Ze staarden door het raam, de ene met ontzetting en walging, de andere staalhard, naar het drama dat zich in de straat afspeelde.
Mensen die hun hoofd vastgrepen, anderen die braakten en nog anderen die al neervielen, statisch als geëlektrocuteerd, met korte krachtige naschokken.
Er brak paniek uit bij andere voetgangers, elkaar overrompelend om snel thuis te zijn.
Auto’s vonkten. Chauffeurs kwamen eruit gekropen alsof het kort bij de grond veiliger was. Fietsers, tijdig van hun rijwiel gesprongen, gingen eveneens platliggen. Anderen kregen een schok en vielen tezamen met hun fiets als een strijkplank neer.
‘Oh My God!’ schreeuwde de CEO. ‘Wat hebben we in ’s hemelsnaam gedaan?’
‘Er is geen weg terug nu! Hier zit te veel geld in.’
‘Maar al die lijdende mensen, al die doden. Is dit de tol die we ervoor moeten betalen? Er was al zoveel commentaar op de vorige versie en dié werd afgevoerd.’
‘Ja, en met reden. Ik vertrouw op míjn medewerkers, wetenschappers die zich ook om de economie bekommeren. Jij bent er één van!’
‘Maar u krijgt dít toch aan niemand verkocht?’ Zijn stem kraakte.
‘Niet moeilijk doen! Weet je hoeveel geld mijn land geïnvesteerd heeft? Trouwens, wat moeten we met al die zwakken? Tijdens de coronacrisis zijn er ook zoveel mensen gestorven. Het is een natuurlijke selectie. Dat was toen en dat is in deze testfase ook. Vertrouw me!’
Zelfvoldane smoel! Stieg vertrouwde het helemaal niet meer. Alsof president Steel gewetenspoeld was. Straks zou hij nog bij die zwakkeren gecatalogeerd worden. Dan ging hij samen mét zijn gezin eraan. Hoeveel Joden werden door deze denkwijze wel vermoord?
‘Wie heeft trouwens de economie gered na de vorige crisis?’
‘Ja natuurlijk, dat was fenomenaal, na alle ellende.’ Maar tegen welke prijs? Zijn geweten en zijn overlevingsdrang waren in zwaar conflict.
De nieuwe wereldleider keek de trillende, in zweet badende, man naast zich neerbuigend aan. Had ik nu al maar absolute macht. Stiegs idee had nog één aanpassing nodig. Daarna werd hijzelf overtollig.
Dan kon de formule gebruikt worden naar zijn grote ambitie. Natuurlijke selectie van deze eeuw! Veel efficiënter dan de Dettol van Trump.
‘Er is nu geen weg terug! Denk aan de toekomst, aan je kinderen!’
‘Ja!’ zijn stem nu geforceerd onder controle, onder dit dreigement. ‘Ja, natuurlijk. U heeft volkomen gelijk.’ Ik ben een verdomde lafaard! Had ik die 6G maar nooit uitgevonden.
Omdat alles over De Bitch al gezegd is, omdat alle drukte eromheen, van commentaren op beslissingen, tot in opstand komen, tot de goede sociale daden, tot uitdagingen op allerlei sociale media, van wat afstand is van wie wel en van wie niet, omdat … voorál omdat ik er afstand van wil nemen, doe ik in-mijn-kot dingen. Zoveel mogelijk toch. De opruim, koken, afwassen, de was, de strijk, alle saaie dingen waarbij je (Griekse) muziek kan draaien en luidkeels er je buren mee kan ergeren (maar ze mogen écht melden wanneer het te luid is of te lang duurt). En af en toe ga ik wandelen en fietsen.
Af en toe probeer ik te tekenen. Doorheen de opdrachten van het creatief dagboek ontdekte dat ik het best wel fijn vind om iets meer te proberen tekenen dan bijvoorbeeld een stokmannetje. Ineens maar een portret of zo.
Ik heb voor het gemak een ultrakorte lesbundel van internet geplukt en ben losse aangezichtsdelen beginnen oefenen. Niemand hoeft het al te zien.
Oefenen maar tot ik de onderdelen in een gezicht zette. Zo kwam ik aan enkele portretten van mensen die ik totaal niet ken. Zou ik heel voorzichtig toch maar een portret proberen van iemand die ik wel ken? Laat ik met mezelf beginnen. Oeps, dat ben ik niet. Nog eens proberen. Wie is dat? Niet één trekje van mij. Nog een keer dan maar? Maar allez, ik zie er niet uit. Dat ben ik niet. Niets klopt en dat wat klopt past niet in het geheel. Tot ik op het idee kwam van te foetelen*. Elk leerproces is een zoektocht..
