Maand: maart 2020

Het is toch even wennen, zelfs voor een enkeling als ik.

Er is meer tijd zou u kunnen denken, toch is dat niet zo. Evenveel als ervoor maar ik moet u niets vertellen dat u al allemaal weet.

Hoewel ik probeer om een béétje minder achter het scherm te zitten, blijven de mooie dingen wel bij. Wat mensen doen in deze nieuwe situatie, foto’s die ze posten, allerlei solidaire acties, … Humor doet het ook goed. Dat kriebelt bij mij om te reageren …

Tijden van verwarring en onzekerheden, brengen me ook dichter bij dankbaarheid. Het kan zo eenvoudig zijn. Ineens is er aandacht voor kleine dingen. Bijvoorbeeld in het postkantoor of in de supermarkt en op straat.

Vanmorgen was ik even buiten, naar het postkantoor. Daar stond een wachtrij tot buiten. Maximum 3 mensen, denk ik, mochten tegelijk binnen zijn met tussen de wachtenden de vereiste afstand. Dat ging lekker vlot. Er stond iemand bij de deur die de mensen één voor één binnenliet en een volgnummer gaf. Ook aan het loket moest de nodige afstand bewaard blijven. Een tape op de vloer gaf aan tot waar je mocht komen. Ik ging om een pakje af te halen. De code op mijn gsm was nodig. Die moest ik op de tafel leggen zodat ik achter de lijn kon blijven. Min of meer toch. Eén en halve meter lange arm heb ik niet. Ik kan nog net krabben aan de jeukerige stukken vel van mijn lijf. Elke patiënt die deze bijwerkingen van de therapie heeft  (niet voor Covid19 voor alle duidelijkheid) kent het gemak van een arm die lang genoeg is. Anderhalve meter daarentegen … ik zou het wel weten.

Het personeel had mondmaskers aan. Toch wel geruststellend vind ik. Naar het schijnt, ik gelezen en gehoord heb, is de kans om iemand te besmetten dan een stuk kleiner. Om besmet te worden iets minder. Het hangt zeker af van de kwaliteit en de afsluiting rond mond en neus. Daar weet ik niet genoeg over.

Deze voormiddag ben ik boodschappen gaan doen. Dat doe ik om de paar dagen, omdat ik niet wil hamsteren. Lange wachtrij. Het ging vrij vlot. Met mijn papieren zakdoek voor mijn mond ben ik blijven wachten. Ook weer met de nodige afstand. Men weet maar nooit in deze tijden natuurlijk. Alles wordt nog onvoorspelbaarder. Ik probeer er maar niet teveel aan te denken. Toen ik thuis kwam, ontdekte ik dat ik de gft afvalzakjes vergeten was. Die moet je aan de kassa vragen en daar wilde ik zo snel mogelijk weg uit respect voor de kassamedewerker. Totaal aan mijn brein ontsnapt. Op mijn briefje, dat ik deze keer wél bij had, stond het wel! Voor de volgende keer dan maar.

Twee maal bedankt alvast, aan de postbedienden en de mensen in het supermarktje. Ook voor de postbode, ik krijg nog steeds post. Drie maal dus. Oh en voor de chauffeurs die verder blijven rijden. Ze beloven, die regering althans, dat de voorraden aangevuld zullen blijven. Daarvoor hebben we de chauffeurs hard nodig!

De voormiddag was nog niet voorbij. En nu? Beweging! Maar even niet naar buiten. Het dichtste bij buiten zijn de ramen. Die zijn vuil, heel vuil. Vooral aan de achterkant. Dan maar ramen gelapt. Dubbel gelapt. Dat heb je van al dat fijn stof, het werd zelfs niet door de veelvuldige regen van de afgelopen weken weg gespoeld, wat natuurlijk niet de enige reden is …

De mondmaskers. Die houden me bezig. Ik vraag me af of de mensen die ik ze zie dragen, een aandoening hebben waardoor ze kwetsbaarder zijn voor het virus. Alle begrip. Als het moet en voor de beweging kom ik zelf ook buiten, zij het niet zo lang, maar ik doe het. Zolang er afstand is, ben ik niet ongerust. Gisteren bijvoorbeeld, ben ik even gaan fietsen. In de parken is er wel meer te zien. Als u een bankje kan bemachtigen, is het voor u alleen, tenzij het langer is dan anderhalve meter. Het is niet om te lachen maar ik denk nu spontaan dat ik dan in het midden zou gaan zitten. Plaats genoeg 😉 Tenzij u met mensen onder hetzelfde dak bent, natuurlijk, dan mag u misschien zelfs op elkaars schoot gaan zitten.

