De singels waren gisteren de helden van de dag. Ik ook? Op mijn sokken! Dat wel. Dikke enkelsokken nog wel, lekker warm. Ik voel het heldendom in deze situatie niet. Zeker niet als single. De vraag rees bij mij al vaker of dit verder gaat dan enkel dankbaarheid en bewondering – tot zover ben ik mee – bijvoorbeeld een kader creëren om deze hele situatie te kunnen vatten. Doe wat goed voelt!
Ik zou me bijna schuldig voelen omdat ik toch via de app naar de radio een berichtje stuurde. Ze hebben er maar één zin uit genomen. Het was nog zo interessant wat erna kwam. De vraag was Wat doet een single in deze lockdown, wanneer fysieke, echte live contacten niet kunnen? Nadenkend en prutsend met dat veel te kleine toetsenbord van mijn smartphone bedacht ik dat er toch nog wat gebeurt in mijn leven, weliswaar niet zo heldhaftig. Ik heb mijn sokken gelukkig nog.
Afgelopen woensdag had ik de laatste les schrijven ‘Vijf ingrediënten voor een straf verhaal’. Deze keer ging het over dosering. En daar kan ik nog wat in leren. In alle ingrediënten van het schrijven. De eerste oefening van de avond was er eentje die nogal ver van mijn bed was. Zo had ik zelf nog niet over een verhaal nagedacht. Het dystopisch verhaal. Google het maar eens. Desalniettemin vond ik het wel een uitdaging en heb ik een scène in elkaar gebokst. De tweede oefening was grappiger. Ik hoop alleen maar dat ik zelf nooit in zo’n verhaal voorkom, ook niet in deze coronaire (of is het coroniale?) tijden. Dat ging over ‘de saaiste persoon ooit’.
Misschien wordt er dit voorjaar nog een vervolg aan geschreven, vijf andere ingrediënten. Ik heb alvast in mijn evaluatieformulier extra benadrukt dat ik dat zie zitten. Er is gewoon zoveel te leren over fictie schrijven. Ik had niet gedacht dat die verhalen en scènes allemaal uit mijn brein zouden komen. En dat is ook te danken aan de wel zeer bekwame docente, met steeds de goede dosis uitdaging en begeleiding, goede feedback en tips om het verhaal echt af te maken. Het lijkt een ontdekkingstocht, waarbij het zelfvertrouwen in schrijven groeit. Wat ik er ook mee ga doen.
Donderdag had ik een online ontmoeting met de lotgenoten van Melanoompunt. Enkele mensen van het bestuur hebben een webinar ontmoeting georganiseerd. Hierbij konden we vooraf allerlei vragen insturen over onze ziekte en corona. Die werden dan voorgelegd aan twee professoren oncologen. Tijdens de webinar konden we ook in de chatruimte vragen stellen. De professoren die ons te woord stonden waren prof. B. Neyns en prof. L. Brochez. Het is tijdens zo’n webinar ook heel belangrijk om uw virussoftware aan te zetten. Prof. B. Neyns legt uit waarom…
Als het u interesseert, als u iemand kent die hier wat aan heeft, kan u het hier zien. Ik vond het heel interessant. Dit ontmoetingsmoment was heel welkom zeker wanneer er al enkele van onze geplande ontmoetingsdagen in het water vallen.
Enkele weken geleden, kreeg ik van een paar vriendinnen toffe kaartjes, ik wilde iets terug sturen, maar eerst niet zomaar wat. Aangezien het om de 5 M’s gaat, vond ik het wel tof daar iets rond te doen. De tekst achterop is TOP secret 😉.
Alsof het van Kreta kwam 
Herinneringen in een postkaart 
Vijf M’s 
Enveloppe spéciale
Deze week kreeg ik ook weer een Whatsapp berichtje van mijn taalbuddy. Hij heeft het blijkbaar druk op zijn werk en een verhuis, waardoor het al een tijdje geleden was dat ik er nog iets hoorde. Hij is een anderstalige nieuwkomer in België en heeft al enkele modules in Nederlands voor anderstaligen gevolgd. In deze opgesloten tijden is het wel fijn om op deze manier de kennis die hij al vergaarde te blijven oefenen. Vorig jaar zomer deed ik ook al mee aan een gelijkaardig project. Dat waren fysieke ontmoetingen. Hier heb ik er iets over geschreven. Dit prachtige initiatief gaat uit van Atlas vzw.
Eten, dat gebeurt ook nog steeds. Zelf ben ik niet meer veel bezig met experimenteren. Af en toe een grotere hoeveelheid om daarna alles, min één portie, in te vriezen. Lekker makkelijk voor minder energieke dagen. Wel heb ik een catering ontdekt die meermaals per week voor afhaalgerechten zorgt. Trizee Privee! Het is de zaak van iemand die ik ken uit de online lessen schrijven. Ze maakt lekkere gevarieerde meeneemgerechten, en stelt elke week een ander menu voor. Dat werkt wel. Ik heb vorige dinsdag besteld voor afgelopen donderdag en het was heel lekker, gezond, vegetarisch en lokaal. Ik ga zeker nog eens langs. Voor degenen van Berchem of nabije omstreken, ziehier de link: https://www.trizeeprivee.be/ en smakelijk!
Het creatief dagboek doe ik ook nog steeds. Ik vind het heel ontspannend, het maakt plaats in mijn hoofd en bij online oefeningen heb ik nog eens een sympathieke stem in mijn living. Op basis van deze oefeningen, vooral de dagboeken in quarantaine kwam ik op het idee van kaartjes voor de 5M’s. Het wakkert ook mijn beeldende nieuwsgierigheid aan. Kan ik (ooit) een gezicht getekend krijgen, bijvoorbeeld?
De wekelijkse zoommeeting met mijn broers en zussen staat nog in de agenda. Deze situatie van lockdown begint wel door te wegen. De ene heeft al wat meer behoefte aan fysiek contact dan de andere. Zelfs ik begin het toch te missen. De eerste keer dat ik dat goed voelde, was toen R., mijn nichtje van vijf, haar verjaardag had en we niet konden mee feesten.
Maar zelfs al mis nu ik wat meer sociaal contact – in vorige tijden voelde ik me vaak overprikkeld – ik prijs me toch gelukkig genoeg om elke dag weer op tijd op te staan, de lichte tai chi oefeningen te doen, te schrijf-mediteren en dan de dag in te stappen, met ontbijt, chocolade en een goeie tas koffie. Daarna komt meestal wel een idee op de proppen om de ‘gewone’ klusjes uit te kunnen stellen.
Wat zal ik morgen eens doen? 😉
Op reis naar Ithaka 