Voor de contouren van het hoofd en de plaats van de ogen, mond en neus heb ik een foto zwart/wit uitgeprint, die tegen het licht van de lamp gehouden en op het blad dat ik daarvoor hield met een potlood lichtjes nagetrokken. De rest is veel gommen geweest, een streepje hier, een veegje daar.
En zo kwam ik aan dit portret.
Dit dromerige kind heb ik vroeger gekend.
Ik probeerde het nog met andere foto’s van andere mensen. Nog niet voor publicatie.
Een vorige keer vertelde ik dat de schrijfcursus verlengd werd met drie lessen. De tijd blijft even snel voorbij gaan. Gisteren was de voorlaatste les. De lessen online zijn met meer als die op locatie. Op zich is deze cursus wel geschikt om online te doen. We zitten enkele keren afgesloten omdat we aan een oefening werken en zetten dan even de camera en het geluid af. Dat is best rustig. De creaties van de medecursisten horen vind ik altijd fijn. Zoveel mensen, zoveel verhalen. Ook de reacties op mijn verhalen vind ik boeiend. Vooral deze terwijl ik nog lees. Dat zijn de puurste. Daar haal ik veel uit.
Zal ik u nog eens op een verhaal trakteren? Het is een verhaal uit de vijfde les, waar we een dystopisch verhaal als opdracht kregen. Mijn onderwerp kwam toevallig voorbij op Facebook in een liedje. Dat vond ik wel frappant. Ik zet het in een volgend bericht.
*is foetelen geen woord meer? Ik ben met dat woord opgegroeid. In een groot gezin bij gezinsspelletjes wordt er toch al eens gefoeteld? Niet dan? Het is een Limburgisme, een Limburgse uitdrukking die (volgens Neerlandistiek zonder blikken of blozen) wordt vertaald naar het Nederlands. Voor mij was het dus lang een echt Nederlands woord.
Welk woord zou u wel eens willen terugzien of horen?
Negen weken binnen zijn. Op een uurtje per dag of zo na. Soms iets meer en soms helemaal niet. Het doet wat met een mens. Tussen zwart en wit ligt voor mij een hele regenboog van kleuren en hun combinaties. Daarin vertoeven is best fijn, de witte kant haal ik niet, de zwarte kant accepteer ik er gewoon bij. Het is er toch.
Veel nieuws heb ik niet. Dan maar de dingen die het nieuws niet halen.
Mei is plasticvrij. Dat was toch de oproep. Knap lastig in coronaire tijden, zeker als je het aantal winkels per winkelbeurt wil beperken. Het supermarktje dichtbij doet het voor mij dan het beste. Toch merkte ik dat ik terug meer plastic afval had. Misschien een moment om eens van gewoonte te veranderen? Sinds ongeveer een jaar had ik twee, hoogstens drie keer een blauwe PMD afvalzak. Tot 13 maart. Ook al vind ik het best handig, zo dichtbij, bijna alles in plastic verpakt blijft toch aan me kleven. Overigens zijn er daar minder bio- en eco-producten.
Ik nam het dappere besluit om eens naar de grotere versie te rijden. Daar is er meer onverpakt (zelf zakjes meenemen) of in karton. Twee keer heb ik het geprobeerd. Telkens zag ik er wachtrijen van ongeveer 10 à 14 personen. Dat zag ik me niet elke keer doen. Die twee keer ben ik dan zonder aankopen terug naar huis gereden en heb maar weer in de buurt boodschappen gedaan.
De online dienst van die supermarkt onderwierp ik aan een heus onderzoek. Ik vond de site een beetje lastig om te hanteren. Het duurde echt heel lang vooraleer de pagina een beetje werkte. Bij elk product dat ik wilde toevoegen aan de boodschappenlijst vernieuwde de pagina zich. Op een bepaald moment had ik voor 220 euro in de lijst staan van allemaal producten die ik niet aangeklikt had. Gelukkig kon ik ze weer wegdoen. Toen begon ik met een verlanglijstje en daar heb ik een boodschappenlijst uit gehaald. Dat was gisteren. Vandaag kon ik het gaan ophalen. Dat ging gelukkig wel vlot en veilig met een extraatje. Zes flesjes Chaudfontaine water met lemon … in plastic verpakking! De boodschappen zelf zaten in een papieren zak. Mooi!
