Gedichtentrilogie – 1

Goedemorgen / -middag / -avond op deze gedichtendag.

Het is alweer even geleden dat ik nog een bericht deelde. Het schrijven gaat wel zo goed als, onverminderd door. Zoals vaak, veel teveel woorden in mijn hoofd, dat vraagt om orde in de verhalen. Ik ben er dus volop mee bezig. Tussen rusten en actie bijvoorbeeld. Ik had ook een titel ‘Belofte maakt schuld’ (over ‘onder voorbehoud’ dus maak ik niet zoveel beloftes meer). Nog meer van dat dus, maar het ging zo vaak over Mie en die twee anderen. Ik vind mezelf saai worden.

Dan maar over anderen. Ik ben bezig over Uden, waar ik vorige zaterdag was. Het was echt een hele mooie dag, ondanks het grijze dat in de lucht hing.

Een dagje met de 5 M’s. Over die M’s wordt zeker nog verteld. Vandaag, deze ochtend wil ik u ‘verblijden’ met enkele gedichten. Het is misschien wat somber voor wie me helemaal niet kent. Voor mij is dat niet zo. Het gevoel van in een proces te zitten (geen proces in de rechtbank 😉) maakt me meer open, zoekend naar dat eeuwige hunkerende evenwicht.

Een gedichtentrilogie, naar aanleiding van gedichtendag in 2017, in 2018 en vandaag.

Ze komen in verschillende blogs, dat lijkt me overzichtelijker. Hier komt de eerste:

Een gedichtje is een lichtje (gedichtendag 2017 – nog voor de ‘ontdekking’)

Een gedichtje is een lichtje in ons leven van elke dag,

Het is een mooi gekleurde bloem, met op elk blaadje een lach.

Een gedicht is een boeiend verhaal,

Soms een blij, soms droef, soms helaas een fataal.

Een gedichtje is als een schets of tekening, een echt beeld,

Ook als je geen woorden hebt, wordt wat je voelt gedeeld.

Een gedicht is nog een woord, een muzikaal akkoord,

Wat je zo niet kan vertellen, wordt in je gedicht wel gehoord.

Een gedicht is wat je ziet, in een mens, een kind, een volk

Een gedicht is wat je voelt, in elke taal, zonder tolk.

AMK