De dingen des levens ook als er geen komkommers zijn 😉
Duolingo
Al ben ik niet echt fan van deze app, ik onderhoud wel wat ik nog weet van Grieks en kom stilaan (heel traag) in de Arabische klanken. Nog niet echt woorden op enkele namen na. De taal zelf blijft wel boeiend.
Bij het Grieks moet ik me vooral goed concentreren. Het doet wel deugd om te ontdekken dat ik toch nog wel wat ken. Al zal het er in een gewone conversatie heel traag aan toe gaan. Ik merk het ook als ik schrijf naar mensen in het Grieks, hoe vaak ik naar woorden zoek.
Lezen en de challenge op Hebban
Nog zes boeken te gaan. Ik ben een beetje ongedurig om lang te lezen, voel mee met het weer en daar geef ik me dan aan over. Het weer van het seizoen in dat seizoen is de normaalste zaak van de Aarde. Wanneer ik uitgeregend ben ga ik weer lezen: Het laatste boek dat ik las is ‘Mist over het strand’ van Aline Sax. Ik schreef iets kort op Hebban: Mist*over*het*strand
Schrijven
Nog twee deelnames aan wedstrijden te gaan waarvan de deadline nog in de toekomst ligt. Status: zandlopergewijs. Andere schrijfplannen: nog in een luchtkasteel zonder parachute. Een oogwenk uit een gedicht in wording:
... Herinneringen zwaaien naar mij Waar bleef je zolang?
Ik zwaai terug ...
Ten slotte: de te-doen lijst
Deze lijst is echt heel lang langer dan tien rollen behang Langer dan mijn arm mijn brein is al zo warm Het springt van hot naar her en ergens heel héél erg ver Gom ik schaaf ik en kort in wat dan niet weg is is nog gezien
borduurproject
haakproject
AMK (ps. ik vond het gekozen ontbreekwoord van vorige week nogal zeurderig)
De lees-challenge van Hebban vrees ik niet te halen. Ik had deze zomer geen voeling met lezen, met boeken, geen: in dat hoekje met een boekje. Al ben ik het nu een beetje aan het inhalen. Non-fictie heeft voor even plaats gemaakt voor fictie. De gebeurtenissen in de wereld en eigen land met de daarbij talrijk groeiende onzekerheden hebben me te veel overspoeld.
De bibliotheek is vijf boeken en twee films lichter. Films zijn ook verhalen, soms van boeken die ik toch niet gelezen krijg. Al is niet elke film gebaseerd op een boek.
Toch één boek dat ik kocht, een aanvulling op mijn pas gestarte collectie van deze auteur, namelijk van AlineSax, het boek ‘Negentien Negentien’. Ik schreef al over haar na het lezen van Wat*ons*nog*rest. Toch nog een beetje non-fictie in de fictie.
Schrijven
Er is een wedstrijd waarbij mijn gedicht alvast in de bundel wordt opgenomen. Ik haalde het uit mijn blog voor de ‘wedstrijd’ en paste nog wat aan. Wordt vervolgd, ergens tijdens de Warmste Week. Over die Warmste Week en schrijven; ik ben nog aan een ander gedicht bezig voor een andere wedstrijd. Bij zwaar contentement ga ik dat ook insturen. Ook enkele andere wedstrijden kregen iets van mij cadeau, afwachten wat het wordt. Oostende is daar bij. Een mens mag hopen al maakt het hem (of haar) niet vrij. De wedstrijd van Limnisa, een verhaal dat ik begin dit jaar instuurde, haalde ik niet. Dat verhaal houd ik terzijde. Wie weet….
Er is een ander gedicht dat ik schreef, waarvan ik voel dat het nog treffender kan, dat ik wil gebruiken voor een (bijna) perfecte gelegenheid. Schaven en schuren, polijsten en be-vúren. Nog onder voorbehoud. Andere uitdagingen die ik meestal op Azertyfactor vind, houden me aan het schrijven.