In het verleden had ik wel eens verse groenten, fruit, eieren etc besteld bij de Buurderij. De producten komen dan rechtstreeks van de producent / boer. Lekker makkelijk en daarom heb ik nog een keer geprobeerd. De Buurderij waar ik tot vorig jaar nog ging, is opgedoekt, maar op fietsafstand is er nog een. Vandaag kon ik mijn bestelling ophalen. Mijn fiets was bomvol geladen. Gelukkig had ik als kerstcadeau een fietszak gekregen. Alles is inderdaad lekker vers. De groenten en fruit waren een verrassing. Ik bestelde ‘gewoon’ een mandje fruit&groenten. Wat ik krijgen zou, wist ik vooraf niet. Het zijn wortels, ijsbergsalade, een komkommer, nectarines, appels, een granaatappel, rode biet, kiwi’s en asperges geworden. Dan had ik ook lekkere honing en confituur en een kruidenplantje. Ik weet wel wat te doen dit weekend. De sla en wortels (enkele rauwe) zijn alvast lekker.
Intussen heb ik ook stoffen mondmaskers met dank aan mijn schoonzus die ervoor zorgde, haar zus die ze maakte en mijn broer die ze mij bracht.
Vorige week ben ik ook eens een andere winkel binnengelopen, in Helios hier dichtbij. Heerlijke winkel met veel keuze in thee en koffie, die ze zelf vers malen als je dat wenst, snoepgoed, theepotjes, koffiemolens, … Ik kocht er twee soorten losse thee (kamillethee, groene thee met mango/appelsien) en een pakje versgemalen koffie. Lekker dat het is! Leve mijn koffieverslaving! Thee vind ik intussen ook steeds lekkerder.
Mijn fiets voelde zich afgelopen weken nogal plattekes, dat zag ik aan het achterwiel. Dat had ik graag anders. Wandelen vind ik fijn, maar met fietsen afwisselen nodigt meer uit. Een hersteller zoeken was dus de boodschap. Elke winkel die ik contacteerde, vroeg om op afspraak te komen, liefst te maken via de website. De ene winkel heeft graag dat het om een fiets gaat die daar ook gekocht is (lange wachtrij dus), de andere antwoordde niet. Dan ben ik gewoon lokaal gegaan. Even bellen voor een afspraak en ik kon hem gaan binnenbrengen. Twee dagen later was hij klaar. Een beetje op z’n zuiders – ik moest twee keer terug gaan – maar allez, daar ga ik echt niet om zeuren. Ik kan weer fietsen. Ik houd van zuiders, het trage ritme verpakt in druk bezig zijn. Gezien het aantal gerepareerde fietsen in de winkel kon dat druk zijn wel eens kloppen.
Morgen wil ik de weekendkrant kopen. Eens benieuwd waarover dat zal gaan … zolang er cryptogrammen zijn en andere talige uitdagingen, zelfs cijferige, hoort u mij niet klagen, lokaal noch (inter)nationaal. 😉
Zwart mag, moet niet, zolang het maar een plaats krijgt, meer heeft het niet nodig!
Ik blijf zoveel mogelijk in mijn kot. Nog steeds. De gesprekken die ik al gehoord heb en zelfs aan heb deelgenomen, gaan over bubbels. Hoe moeilijk is het om tot vier te tellen? Inderdaad, niet moeilijk. Eén twee drie vier. Voilà! Kies nu je bubbel. Ik zit in mijn enkelbubbel, ook al kan ik nog anderen ontmoeten. Maar dan mogen zij niemand anders meer ontmoeten. Als we met vier samenkomen, waaronder eventueel een koppel (vijf effectieve personen) is dát de extra sociale bubbel voor ons vijf de komende weken. Het lijkt op deelverzamelingen uit de wiskundeles waarin ik een singleton ben.
Bijvoorbeeld die vier bubbels met gezamenlijk vijf elementen, met z’n allen in de doorsnede, houd daar maar eens afstand! Een ander voorbeeld kon zijn, een bubbel van vier en deze enkelbubbel. Het lijkt me niet zo tof om de vijfde blub in de bubbel te zijn. Een auto heeft ook genoeg aan vier wielen. Ik was nu net zo knus gesetteld in mijn bubbel en houd het voorlopig zo.
Kan 10 mei uitgeroepen worden tot nationale dag van de Bubbel? Een extra reden om de fles met bubbels open te doen.
Wiskunde, nooit mijn sterkste vak. Maar ik kreeg het wel twee jaar lang van mijn moeder. Op Moederdag komen er dan al wel eens wat meer herinneringen boven, ook aan de wiskundelessen van haar, die ik dan meteen in de bubbel toepas. Zou ze nog punten geven?
