Het wordt een persoonlijker blogbericht vandaag. Ik hap even een stuk uit mijn dagboek waar ik dan verder over door’boom’…
Dinsdag, 26 februari 2019
Het is weer die dag in het jaar. De dertiende keer nu. Het is niet meer zo dat ik er bezorgd naar uit kijk. Hoe zal ik me voelen die dag? Gaat het een (te) emotionele dag worden? Neen dat is er niet meer. Eerder een berusting. Waakzame berusting.
Net vandaag kom ik op Facebook een kinderuitspraak van Meester Mark tegen … over mama. Op zich zijn de posts van Meester Mark heel grappig. Ik zou het zo aan haar laten zien en ze zou er hartelijk mee lachen. Natuurlijk is dat voor ieders eigen moeder zo. Vooral zo houden als het zo aanvoelt. Ik zou de mijne niet anders hebben willen uitvinden.
Er is nog iets dat ik al vaker bedacht heb in de loop van die dertien jaren. Ik had haar graag als leeftijdsgenoot gekend. Deze gedachte is weer wat actiever, ergens in mijn brein zwevend, sinds vorige week. In de Griekse les kregen we de opdracht om – in het Grieks – op te schrijven wat je zou doen als … (het ging om het juiste gebruik van ‘als ik …, dan …’ maar dan in het Grieks). Er stonden enkele voorbeelden bij, waaronder als je naar het verleden zou kunnen gaan, wie zou je willen tegenkomen? Waarom? Wat zou je zeker vragen? In dat voorbeeld ging het om een beroemdheid maar voor mij is zij dat natuurlijk. Ik heb geantwoord dat ik mijn moeder zou willen tegenkomen als mijn leeftijdsgenoot in de periode waarin zij opgroeide. We zouden vriendinnen kunnen zijn of zussen. Ik zou haar leren kennen zoals ze was toen ze jong was. Nu heb ik haar verhalen, in mijn hoofd en hier en daar op foto’s. In een boek over Godsheide* staat een foto van haar toen ze nog heel jong was met haar klas. Ze gaf toen les in de school die haar eigen moeder daar mee opgericht heeft.
Ik heb de – hopelijk niet al te onwettelijke – vrijheid genomen om haar er uit te lichten. Indien er mensen zijn van op de grote foto die zich haar herinneren… het zou fijn zijn om iets te horen. (een link naar de website waarin dit boek vermeld wordt en er volledige foto’s te zien zijn, vindt U onderaan dit blogbericht).
Ik voel dit niet meer als nostalgie die me bezwaart. Het is eerder de stam stevig weten staan, ergens in mijn zijn, de stam van mijn afkomst.
En familiegeschiedenis, hoe summier soms ook, in een foto, een muziekje, een briefje met haar handschrift en natuurlijk ook uit verhalen van mijn vader waar ik ook een geschiedenis van meedraag. Zowel collectief als individueel als dat deel van de familie, het gezin waarin ik geboren ben. Het doet me nadenken over missen en nog verwonderd kunnen worden, blij verbaasd zijn. Het is geen ballast meer, ook al raak ik nog wel eens ontroerd of even droevig. Het is wel een stevige basis. Ik ben wel Háár dochter hé ❤ … We zijn met zessen overigens die zich Háár kind mogen noemen, dochter of zoon. En al die mensen die haar als hun bomma gekend hebben. Háár kleinkinderen. Zelfs achterkleinkinderen. Zelfs degenen die zich haar niet meer (goed) herinneren. Dat is iets dat niet zal verdwijnen. Ze was, ging ons voor, en blijft deel van ons.
Het maakt dat ik niet meer schrijf over wat had kunnen zijn, de dingen die niet zullen zijn, het houdt me wel waakzaam … zo lang de vergankelijkheid van het leven me zelf niet te pakken heeft en zelfs dan nog …
* Godsheide en Malpertuus. Warm aanbevolen. https://www.hasel.be/aangenomen-meisjesschool-godsheide.
Op reis naar Ithaka 