Wordt vervolgd? Van eigens. Zolang we leven, kunnen we streven.
Taal
Doorheen al mijn triggers van ukelele, dansen, vrijwilligerswerk en tal van andere dingen waarin ik me soms gewoon smijt en vaak ook weer uit gekieperd word, zijn er blijvers zoals zin hebben in taal! Momenteel ben ik via DuoLingo met Arabisch begonnen. Mijn hersens worden weer wakker! Ik ben nog aan het allereerste begin; tekens met geluiden combineren. Als één van de zovelen die daar een taal probeert te leren, doe ik er ineens Grieks bij. Daar is mijn niveau wel hoger. Oef!
De reden dat ik dat daar doe, is natuurlijk het hoge inschrijvingsgeld in de CVO’s vanaf dit schooljaar. Ook voor diegenen die op een, vaak heel nodige, korting konden rekenen. Ik heb de voorwaarden op de site van de Vlaamse Gemeenschap enkele keren gelezen om te vinden waar ik onder val. Grieks, Arabisch en andere talen, behalve NT2, vallen onder de cursussen die € 4 per lestijd tellen. Het zijn net dié cursussen die geen korting meer krijgen. Tel maar uit voor 80 of 120 lestijden in een schooljaar. Ook andere hobby’s en culturele bezigheden worden steeds duurder. Ik bekeek het even op de site van een muziekschool. Als ik het goed begrijp, heb ik daar net zo min recht op een korting. Dat is dit jaar niet aan de orde, ik tokkel nog vaak genoeg om de snaren in conditie te houden 😉
Maar …
Misschien moeten we nog eens in herinnering brengen wat het thema van de Warmste Week van vorig jaar was? En hoeveel mensen zijn er nu minder eenzaam? Het brengt me weer dilemmatisch op de bewondering voor de vrijwilligers én de afkeer van de nood aan zulke acties.
Oeps, dit blogbericht – zo hield ik mezelf voor toen ik eraan begon – zou geen klaaglied worden.
Een uitsmijter van een commerciële zender: een vertaling van een serie waarvan ik nu ook de boekenreeks op mijn lijstje heb staan. Kan de ondertiteling ook uit? Al vond ik op onze ‘taalstrenge’ publieke zender ook al formaten!
Het enige dat ik hier bedenken kan: ECHT???
ps. nu maar hopen dat ik zelf geen kemels de wereld in heb gestuurd…
Schrijfgelegenheden komen en gaan. Ik heb mezelf opgelegd om het-is-nog-geheim-hoe-vaak regelmatiger te schrijven, al dan niet door anderen uitgedaagd. Of door mezelf. Dat zijn de lastigste… 😉
Deze werd een plakboel
Hier zit ik nu aan mijn scherm
vandaag nog doorheen ontbijten, afwassen, de was, douchen en de dagelijkse en andere bezigheden niet noodzakelijk in deze volgorde verschijnen de woorden netjes in monologen, dialogen, verhalen en rijmen ordelijk in mijn hoofd
Hier zit ik nu aan mijn scherm
de monologen, dialogen, verhalen en alle rijmen als een hoopje ragebol weggeblazen klevend web als een prop plakband aan elkaar klittend eerst nog een recht stukje dat ik afscheur en onderweg, die halve meter, naar het te kleven voorwerp
zich aan zichzelf kleeft en zoals stukjes die volgen krullen de woorden zich in elkaar de dialogen overtroeven de monologen de rijmen worden verlegen en verdwijnen en alle verhalen worden een niet te lezen boek
Tussen een ander boek en het echte leven heeft oktober on-vanzelfsprekende lichtpunten
Een groot park dat al sluit om vijf uur de kleuter met te veel energie vrolijk elke hond gaat aaien alsof-spelletjes uit haar rijke fantasie
De overdonderend mooie stem van een ander nichtje haar zien we ooit in een Grote zaal! de verjaardag van haar zus vertelde ik dat al? – niet verklappen – het idee voor een cadeautje voor hun neefje
Een tof gesprek met mijn kapster die vertelt over haar kindertijd in Roemenië, hoe ze moesten zwijgen, altijd en overal hoe ze niet anders wisten alles was normaal hoe bevrijd ze zich voelde na het uitgevoerde verdict vrijuit mogen spreken lachen reizen
Een herfstbezoek aan het kerkhof bladeren die de graven warm houden het bekende eetcafé en Limburgs te veel eten
Het verrassingsbezoek bekend Kiewit een hobbybeurs, plaatselijke kunstenaars familiaal weerzien, hartelijkheid onovertroffen een hart voor mensen tot in Zuid-Afrika* toe
Een eerste bezoek aan een ander kerkhof hartelijkheid zelfs daar lang of kort ? daar denk ik aan de warme herinneringen blijven
Voilà, terug naar het boek The Figurine (Victoria Hislop) kunstmaffia uit de ‘goeie’ oude tijd
We zien elkaar nog toch ?