’s Morgens is mijn energie op z’n best. Gelukkig dat ik al die dingen dus gedaan heb. Als ik in de namiddag gerust heb (ik voel me ineens heel oud terwijl ik dit schrijf) is de zin voor veel actie er niet zo. Ik had bezoek van de Collega’s vandaag en van kapitein Zeppos. Eindelijk zie ik hem eens. Het was net voor mijn tijd (dus toch nog niet zo oud … ).

Er zit nog een andere blog in mijn hoofd, maar die wil er nog niet uit. Goed, zolang er nog woorden zijn die mogen samenscholen …

Oh ja, ik heb ook nog wat verhaaltjes ingelezen … ik zal ze verzamelen in een aparte rubriek. Hier alvast een begin.

Misschien zal het voor u lijken alsof ik er een loopje mee neem maar niets is minder waar. Minimaliseren al zeker niet. Panikeren, mijn Facebookpagina vol te zetten met waarschuwingen – hoogstens aanvaardbare mopjes – die toch al iedereen gelezen en al dan niet goedgekeurd heeft, met mondmasker lopen of wat dan ook, weiger ik te doen.

Hoe was het leven ook alweer vóór de uitbraak van ‘De Bitch’ – staat u me deze benaming toe aub. Betalingen gingen ook al met de bankkaart, behalve waar het echt niet kon. Dat bracht me wel eens in een benarde situatie bij de fietsenmaker hier dichtbij. ‘Cash alleen mevrouw’ en ‘U kan daar geld afhalen.’ en ‘Neen, u hoeft uw fiets niet hier te laten staan, gaat u maar gerust met de fiets.’ Wat een vertrouwen, toch? Ik heb dat dan ook gedaan. Ik ben teruggereden nadat ik dat geld had afgehaald en heb betaald wat ik moest betalen. Maar nu dwaal ik af, dat heb ik ervan als ik met de fiets ben, dat gaat iets sneller…

Ik betaal dus meestal met de kaart. Verder gebeurt het zelden dat ik in de straat en andere wandelgangen zomaar iemand kus, een hand of knuffel geef. En dan nog, kus op de wang, wang tegen wang wel te verstaan. Ge weet wel, zo’n lip bijna op wang kus. Dé kus? Dat doet u toch niet zomaar met eender wie? En als die niet-eender-wie dat ook niet doet …

Overigens was ik mijn handen sowieso dikwijls, ik houd van proper handen.

Maar nu, mag ik mijn familie geen kus meer op de wang geven, de spontane omhelzingen van vrienden die ik niet zo vaak zie blijven uit, de nog spontanere knuffels van kinderen van de familie moet ik afweren. Dat er paniek is tussen deze vier en iets meer muren waar ik woon, zou overdreven zijn. Feit is wel dat ik voorzichter ben. Alleen al omwille van de bijwerkingen van mijn immuuntherapie, die aan De Bitch doen denken. Er is geen verschil in symptomen vóór en na. Ik vertrouw erop dat ik dat voel. Toch ben ik gereserveerder, iets meer gêne. Niet voor mijn toestand, wel voor de ongerustheid die het kan teweegbrengen bij mezelf en mijn omgeving.

Mijn vader zit in quarantaine in het rusthuis. Deur op slot. Geen bezoek. Geen informatie. Ook al ben ik officieel mantelzorger, samen met mijn zus, we mogen niet binnen. Afspraak met de oogarts tot nader order uitgesteld. Gelukkig begrijpt die dokter dat.

Ik kan een boek vullen met avonturen in dat rusthuis. Zonder beschuldigend te wijzen, want ik weet ook niet wat er zich achter de schermen afspeelt. Ik registreer dan feiten met een vleugje subjectiviteit omdat het toch over mijn vader gaat.

De lessen waarvoor ik me zo enthousiast heb ingeschreven, zijn voor de maand maart alvast afgelast. Nog een cursus waarbij het niet duidelijk is, maar ik bereid me voor op vrije tijd. De openbare gebouwen zijn dicht, ook de bibliotheken. Mijn abonnement moet verlengd worden, mijn boeken afgegeven, mijn gereserveerd boek opgehaald … Nee, ja. Nee, niets moet natuurlijk. Ja, de gebouwen zijn dicht.

Eergisten was ik bij mijn – nieuwe – huisdokter. Zij zei me dat ik niet vatbaarder zal zijn voor De Bitch dan een doorsnee gezonde mens, maar wel zieker zou kunnen zijn vanwege mijn chronische toestand. Dat vond ik geruststellend. Ik doe dus gewoon maar voort met handen wassen, goed verluchten, niet binnen blijven zitten, want ik voel zowel de zon als de regen graag en vandaag was dat ook de wind. Mensen ambeteren met mijn blog, iemand moet het doen, toch?

