Van trouw en regelmatig schrijven én posten kan je me heel bezwaarlijk beschuldigen. Ik ben niet ontrouw – zeker niet van nature – doch de energie, de zin, de mededeelzaamheid ontbrak me de laatste maanden al eens.
Er gebeuren soms dingen die wat van mijn energie en tijd vragen, dingen buiten ieders wil om.
Van het schrijven en in mijn blog posten was het er gewoon niet van gekomen. Wat dan wel?
In vogelvlucht …
HET LIJF LEVEN ZOALS HET IS
Mijn therapie en andere medisch-gerelateerde dingen.
Sinds september krijg ik nu om de zes weken mijn baxter met immuuntherapie (voor de geïnteresseerden Pembrolizumab). Het is dan wel een dubbele portie! Uit een studie was gebleken dat de patiënten geen noemenswaardige bijwerkingen kregen. Ik ben er zelf mee begonnen in september. Hoewel ik er niet echt ziek van ben geworden, voelde ik toch weer de grenzen dichterbij komen, vooral in de eerste week na de therapie. Dat is nog steeds zo, maar er blijven nog steeds vijf weken waarin ik min of meer ‘vrij’ ben. Het is de onvoorspelbaarheid die me nog vaak verrast.
Op enkele keren na ben ik nu beter voorbereid. De dagen dat ik me goed voel, probeer ik me niet meer te vergalopperen.
Het gewone lijf-leven gaat gewoon verder, zoals jaarlijkse controle bij de oogarts bijvoorbeeld. Wel iets nieuw aan het ogenfron(s)t. Ik ben aan het brillen. Geen leesbril, die had ik al, in veelvuldig meervoud (in de slaapkamer, de badkamer, de keuken, op de tafel, in de zetel, … echt!). Nu is het een echte verrekijkersbril. Nog niet al te straf, wel genoeg om film of tv te kijken, goed te zien bij een concert en in het donker autorijden, toch heel handig, wegens echt het verschil zien tussen oké en WAUW!
Nog een akkefietje … het rode bolletje op mijn voorhoofd. Zoals de dermatoloog het noemde, een hematoom. Ik had er tot twee jaar geleden ook zo eentje op mijn schouder. Dat werd weg gehaald, zonder verdere last. Dit ding op mijn voorhoofd begint soms zomaar te bloeden, zonder meer. Het verkleurt niet, wordt niet groter of kleiner, enkel af en toe pats bLoe(m)D. Ik heb pas in januari mijn volgende controle bij de dermatoloog, maar die kon gelukkig vervroegd worden naar volgende week vrijdag, net voor het weekend na Kerstmis. Raar rood bolletje. Nooit eerder last van gehad. Wordt ongetwijfeld vervolgd (het mag wég van mij).
Gelukkig zijn alle scans van de laatste maanden goed, stabiel, dwz dat het monster slaapt. Het is nog niet vertrokken. Misschien weet het wel dat het verslagen kan worden. Men weet maar nooit met monsters. Het is wel al grotendeels uit mijn hoofd vertrokken. Oef! Hoogst waarschijnlijk heeft het ook nog andere cellen meegenomen, als ik ervaar hoe onhandig ik (weer) ben de laatste tijd 😉
SCHRIJVEN
Van schrijven zonder bloggen is er toch nog het één en ander gekomen.
Gedichten! Echtwaar! Ik heb deelgenomen aan een cursus met vier workshops ‘Van gedachten naar gedichten’, georganiseerd door Wisper. En raadt u eens wat? Ik heb geen enkele les gemist – trots op mezelf, want een les of wat anders overslaan wil al wel eens gebeuren, meer in deze donkere dagen dan in de andere seizoenen. Het nakomen van afspraken lukt nochtans wel aardig, behalve als het niet lukt. Dan heb ik in goede tijden wat veel in mijn agenda gezet, agenda = tijden die nog komen…
Meedoen aan schrijfwedstrijden vind ik uitdagend. Zo deed ik mee aan een reeks teksten schrijven voor het Festival van de Gelijkheid via Azertyfactor. Dat had plaats in november, in de Vooruit in Gent. Ik kon er zelf niet heen, maar ik heb wel één keer gewonnen. Dat wil zeggen dat een tekst van mij gekozen werd om te printen op eetbaar papier. Dat werd dan op dat festival ‘geserveerd’. Er werd een pakketje van mijn teksten, geprint op eetbaar papier, verstuurd. Ik heb ervan uitgedeeld en eentje heb ik ingekaderd.