Aan alle moeders een dikke proficiat, voel je knus, voel je veilig, voel je geliefd, voel de liefde van je kinderen. Moeders bevestigen als de besten, kinderen in wie ze zijn, ook al wil de wereld rondom hen graag bevestigen in wie ze niet zijn maar wel zouden moeten. Voor later als ze groot zijn.
Neen, dan de moeders! En dat ze in hun intuïtie, instinct zou ik zeggen, erkend worden vooral en misschien zelfs enkel door hun kinderen /de kinderen waarvoor ze zorg(d)en.
Ik heb eens opgezocht van waar het nu eigenlijk kwam. Het commercialiseren is sowieso gebeurd, op welke dag het ook gevierd wordt. In hoeverre het juist is weet ik niet, maar op Wikipedia vond ik dit: https://nl.wikipedia.org/wiki/Moederdag. Blijkbaar wordt het in andere landen en op andere plaatsen op nog meer verschillende dagen gevierd. Ik lig er niet van wakker, volgens mij is het elke dag Moederdag. Misschien kunnen we de Moederdagen van alle landen volgen?
En wat met kinderen, volwassenen die hun moeder helemaal niet meer willen kennen? Erg, zelfs om te denken, maar toch bestaat het. Dat lijkt me erger dan geen bloemen meer te kunnen kopen voor mijn moeder. Ik weet tenminste dat ik de beste moeder aller tijden had. Zo wens ik dat iedereen zich kan voelen over zijn/haar moeder.
Eén van de laatste foto’s van ons samen.
Ik werd de aanblik van mijn kop nogal beu en wilde er weer een beetje netjes uitziend hoofd van maken. Ik werd voor een keer doe-het-zelver. De schaar in het haar en de kleur op het grijswit. Mijn hoofd leek op een landingsbaan. Vliegen mag toch nog niet, voor niets nodig dus. Het ziet er nu toch iets beter uit hoewel mijn kapster enorm gemist wordt.
Wat ga ik mijn kapster graag terug zien 🙂
Oh, de cursus schrijven krijgt nog drie vervolglessen. Hoera, juij, joepie! Ik heb me alvast ingeschreven. Intussen wacht ik op mijn online bestelde boek, over schrijven, het komt maar niet aan. Zou ik me toch in het winkelgedruis wagen, einde van de week of zo?
Intussen houd ik wel van dat weer vandaag. Wind, regen, het wordt frisser. Liever houd ik ervan dan dat ik het verfoei, het is toch wat het is. En alles wordt weer een stukje groener.
De singels waren gisteren de helden van de dag. Ik ook? Op mijn sokken! Dat wel. Dikke enkelsokken nog wel, lekker warm. Ik voel het heldendom in deze situatie niet. Zeker niet als single. De vraag rees bij mij al vaker of dit verder gaat dan enkel dankbaarheid en bewondering – tot zover ben ik mee – bijvoorbeeld een kader creëren om deze hele situatie te kunnen vatten. Doe wat goed voelt!
Ik zou me bijna schuldig voelen omdat ik toch via de app naar de radio een berichtje stuurde. Ze hebben er maar één zin uit genomen. Het was nog zo interessant wat erna kwam. De vraag was Wat doet een single in deze lockdown, wanneer fysieke, echte live contacten niet kunnen? Nadenkend en prutsend met dat veel te kleine toetsenbord van mijn smartphone bedacht ik dat er toch nog wat gebeurt in mijn leven, weliswaar niet zo heldhaftig. Ik heb mijn sokken gelukkig nog.
Afgelopen woensdag had ik de laatste les schrijven ‘Vijf ingrediënten voor een straf verhaal’. Deze keer ging het over dosering. En daar kan ik nog wat in leren. In alle ingrediënten van het schrijven. De eerste oefening van de avond was er eentje die nogal ver van mijn bed was. Zo had ik zelf nog niet over een verhaal nagedacht. Het dystopisch verhaal. Google het maar eens. Desalniettemin vond ik het wel een uitdaging en heb ik een scène in elkaar gebokst. De tweede oefening was grappiger. Ik hoop alleen maar dat ik zelf nooit in zo’n verhaal voorkom, ook niet in deze coronaire (of is het coroniale?) tijden. Dat ging over ‘de saaiste persoon ooit’.