Het is een beetje raar, mijn gedachtegang momenteel. Natuurlijk is het goed om voorzichtig te zijn, de maatregelen te respecteren, vooral uit solidariteit. Niemand wil de zwarte piet doorgeschoven krijgen, noch van een gezonde noch van een zieke mens.

Nog andere gedachten durven binnendringen. Hoe erg is het om 24/7 fijn stof in te ademen t.o.v. De Bitch? Als je bekijkt waar het begonnen is, toen er daar nog zo ongeveer zwarte lucht was en nu, het bijna leeg gelopen is, de lucht weer een stuk zuiverder is.

Gaan we, stel dat alles plat ligt binnenkort, dan tenminste toch zuiverder lucht krijgen? Zal dat virus dat willen, die pure gezonde lucht? Hopelijk stikt het dan in haar hoest. Gaan we fietsen op de ring zoals vroeger bij autoloze zondag op de autostrade? Op één meter in het vierkant van elkaar. Interessanter is dan de vraag wat daarna zou gebeuren wanneer alles weer – min of meer – goed komt. Blijft ‘de mens’ verder arrogant zijn, zich op de borst kloppend dat De Bitch verslagen is. Zie je wel? Wíj zijn de baas!

Waarom gebeurt dit? Is dit een zuivering van de natuur? Akelig om er zo aan te denken, want ik wil zelf nog niet uitgezuiverd worden in deze.

Wanneer is De Bitch overwonnen? Het lijkt wel op oorlog, de virus tegen de mens! Zo’n film, waarvan u waarschijnlijk sneller dan ik op een naam komt.

Intussen verandert de toestand in het land constant. Tv of radio staan te vaak aan. Het blauwe licht van dit of ander scherm ketst af op mijn leesbril. Komt het nationaal rampenplan er? Zal ik al gaan hamsteren? Naar het schijnt is WC papier nogal in trek …

Wat een geluk dat ik nog niet gepoetst heb en de plannen binnenshuis die ik wilde doen zo hard uitgesteld heb. Als ik alsnog in CoroNtAine moet, zal ik me alvast niet vervelen.

Wat gaat u doen in geval van CoroNtAine?

Wat kan er nog gezegd worden over deze Internationale Vrouwendag, wat nog niet verteld is?

Mijn moeder was haar tijd ver vooruit. Werkende vrouw met zes kinderen, nooit haar (spreekwoordelijke) schort afgenomen. Ik weet niet zeker, maar ik denk dat ze er niet zo bewust mee bezig was. Hoewel ze wel bij de ‘Vrouwengilde’ was. Ze was bij nogal veel. Waar ik bijna zeker van ben, is dat ze niet zou meedoen aan acties, op de manier zoals dat tegenwoordig gaat. Ze zou het zeker niet veroordelen. Maar het was haar ding niet. Ze deed wat ze deed, op haar manier, op haar tempo (en dat was behoorlijk snel) voor diegenen die het nodig hadden. Zo voel ik het ook aan, zij het veel trager en individueler.

Ik voel me vaak een beetje dubbel als me zoiets gevraagd wordt, ‘kom je ook naar …’. Onafgezien van het feit dat je me zelden (of wie weet zelfs nooit) zult zien waar het druk is of waar ik drukte vermoed, sta ik wel achter goede initiatieven natuurlijk. En ook al val ik niet op daarbuiten, ik ben niet onverschillig. Dat wilde ik de wereld maar even laten weten. Als deze (soms echt hele lieve) vrouw Neen zegt, neemt u het dan a.u.b. niet persoonlijk op. De ‘waarom niet?’ vraag is in mijn ervaring de meest overroepen vraag. Het recht, als mens, om neen te antwoorden bestaat, zonder meer. Neen hoeft niet VERantwoord te worden.

Desalniettemin bewonder ik alle activisten/deelnemers/spectators/organisatoren/ …zeker met dit weer … ! Want waar zouden vrouwen staan, als er geen activisten en activistes waren? Bedankt!!!

Voor alle mensen wens ik dat ze de vrouwen kunnen zien zoals ze zijn, wie ze willen zijn, wie ze niet kunnen zijn, zonder dat ze het moeten verantwoorden of erger, toestemming vragen.

Ziehier, mijn schort. Maar ik heb wel mijne was gedaan vandaag hoor. Wie anders? 😉

Wat vindt u zelf dat niet verantwoord moet worden?