Ontdekking of herontdekking?
Ik heb gisteren een heel mooi filmpje gevonden waarin mantinades gezongen worden van Erotokritos. Ontroerend wel. Een vader en zijn dochter. Het was zo mooi dat ik de tekst ben gaan opzoeken en nu ken ik bijna het refrein uit mijn hoofd. Overigens was ik al wat in de ban van Erotokritos. Ik vat het niet en toch wel. Het uitleggen wat het is, is een opgave die ik liever aan de echte Kretenzers overlaat. Ooit heb ik er iets over gelezen, in het kader van een Griekse les toen ik nog in Hasselt woonde. Als ik me goed herinner was het bij de voorbereiding van een spreekbeurt. Toen heb ik wijselijk toch voor iets anders gekozen, iets over muziek en tekstschrijven, … ik spaar U … voor nu 😉
Wel ben ik nu weer helemaal in de ban van de Erotokritos. Wat ik vond citeer ik hier. Het komt van muziekweb.nl. (een CD). De link geef ik erna mee.
“Erotokritos is het beroemdste en belangrijkste liefdesgedicht uit het moderne Griekenland. Het gedicht, gemaakt in Kreta in het begin van de 17de eeuw, inspireert al eeuwenlang vele kunstenaars: via literatuur, muziek, schilderijen en theaterstukken wordt het verhaal uitgebeeld van de jongeman Erotokritos, die verliefd wordt op Aretousa. Zijn liefde wordt door haar beantwoord. Heracles, de koning van Athene en Aretousa’s vader, weigert echter Aretousa te laten huwen met Erotokritos en deze wordt gedwongen in ballingschap te gaan. Als Aretousa weigert te trouwen met de heerser van Byzantium, stopt haar vader haar in de gevangenis. Na allerlei avonturen en beproevingen komen de geliefden uiteindelijk weer bij elkaar, trouwen en leven nog lang en gelukkig. Op zich een vrij clichématig verhaal zou je denken, maar dit gedicht is een literair hoogstandje vol symbolische diepgang. Op dit album klinken vier muzikale interpretaties van dit verhaal, gecomponeerd door vier Griekse componisten: Giorgos Koumentakis, Loudovikos ton Anogion, Nikos Xydakis en Psarantonis. Alle werken ademen de Griekse geest: Griekse volksinstrumenten en Griekse zang, door sommige componisten aangevuld met klassieke instrumenten als de piano, fluit en strijkersDe versie van Giorgos Koumentakis is nog het ‘modernst’: zijn virtuoze werk The Microcosm Who Listened wordt uitgevoerd op een klavecimbel. Over het algemeen overheerst echter de romantische sfeer, geheel in de sfeer van het middeleeuws liefdesverhaal. (SvdP)”
https://www.muziekweb.nl/Link/KCX1537/Erotokritos.
Die CD wil ik wel vinden. Het boek heb ik inmiddels gevonden en besteld. Hoe graag ik het ook lokaal wilde bestellen of kopen, mijn ongeduld heeft me naar bol.com geleid en nu … wacht ik. Waarschijnlijk moet het door bol zelf in Griekenland besteld worden.
Het doet me trouwens aan iets dat ik meemaakte, denken. In de zomer van 2014, ik was in Kreta, reed ik van Amoudara (bij Heraklion) naar Chora Sfakion. Met tussenstops, ook in Anogeia. Omdat ik weet dat Vasilis Skoulas daar woont en er een groot domein heeft (sport, feestzaal, café, …) ging ik er langs. Als het u interesseert, kan u hier wat over hem vinden.
Vasilis Skoulas leerde ik het jaar ervoor kennen bij een concert, ook in Anogeia waarbij Michalis Tzouganakis naast anderen optrad en samen met hem zong. Daar werden de nodige foto’s van gemaakt, ook eentje van Michalis en de heer Skoulas himself.
Mr. Skoulas trad die winter op in Brussel samen met twee andere Griekse artiesten (Melina Kana en Pantelis Thalassinos). Achteraf raakten we – rara – backstage. De foto van die zomer had ik mooi over een houten kader laten trekken en zo aan hem gegeven.
Terug naar het verhaal van de zomer van 2014.
Tijdens die tussenstop in Anogeia, ontmoette ik Vasilis Skoulas. Na veel rondvragen, niet toevallig. Het zou spijtig zijn om tijdens mijn tussenstop hem niét ontmoet te hebben, als hij daar had kùnnen zijn. Ik vertelde van die foto die ik die winter gegeven had en hij nam me mee in dat café en toonde de foto die tussen andere foto’s tegen de muur hing. Ik was nogal onder índruk. Mijnheer Skoulas had het gewóón druk. Maar er kon wel een foto af, een frappè én een CD … Erotokrito!
Nu ben ik heel nieuwsgierig naar het boek. Hopelijk ontvang ik het en kan ik weer veel dichterlijke verzen in het ‘Grieks’ lezen en vooral veel leren. Het is namelijk – volgens de beschrijving – in het Kretenzisch geschreven. Joepie!
Tussen de grens en verder gebeurt soms wel wat …
Afgelopen weken vond ik nogal rommelig. Ik heb zoveel geslapen overdag … ’s nachts lukt sowieso niet goed. Dat vind ik niet zo erg wegens gewoonte. Zelfs van monoloogjes word ik rustig. Ik lag vooral met mezelf overhoop, tussen kunnen en willen, tussen springen en voorzichtig instappen, tussen grenzen en niet-grenzen … Heel vervelend.