De routine mag doorbroken de rust van het winteruur het natuurlijke zonne-uur zou de haan het nu weten ?
Zo met de anderen in hetzelfde schuitje schreeuwen mijn hersenen “blijf onder mijn vel uit!”
Met lijf en leden dik ingepakt de afstand in die schuit ver genoeg onderhuids kriebelt weer zweet dat niet van mij is
Dat zijn zo van die dagen dat ge u afvraagt, wat ge al weet
De fysieke grenzen overschreden, de luchtballon in mijn kop die koers verliest en de mentale grenzen omver laat wankelen
Het machteloze die vervuiling onderhuids alle contrasten van een dag onder één vel gepropt alles wat mooi was en alles wat lelijk was
Alles tezamen en om dan alleen het mooie te zien de vrouw die me in de bus haar plaats afstond het kind onderweg dat vrolijk ‘hallo m’vouw’ riep de vrijwilliger die koffie bracht en een koekske
en als ge goed kijkt het lelijke want ook dat schreeuwt dat wil dat ge kijkt en ge hoopt dat het een fase is en dat het goed komt – met die opspelende grenzen blijft ge nog wat in de kantlijn want ge weet wel dat het goed komt dat vertrouwt ge, ook dat zit onder uw vel en ook al
hebt ge hele andere dingen meegemaakt wat ge ziet bij anderen en haarscherp aanvoelt dat maakt dat wat niet van u is u wakker toch schudt over de dingen voordat ze al goed gekomen waren zelfs van in uw kinderjaren ge zit daar toch afwezig te zijn, waarom ook niet
en ineens schiet het woord ‘lustrum’ door uw kop maar toch ge wilt dat niet vieren dat ge het weet zelfs met moeite niet vergeet dat anderen zeggen dat ge maar blij moet zijn want ge zijt er nog
ook al weet ge dat zelf wel, ge zit daar afwezig en zwijgend te zijn en dan daar doorheen toch daardoor straalt ineens dat lachske van dat ochtendkind
waar ik vanmorgen “hallo, meisje” aan zei en ik afwezig of niet, weer lach
AMK – 03 december 2022
foto: tussen het monsterlijk begin en het lustrum in
De onbevangen wereld van gisteren
ik treinde er gewoon heen en reed mee
Om daar te zien
De twee- en de tienjarige
vier handen op één buik
Vanzelf!
De zeven- en bijna zevenjarige
beste vrienden
Vanzelf!
De volwassenen daar was ik ook
hoe kon ik weten nog onderweg
De handen op die buik
de beste vrienden
of volwassenen daartussen
Moest ik kiezen?
En tussen de verjaardagstaart
de pannenkoeken en de pakjes
Koos ik niet
elk moment na elkaar
was ik er gewoon
en daarna weer weg
onderweg naar terug
Met een zomaar gedachte
af en toe weer twee te zijn, zeven of tien
Hoe onbevangen zou de wereld er uitzien?
Op reis naar Ithaka 