de onrust me besluipt? Wanneer de onmogelijkheden zich zo duidelijk aandienen? Wanneer de energieloze cellen me wijs willen maken dat het tijd is om te rusten? Ik ga in gesprek met die cellen, met die delen die van de cellen gemaakt zijn. Dan spreek ik ze toe en deel mijn gedachten, mijn bezorgdheden, mijn verlangens, mijn angsten, mijn pleziertjes, … Het zijn woorden die nú spontaan in me opkomen bij het schrijven van dit blogbericht. Hoe kom ik in contact met mijn eigen zieke cellen? Wat als…? Een kunst-&wetenschapsproject dat in aantocht is. Louter nieuwsgierigheid, zonder weerstand noch zwijmelen deed me ‘ik’ zeggen toen er gevraagd werd wie hierover iets wilde schrijven voor de derde editie van Melanoompuntjes. U weet nog wel, het tijdschrift van de patiëntenvereniging Melanoompunt. Meer weten? Lees hier  (klik op de eerste foto) op pagina 11.
Naast dit op til zijnde project kan u nog vele andere dingen lezen. Het is een extra dik nummer geworden; een mooi gesprek met de andere kant, verhalen van lotgenoten, een reis naar Australië, een boomstevige hobby, poëzie, een kinderverhaal voor grote mensen (Robin Hood heeft model gestaan), een cryptogram en nog plannen op til…
Intussen blijf ik me tegen zon en brand beschermen, factor 50, met respect voor het milieu, in het bijzonder voor de oceanen. Dit meld ik omdat het in Australië al helemaal ingeburgerd is (symbool te zien op de verpakking, zie onderaan het ‘Australisch’ verhaal). Overigens is kleding ook een goed idee. Voor mij maakt het niet zoveel meer uit of en hoe diep ik bruin word. Mijn pigment is aan het verdwijnen. Beter niet verbranden om te voorkomen.
Op reis naar Ithaka 