Het was spannend die eerste maandag van juni, met het wachten op de uitslag van die hersenscan. Nu ja, de scan zelf was vrijdag ervoor (de brugdag tussen O.L.-Hemelvaart en het weekend). Het resultaat hoorde ik bij de oncoloog op die maandag dat ik ook immuuntherapie had. De scan was goed overigens. Ik héb hersens, nog steeds, de uitzaaiingen zijn aan het weggaan.
Het hield me in wel gedachten bezig. Nu kan ik wel in mijn eigen dossier gaan kijken. Maar dat wilde ik dat weekend niet weten. Zeker niet bij het Lentefeest van L.
Raar, ik zou vroeger denken dat iemand die te horen kreeg dat er een uitzaaiing in de hersenen is, zich wel heel slecht moet voelen, want doorgaans betekent het niet veel goeds. Ik voelde het niet eens, op wat veel migraines na, maar dat ben ik gewoon.
Toch heb ik ook al andere verhalen gehoord en dat geeft weer hoop en goesting om ervoor te gaan. Beweren dat het enkel aan vechten en positief zijn ligt, durf ik niet, maar het helpt, ook om de slechte dagen door te komen. Geloof me, die zijn er nog. Zelfs rusten is vechten, want ikzelf ben onderhand wel moe gerust.
Die zondag van het Lentefeest bijvoorbeeld was een prachtige dag, toch speelde de hitte me parten ook al kom ik niet in de zon. Gelukkig is er dafalgan, dat ik neem in bi,j wat ik noem, een noodgeval. In andere gevallen is een koele plaats en een bed of zetel een ander redmiddel en een gedwongen rustplaats.
Of de grenzen overgaan, dingen doen en het gaat goed, blijven verder doen, op dreef geraken, niet voelen dat de grens al voorbij is … tot de dag erna! Dat in het oog houden en respecteren is ook vechten. Het is daardoor waarschijnlijk dat het voor anderen zo moeilijk is om in te schatten hoe het nu met mij of eender welke andere chronisch zieke gaat, want u ziet me meestal ‘goed’ en ‘bijna weer gezond’. Verbaast u zich dus aub niet als ik plots weg ben, ga zitten, begin te zweten … Het is zeker uw fout niet.
De Mie-time bestaat tegenwoordig uit opruimen en samen zetten. Binnenkort zal er wel een bericht verschijnen van mij op FB wie dit of dat wil hebben. Er zit verbazend veel plastic bij (vooral zakken). Het gebeurt me nog zelden dat ik zonder herbruikbare zak op pad ga, ook als ik -nu nog zeer zelden – ga shoppen (kledij, schoenen, andere niet-dagdagelijkse dingen) Soms gebeurt het nog en dan kies ik lui de makkelijke kant en neem er een plastic zakje bij. Die zakjes (overheen jàren overigens) heb ik dus nog. Bovenop een hele hoop herbruikbare zakken. Maar die houd ik. Ze zijn heel handig als verhuismateriaal. Zelfs als ik niet verhuis. Spullen waar ik vanaf wil ‘verhuizen’ in zulke zakken tot ze een bestemming hebben. Houd het in het oog 😉.
Nog een grens die me weer even door elkaar schudde… Op donderdagavond, zes juni, ben ik naar een infoavond geweest van de organisatie Atlas, Integratie en inburgering Antwerpen, over zomerbuddy’s. Die worden gezocht in het kader van oefenen van het Nederlands voor anderstaligen die nog niet zo lang Nederlands spreken/schrijven. Het gaat dan vooral over gesproken taal. Het is de bedoeling om met iemand een activiteit te doen terwijl er Nederlands gesproken wordt.
Zo doet de persoon in kwestie ervaring op in spontaan Nederlands spreken. Het was heel interessant, boeiend, grappig soms. We deden daar zelf de ervaring op hoe het is om aangesproken te worden in een taal die (mij) totaal onbekend is … het Chinees. Tijdens de vorming voelde ik mijn hoofd spannen, en ja hoor, daar was ie weer meneer Migraine. Het flitste zelfs in mijn linkeroog. Toch maar weer een dafalgan genomen en dan heeft diezelfde meneer toch maar besloten om rustig te worden. Vrijdag was ik weer bijna de ‘oude’. Die dag was ik wel veel in het ziekenhuis vanwege consultatie bij de dokter fysische geneeskunde en revalidatie. Dat loopt intussen goed.
Ik ben toch blij dat ik wél naar die vorming geweest ben. Zomerbuddy, dat is iets voor mij, lijkt me. Hopelijk ook voor de persoon die mij toegewezen wordt. Eén van de eerste dagen van juli is de matching sessie. Dat vind ik ook goed, want zo kan iedereen aanvoelen of het klikt of net helemaal niet met een persoon. Dat is belangrijk om te willen/durven spreken en samen een activiteit te doen.
Er volgt nog wel wat geschrijf/gekribbel van mij. De maand juni is precies interessanter dan ik zou eerst denken nu ik aan het schrijven ben 😊.
Vandaag is er bougatsa …
Wees gezond! Doe gezond! En als je zondigt, geniet er dan van zonder schuldgevoel 😉
Op reis naar Ithaka 