NOG WAT FIJNE DINGETJES
Ik kan er al eens mee lachen, met mijn hersenactiviteiten, behalve als ik me slecht voel, zoals willen fietsen of stappen en het gevoel hebben dat je tegen een windkracht 10 in loopt, ook op een gewone rustige dag.
Vorig weekend voelde ik het bijna niet, die windkracht 10. Ik ben naar een prachtvoorstelling geweest van de Groene Muur in het UZA, waar patiënten met een ernstige ziekte hun verhaal kwamen vertellen, op een serene manier, ludiek, mooi en heel waarheidsgetrouw.
Zaterdagavond was ik dan weer naar een kerstvoorstelling van het jongvolwassenenkoor Chorix. Een nichtje van mij en haar vriend zijn lid van dat koor. Het was heel mooi geworden, in een kerk, met een heuse kerstmarkt achteraf.
Zondag heb ik dan toch weer verstek moeten laten gaan. Ik weet het, drie dagen achter elkaar zeker na een vrij drukke week, … of beter, ik had het moeten weten. Helaas! Maar toch, twee/derde van mijn plannen vorig weekend zijn toch gelukt.
Dat jongeren zangkoor is het volgen overigens waard: https://www.facebook.com/ChoriX-153899851725776/
De creagroep waar ik volwaardig lid van ben is gisteren nog een keer samengekomen. We vierden alvast ons eerste Kerstfeestje. Hoewel er enkelen zich niet zo goed voelden, was toch iedereen daar en het werd heel gezellig. Het zijn mensen die ik heb leren kennen via een cursus bij Samana, ‘Creatief dagboek, ont-moet jezelf in woord en beeld’, waarover ikhier/al een keer schreef.
We hebben het samen creatief zijn met ons zessen verder gezet o.l.v. een creatieveling. We komen om de zoveel weken samen bij haar thuis. Ze stelt haar woonst dan open voor ons. We krijgen een opdracht vooraf verstuurd en kunnen al wat gaan broeien over hoe we dat gaan aanpakken. De dag van samenkomst zelf, werken we dat uit. Ze stelt heel wat materiaal ter beschikking, we nemen zelf ook wat mee, en er is altijd iemand die voor de versnaperingen zorgt.
Gisteren waren het kourabièdes en bougatsa (die versnaperingen).
De opdracht was individueel, een Kerstcadeautje maken voor degene wiens naam je getrokken had. Nog een deel van de opdracht, maken met spullen die je in huis hebt, NIETS kopen. Dat is me nog warempel gelukt. Wat grappig was, is dat bijna iedereen van ons, de dag zelf nog bezig was met de laatste toets te leggen aan het cadeau. We nemen het dus echt wel ernstig. De resultaten waren verbazend. Ikzelf heb een heel mooi schrijfboekje gekregen met allemaal foto’s in van Griekenland, zelf gemaakt door de gulle gever. De verpakking was ook mooi, heel eenvoudig maar wel versierd met takjes lavendel en Franse tijm. Jammer dat mijn reukorgaan het vaak laat afweten (door de therapie).
Er zijn nog wel dingen, waarover ik een aparte blog (probeer) zal (te) schrijven. Als u hier geraakt bent, vind ik u al heel dapper, zonder examen, noch nu, noch in januari, toch lezen, petje af 😊
Hoe vergaat het u deze winter? …
Op reis naar Ithaka 