Misschien wordt er dit voorjaar nog een vervolg aan geschreven, vijf andere ingrediënten. Ik heb alvast in mijn evaluatieformulier extra benadrukt dat ik dat zie zitten. Er is gewoon zoveel te leren over fictie schrijven. Ik had niet gedacht dat die verhalen en scènes allemaal uit mijn brein zouden komen. En dat is ook te danken aan de wel zeer bekwame docente, met steeds de goede dosis uitdaging en begeleiding, goede feedback en tips om het verhaal echt af te maken. Het lijkt een ontdekkingstocht, waarbij het zelfvertrouwen in schrijven groeit. Wat ik er ook mee ga doen.
Donderdag had ik een online ontmoeting met de lotgenoten van Melanoompunt. Enkele mensen van het bestuur hebben een webinar ontmoeting georganiseerd. Hierbij konden we vooraf allerlei vragen insturen over onze ziekte en corona. Die werden dan voorgelegd aan twee professoren oncologen. Tijdens de webinar konden we ook in de chatruimte vragen stellen. De professoren die ons te woord stonden waren prof. B. Neyns en prof. L. Brochez. Het is tijdens zo’n webinar ook heel belangrijk om uw virussoftware aan te zetten. Prof. B. Neyns legt uit waarom…
Als het u interesseert, als u iemand kent die hier wat aan heeft, kan u het hier zien. Ik vond het heel interessant. Dit ontmoetingsmoment was heel welkom zeker wanneer er al enkele van onze geplande ontmoetingsdagen in het water vallen.
Enkele weken geleden, kreeg ik van een paar vriendinnen toffe kaartjes, ik wilde iets terug sturen, maar eerst niet zomaar wat. Aangezien het om de 5 M’s gaat, vond ik het wel tof daar iets rond te doen. De tekst achterop is TOP secret 😉.
Alsof het van Kreta kwam
Herinneringen in een postkaart
Vijf M’s
Enveloppe spéciale
Deze week kreeg ik ook weer een Whatsapp berichtje van mijn taalbuddy. Hij heeft het blijkbaar druk op zijn werk en een verhuis, waardoor het al een tijdje geleden was dat ik er nog iets hoorde. Hij is een anderstalige nieuwkomer in België en heeft al enkele modules in Nederlands voor anderstaligen gevolgd. In deze opgesloten tijden is het wel fijn om op deze manier de kennis die hij al vergaarde te blijven oefenen. Vorig jaar zomer deed ik ook al mee aan een gelijkaardig project. Dat waren fysieke ontmoetingen. Hier heb ik er iets over geschreven. Dit prachtige initiatief gaat uit van Atlas vzw.
Eten, dat gebeurt ook nog steeds. Zelf ben ik niet meer veel bezig met experimenteren. Af en toe een grotere hoeveelheid om daarna alles, min één portie, in te vriezen. Lekker makkelijk voor minder energieke dagen. Wel heb ik een catering ontdekt die meermaals per week voor afhaalgerechten zorgt. Trizee Privee! Het is de zaak van iemand die ik ken uit de online lessen schrijven. Ze maakt lekkere gevarieerde meeneemgerechten, en stelt elke week een ander menu voor. Dat werkt wel. Ik heb vorige dinsdag besteld voor afgelopen donderdag en het was heel lekker, gezond, vegetarisch en lokaal. Ik ga zeker nog eens langs. Voor degenen van Berchem of nabije omstreken, ziehier de link: https://www.trizeeprivee.be/ en smakelijk!
Het creatief dagboek doe ik ook nog steeds. Ik vind het heel ontspannend, het maakt plaats in mijn hoofd en bij online oefeningen heb ik nog eens een sympathieke stem in mijn living. Op basis van deze oefeningen, vooral de dagboeken in quarantaine kwam ik op het idee van kaartjes voor de 5M’s. Het wakkert ook mijn beeldende nieuwsgierigheid aan. Kan ik (ooit) een gezicht getekend krijgen, bijvoorbeeld?
De wekelijkse zoommeeting met mijn broers en zussen staat nog in de agenda. Deze situatie van lockdown begint wel door te wegen. De ene heeft al wat meer behoefte aan fysiek contact dan de andere. Zelfs ik begin het toch te missen. De eerste keer dat ik dat goed voelde, was toen R., mijn nichtje van vijf, haar verjaardag had en we niet konden mee feesten.
Maar zelfs al mis nu ik wat meer sociaal contact – in vorige tijden voelde ik me vaak overprikkeld – ik prijs me toch gelukkig genoeg om elke dag weer op tijd op te staan, de lichte tai chi oefeningen te doen, te schrijf-mediteren en dan de dag in te stappen, met ontbijt, chocolade en een goeie tas koffie. Daarna komt meestal wel een idee op de proppen om de ‘gewone’ klusjes uit te kunnen stellen.
Op reis naar Ithaka 